IQ Detective - คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

Citation preview

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

1

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

IQ Detective : Murder in Phukradeung

ไอคิว ยอดนักสืบ : คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง ตัวละครสําคัญ 1.ไอคิว 2. อามันดา 3. โยนิน 4. ราเมษ 5. วาดฝั น 6. อามินดา 7. ธาริน 8. พสก 9. นิกร 10.ชนาภา 11.พลนาท 2

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

INTRODUCTION สองปี ก่อน... หากมองจากเบื ้องบน...มองจากยอดของต้ นสนสามใบที่แผ่กิ่งก้ านเหมือนผมหยักสกคด งอไปมา ลูกสนเม็ดหนึง่ กําลังพยายามทานแรงลมและแรงโน้ มถ่วงของโลกอยูน่ านนับนาที ในขณะ ที่ใบสนรอบข้ างมันค่อย ๆ เด็ดตัวเองร่วงหล่นเป็ นอิสระจากต้ นแม่ มีแรงลมหนึง่ พัดกรรโชกมา และหมุนวนเหมือนลมบ้ าหมู แรงลมนี ้นัน่ เอง ที่ทําให้ ลกู สน ลูกนันเด็ ้ ดจากกิ่งแล้ วร่วงหล่นลงมาเป็ นแนวตรง.. ตกลงบนพื ้นอันอ่อนนุม่ ที่ปกคลุมด้ วยใบสนหลายหมื่นหลายแสนใบ แต่แล้ วจู่ ๆ ลูกสนนันก็ ้ ถกู บดขยี ้จนแตก มันเพิ่งเป็ นอิสระได้ ไม่ถึงนาที มีเท้ าข้ างหนึง่ ของมนุษย์เหยียบมันอย่างไม่ปราณี... ชายหนุม่ อายุราวยี่สบิ ต้ น ๆ ถอยร่นจนหลังชนต้ นสน เท้ าข้ างหนึง่ เหยียบลูกสน และทําให้ เสียการทรงตัวไปนิดหนึง่ เขาร้ องออกมา เสียงตะกุกตะกัก แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บที่เหยียบลูกสน เป็ น เพราะสาเหตุอื่น... เพราะมีปืนจ่อเล็งอยูท่ ี่หวั ของเขา... ถ้ าเขาไม่เอาหลังชนต้ นสน เขาก็คงต้ องพบกับเหวลึกที่ไม่มีอะไรปิ ดกัน้ ริ มหน้ าผาแห่งนี ้มีชื่อเรี ยกว่า ผายินดี เป็ นผาที่ใครก็ตามที่ได้ พบเห็นจะรู้สกึ ยินดีปรี ดากับ บรรยากาศและทิวทัศน์อนั งดงาม ต้ นสนต้ นนันเป็ ้ นหนึง่ ในบรรดาต้ นสนไม่กี่ต้นที่ขึ ้นอยูร่ ิ มหน้ าผา “อย่า..อย่าทําอะไรฉันเลย ขอร้ องล่ะ” 3

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ทีแบบนี ้จะมาขอร้ องชีวิต เมื่อไม่กี่สบิ นาทีก่อนนายยังสัง่ ให้ ฉนั ไปตายอยูเ่ ลยนี่ ” “ฉัน...สาบาน เอาเป็ นว่าฉันสาบานว่าฉันจะไม่ร้ ูไม่เห็นอะไรทังนั ้ น้ โอเคมัย” ้ “สาบานหรื อ..เปลีย่ นจากสาบานเป็ นสังเวยดีกว่ามัย้ เอาล่ะ มีให้ เลือกสองทาง” “ได้ ๆ ยังไง ว่ามาเลย” “ทางแรกตายด้ วยปื น” “อะไรนะ..” “ทางที่สอง ตายด้ วยตัวเอง กระโดดจากหน้ าผานี่ไปซะ” “นี่นาย..อย่าทําแบบนี ้เลย ฉันขอร้ อง ฆ่าคนมันติดคุกนะ” “เฮอะ...ขูอ่ ะไรไม่ขู่ มาขูค่ นคุกอย่างฉันเนี่ยนะ รู้เอาไว้ ก่อนตาย คุกน่ะเป็ นเหมือนบ้ าน หลังที่สองของฉันเลยล่ะ จะเอายังไงหนึง่ หรื อสอง” เขาเหงื่อแตกพลัก จ้ องมองปลายกระบอกปื นกับใบหน้ าของผู้ถือปื นสลับไปมา ก่อนที่จะ หันไปมองเหวเบื ้องล่างอย่างหวาดเสียว “นาย...” “เอายังไง..” ผู้ถือปื นตะคอก “หนึง่ หรื อสอง” “อยากจะยิงก็เชิญ” เขาตะคอกใส่บ้าง “ยิงเลยสิ ยิงที่หวั นี่เลย ” “ได้ เลย..” เสียนันเยื ้ อกเย็น ไร้ ความปราณี ผู้ถือปื นถอยหลังช้ า ๆ สามก้ าว จากนันค่ ้ อย ๆ กดนิ ้วชี ้ที่สอดอยูเ่ พื่อเหนี่ยวไก ทันใดนันฝ่ ้ ายที่พิงต้ นสนย่อตัวลงอย่างรวดเร็ วยืดแขนมาจับแขนอีกฝ่ ายข้ างที่ถือปื นแล้ ว เหวี่ยงด้ วยแรงสุดกําลังอย่างไม่คิดชีวิต เขาหลับตาปี๋ เอามือกุมขมับ ไม่รับรู้อะไรทังสิ ้ ้น มีเสียน่ารํ าคาญดังก้ องในประสาทหูของเขา เป็ นเสียงร้ องโหยหวนสัน้ ๆ จากนัน้ เปลีย่ นเป็ นเสียงเหมือนของแข็งกับของตันๆ สองอย่างกระทบกัน ตุ๊บ !!.. เขาลืมตาขึ ้นทันที ลุกขึ ้นอย่างรวดเร็ ว หันกลับไปทางหน้ าผา พยายามเกาะต้ นส้ นแล้ ว โน้ มตัวยื่นหน้ ามองลงไปเบื ้องล่าง

4

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

บัดนี ้...ร่างของผู้เป็ นเจ้ าของปื นนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยูบ่ นก้ อนหินราบก้ อนใหญ่เบื ้อง ล่างหน้ าผานัน้ มีเสียงสวบสาบของฝี เท้ าวิ่งเข้ ามาใกล้ เขา จากนันร้ ้ องเสียงหลงเมื่อเห็นภาพอันน่าอนาถ “นายฆ่าเขา...นายฆ่าเขา” ไม่ร้ ูเพราะอะไร แทนที่เขาจะหวาดกลัวต่อคําพูดนัน้ กลับกล่าวออกไปอย่างฮึกเหิม “ใช่ ฉัน ฆ่าเขาเอง ฉันเหวี่ยงมันลงไปเอง” “นายฆ่าเพื่อนตัวเองได้ ลงคอ” “อ๋อ..ใช่ ฉันฆ่าเพื่อนที่มนั คิดจะฆ่าฉันได้ ลงคอ พอใจมัย” ้ หญิงสาวตบหน้ าเขาฉาดใหญ่ ในขณะที่เขามึนงงอยูน่ นั ้ หญิงสาววิ่งเข้ าชนและผลักเขา เต็มแรง ร่างของเขาล้ มลงไม่เป็ นท่าและกลิ ้งหลุน ๆ กระทบกับก้ อนหินใหญ่หลายก้ อนเบื ้องล่าง ก่อนที่จะหยุดอยูเ่ คียงกับร่างไร้ วิญญาณที่ตายไปก่อนหน้ าไม่กี่นาที เขายกมือค้ างในอากาศอยูน่ านนับนาที ชี ้มายังตัวหญิงสาวที่ยืนมองอยูเ่ บื ้องบน ก่อนที่มือ นันจะเหวี ้ ่ยงไปด้ านข้ างและแน่นิ่งไปเหมือนกับร่างที่เคียงกัน แทนที่หญิงสาวจะอ้ าปากค้ าง หรื อตกใจกรี ดร้ อง หญิงสาวผู้นนเอามื ั้ อจับต้ นสนอย่างแผ่ว เบาแล้ วมองลงไปยังร่างสองร่างเบื ้องล่างอย่างนึกสมเพช “ผิดแผนนิดหน่อยนะ” เธอเอ่ยกับตัวเอง “ทีแรกก็วา่ จะให้ แกถูกยิง แล้ วฉันก็จะผลักคนที่ยิง แต่แกดันผลักคนที่ยิง แล้ วแกก็ถกู ฉันผลักอีกเหมือนกัน...แต่ก็ถือว่า...ตายทังคู ้ เ่ หมือนกัน” หญิงสาวหันหลังกลับแล้ วเดินออกห่างจากหน้ าผา ไกลออกไปประมาณร้ อยเมตรมีคนอีก สองคนยืนอยู่ เธอเดินเข้ าไปรวมกลุม่ จากนันทั ้ งสามก็ ้ เดินไปกลับไปยังทางลงเขาที่เดินขึ ้นมาเมื่อ ชัว่ โมงก่อน แต่ทว่า..ตรงจุดที่ทงสามมารวมกั ั้ น ตรงนันมี ้ พมุ่ ไม้ และก้ อนหิน หากมองเพียงผิวเผินจะเห็นว่ามีมือหนึง่ ยื่นออกมาจากพุม่ ไม้ นน...เป็ ั ้ นมือที่เต็มไปด้ วย เลือด

5

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 1 : TRAVEL PLAN กระดาษพิมพ์ข้อมูล 3 แผ่นถูกวางลงบนโต๊ ะไม้ ยาวที่มีเก้ าอี ้ยาวติดกันพร้ อมกับมือของ อามันดาที่ชี ้ไปที่หวั ข้ อบนสุดของแผ่นกระดาษ “ภูกระดึงน่ะ ถ้ าจะไปก็ต้องไปหน้ าหนาว แล้ วช่วงเดือนธันวาคมนี่แหละเหมาะสมที่สดุ ” “แต่คนเยอะนะ” เสียงหนึง่ แทรกขึ ้น “มันจะเยอะช่วงใกล้ ปีใหม่ ถ้ าเป็ นต้ นเดือนคงไม่เยอะเท่าไหร่ ” “พี่ฉนั เคยไปมา บอกว่าคนเยอะเป็ นหนอน” อีกเสียงบอก “หรื อไม่ก็เราไปวันที่ไม่ตรงกับเสาร์ อาทิตย์ เพราะส่วนมากคนมักจะไปกันวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์” “ช่วงนันใกล้ ้ สอบนะ” อีกเสียงเป็ นผู้หญิง “ถ้ างันเราก็ ้ เอาหนังสือไปอ่านที่นนั่ ” “หอบตัวเอง แล้ วยังต้ องหอบเอาหนังสือไปอ่านอีกเนี่ยนะ” เสียงแรกบ่น “ราเมษ...เธอจะไปมัย” ้ อามินดาท้ าวเอว ยืนคํ ้าหัวเพื่อนชายที่นงั่ ทําท่าเซ็ง “ไม่อยากไปก็ ไม่ต้องไป” “งอนซะแล้ ว” ราเมษทําสีหน้ าเอือมระอา อามันดานัง่ ลงตรงข้ ามกับราเมษ รวบเอากระดาษที่จดั เรี ยงดีอยูแ่ ล้ วมาเคาะ ๆ ให้ เข้ าที่ โดยไม่พดู อะไรอีก “งอนไปแล้ ว” เสียงสองเสริ ม “จะไปมัย..โยนิ ้ น” 6

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อะ..ไปสิ..ไป” เสียงสองหงอ ชําเลียงมอง สายตาดุดนั ของอามันดาสามารถสะกดให้โยนินทําตามทุกอย่างได้..อย่างน้ อยราเมษก็ เชื่ออย่างนันขณะจ้ ้ องมองโยนินและอามันดา “โถ่..อย่างอนน่า มันก็ไม่ใช่วา่ พวกเราจะไม่เห็นด้ วยนะ เที่ยวภูกระดึงเนี่ย แต่วา่ ไอ้ เดือน ธันวามันก็มีหลายอย่างอยูน่ า...ไปมกราไม่ได้ หรื อไง” ราเมษว่า “ไม่ได้ ” อามันดาพยายามใช้ สายตาที่ใช้ มองโยนินมองราเมษ แต่ไม่ได้ ผล “ทําไมไม่ได้ ” “เพราะเดือนมกราฉันจะไม่อยูแ่ ล้ ว” โยนินที่กําลังมองแผ่นกระดาษเงยหน้ าขึ ้น “ไปไหน..” “ไป...ไปเรี ยนต่อน่ะ” “จะบ้ าเหรอ ไปเรี ยนต่อทําไมไม่รอสอบปลายภาคเสร็ จก่อน” “ก็ฉนั จะไปมกรานี.่ .” “เอาแต่ใจตัวเองจริ ง ๆ” ราเมษเบ้ ปากหันไปทางอื่น “นายว่าใครเอาแต่ใจ” “คนแถวนี ้..” “นายว่าฉันเอาแต่ใจงันเรอะ ้ แล้ วทีนายล่ะ ก็เอาแต่ใจหมือนกันนัน่ แหละ” มีมือหนึง่ มากันหน้ ้ าของอามันดาและราเมษ “เรื่ องภายในครอบครัว เอาไว้ ก่อนนะจ้ ะ” วาดฝั นที่นงั่ ข้ างราเมษเอ่ยขึ ้น “มาคุยเรื่ องไป เที่ยวนี่ก่อนนะ” “ฉันเอาแต่ใจยังไงไม่ทราบ” ราเมษไม่เลิก “ก็ที่บอกว่าจะไปเรี ยนต่อปี หน้ าน่ะ” “แล้ วมันเอาแต่ใจตรงไหนวะ” “นายจะทิ ้งฉันให้ อยูค่ นเดียวหรื อไง” นํ ้าตาของอามันดาค่อย ๆ รื น้ ออกมาจากดวงตา “เป็ นเรื่ องแล้ ว” โยนินเอ่ย “โยนินเงียบไปเลย” อามันดาเช็ดนํ ้าตา ราเมษอึ ้งพูดอะไรไม่ออก “ที่บอกว่าจะไปเรี ยนต่อนี่ประชดงันรึ ้ ” 7

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ไม่ได้ ประชด ฉันจะไปจริ ง ๆ คอยดู” “เชิญตามสบาย” ราเมษแบมือและยักไหล่ “ราเมษ..” อามันดาขึ ้นเสียงสูง มือเดิมกันอี ้ กครัง้ “พอได้ แล้ วมัยคะ ้ ถ้ ายังไม่หยุดฉันจะเป็ นฝ่ ายงอนบ้ างนะ” “เยี่ยม ๆ” โยนินชูนิ ้วให้ วาดฝั น “เงียบไปโยนิน” วาดฝั นเอ่ยเสียงเรี ยบ “ไปเดือนธันวาคมก็ได้ เธอไปคิดวันมาว่าไปวัน ไหน” อามันดายิ ้มออกทันที เลิกสนใจราเมษหันไปทางวาดฝั น “อ๋อ..ฉันคิดมาแล้ ว ไปวันที่สบิ ห้ าถึงสิบเจ็ด มันเป็ นวันพฤหัสถึงวันเสาร์ เท่ากับว่าเราหยุดเรี ยนแค่สองวันเอง” “ตังสองวั ้ นแน่ะ” ราเมษพูด “ก็ดีนะ หยุดตังสองวั ้ น” โยนินเอ่ย “โยนิน เงียบไปปะ” ราเมษบอก “เธอนัน่ แหละเงียบไปเลย ราเมษ” อามันดาตะคอก “ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปหรอก ก็ด.ี .งัน้ ก็ฝากนายเรี ยนแทนเราสามคนด้ วยแล้ วกัน” “เรื่ องอะไร..ทําไมฉันต้ องเรี ยนแทนเธอล่ะ” “ว่าแต่..คงมีสาว ๆ เยอะอยูใ่ ช่มย” ั ้ โยนินนึกภาพสาว ๆ กําลังเดินขึ ้นเขา ท่อนขาเรี ยวเล็ก ระหง.. ราเมษหันควับ “นัน่ สิ จริ งด้ วย น่าจะมีเยอะอยูน่ ะ” “ราเมษ..” อามันดาตะโกน “จะเสียงดังทําไมเล่า” “ทําไมฉันจะเสียงดังจะทําไม ฉันจะไปภูกระดึง ฉันจะไปภูกระดึง มีอะไรมัย” ้ อามันดา ตะโกนป่ าวประกาศ “เอาแต่ใจเป็ นที่สดุ ” “เห็นด้ วย” โยนินมองแผ่นกระดาษ แต่แล้ วมีเสียงหนึง่ ตะโกนกลับมา “ฉันจะไปภูกระดึง !” ทัง้ 4 คนหันไปทางเสียงนันด้ ้ วยความงุนงง 8

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เดินมาแล้ ว” โยนินมองหญิงสาวหนึง่ คนกับชายอีกสองคน “เป็ นไงล่ะ เธอมีเพื่อนไปแล้ วล่ะ” นักศึกษา 3 คนเดินเข้ ามาทักทายอย่างเป็ นกันเอง “จะไปเที่ยวภูกระดึงกันเหรอคะ” “สวยแฮะ” โยนินกระซิบ “อืม..จริ ง” ราเมษตอบ อามันดายิ ้มกว้ าง “ค่ะ..เราจะ” “ใช่คบั ใช่...” ราเมษคว้ าแผ่นกระดาษมายื่นให้ หญิงสาวตรงหน้ า “เราสีค่ นจะไปภูกระดึง กัน ไปวันที่สบิ ห้ าถึงสิบเจ็ด หยุดเรี ยนแค่สองวันเองครับ สนใจไปด้ วยกันมัยครั ้ บ” อามันดาอ้ าปากค้ าง มองราเมษ “ปลาไหลมาเกิด..” โยนินมองเพื่อนตัวเอง ก่อนรู้วา่ มีมือของราเมษตบที่หวั วาดฝั นกําลังเอามือกุมปาก คงแอบขําอยู่ ระหว่างนันหญิ ้ งสาวหันไปคุยกับเพื่อนชายอีกสองคน จากนันหั ้ นกลับมาใหม่ “ฉันชื่อธาริ น ส่วนเพื่อนอีกสองคนชื่อพสกกับนิกร” “พสกนิกร” โยนินเอ่ย “ค่ะ...พสกนิกร เรี ยกง่ายดี..เราสามคนขอไปด้ วยได้ มยคะ” ั้ “ได้ เลยครับ ไม่มีปัญหา ไปกันหลายคนสนุกดีออก อีกอย่างก็มีสว่ นหารเพิ่มด้ วย ถ้ ามี เพื่อนอยากไปก็ชวนมาอีกก็ได้ นะครับ” ราเมษกล่าวอย่างเป็ นกันเองที่สดุ อามันดาเริ่ มท้ าวเอวอีกรอบ “ไม่ได้ คะ่ ” ธาริ นหันหน้ ามามองด้ วยแววตาสงสัยเหมือนเด็ก ๆ “เจ็ดคนกําลังดี มากกว่านี ้ดูแลไม่ไหวหรอก ไหนจะต้ องรอกันอีก” “นัน่ สินะคะ ไปเที่ยวแบบนี ้ รอกันไปรอกันมาคงหมดสนุกถ้ าต้ องรอคนเยอะ ๆ” “อีกสักสามคนก็พอไหวครับ” ราเมษกล่าว อามันดาจ้ องราเมษ แต่ไม่ได้ ผลตามเคย ธาริ นพอจะรู้ทา่ ทางที่ทงสองแสดงต่ ั้ อกัน “ขอบคุณค่ะ แต่คงไม่มีอีกแล้ วล่ะค่ะ” “ว่าแต่..” พสกเอ่ยขึ ้น “เคยได้ ยินเรื่ องเล่าระหว่างเดินป่ ากันหรื อเปล่าครับ” 9

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เรื่ องเล่า..เป็ นยังไงหรื อครับ” ราเมษถาม “เป็ นเรื่ องที่หาต้ นตอไม่ได้ แต่วา่ ก็เล่าต่อ ๆ กันมาว่าถ้ าเดินป่ าแล้ ว ห้ ามพูดถึงสัตว์ดรุ ้ าย อย่างเช่นเสือ งู เพราะเหมือนพูดถึงเจ้ าที่ หรื อบ้ างก็เล่าว่าเวลาเดินป่ าให้ เดินตาม ๆ กันระวังคน หลังสุดจะหายไป..ทีละคน ๆ” “อย่าพูดให้ นา่ กลัวแบบนันสิ ้ ” วาดฝั นว่า “ขอโทษครับ มันก็เป็ นแค่เรื่ องเล่าให้ คนเดินป่ าระวังกันมากขึ ้น ไม่ทิ ้งกลุม่ ” “เรื่ องแบบนันก็ ้ พอจะเคยได้ ยินอยูบ่ ้ างนะ” โยนินว่า “มันก็ปกติแหละ ที่บอกว่าห้ ามพูดถึง สิงห์สาลาสัตว์เวลาอยูใ่ นป่ า ผีก็ห้ามพูด” “นัน่ สินะครับ แต่ของแบบนี ้ใครไม่เจอกะตัวเองคงไม่ร้ ู ” นิกรเอ่ยขึ ้นบ้ าง พสกหันมองนิกรพร้ อมกับทุกคน “พูดเหมือน..เคยมีประสบการร์ งนแหละ” ั้ ราเมษมองพสก “อ๋อ..ไม่มีหรอกครับ พูดเรื่ อยเปื่ อย” พสกแหล่มองธาริ นที่ทําตาดุใส่ “ที่นา่ กลัวที่สดุ ก็คนนี่แหละค่ะ” ธาริ นกล่าวอย่างยิ ้มแย้ ม “คนที่ไปด้ วยกันนี่แหละน่ากลัว ว่าสัตว์หรื อผีซะอีกนะคะ” “ฮะ ๆๆ ใช่เลยคนบางคนน่ากลัวกว่าผีอีก” ราเมษมองอามันดา อามันดาท้ าวเอว จ้ องมอง “ใช่..ฉันน่ากลัวกว่ามาก” “จ้ ะ ๆ น่ากลัวกันทุกคนเลย” วาดฝั นเอามือมาป้องทังคู ้ อ่ ีกครัง้ “ตกลงเรื่ องเที่ยวนี่ก่อนล่ะ กันนะ แล้ วค่อยมาหาว่าใครน่ากลัวที่สดุ ..นะจ้ ะ”

10

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 2 : AMINDA & AMANDA หากไม่นบั ว่าเด็กหนุม่ อายุ 20 ปี คนนี ้เป็ นผู้ชายที่ตดั ผมรองทรง ก็ถือว่าเขามีสว่ นคล้ าย อามันดามากทีเดียว ทังใบหน้ ้ า ส่วนสูงและผิวพรรณ ราเมษอึ ้งอยูพ่ กั หนึง่ ที่เห็นอามันดาในเวอร์ ชนั ผู้ชาย “นี่ฝาแฝดของเธอเหรอเนี่ย” “ใช่ อามินดาน้ องชายฝาแฝดของฉันเอง อามินดา นีเ่ พื่อนฉันน่ะ ชื่อราเมษ” อามินดากล่าวทักทายแม้ แต่รอยยิ ้มก็เหมือนอามันดาอย่างมาก “ฉันกําลังนึกภาพเธอตัดผมแบบผู้ชาย คงเหมือนน้ องชายเธอเปี๊ ยบ แล้ วนี.่ .ทําไมถึงไม่มา เรี ยนที่เดียวกันล่ะ” “อ้ อ..เรื่ องนัน..คื ้ อว่า” อามันดาดูเหมือนไม่อยากจะพูดเท่าไหร่ “..ผมจําเป็ นต้ องเรี ยนอยูท่ ี่บ้านเกิดน่ะครับ เพราะต้ องดูแลที่บ้าน อามันดาฉลาดกว่าผม เยอะ ก็เลยได้ มาเรี ยนที่กรุงเทพ” ราเมษหันควับมาทางอามันดา “ฉลาดเหรอ..” “คงงัน..อ้ ้ านัน่ โยนินกับวาดฝั นมาแล้ ว” อามันดาชี ้ไปที่โยนิน โชคดีที่ทงสองคนนั ั้ นมาพอดี ้ เธอจึงเปลีย่ นเรื่ องคุยได้ ทนั ขณะนี ้ทุกคนกําลังยืนอยูม่ มุ หนึง่ ของชันสามของสถานี ้ ขนส่งหมอชิต โยนินออกจากลิฟท์ แบกเอาสัมภาระทังของตั ้ วเองและของวาดฝั นเดินอืดอาดเข้ ามาหา ส่วนวาดฝั นกําลังแนบโทรศัพท์ กับหูเพื่อติดต่อหาอามันดาว่ารออยูต่ รงไหน

11

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดาโบกมือไปมา จนมีเสียงเรี ยกโทรศัพท์ “มองตรงมา ฉันยืนอยูต่ รงหน้ าช่องขายตัว๋ เลขเจ็ดสิบนะ เห็นแล้ วใช่มย..” ั ้ เธอวางหู แล้ วก้ มลงจัดการกับสัมภาระของตัวเองที่อยูบ่ นพื ้น “ทําอะไรน่ะ” ราเมษก้ มมอง “วาดฝั นยืมของ ๆ ฉันน่ะ ฉันจะเอาให้ ” วาดฝั นเดินลิว่ ๆ นําหน้ าโยนินมาหา แต่แล้ วหยุดกึกมองอามินดา แล้ วรี บวิ่งเข้ ามา ทิ ้ง ให้ โยนินเดินขาลากหิ ้วสัมภาระ “อามันดา ผีทอมเข้ าสิงเธอหรื อไง ไปเดินขึ ้นเขาไม่เห็นต้ องแต่งตัวเป็ นทอมแบบนี ้ แล้ วดู ผมเธอสิ ว้ าย..เธอมีหนวดตังแต่ ้ เมื่อไหร่” อามินดาพยายามฝื นยิ ้ม กลันหั ้ วเราะ แต่อามันดาที่ก้มอยูข่ ้ างหลังราเมษหัวเราะเสียแล้ ว อามันดาลุกขึ ้นยืนพร้ อมกับยื่นของสิง่ หนึง่ ให้ วาดฝั น “อะนี.่ .เครื่ องเล่นเอ็มพีสาม” “อะ..ขอบใจ ว่าแต่เธอ” ราเมษมองวาดฝั น จากนันมองเลยไปที ้ ่โยนินที่เพิ่งเดินลากสัมภาระเข้ ามา “เธอไม่ได้ บอก ให้ เพื่อนสักคนรู้เลยใช่มยเนี ั ้ ่ย” “อามันดามีสองคน” โยนินหยุดกึก กระเป๋ าใบหนึง่ หล่นจากไหล่ตกลงพื ้นดังตุบ “ใช่..ก็ไม่เห็นจําเป็ นต้ องบอกนี่ ไม่มีใครเคยเห็นน้ องฉันนี่นา อยูบ่ ้ านนอกตลอด” “อามันดามีฝาแฝด” โยนินพูดอีก “ว่าแต่ อามันดาผู้ชายนี่ ก็หน้ าตาดีเหมือนกันนะ” วาดฝั นมองอามินดา อามินดามีทา่ ที เขินเล็กน้ อย “แต่อามันดาผู้หญิงน่ะ ไม่ได้ เรื่ อง” ราเมษบอก “ว่าใคร..” “แล้ วสามคนนันล่ ้ ะ” วาดฝั นตัดบท ก่อนที่สองคนจะทะเลาะกันอีก “ยังไม่มาหรื อ” “ยังไม่มา แต่นี่ก็เพิ่งทุม่ สีส่ บิ นาที นัดสองทุม่ ก็คงมาสองทุม่ ตรงนัน่ ล่ะ ” อามันดามอง นาฬิกาข้ อมือ “หิวมัย..อามิ ้ น” อามันดาหันไปทางน้ องชาย อามินดาพยักหน้ าเล็กน้ อย “พวกเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่านะ เพราะว่าอามินดาเองก็เพิ่งนัง่ รถมาจาก ต่างจังหวัดบ้ านฉันเหมือนกัน” อามันดายกกระเป๋ าขึ ้นบ่าคนแรก 12

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อืม..ดี หิว ๆ” โยนินเอ่ย พร้ อมกับยกสัมภาระทังหมดอี ้ กรอบ อามันดาเห็นวาดฝั นถือแค่ โทรศัพท์มือถือจึงเอาอย่างบ้ าง ยื่นกระเป๋ าเป้ให้ ราเมษ ราเมษมองอย่างไม่มีความรู้สกึ ใด ๆ “มินถือให้ ก็ได้ ..” อามินดาคว้ ากระเป๋ าเป้ของพี่สาวมาถือ อามันดายิ ้มให้ น้องชายแล้ วมองค้ อนราเมษ ราเมษหงุดหงิดใส่ ชี ้ที่ไหล่ตวั เอง แต่อามันดา ทําเป็ นไม่ใส่ใจ ครู่หนึง่ ต่อมาระหว่างที่ทงั ้ 5 คนกําลังทานอาหารกันอยู่ โยนินสะกิดวาดฝั นแล้ วชี ้ไปตรง ทางเดินโล่งนอกเขตร้ านอาหาร วาดฝั นทําตาโตมองไปตามนิ ้วชี ้ของโยนิน อีก 3 คนจึงหันไปบ้ าง ธาริ นกําลังเดินนวยนาดเข้ ามานัน่ เอง พร้ อมกับเพื่อนชายอีกสองคนที่ดยู งั ไงก็เหมือนบอดี ้ การ์ ดประจําตัวเธอไม่มีผิด ธาริ นแต่งตัวโอเวอร์ ด้วยเสื ้อกันหนาวขนปุยสีชมพูสดต้ อนรับลมหนาวที่ จะมาเยือนในอีก 8 ชัว่ โมงหลังจากเดินทางถึงจังหวัดเลย แต่วา่ อากาศที่กรุงเทพตอนนี ้ไม่เหมาะกับ สิง่ ที่เธอใส่ พสกนิกรที่เดินขนาบข้ างซ้ ายขวาแต่งตัวคล้ ายคลึงกันด้ วยเสื ้อยืดรัดรูปกับกางเกงสามส่วน พร้ อมด้ วยรองเท้ าผ้ าใบใหญ่โตและแว่นตาป้องกันรังสียวู ี จะแตกต่างกันก็ที่ทรงผม แต่ดแู ล้ วก็ เหมือนบอดี ้การ์ ดฝาแฝด “สวัสดีจ้ะ” ธาริ นยกข้ อมือดูนาฬิกา “สองทุม่ พอดีเลย ฉันมาตรงเวลาแป๊ ะ” เธอยิ ้มให้ รา เมษ จากนันกวาดสายตาไปหาทุ ้ กคน “ตายจริ ง..เธอเป็ นฝาแฝดกันเหรอ” พสกนิกรขยับแว่นตาขึ ้นเหน็บไว้ ที่ผม แล้ วมองอามินดากับอามันดา “ถ้ าสลับตัวกันคงไม่มีใครดูออกเลยนะครับ” พสกเอ่ยขึ ้น อามินดามองพสกอย่างสงสัย.. “นี่ ๆ จะว่าอะไรมัยถ้ ้ าฉันจะบอกว่าเราอาจจะมีเพื่อนร่วมทริ ปอีกน่ะ” ธาริ นเอานิ ้วชี ้ชนกัน อามันดาจ้ องธาริ นเขม็ง รู้สกึ โกรธขึ ้นมาทันทีที่อยูด่ ี ๆ ธาริ นก็ทําตัวเหมือเป็ นหัวหน้ าทริ ป เที่ยวครัง้ นี ้ ทัง้ ๆ ที่จริ ง ๆ แล้ วต้ องเป็ นเธอต่างหาก เธอสูดหายใจเข้ าลึก ๆ พยายามพูดออกไปด้ วย เสียงราบเรี ยบเหมือนไม่ร้ ูสกึ อะไร “หมายความว่ายังไง มีผ้ รู ่วมทริ ปอีกน่ะ” ธาริ นยิ ้มอย่างเป็ นมิตรให้ อามันดา “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก จริ งสินะ ความจริ งฉันควรจะ บอกเธอก่อนเป็ นคนแรก ฉันขอโทษจริ ง ๆ คือว่าฉันได้ นดั กับเพื่อนอีกสองคนเอาไว้ นะ่ ” 13

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อีกสองคนงันเหรอ” ้ อามันดาทําเสียงสูง อามินดาเห็นท่าทีจึงรี บคว้ าแขนพี่สาว “ใช่แล้ วล่ะ ฉันบอกว่าให้ เจอกันที่อทุ ยานน่ะ” อามันดาควบคุมสติ ก่อนที่จะเอ่ยอีกครัง้ “ก็..” “สรุปว่าทางฝ่ ายเรามีห้าคน ฝ่ ายเธอก็มีห้าคนอย่างนันใช่ ้ มย” ั ้ ราเมษชิงเอ่ยถามก่อนอา มันดา “จะว่าอย่างนันก็ ้ ได้ จริ งด้ วยสิฝ่ายละห้ าคนพอดี” “ถ้ าอย่างนันเธอก็ ้ ควบคุมคนของเธอ ฉันก็จะควบคุมคนของฉัน อย่างนี ้เคลียร์ มย” ั ้ ราเมษ จ้ องธาริ นไม่กระพริ บตา ธาริ นจ้ องตอบ อามันดาอึ ้งไปชัว่ ขณะ มองราเมษอย่างชื่นชมที่ช่วยเธอกลาย ๆ “เคลียร์ จ้ะ” “ก็ด.ี .ถ้ าอย่างนันเราก็ ้ ไปขึ ้นรถกันได้ แล้ วล่ะ ใกล้ เวลารถออกแล้ ว ” โยนินมองผสกที่พยายามยกกระเป๋ าทังหมดของธาริ ้ น จากนันเดิ ้ นตามเสื ้อกันหนาวสีชมพู สะดุดตาออกไป ราเมษตังท่ ้ าจะถือกระเป๋ าของอามันดาให้ แต่อามันดาชิงถือเองก่อน “ไม่เป็ นไรเมษ ฉันถือเองดีกว่า” “ทําไมล่ะ ทีจะถือให้ ก็ไม่ให้ ถือ เอาใจยากจริ ง” “นี่อย่าชวนโมโหสิ” อามันดาตะคอกเบา ๆ แต่จากนันก็ ้ เปลีย่ นท่าที “ก็ไหล่เธอเจ็บไม่ใช่ หรื อไง เพราะช่วยฉันไว้ คราวนัน” ้ อามินดาหยุดกึกอยูข่ ้ างหลังทังสอง ้ เขาเผลอได้ ยินทังสองคุ ้ ยกันอย่างไม่ตงใจ ั้ “เรื่ องนันช่ ้ างมันเถอะ ฉันหายดีแล้ วหรอกน่า รี บเดินเถอะ” อามินดาเดินตามพี่สาวฝาแฝดไปอย่างเงียบ โยนินหิ ้วสัมภาระเดินเคียงกับวาดฝั น “ฉันอยากรู้จงั ว่าสองคนของฝ่ ายนันเป็ ้ นใคร” วาดฝั นเอ่ยกับโยนิน “จะอยากรู้ไปทําไม” “ไม่ร้ ูส.ิ .แต่มนั ก็ห้ามไม่ได้ น.ี่ .ฉันอยากรู้ทกุ อย่างน่ะ เกี่ยวกับฝ่ ายโน้ น”

14

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 3 : SIMILA’s FAMILY ตระกูลสิมิลา ถือว่าเป็ นตระกูลเก่าแก่ที่อพยพมาจากมาเลเซียมาอาศัยอยูใ่ นประเทศไทย เมื่อ 20 ปี ก่อนเกิดเหตุชลุ มุนวุน่ วายขึ ้นทางภาคใต้ ซงึ่ ลุกลามยากที่จะต้ านทาน ดังนันจึ ้ งไม่แปลกที่ ตระกูลสิมิลาจะโดนหางเลขไปด้ วย แต่ไม่ได้ เกิดจากการที่ระเบิดร่วงหล่นจากท้ องฟ้ ามาลงอาณาเขตบ้ านอันเป็ นทรัพย์สมบัติ ชิ ้นสุดท้ าย แต่เป็ นเพราะความโง่งมงายไม่ร้ ูจกั จบจักสิ ้นของผู้อาวุโสในตระกูล ความโง่งมงายนันคื ้ อความเชื่ออย่างฝั่ งใจที่วา่ หายนะครัง้ นี ้จะไม่มีทางตกมาสูต่ ระกูลสิมิ ลาอย่างแน่นอนเพราะทําเลที่ตงของพื ั้ ้นที่บ้านนันอยู ้ ใ่ นจุดที่ไม่วา่ อีกกี่ร้อยปี ก็ไม่มีทางล่มสลาย ปื นใหญ่เพ่งตรงมาที่บ้านของตระกูลสิมิลา โทษฐานที่กร่างตัวเป็ นผู้วิเศษเหนือใคร ไม่กลัว แม้ กระทัง่ ลูกปื นก้ อนกลม ๆ ขนาดเส้ นผ่าศูนย์กลางราว30 เซนติเมตร แต่โชคดีก็ยงั คงเข้ าข้ างอยูบ่ ้ าง ที่บนั ดาลให้ ทหารฝ่ ายโจมตีมีทา่ ทีเอื่อยเฉื่อยขณะเตรี ยม ปื นใหญ่ เล็งเป้าหมาย และบรรจุลกู ปื น เด็กชายที่เกาะขอบหน้ าต่างตรงมาที่แท่นปื นใหญ่หนักอึ ้งนันด้ ้ วยความสนใจตื่นเต้ น ประสาเด็กผู้ชาย ทหารพยายามดันให้ ปากปื นใหญ่หนั มาสูบ่ ้ านหลังนัน้ เด็กชายได้ ยินเสียงดังจากปากผู้เป็ นพ่อว่า “ถ้ าอย่างนันพ่ ้ อก็เชิญอยูไ่ ปเถอะ ผมจะพาลูก ๆ ไป” เด็กชายรู้ตวั อีกทีก็มีลาํ แขนหนาใหญ่ โอบลําตัวให้ สงู ขึ ้นหลุดจากขอบหน้ าต่าง พอหันไปก็ เห็นเด็กอีกคนถูกโอบในลักษณะเดียวกัน...

15

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

แต่วา่ เสียงดังของผู้เป็ นพ่อไม่อาจเทียบได้ กบั เสียงของปื นใหญ่เลยสักนิด...เสียงของมันดัง ลัน่ และอานุภาพทําลายล้ างนันรุ ้ นแรงเหลือเกิน จากอ้ อมแขนอันใหญ่โตของพ่อ เด็กชายรู้สกึ ว่าตัวเองหลุดลอยเคว้ งอยูใ่ นอากาศ พร้ อม กับเสียงคํารามที่อยูเ่ บื ้องหลัง ก่อนร่างจะตกลงที่คอกม้ าที่ไม่มีม้าแม้ เพียงตัวเดียว ไม่ร้ ูเพราะอะไร...ตอนนันเด็ ้ กชายคงยังเด็กเกินกว่าจะเข้ าใจความรู้สกึ นัน้ แต่เมื่อเห็นอีก ร่างที่ตกลงมาพร้ อมกัน เด็กชายก็รีบถลาลืมความเจ็บปวดเพื่อไปโอบกอดร่างนัน้ ร่างที่เหมือนเป็ นอีกร่างของตัวเอง พอได้ สติและรู้วา่ ตัวเองปลอดภัย เด็กชายหันไปหาพ่อ... ร่างของพ่อนอนล้ มฟุบอยูห่ า่ งจากตัวบ้ านราว 4 เมตร มองเห็นนิ ้วมือของพ่อกรุยดิน ตะเกียกตะกาย แต่ทว่าบ้ านอันเป็ นทรัพย์สมบัติชิ ้นสุดท้ ายนัน...บั ้ ดนันได้ ้ กลายเป็ นเชื ้อเพลิงเร่งให้ ไฟโหม ลุกไหม้ ไปเสียแล้ ว สวยงามเหลือเกิน...แวบแรกที่เด็กชายเห็นเพลิงโหมลุกไหม้ คิดแบบนัน้ นาทีตอ่ มามีเสียง โหยหวนจากผู้เป็ นพ่อดังมาคลับคล้ ายคลับคลาเหมือนจะร้ องเรี ยกพ่อเหมือนกัน ใช่..พ่อกําลังร้ องเรี ยกปู่ ...พ่อกําลังร้ องเรี ยกปู่ ที่อยูใ่ นเพลิงไฟนัน้ ภายในดวงตาของเด็กชายเสมือนมีเพลิงไฟก่อขึ ้น จ้ องมองบ้ าน จ้ องมองผู้เป็ นพ่อ แขน โอบกอดร่างอีกร่างหนึง่ ... จากที่ก้มหน้ าแนบพื ้นดินคุดคู้อยูน่ านนับนาที พ่อก็เหมือนทําใจฮึดสู้ลกุ ขึ ้นหันมาทางลูก ชาย พ่อยื่นมือมาให้ จบั แต่พอ่ คงไม่มีแรงโอบยกร่างลูกชายขึ ้น จึงเดินจูงมือพาลูกชายและอีกร่าง ของลูกชายห่างออกไป... … อามินดากอดอามันดาแน่นจนทําให้ เธออึดอัดและตื่นขึ ้น... พอดีกบั ที่รถเดินทางมาถึงจุดพักจังหวัดนครราชสีมา “เป็ นอะไร...” อามันดาถามน้ องชายฝาแฝด “ฝั นอีกแล้ วเหรอ” อามินดาค่อย ๆ ลืมตาขึ ้น “อืม..” มีเสียงคนรถบอกว่าพัก 20 นาที สามารถลงไปทานข้ าวได้ ตามต้ องการ 16

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ฝั นตอนเด็ก..” ราเมษโผล่หน้ าขึ ้นมาจากที่นงั่ ข้ างหน้ า มองเห็นน้ องชายกอดพี่สาวแน่น ส่วนพี่สาวก็เอา ศีรษะแนบไหล่น้องชาย...เขารู้สกึ อยากเป็ นอามินดาแทนจริ ง ๆ “รักกันดีนะ..” เขาเหน็บ “หึงเหรอ” โยนินมองราเมษ “นัน่ น้ องชายนะ” “แกตื่นมาก็ปากเสียทันที” “ไปทานข้ าวกันมัยจ้ ้ ะ” เสียงอันสดใสโผล่มาข้ าง ๆ ราเมษ “ทานข้ าวกันเถอะ พสกนิกร ตอนมาถึงสถานียงั ไม่ได้ ทานอะไรเลย” อามินดาคลายกอดพี่สาวแล้ วขยับตัวเล็กน้ อย อามันดาจึงลุกขึ ้น แต่มีผ้ โู ดยสารคนอื่น ทยอยเดินลง เธอจึงยืนนิ่งมองราเมษที่อยูใ่ กล้ เพียงหนึง่ ไม้ บรรทัด “มองอะไรไม่ทราบ..” “รักกันดี...เห็นแล้ วอิจฉา” อามันดายิ ้มมุมปาก ไม่บอ่ ยครัง้ ที่จะได้ ยินคําพูดแบบอ้ อม ๆ แสดงความรักแบบนี ้จาก ปากราเมษ เธอได้ ใจจึงนัง่ ลงกอดน้ องชายและก็หอมแก้ ม อามินดาสะดุ้ง เอามือผลักหน้ าพี่สาว จมูกย่น “เหมือนมองเธอจูบตัวเองยังไงก็ไม่ร้ ู ” ราเมษบอก “แผนยัว่ แบบนี ้ใช้ ไม่ได้ ผลหรอก” อามันดาเด้ งตัวยืนทันที “ใครยัว่ ใครยะ” “ตื่นมาก็จะทะเลาะกันอีกเหรอเนี่ย” วาดฝั นเอี ้ยวตัวมามอง “นี.่ ..อามินดา พี่สาวเธอน่ะขี ้ งอนเป็ นที่สดุ ตอนเด็ก ๆ เธอคงตามใจมากสิทา่ ” อามินดายิ ้มรับ “มินน่ะ เค้ าตามใจฉันทุกอย่างแหละ” อามันดาบอกวาดฝั นอย่างภูมิใจ “นี่ฉนั กําลังว่าเธอนะ ไม่ได้ ชมสักหน่อย” “เพราะแบบนี ้เองหรอกหรื อ ถึงได้ ขี ้งอนนัก..เพราะนายตามใจซะเคยตัวนี่เองแบบนี ้มันต้ อง เจอฉัน” ราเมษพูดกับอามินดา อามินดาหัวเราะ “แต่ดนู ายก็รักอามันดีเหมือนกันนะ” ราเมษชะงัก อามันดาเองก็ด้วย ทังสองเหล่ ้ มองกัน “คือ..เข้ าใจผิดแล้ วล่ะ เราสองคนไม่ได้ มีอะไรกันหรอกน่ะ เป็ นแค่เพื่อนกันน่ะ” “ปากแข็ง” โยนินแทรก 17

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“โยนินเงียบไป” อามันดาทําตาดุใส่ “ใช่...ไม่มีอะไรกันหรอก นายนี่นะ่ นิสยั แย่ ไม่เป็ น สุภาพบุรุษ เทียบกันมินไม่ได้ เลยแหละ” ผู้โดยสารลงกันจนหมด ราเมษจึงเงียบแล้ วเดินตามลงไปจากรถ “ราเมษงอนแล้ ว” โยนินบอก ธาริ นเอามือป้องปากแอบขํา พูดกับอามันดา “เธอนี่ไปจุดระเบิดเค้ าน่ะ ผู้ชายอย่างรา เมษน่ะ เค้ าไม่ชอบให้ เปรี ยบกับใครน่ะ ถึงแม้ คนนันจะเป็ ้ นน้ องชายเธอก็ตามเถอะ” อามันดาหน้ าเจื่อนยอมฟั งคําพูดธาริ น... “เดี๋ยวไปง้ อก็คงหายแหละมัง”้ วาดฝั นทําไม่ร้ ูไม่ชี ้ลากโยนินลงจากรถ ตามด้ วยผสกนิกรที่ไม่ออกความเห็นใด ๆ จากนัน้ เป็ นธาริ น และสุดท้ ายคือสองพี่น้องฝาแฝด ไม่กี่นาทีตอ่ มา อามินดาก็มายืนอยูห่ น้ าห้ องนํ ้าของจุดพัก จงใจรอราเมษที่เดินเข้ าห้ องนํ ้า เมื่อครู่ ราเมษเดินออกมา มองเห็นอามันดา แต่แกล้ งทําเป็ นไม่เห็น เดินผ่านไป “นี.่ .ราเมษ หยุดก่อนสิ” ราเมษหยุด หันมามองเธอ “หืม...” “โกรธหรื อเปล่าน่ะ..” “โกรธอะไรล่ะ..” “ก็...ธาริ นบอกว่า..คนอย่างเธอ ไม่ชอบเปรี ยบเทียบกับใคร” “..อืม..ไม่มีใครชอบโดนเปรี ยบเทียบทังนั ้ นแหละ...ถ้ ้ าฉันบอกว่าเธอหน้ าตาขี ้เหร่กว่าธาริ น ล่ะ” อามันดาทําท่าจะท้ าวเอว แต่ระงับไว้ “เห็นมัยเธอยั ้ งโกรธ..ขนาดรู้วา่ ฉันหยอกเล่นแท้ ๆ” อามันดายิ ้มแห้ ง ๆ “ก็..ไม่ได้ วา่ อะไรนี.่ .ขอโทษแล้ วกันนะ...ฉันก็แค่พดู ไปตามความ จริ งน่ะ” “ความจริ งอะไร...ความจริ งว่าฉันมันไม่เอาไหน ไม่เป็ นสุภาพบุรุษ ไม่เคยเอาใจ ไม่เคย ตามใจอย่างนันใช่ ้ มย” ั ้ ราเมษทําเสียงแข็ง “ฉันก็เป็ นแบบของฉัน..”

18

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นี่หยุดก่อนสิ...เธอนี่เอะอะก็ชอบพูดแดกดันแบบนี ้ไง เมื่อไหร่จะเลิกพูดแบบนี ้กับฉันซะที ล่ะ” อามันดามีนํ ้าตาคลอ “เธอเป็ นแฟนฉันหรื อเปล่าล่ะ...ทําดีกบั ฉันหน่อยสิ ไม่ใช่ปากแข็งเรื่ อย เปื่ อยโดยไม่คิดถึงความรู้สกึ ฉันน่ะ” ราเมษห่อไหล่ทนั ทีเมื่อเห็นนํ ้าตาของอามันดา “..เออน่า..” “ฉันก็แค่พดู ความจริ งก็เท่านัน...ไม่ ้ ร้ ูนี่วา่ เธอจะขี ้น้ อยใจกับเรื่ องแค่นี ้ ทีเธอว่าฉัน ฉันยัง เฉย ๆ เลยน่ะ” ราเมษก้ าวเข้ าไปโอบไหล่อามันดา “ฉันกับอามินมีกนั แค่สองคนพี่น้อง...อามินรักฉันมาก...รักฉันมากจนฉันกลัวว่าคนอื่นจะ รักฉันได้ ไม่เท่าที่อามินรัก...และฉันก็อยากให้ เธอรักฉันเหมือนที่อามินรัก..อามินน่ะ...ทําเพื่อฉันมา แทบทังชิ ้ วิตนะ” “..แค่เห็นเธอนอนกอดกันก็พอรู้แล้ ว..” “อามินน่ะ...เคยบอกฉันเอาไว้ ...แต่ฉนั ไม่อยากให้ อามินคิดแบบนัน” ้ “บอกว่าอะไร...” ราเมษบีบแขนเธอเบา ๆ “อามินบอกว่า..พี่อามันจะรักก็ใครก็ได้ แต่อามินขอรักพี่อามันคนเดียว อามินคงไม่อาจ ไปรักใครได้ อีกแล้ วล่ะ..พ่อบอกเอาไว้ วา่ อามินต้ องรักพี่อามันให้ มาก ๆ” “ขนาดนันเลยเรอะ” ้ “เธอต้ องเข้ าใจผิดแน่ ๆ เลย อามินไม่ได้ รักฉันแบบที่เธอรักนะ...แต่อามินรักฉันแบบพี่สาว แบบคนในครอบครัว อามินรักฉันอย่างบริ สทุ ธิ์ใจจริ ง ๆ…เพราะตอนเด็ก ๆ อามินคิดว่า ฉันคืออีก ร่างของเขาที่ต้องปกป้องไปชัว่ ชีวิต” “...อีกร่างของเขาที่ต้องปกป้องไปชัว่ ชีวิต...” ราเมษนิ่งอึ ้ง...มือค่อยๆ คลายออกจากไหล่ของเธอ...

19

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 4 : ANOTHER PLAN รถทัวร์ เดินทางอออกจากจุดพักได้ กว่าครึ่งชัว่ โมง ในขณะที่คนอื่นต่างพากันพลิกตัวไปมา เพื่อหาท่าหลับที่สบายที่สดุ บนเก้ าอี ้ที่แสนคับแคบ ราเมษยังคงหวนนึกถึงคําพูดของอามันดาอยูใ่ น ใจ “อีกร่างขอเขาที่ต้องปกป้องไปชัว่ ชีวิต” ถ้ าหากว่า..เขาซึง่ เป็ นคนรักของอามันดาทําผิดอะไรขึ ้นมาสักอย่าง สักอย่างที่ต้องทําให้ อามันดาร้ องไห้ อามินดาจะว่ายังไง...จะมองเขาด้ วยสายตาแบบไหน จะโกรธแค้ นเคืองถึงกับต้ อง ฆ่าให้ ตายเลยหรื อเปล่า ความรักที่รุนแรงแบบนัน... ้ ธาริ นเอาศีรษะมาเกยที่ไหลของเขาอย่างไม่ตงใจ ั ้ เขาจึงหลุดออกจากความคิดนัน้ พร้ อม ๆ กับที่แรงสัน่ ของโทรศัพท์มือถือทําให้ เขาต้ องขยับตัวเพื่อล้ วงเอามันออกมาจากกระเป๋ ากางเกง และค่อย ๆ ดันศีรษะของธาริ นไปที่นงั่ ของเธอ เพื่อนเก่าของเขานัน่ เองที่โทรเข้ ามา... “เออ...ว่ายังไง” มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปลายสาย “แกอยูท่ ี่ไหน...จะไปเที่ยวเหรอ” “อืม...ภูกระดึงน่ะ มากับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย” “จริ งน่ะรึ ฉันเองก็อยูท่ ี่นี่” “ที่ไหน...”

20

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ภูกระดึงไงล่ะ พอดีฉนั โทรไปหานายที่บ้าน แม่ของแกบอกว่าแกจะมาที่นี่ ฉันก็เลยลอง โทรมา” “อ่อ..ฉันบอกแม่เอาไว้ นะ่ เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน” “ฮ่า ๆๆ ทําเป็ นเด็กๆ ไปได้ นะ่ ต้ องรายงานตลอด” ราเมษเงียบไปครู่หนึง่ จนปลายสายคิดว่าคลืน่ สัญญาณไม่ดี “แกคงยังไม่ร้ ูละ่ สิ...เรื่ องพ่อฉัน” “ทําไมล่ะ” “พ่อฉันตอนนี ้ป่ วยเป็ นโรคมะเร็ งที่ตบั อยูน่ ะ่ ต้ องเข้ า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล” “อย่างนันเหรอ ้ พ่อแกกินเหล้ าหนักน่ะสิ ถึงได้ ป่วยเป็ นมะเร็ ง ถึงขันร้ ้ ายแรงหรื อยังล่ะ ” “ก็...พอสมควรอยู”่ “ดังนัน้ แกก็เลยมาที่นี่ใช่มย” ั้ “หืม...หมายถึงอะไร” “ก็ขนาดพ่อแกป่ วยขนาดนี ้แกยังมีกะจิตกะใจจะมาเที่ยวกับเพื่อนอย่างนันน่ ้ ะเหรอ ฉันว่า ไม่หรอก แกน่ะ..” ราเมษนิ่งฟั งเพื่อนเก่าพูด ตาเหลือบมองธาริ น “ฉันว่าแกน่ะกําลังทําเหมือนเมื่อสมัยก่อนตอนอยู่ ม.ปลายใช่มยล่ ั ้ ะ” “อะไรล่ะ...” “คนที่แกกําลังคบอยูต่ อนนี ้ คงจะรวยพอดูละ่ สิ..” “อะ..อืม..” “นัน่ แหละ จุดประสงค์ของแกล่ะ เพื่อให้ ได้ เงินมา แกก็ต้องทําทุกวิถีทางเพื่อให้ แฟนแก ตายใจ ก่อนที่จะขอเงิน..เหมือนเมื่อสมัย ม.ปลายที่แกทํากับมินตรา” มินตรา...มินตราเพื่อนสมัย ม.ปลาย ไม่ใช่ส.ิ ..มินตราคนที่เราคบสมัย ม.ปลาย “หัวดีน.ี่ ..รู้ไปซะหมด” เสียงเพื่อนเก่าหัวเราะร่า “ฉันน่ะ รู้เรื องของแกหมดแหละ” “..ว่าแต่แกเองเมื่อไหร่จะกลับไปเยี่ยมที่บ้านบ้ างล่ะ”

21

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“หืม..ฉันน่ะเหรอ...อย่าห่วงเรื่ องของฉันเลยน่า ...โอ๊ ย...ความจริ งมีเรื่ องจะคุยมากกว่านี ้... แต่วา่ ตอนนี ้ปากมันแห้ งมาก ๆ เลยว่ะ อากาศหนาวมาก ๆ เอาไว้ แกมาถึงแล้ วค่อยคุยกันดีกว่า แค่ นี ้ล่ะ” เพื่อนของเขาวางสายไปเสียเฉย ๆ เขาเบี่ยงตัวเพื่อเอาโทรศัพท์มือถือเข้ ากระเป๋ ากางเกง จู่ ๆ ก็มีเสียงกระซิบที่กกหู “คุยกับใครหรื อครับ เมื่อกี ้นี ้” ราเมษหันไปด้ านหลังทันที อามินดานัน่ เอง..หรื อว่าอามินดาจะได้ ยินบทสนทนากับเพื่อน เก่าของเขา “เพื่อนเก่าน่ะครับ” “งันหรื ้ อครับ แล้ วที่พดู ว่า...หัวดีนี่ รู้ไปซะหมด นี่มนั หมายความว่ายังไงหรื อครับ” “อ๋อ..เพื่อนคนนี ้น่ะ...มันมักจะเดาใจผมได้ ตลอด ก็เลยบอกไปว่ารู้ไปซะหมด” “ครับ..ถ้ าอย่างนัน...คนที ้ ่ชื่อมินตรา เป็ นใครหรื อครับ” ราเมษรู้สกึ ขนลุกชูชนั ขึ ้นที่ต้นแขน อามินดาได้ ยินเสียงจากปลายสายจริ ง ๆ ด้ วย เสียง โทรศัพท์ของเขาคงดังเล็ดลอดออกมา โชคดีที่คนอื่น ๆ หลับกันหมดแล้ ว อามินดายิ ้มกริ่ ม ดวงตาจ้ องมองเขา “นายได้ ยินหรื อ..” “เสียงโทรศัพท์คณ ุ น่ะ ดังมากจนผมได้ ยิน แทบไม่ต้องเงี่ยหูฟัง” “เรื่ องนัน...เพื ้ ่อนฉันมันก็พดู ไปเรี่ ยเปื่ อยน่ะ มันก็แค่..” “ผมทราบดีครับ ว่าการพูดจาประสาเพื่อนก็แค่หยอกล้ อกันธรรมดา ผมไม่ได้ คิดอะไร มากหรอกครับ ผมมองเห็นคุณอยูต่ อนนี ้ และผมก็สามารถคิดได้ วา่ คุณเป็ นคนยังไงด้ วยสายตา ของผมเอง” “ครับ..” ราเมษกลืนนํ ้าลายลงคอ “อามันดาน่ะ...ฉันจริ งใจนะ” “ขอบคุณครับ..ผมเชื่อด้ วยสายตาของผมว่าคุณเป็ นยังไง เมื่อก่อนก็มีมากมายครับที่เรา สองคนแกล้ งทําเพื่อกําจัดคนไม่จริ งใจ” ราเมษที่อยูใ่ นท่าเอี ้ยวตัวหันไปด้ านหลังเริ่ มรู้สกึ เมื่อยขึ ้นมา เขาขยับตัวอย่างยากลําบาก “นายหมายถึง...” 22

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“บางครัง้ บางที..เราสองคนก็ต้องแกล้ งเพื่อพิสจู น์วา่ คน ๆ นันคิ ้ ดยังไงกับเราน่ะครับ เพราะมีบางคนพูดกับผมอย่างนึง แต่พดู กับอามันดาอีกอย่าหนึง่ ” “แล้ ว..นายแกล้ งยังไง” “เรื่ องนันง่ ้ ายมากเลยล่ะครับ...วิธีแกล้ งของเราเป็ นวิธีที่น้อยคนนักที่จะเลียนแบบได้ เพราะมีแค่เราสองคนเท่านันที ้ ่ทําได้ ” อะไรกัน...น้ องของอามันดากําลังพูดอะไรอยู.่ .. อามินดาพูดจบก็เอนหลังพิงแล้ วมองออกไปนอกตัวรถ ราเมษจึงจําต้ องหันกลับมาด้ วย ความรู้งนุ งง วิธีแกล้ งที่มีแค่อามันดาและอามินดาทําได้ งนรึ ั ้ ...มันอะไรกันล่ะ

23

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 5 : NOK-AN CLIFF ราเมษรู้สกึ เหมือนว่าตัวเองกําลังโดนจ้ องในระยะประชิดทัง้ ๆ ที่เขาหลับตาอยู่ เขาลืมตา ตื่นขึ ้นและเห็นธาริ นจ้ องเขาในระดับสายตา เขาจึงผงะเอาศีรษะออกห่าง ทําให้ ชนเข้ ากับแขนของ อามันดาที่ยืนอยูต่ รงทางเดินกลางรถ “ถึงแล้ วล่ะค่ะ..” ธาริ นยิ ้มแย้ ม “ผานกแอ่น” “อ้ อ..”ราเมษสูดหายใจเข้ าลึก ๆ เพื่อปลดปล่อยความง่วง ยืดแขนยืดขาบนเก้ าอี ้คับแคบ “เธอต้ องลุกล่ะ เพราะเธอขวางฉันอยู่” ธาริ นชี ้ที่ขาเขา ราเมษรี บชักแขนขากลับ แล้ วลุกขึ ้นจนศีรษะกระแทกกับชันเก็ ้ บของด้ านบน จากนันเขา ้ ได้ ยินเสียงหัวเราะแหลม ๆ “ซื่อบื ้อจริ ง ๆ” อามันดามองเขา มีอามินดายืนอยูใ่ นช่องที่นงั่ ตรงกับเขา แต่ก้มหัว เพื่อไม่ให้ ติดกับชันวางของด้ ้ านบน “นี.่ ..สะใจอะไรนัก” ราเมษทําท่าจะตะคอก แต่เหลือบเห็นอามินดา จึงทําปากขมุบขมิบ ใส่อามันดา “เธอสองคนน่ะ จะมีซกั ชัว่ โมงมัยที ้ ่ไม่ทะเลาะกันน่ะ” วาดฝั นที่อยูด่ ้ านหลังอามันดาแล้ ว กําลังเอื ้อมหยิบของจากชันวางมองค้ ้ อนทังสอง ้ “ไม่มีแน่นอน” โยนินเอ่ย เอามือรอรับของจากวาดฝั น “เงียบไป โยนิน” อามันดาหันไปจ้ องในเสี ้ยววินาที “จะลงหรื อยังคะ” ธาริ นเริ่ มเม้ มปากแน่น จิกด้ วยสายตา

24

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ราเมษรี บตะกุยตะกายพาตัวเองเดินลงเป็ นคนแรก แต่ธาริ นยังไม่ลง เดินสวนทุกคนไปหา พสกและนิกร ที่เหลือจึงเดินตามราเมษลงไป อามันดารู้สกึ หนาวเย็นทันทีเมื่อก้ าวลงจากรถ อากาศของจังหวัดเลยทําเอาเธอขนแขนลุก ชัน มองราเมษกําลังเขย่งเท้ าเอามือถูกแขน เขาใส่แค่เสื ้อยืดแขนสันกั ้ บกางเกงยีนส์ เธอเห็นแบบ นันจึ ้ งแสร้ งพูดหยอก “อากาศดีจงั เลยน่ะ...เย็นสบาย” ราเมษมองค้ อน เปลีย่ นจากเขย่งเท้ ามายืนนิ่ง เอามือกอดอก ทําเหมือนไม่หนาวสักนิด วาดฝั นกับโยนินร้ องออกมาเมื่อเจออากาศหนาว “ฮ๊ า...” “ตายจริ ง...ไม่นกึ เลยว่าอากาศจะสดชื่นแบบนี ้” ธาริ นก้ าวเท้ าลงมา ซึง่ พาเอาเสื ้อกันหนาว ขนปุยมาด้ วย ตามด้ วยพสกนิกร “นี่ราเมษ...เธอหนาวเหรอ ถ้ าอย่างนัน..” ้ เธอดึงผ้ าพันคอออก แล้ วเอาไปพันคอราเมษ ราเมษเออออ แต่ตามองอามันดาแบบเย้ ยหยัน “อุน่ ดีจงั เลยนะครับ ผ้ าพันคอของธาริ น” “ดีแล้ วล่ะค่ะ” ช่องเก็บสัมพาระใต้ ท้องรถเปิ ดอ้ าค้ างไว้ รอให้ ผ้ โู ดยสารเอาสัมพาระลง พสกและนิกร จัดแจงหยิบของตัวเองและของธาริ นให้ ด้วย อามันดาฟึ ดฟั ดไม่ร้ ูจะหันไปทางไหนจึงหยิบของออกมา รวมทังของวาดฝั ้ นและโยนิน ราเมษเห็นจึงรี บเข้ าไปหยิบของตัวเองออกมาบ้ าง มีเสียงโหวกเหวกเชื ้อเชิญนักท่องเที่ยวจากร้ านอาหาร ซึง่ เป็ นที่จําหน่ายตัว๋ ขากลับด้ วย วาดฝั นมองดูนาฬิกาข้ อมือ เวลาตอนนี ้ประมาณตีห้า “ฉันไปต่อคิวซื ้อตัว๋ กลับให้ นะ ฝากดูของ ๆ ฉันด้ วยนะ” เธอพูดกับทุกคนและโยนิน “ไม่เป็ นไร ให้ ราเมษไปต่อดีกว่า” อามันดารัง้ แขนวาดฝั นเอาไว้ หันไปมองราเมษด้ วย สายตาจิกกัด “เธอน่ะ..ช่วยไปต่อคิวซื ้อตัว๋ ที แล้ วก็ออกเงินให้ ก่อนด้ วย” “อะไรนะ ออกเงินก่อนรึ”ราเมษหน้ าเสีย แล้ วทําปากพูดไม่มีเสียงคําว่า “ไม่มีตงั ค์” อามินดามองเขาทันที ซึง่ ราเมษเองก็สบตาทันทีเช่นกัน “เอ้ อ..ก็ได้ แต่ฉนั ออกให้ ก่อนเท่านันนะ ้ ไม่ใช่ซื ้อตัว๋ ให้ ” รามเษหันควับเดินฉับ ๆ ไปทางที่ ขายตัวซึง่ มีนกั ท่องเที่ยวยืนต่อแถวอยูจ่ ํานวนหนึง่ 25

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ส่วนพวกเราก็..” อามันดาหันซ้ ายหันขวามองรอบตัว “หาที่นงั่ ก่อนนะ แล้ วก็เอาของไป วาง แล้ วก็ไปกินข้ าวกัน” ทุกคนที่เหลือเออออ พากันขนเอาสัมภาระมากองเอาไว้ ตรงม้ านัง่ หินอ่อนข้ าง ๆ ร้ านอาหาร อามันดาเหลือบมองรถโดยสารสองแถวที่จอดเรี ยงรายอยูด่ ้ านข้ างใกล้ ม้าหินอ่อน “อย่าบอกนะคะว่า..” ธาริ นทําท่ากรี ดนิ ้วชี ้ไปที่รถโดยสารสองแถวเก่า ๆ “เราจะต้ องขึ ้นรถ โกโรโกโสแบบนี ้ไปต่อ” “แน่นอนที่สดุ ” อามันดาหันขวับมาทางธาริ น “เราจะเหมารถสองแถวโกโรโกโสแบบที่เธอ ว่าด้ วยราคาสองร้ อยห้ าสิบบาท เอาล่ะ..งันก็ ้ ขอคนละสามสิบบาทเลยแล้ วกัน เหลืออีกสิบบาทให้ รา เมษจ่ายเพิ่ม” “เธอนี่ก็ชอบไปแหย่ราเมษเค้ านะ พอกันทังคู ้ เ่ ลย” วาดฝั นควักกระเป๋ าสตางค์เอาเงิน สามสิบบาทยื่นให้ เป็ นคนแรก “ช่วยไม่ได้ ..” อามันดารับเงินที่เหลือจากทุกคน “เค้ าอยากกวนประสาทฉันก่อน” “พี่อามันแน่ใจแล้ วหรื อครับ” อามินดายื่นเงินเป็ นคนสุดท้ าย “หืม..แน่ใจอะไร” อามันดารับเงิน “อ๋อ..เธอไม่ต้องออกเงินดีกว่าเดี๋ยวพี่ออกให้ เอง” “แน่ใจหรื อครับ..” “แน่ใจสิ..เงินแค่สามสิบบาทน่า” “ไม่ใช่เรื่ องเงินครับ..ไม่ใช่” อามินดาลดเสียงเบาลง “อามินหมายถึงเรื่ องที่พี่จะเป็ นแฟนกับ คนที่ชื่อราเมษนัน่ ต่างหาก” อามันดารู้สกึ ขนลุกทัว่ แขนเมื่อได้ ฟังคําพูดของน้ องชายฝาแฝด ปากสัน่ ระริ กเพราะความ หนาว เธอจึงไม่ได้ เอ่ยถามว่าทําไมอามินดาถึงคิดแบบนัน้

26

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 6 : SIMILA’s GOLD ไม่ใช่เรื่ องแปลกที่อามันดาจะหวาดหวัน่ ต่อคําพูดสัน้ ๆ ของอามินดา ในเสี ้ยววินาทีที่ อามินดาเอ่ยออกมาด้ วยแววตากังวล อามันดารับรู้ได้ ถึงความไม่ปกติของสายตาคูน่ นั ้ ซึง่ ทําให้ เธอ หวนระลึกถึงเรื่ องในอดีตอย่างไม่ตงใจ ั้ เธอหวนระลึกถึงตระกูลสิมิลาของเธอ ตังแต่ ้ เกิดเหตุสงครามกลางเมืองอันเป็ นผลให้ บ้านหลังเดียวของตระกูลสิมิลามีอนั ต้ องสูญ สลาย เธอได้ ยินเสียงพ่อของเธอปล่อยโฮรํ่ าร้ องไห้ อย่างคนบ้ าคลัง่ อยูน่ านแสนนาน ก่อนที่เธอจะ รู้สกึ ตัวว่าถูกหิ ้วแขนพาเดินออกไปห่างจากไอร้ อนแผดเผาของเปลวเพลิง ในขณะนันบ้ ้ านเรื อนอื่นก็ไม่ตา่ งจากบ้ านของเธอ นัน่ คือ สูญสลายไม่มีชิ ้นดีเช่นกัน แม้ กระทัง่ วัดเก่าแก่ในหมูบ่ ้ านก็โดนระเบิดถล่มจนเหลือแต่ซาก โชคยังดีที่ใต้ โบสถ์ถกู ขุด เป็ นถํ ้าใต้ ดิน ซึง่ สร้ างเอาไว้ เมื่อสมัยสงครามโลกครัง้ ที่สอง พ่อของเธอพาเธอมายังถํ ้าใต้ ดินแห่งนี ้ และแอบอยูท่ ี่นี่ถึงสองวันสองคืน โดยที่พอ่ ของเธอ จะออกไปหาอาหารมาให้ เธอและน้ องชาย ซึง่ ก็มีแค่อาหารแห้ งที่เหลือรอดจากการทําลายล้ าง พอผ่านพ้ นคืนที่สองอันแสนโหดร้ าย เช้ าวันที่สามพ่อของเธอพาเธอกลับมายังที่เดิม และ ยืนมองซากบ้ านที่ไหม้ ดําเป็ นตอตะโกอยูน่ านนับนาที ตอนนันเธอคิ ้ ดว่าพ่อของเธอคงจะทําใจไม่ได้ ที่ต้องเห็นบ้ านหลังสุดท้ ายแปรสภาพไปอย่าง น่าอนาถ แต่ทว่าเมื่อเธอโตขึ ้นและลองย้ อนหวนนึกถึงเธอจึงรู้วา่ สาเหตุที่พอ่ ยืนอยูต่ รงนันนานนั ้ บ นาทีเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง นัน่ คือคํานวณหาจุด ๆ หนึง่ ในบริ เวณบ้ าน 27

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ปู่ ของเธอนันภู ้ มิใจอย่างงมงายในนามสกุลสิมิลา ตระกูลผู้ดีเก่าผู้มงั่ คัง่ มีทรัพย์สมบัติและ บรรดาศักดิ์เมื่อครัง้ อดีต ความภูมิใจนันเด็ ้ กอย่างเธอแทบจะมองไม่เห็นมัน ความภูมิใจที่เธอไม่เห็นมาตลอด 7 ปี ถูกฝั งอยู่ ณ จุดหนึง่ ในบริ เวณบ้ าน ที่ซงึ่ พ่อของเธอ คาดคะเนด้ วยสายตา พ่อเริ่ มลงมือขุด ทีแรกเอาเศษสังกาสีไหม้ ดํามาช่วยขุดดินให้ เป็ นหลุมลึก จากนันเอาไม้ ้ แหลมเฉาะลงไปหลายครัง้ เพื่อให้ ดินร่วน แล้ วจึงใช้ มือตะกุยดินออกมาจนมองเห็นกล่องเหล็กเปื อ้ น ดิน เธอและน้ องชายที่นงั่ ยอง ๆ รอบหลุมนัน้ มองดูพอ่ พยายามดึงเอากล่องนันขึ ้ ้นมาจนสําเร็ จ ใช่แล้ ว..นี่คือความภาคภูมิใจของปู่ และนี่ก็คือสาเหตุที่ปไม่ ู่ ยอมออกจากบ้ านหลังนี ้แม้ จะต้ องตายเป็ นผีเฝ้ าบ้ าน พ่อของเธองัดกุญแจเหล็กสนิทเขรอะจนหลุดออก แล้ วเปิ ดฝากล่องขึ ้น ข้ างในนัน..มี ้ ทองคําอยูน่ บั ไม่ถ้วน แต่อามันดาไม่เข้ าใจว่าตอนนันทํ ้ าไมพ่อต้ องเอาทองคําเหล่านันไปแจกจ่ ้ าย จริ งอยูท่ ี่พอ่ เก็บเอาไว้ สว่ นหนึง่ แต่อีกส่วนหนึง่ ซึง่ มากโขนันพ่ ้ อของเธอเอาไปแจกจ่ายให้ ชาวบ้ านในหมูบ่ ้ านที่ ตกอยูใ่ นชะตากรรมเดียวกัน ความโลภของคนนันไม่ ้ มีที่สิ ้นสุด ยิ่งแจกจ่ายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากได้ เพิ่มมากเท่านัน้ พอทุกคนในหมูบ่ ้ านรู้วา่ พ่อของเธอมีทองคําอยูเ่ ป็ นจํานวนมาก มากกว่าที่แจกจ่ายให้ คน อื่น ๆ บางคนมาขอเพิ่ม บางคนหน้ าหนามาขออีก บางคนรี ดไถ บางคนข่มขู่ บางคนขโมยไปซึง่ ๆ หน้ า บางคนแอบเข้ ามากลางดึก จนพ่อทนไม่ไหวที่ต้องคอยระแวงคนเหล่านันจนเป็ ้ นโรค หวาดระแวง ต้ องตกใจตื่นขึ ้นมาทุก ๆ คืนพร้ อมด้ วยเส้ นเลือดปูดโปนตรงหน้ าผาก อามันดาไม่เข้ าใจ...ทําไมคนเหล่านันถึ ้ งอยากได้ ไม่มีที่สิ ้นสุด ให้ หนึง่ เอาสอง ให้ สองเอา สาม เป็ นมนุษย์ที่ไม่สมควรเรี ยกว่ามนุษย์อีกต่อไป ถ้ าหากพ่อของเธอไม่แจกจ่ายให้ ตงแต่ ั ้ ทีแรก เรื่ องแบบนี ้ก็คงไม่เกิดขึ ้น ความเจ็บปวดทางอ้ อมที่คนเหล่านันยื ้ ่นมาให้...กระทํามาที่อามินดาผู้เป็ นน้ องโดยตรง

28

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามินดากลายเป็ นคนไม่เชื่อใจใคร ไม่สนใจใคร ไม่เป็ นมิตรกับใคร หากมนุษย์มีแต้ ม คะแนนความดีอยูบ่ นหน้ าผาก สิง่ ที่อามินดาเห็นก็คงเป็ นคะแนนติดลบตังแต่ ้ แรกพบ ในชีวิตของอา มินดามีคนที่เชื่อใจได้ เพียงแค่สองคนเท่านัน้ คือ พ่อและอามันดาพี่สาวของเขา แต่ทว่าอามินดาทายถูกทุกครัง้ ไป ว่าใครที่ไม่จริ งใจต่อครอบครัวสิมิลา หลายครัง้ ที่มีแขก หรื อเพื่อนบ้ านมาเยี่ยมพ่อของเธอ ทําทีเป็ นว่ามาเยี่ยมเยือนและมีของฝากติดไม้ ติดมือ แต่ก็ลง ท้ ายด้ วยเรื่ องขัดสนทางการเงินที่จะต้ องมาขอยืมเงินจากพ่อ ในจํานวนคนเหล่านัน้ มีคนหนึง่ ที่อามินดาเกลียดชังมาก พอคน ๆ นันเริ ้ ่ มต้ นเอ่ยถึงเรื่ อง ความยากลําบากของตัวเอง อามินดาคว้ ามีดปั กลงกลางโต๊ ะที่พอ่ และคน ๆนันนั ้ ง่ คุยกัน อามินดาจ้ องหน้ าคน ๆ นันเขม็ ้ ง และไล่ให้ ออกไป แต่คน ๆนันยั ้ งดื ้อดึ ้งไม่ยอมไปง่าย ๆ แถมยังว่าเด็กอะไรไม่ร้ ูจกั เด็กไม่ร้ ูจกั ผู้ใหญ่ อามินดาจึงเอามีดฟั นเขาที่แขนจนเลือดสาดกระเซ็น และตอนนี ้... อามินดาเอ่ยคํานี ้ออกมา “พี่อามันแน่ใจหรื อว่าจะเป็ นแฟนกับคนที่ชื่อราเมษนัน่ ” สายตาของน้ องชายของเธอตอนนี ้เหมือนตอนที่ทําร้ ายคน ๆนันจนเลื ้ อดอาบไม่มีผิด

29

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 7 : TWINS ราเมษสะบัดตัว๋ ที่อยูใ่ นมือเดินเข้ ามาหาทุกคนที่นงั่ อยูต่ รงม้ าหินอ่อน สวนกับโยนินที่กําลัง จะไปเข้ าคิวต่อแถวซื ้ออาหาร มีเพียงพี่น้องสองคนที่ยืนมองหน้ ากันไม่พดู ไม่จาอยูใ่ กล้ ๆ เจ้ าของรถ สองแถว “ใครจะเป็ นคนเก็บตัว๋ พวกนี ้” ราเมษเอ่ยขึ ้น ใครที่หมายถึงนันคื ้ ออามันดา อามันดาหันควับมาทางราเมษ แต่ดเู หมือนเธอจะทําตัวไม่ถกู หันไปมาระหว่างน้ องชาย และราเมษ “ฉันเก็บเองก็ได้ ” อามันดาคว้ าตัว๋ 8 ใบจากมือราเมษแล้ วนัง่ ลงข้ าง ๆ วาดฝั น หันหลังให้ อามินดาที่ยืนอยูพ่ ร้ อมกับมองหน้ าราเมษ “ไปซื ้อข้ าวกันสิ ฉันให้ โยนินไปซื ้อของฉันแล้ ว” วาดฝั นเอ่ยบอกทุกคน “อ๋อ...งันเดี ้ ๋ยวฉันไปซื ้อให้ ละกันนะ” อามันดาผุดลุกขึ ้น อยากจะเดินหนีหา่ งจากน้ องชาย สักสองสามนาทีก็ยงั ดี “ราเมษนัง่ รออยูน่ ี่แหละ” “เดี๋ยวอามินไปด้ วย” อามินดาเดินตามพี่สาวไป อามินดามองน้ องชายอย่างอึดอัด แต่ก็กล่าวเพียงคําเดียว “..มาสิ..” พอสองพี่น้องเดินไปต่อแถวซื ้ออาหาร ธาริ นก็สะกิดวาดฝั นแล้ วพูดเสียงแผ่ว “สองพี่น้องคูน่ นดู ั ้ ขดั ๆ กันพิกลนะคะ ตังแต่ ้ เมื่อกี ้นี ้แล้ ว” วาดฝั นยักไหล่ “ไม่ร้ ูสิ เผอิญฉันไม่ชอบวิจารณ์ใคร” “..เหรอคะ” ธาริ นเบ้ ปาก ในเมื่อวาดฝั นไม่เป็ นมิตรกับเธอ เธอจึงหันไปหาราเมษที่นิ่ง กระดิกเท้ าไม่ร้ ูอิโหน่อิเหน่แทน “นี่ราเมษ..เธอว่าพี่น้องสองคนนันดู ้ ไม่คอ่ ยเข้ ากันยังไงก็ไม่ร้ ูเนอะ” ราเมษหยุดกระดิกเท้ าทันที “หืม...” 30

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ดูส.ิ .รู้สกึ เหมือนแฟนของเธอจะอึดอัดที่มีน้องชายอยูใ่ กล้ ๆ น่ะ” “เธอรู้ได้ ไง อามันดาก็เป็ นแบบนันอยู ้ แ่ ล้ วนี่ อีกอย่างผมก็เพิ่งเห็นเค้ าสองคนอยูด่ ้ วยกัน เค้ าอาจจะเป็ นแบบนี ้ก็ได้ ” “ไม่ใช่ ๆ เธอลองดูดี ๆ สิ...จริ งสินะ เธอเป็ นผู้ชายน่ะคงจะดูไม่ออกเท่าไหร่วา่ เวลาผู้หญิง อึดอัดน่ะเค้ าแสดงออกอะไรบ้ าง แต่วา่ ฉันน่ะพอจะรู้...เห็นมัยอามั ้ นดากําลังพยายามปั ดผม รวบ ผม เกาหลังใบหู ลูบต้ นคอ แคะเล็บ ซึง่ ไม่หนั ไปมองน้ องชายเลยสักนิด” ราเมษเริ่ มคล้ อยตามที่ธาริ นพูด หรื อว่าอามินดาเล่าเรื่ องโทรศัพท์บนรถในอามันดาฟั ง แล้ ว อามันดาหันมามองราเมษ พอเห็นราเมษนัง่ เคียงกับธาริ นก็รีบสะบัดหน้ าหนีไปทางอื่น แต่ก็ไม่ทําทีเป็ นหันไปแหย่น้องชาย ผิดปกติอย่างที่ธาริ นบอกจริ ง ๆ ด้ วย “แล้ วดูสายตาของอามินดาสิ เค้ าจ้ องเขม็งไปที่ผมที่ปรกด้ านหลังพี่สาว แต่ฉนั ว่าเค้ า ไม่ได้ สนใจผมพี่สาวหรอก ในใจเค้ าคงกําลังคิดอะไรบางอย่างอยูน่ ะ่ นัน่ ไง มือเค้ ากําแน่นเชียว สองคนนันทะเลาะอะไรกั ้ นหรื อเปล่า..” “ไม่..ไม่หรอก” ราเมษชิงพูดแก้ ตวั ทันที “สองคนนันน่ ้ ะ..รักกันจะตาย” ในขณะนันพสกและนิ ้ กรที่นงั่ ข้ างกันลุกขึ ้นยืนไปต่อแถวบ้ าง ราเมษจึงเปลีย่ นเรื่ องคุยทันที “เรื่ องของอามันดาน่ะปล่อยเค้ าไปเถอะ..ว่าแต่เพื่อนของเธอสองคนนันน่ ้ ะ ฉันอยากรู้ มากกว่าว่าทําไมถึงกลายมาเป็ นสาวกของเธอ” “บ้ าน่า..พูดอะไรแบบนัน” ้ ธาริ นตีแขนราเมษเบา ๆ วาดฝั นกระแอมเป็ นเชิงปรามแต่ธาริ นไม่สนใจ กลับยิ่งเพิ่มเสียงพูดให้ ดงั ขึ ้น ให้ วาดฝั นได้ ยินด้ วย “พิสกนิกรน่ะเค้ าไม่ได้ เป็ นสาวกฉันสักหน่อยนึง...แต่จะว่าไป จะเรี ยกว่าลูกน้ องก็ไม่ผิดนัก หรอกนะ” “ลูกน้ องหรื อ” เป็ นครัง้ แรกที่ราเมษหันมามองธาริ น “อืม..คือว่าสองคนนันเติ ้ บโตในรัว้ บ้ านฉันน่ะ เป็ นลูกของคนรับใช้ เก่าแก่ในบ้ านของฉัน ” “อ๋อ..งันเหรอ ้ ถึงว่าสิ ตามเธอต้ อย ๆ” 31

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ธาริ นหัวเราะ “ พสกนิกรน่ะเป็ นเพื่อนเล่นฉันมาตังแต่ ้ เด็ก เพราะเรารุ่นราวคราวเดียวกัน เรี ยนก็เรี ยนโรงเรี ยนเดียวกัน แถมพอเข้ ามหาวิทยาลัย ก็สอบเข้ าได้ ที่เดียวกันอีก พ่อฉันน่ะส่งเสียทัง้ สองเหมือนเป็ นลูกอีกสองคน” “แสดงว่าเธอเป็ นลูกคนเดียวงันหรื ้ อ” “ใช่..เรี ยกแบบนันก็ ้ ได้ ” “หืม..” “คือว่า..ฉันเคยมีพี่ชายน่ะ แต่เค้ าตายไปแล้ ว” “อ๋อ...อย่างนันเหรอ” ้ “ตายไป...เมื่อหลายปี ก่อน” ธาริ นดูซมึ เศร้ าลงอย่างเห็นได้ ชดั จนทําให้ ราเมษตกใจเพราะ ไม่เคยเห็นสีหน้ าแบบนี ้ของเธอ “เอ่อ..เสียใจด้ วยนะ ผมไม่นา่ พูดเรื่ องนี ้ขึ ้นมาเลย” “อ๋อ ๆ” ธาริ นรี บสะบัดหน้ า คงจะคลายความเศร้ าด้ วย “ไม่เป็ นไร ๆ อันที่จริ งพอเธอพูดถึง เรื่ องนี ้ก็ทําให้ ฉนั นึกถึงเรื่ องพสกนิกรตอนเด็ก ๆ ได้ เรื่ องนึงนะ เมื่อก่อนเราชอบเล่นซ่อนหากันน่ะ แล้ วฉันมักจะโดนแกล้ งให้ จบั ผิดคนเสมอ” “จับผิดคน ทําไมล่ะ” “เรื่ องนี ้ถ้ าไม่มีใครบอกก็คงไม่มีใครเอะใจแน่ ๆ ล่ะ มันเป็ นสิง่ ที่พสกนิกรเท่านันที ้ ่ทําได้ นะ่ เรื่ องแกล้ งคนแบบนี ้” “แบบนี ้...” “แบบนันไง..” ้ ธาริ นโบ้ ยปากไปทางอามันดา “อามันดาหรื อ...ทําไม” “เธอนี.่ ..ใบ้ ให้ ขนาดนี ้แล้ วยังไม่ร้ ูอีกเหรอ พสกกับนิกรน่ะก็เหมือนกับอามันดาและอามิน ดา นัน่ คือทังสองคนน่ ้ ะเป็ นฝาแฝดกัน เพียงแต่วา่ หน้ าไม่เหมือนกันเท่านัน” ้ “อะไรนะ..” ราเมษเกือบจะตะโกนออกมา “เธอว่าอะไรนะ สองคนนัน...” ้ วาดฝั นยื่นหน้ าเข้ ามาบ้ าง “ใช่แล้ วล่ะ..เมื่อก่อนพสกนิกรหน้ าเหมือนกันมากเลยจนฉันจําผิดคนอยูบ่ อ่ ย ๆ แต่วา่ พอโต ขึ ้นหน้ าตาสองคนก็เริ่ มเปลีย่ นจนไม่เหมือนกัน” 32

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นี่เธอกําลังจะบอกว่า เรามีฝาแฝดอยูส่ องคูง่ นหรื ั ้ อ” ธาริ นยิ ้มแล้ วพยักหน้ าเหมือนเด็กแกล้ งผู้ใหญ่สาํ เร็ จ

33

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 8 : MESSAGE ในระหว่างที่วาดฝั นกับราเมษกําลังนิ่งอึ ้งไม่อยากเชื่อเรื่ องที่ธาริ นเล่า เสียงจานกระทบโต๊ ะ หินอ่อนก็แทรกเข้ ามาทําลายความเงียบ และมีอามันดายืนท้ าวเอวกร่าง “ข้ าวได้ แล้ ว..” อามินดาเดินตามมาติด ๆ นัง่ ลงตรงข้ ามราเมษ “ขอบใจ..” ราเมษลากจานข้ าวเข้ ามา “นัง่ สิ จะยืนกินหรื อไง” อามันดานัง่ ลงข้ ามอามินดา มองธาริ นที่ชะเง้ อมองพสกนิกร “โยนินล่ะ หายไปไหน” วาดฝั นถามอามันดา “อ๋อ เดี๋ยวมา ไปซื ้อนํ ้าน่ะ” “แปดคนพอดี เหลือม้ านัง่ อีกตัว งันก็ ้ ให้ พสกนิกรนัง่ ตรงนี ้ ส่วนฉันขอนัง่ กับราเมษเลยก็ แล้ วกันนะ” “ตามใจสิ..เธอก็นงั่ อยูแ่ ล้ วนี่ จะบอกทําไมอีกล่ะ” “ก็เผื่อว่า...เธออยากจะมานัง่ ข้ างราเมษ” “ฉันมีน้องชายฉันนัง่ ด้ วยแล้ ว ไม่จําเป็ นต้ องไปนัง่ กับใครหรอก” “งันเหรอ..ฉั ้ นเองก็ถามไปอย่างนัน้ คิดว่าเธอกับน้ องชายของเธอจะทะเลาะกัน อาจจะไม่ อยากนันด้ ้ วยกันก็ได้ นะ่ ” อามันดาหน้ าเจื่อนลงทันที “...ใครบอกฉันทะเลาะกับน้ อง” “ไม่ได้ ทะเลาะกันหรอกครับ คุณธาริ นคงเข้ าใจผิด เราแค่คยุ กันเฉย ๆ น่ะครับ” อามินดา เอามืออ้ อมไปกดศีรษะพี่สาวให้ มาแนบกับศีรษะตัวเอง “ยังรักกันดีอยู”่ พสกนิกรเดินเข้ ามาและวางจานข้ าวลง จานที่สามยื่นให้ ธาริ น 34

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เราจะออกกันกี่โมงหรื อครับ” พสกเอ่ยถาม กวาดสายตามองทุกคน “กินข้ าวเสร็ จก็ขึ ้นรถโดยสารไปที่อทุ ยานได้ เลย นี่ก็จะหกโมงแล้ ว ทําเวลาหน่อยก็ดี” อา มันดาบอก ราเมษยกช้ อนที่กําลังจะเข้ าปากค้ างไว้ มองพสกและนิกรสลับไปมา “มีอะไรหรื อครับ” นิกรเอ่ยถาม “อ่อ..ไม่มี ไม่มีอะไรแค่อยากรู้วา่ นายสองคนเป็ นพี่น้องกันหรื อเปล่าเท่านันเอง” ้ เขาเอา ช้ อนที่มีข้าวพูนเข้ าปาก “ครับ เราสองคนเป็ นพี่น้องกัน ทําไมหรื อครับ” ธาริ นแอบยิ ้มเล็กน้ อย “ไม่มีอะไรหรอกน่า พสกนิกร ราเมษเค้ าก็แค่สงสัยว่าทําไมเธอ เหมือนคูห่ ดู โู อแบบนันล่ ้ ะมัง”้ “อ๋อ..งันธาริ ้ นก็คงเล่าให้ คณ ุ ราเมษฟั งแล้ วสินะ” พสกเอ่ย “อื ้ม..ใช่” พสกมองหน้ าราเมษ “ก็เป็ นอย่างที่ธาริ นเล่านัน่ ล่ะครับ..” ราเมษผงกศีรษะรู้สกึ ผิดที่จ้องมอง ขณะที่คนที่ไม่ร้ ูเรื่ องที่เหลือได้ แต่มองไปมา จากนัน้ พสกนิกรเริ่ มทานอาหาร โดยไม่สนใจใคร ความอยากรู้ทกุ อย่างจึงหายไปอย่างไม่ตงใจ ั้ พอทานอาหารเสร็ จ อามันดาเป็ นคนเอาเงินทังหมดที ้ ่รวบรวมยื่นให้ เจ้ าของรถโดยสารเพื่อ เหมารถเดินทางไปยังอุทยานฯ ก่อนอามันดาจะขึ ้นรถเข้ าไปนัง่ ราเมษเอาเศษกระดาษแผ่นเล็กยัดเข้ าไปในมือเธอ เธอ หันมามองเขาด้ วยความแปลกใจ แต่ก็ร้ ูในทันที่วา่ ราเมษคงไม่อยากให้ ใครรู้เธอจึงทําเป็ นไม่สนใจ เข้ าไปนัง่ ข้ างอามินดา ส่วนราเมษนัง่ อีกฝั่ งข้ างธาริ น อามันดาเบี่ยงตัวหันหนีอามินทําท่าเหมือนจะนอน เธอค่อย ๆ คลีแ่ ผ่นกระดาษที่ราเมษให้ เปิ ดออกอ่านข้ อความ แต่อามินดาขยับตัวมานอนซบไหล่เสียก่อน เธอจึงรี บขยํากระดาษกําเอาไว้ ในมือ..

35

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 9 : PHUKRADEUNG เมื่อรถสองแถวเดินทางได้ ประมาณ 15 นาที มองออกไปนอกตัวรถก็สามารถเห็นภูเขาลูก หนึง่ ซึง่ ด้ านบนไม่มียอดแต่เหมือนถูกตัดด้ วยมีดขนาดมหึมา ทําให้ เป็ นหน้ าตัดขนาดใหญ่ ซึง่ นัน่ ก็คือ ภูกระดึง ผมของอามันดาปลิวสยายไปมาเพราะแรงลม ขณะที่พยายามจะกางแผ่นกระดาษข้ อมูล ซึง่ ปริ น้ ท์มาจากสารานุกรมออนไลน์ (http://th.wikipedia.org) “อุทยานแห่ งชาติภกู ระดึง ตังอยู ้ ท่ ี่อําเภอภูกระดึงในจังหวัดเลย เป็ นหนึง่ ในแหล่ง ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงมากที่สดุ ของประเทศไทย ในแต่ละปี มีคนมาเที่ยวเฉลีย่ หลายหมื่นคน ภูกระดึง ได้ รับการจัดตังเป็ ้ นป่ าสงวนแห่งชาติในปี พ.ศ. 2486 และเป็ นอุทยานแห่งชาติเมื่อวันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2502 โดยเป็ นอุทยานแห่งชาติลาํ ดับที่สองถัดจากอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ” * “เธอแน่ใจนะว่าจะอ่านให้ เราฟั งทังหมดทั ้ ง้ ๆ ที่อยูบ่ นรถนี่” วาดฝั นเอ่ย แต่อามันดาไม่ สนใจ “อุทยานตังอยู ้ ใ่ นท้ องที่ตําบลศรี ฐาน อําเภอภูกระดึง จังหวัดเลย ครอบคลุมพื ้นที่ 348.12 ตารางกิโลเมตร ลักษณะภูมิประเทศเป็ นภูเขาหินทรายยอดตัด โดยมีที่ราบบนยอดภูกระดึง ประมาณ 60 ตารางกิโลเมตร มีความสูงอยูร่ ะหว่าง 400-1,200 เมตรจากระดับนํ ้าทะเล จุดสูงสุดอยู่ ที่บริ เวณคอกเมย มีความสูง 1,316 เมตร”* “1,316 เมตร..เหรอ” โยนินมองส่วนบนสุดของภูที่อยูห่ า่ งจากตัวรถมากโข “ภูกระดึงมีธรรมชาติที่นกั ท่องเที่ยวประทับใจหลายประการ ไม่วา่ จะเป็ น ความสวยงาม ของการชมทิวทัศน์มาจากที่ราบสูง เช่น การชมพระอาทิตย์อสั ดงที่ผาหล่มสัก การสํารวจพรรณไม้ นานาชนิด เช่น ไฟเดือนห้ าที่แดงสด และดงป่ าสนอันกว้ างใหญ่, หรื อธรรมชาติชนิดอื่น ๆ เช่น การ 36

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ชมนํ ้าตกที่นํ ้าตกขุนพอง เป็ นต้ นในช่วงวันหยุดยาว มักมีนกั ท่องเที่ยวขึ ้นไปพักผ่อนบนภูกระดึงราว หนึง่ หมื่นคน”* *แหล่งที่มา : http://th.wikipedia.org

“ห๊ า...หนึง่ หมื่นคน หนอนยัว๊ เยี๊ยชัด ๆ” “ไอ้ ...ไฟเดือนห้ านัน่ มันคืออะไรหรื อครับ” อามินดาเอ่ยถามบ้ าง “อ๋อ..ไฟเดือนห้ าก็คือ ต้ นเมเปิ ล้ แหละจ้ ะ ใบจะเปลีย่ นเป็ นสีแดงสดใสในช่วงนี ้ เค้ าก็เลย เรี ยกกันว่าไฟเดือนห้ า” “เธอรู้ด้วยเหรอ” อามันดาถามแบบเย้ ยหยัน “รู้สจิ ้ ะ..ก็ที่บ้านฉันก็มี” “บ้ านเธอนี่อยูท่ ี่ไหนล่ะ” ราเมษเป็ นคนถาม ทําให้ อามันดามองตาขวางแบบไม่พอใจ “เธอจะอยากรู้จกั บ้ านของเค้ าไปทําไม” “ก็เผื่อฉันจะไปหาเค้ าไง..” ราเมษพูดประชด “อยูภ่ าคเหนือน่ะ เป็ นหมูบ่ ้ านติดเชิงเขาเล็ก ๆ ในจังหวัดแม่ฮ่องสอน” “แม่ฮ่องสอนเลยเหรอ ที่นนั่ มีอะไรน่าเที่ยวบ้ างล่ะ” โยนินเปลีย่ นมากระตือรื อร้ นทันที “ก็...” “เส้ นทางขึ ้นที่อําเภอภูกระดึง” อามันดาจงใจขัดจังหวะอ่านต่อ “เป็ นเส้ นทางเก่าแก่และ ได้ รับความนิยมมากที่สดุ นักท่องเที่ยวสามารถขึ ้นเขาในเส้ นทางนี ้ได้ ที่อําเภอภูกระดึง ณ ที่ทําการ อุทยาน ในเส้ นทางขึ ้นจะมีบริ เวณที่พกั หลายช่วง โดยแต่ละช่วงจะเรี ยกว่า ซา ซึง่ หมายถึงบริ เวณที่มี นํ ้าขัง มักเป็ นแหล่งที่มีสตั ว์ป่ามาพักกินนํ ้า ปั จจุบนั นักท่องเที่ยวจะต้ องผ่านทังหมด ้ 7 ซํา ไล่ตาม ความสูง จากน้ อยไปมากได้ ดงั นี ้” “เจ็ดซํา..” ราเมษทําท่าแลบลิ ้นเหนื่อยหอบเหมือนสุนขั เวลาเจออากาศร้ อน “ซําแฮก คําว่า แฮก นักท่องเที่ยวทัว่ ไปมักล้ อเลียนว่ามีความหมายถึงอาการหอบ” อามัน ดาหยุดมองราเมษแล้ วอ่านต่อ “แต่ในความเป็ นจริ งแล้ ว คําว่า แฮก นี ้หมายถึงสิง่ ศักดิ์สทิ ธิ์ในภาษา ท้ องถิ่น. ระยะทางที่ต้องเดินจากที่ทําการไปยังซําแฮกยาวประมาณหนึง่ กิโลเมตร ซําบอน หมายถึงบริ เวณทีต่ ้ นบอนขึ ้นอยูม่ าก ระยะทางที่ต้องเดินจากซําแฮกไปยังซําบอน ยาวประมาณ 700 เมตร 37

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ซํากกกอก หมายถึงบริ เวณทีต่ ้ นมะกอกขึ ้นอยูม่ าก ระยะทางที่ต้องเดินจากซําบอนไปยังซํา กกกอกยาวประมาณ 360 เมตร ซํากกหว้ า หมายถึงบริ เวณทีต่ ้ นหว้ าขึ ้นอยูม่ าก ระยะทางที่ต้องเดินจากซํากกกอกไปยังซํา กกหว้ ายาวประมาณ 880 เมตร ซํากกไผ่ หมายถึงบริ เวณทีต่ ้ นไผ่ขึ ้นอยูม่ าก ระยะทางที่ต้องเดินจากซํากกหว้ าไปยังซํากก ไผ่ยาวประมาณ 580 เมตร ซํากกโดน หมายถึงบริ เวณที่คนส่วนมากจะนัง่ พักกันนาน ๆ (ภาษาอีสาน โดน แปลว่า นาน) ระยะทางที่ต้องเดินจากซํากกไผ่ไปยังซํากกโดนยาวประมาณ 300 เมตร ซําแคร่ ระยะทางที่ต้องเดินจากซํากกโดนไปยังซําแคร่ยาวประมาณ 588 เมตร” “จบแล้ วใช่มย...หยุ ั้ ดเถอะ ถึงแล้ วล่ะ” วาดฝั นบอกอามันดาพลางโบ้ ยปากไปด้ านนอกรถ รถกําลังเลี ้ยวเข้ าซองจอดรถในเขตอุทยานฯ พอดี “ถึงแล้ วเหรอ...เย้ ๆ” โยนินตะโกนร้ องเหมือนเด็ก จนวาดฝั นต้ องตบไหล่ห้าม เขาทําหน้ า หงอกลัว “ลงสิ..” ราเมษก้ าวลงคนแรก มองนาฬิกาข้ อมือ “ใช้ เวลาประมาณ 15-20 นาทีเห็นจะได้ นะ” “ขอบคุณมาก ๆ นะคะ” อามันดากําลังก้ มตัวกล่าวลาคนขับรถ ทางฝ่ ายพสกและนิกรช่วยกันขนสัมภาระของทุกคนลงมาวางกองรวมที่พื ้นคอนกรี ต เมื่อ มองออกไปรอบตัว บริ เวณรอบ ๆ อุทยานฯ จึงเห็นได้ วา่ มีนกั ท่องเที่ยวอยูเ่ ต็มไปหมด “คนเยอะยังกะหนอนแน่ะ” ราเมษบ่นซํ ้า “ของใครของมันนะจ้ ะ” ธาริ นยกกระเป๋ าสะพายของตัวเอง “เราเข้ าไปในที่ทําการเถอะนะ ไปจองที่นงั่ รวม ๆ กันก่อน” “ยังไงต่อล่ะ อามันดา” วาดฝั นหันมาหา “อืม..เดี๋ยวเราจะต้ องแยกย้ ายกันไปซื ้อบัตรล่ะนะ เราเข้ าไปในที่ทําการก่อน” อามันดา บอก หลังจากนัน้ อามันดาจึงให้ แต่ละคนทําหน้ าที่แต่ละอย่าง เริ่ มจากอามันดากับอามินดาไป ซื ้อบัตรเข้ าชมอุทยานและจ่ายค่าพื ้นที่สาํ หรับกางเต้ นท์ โยนินกับวาดฝั นไปรับบัตรคิวเพื่อชัง่ นํ ้าหนัก 38

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

สัมภาระที่จะต้ องจ้ างลูกหาบเพื่อหาบขึ ้นไปแทน พสกนิกรและธาริ นไปทําเรื่ องขอบัตรเกียรติคณ ุ สําหรับการนําขยะกลับลงมา โดยไม่ทิ ้งเศษขยะของตัวเองไว้ บนภู ส่วนราเมษมีหน้ าที่นงั่ เฝ้ า สัมภาระ ราเมษลองกดโทรศัพท์มือถือโทรหาอามันดา ซึง่ สัญญาณโทรศัพท์ออ่ นเต็มที แต่ก็ยงั พอ โทรได้ “มีอะไรหรื อ” อามันดาพูดอยูป่ ลายสาย “ไม่มีอะไร แค่จะเช็คว่าสัญญาณดีหรื อเปล่า” “อ๋อ..อืม” “อืม...นี่ อามินดาน้ องชายเธอน่ะ..ได้ บอกอะไรเกี่ยวกับ..ฉันบ้ างรึเปล่า” อามันดาที่ตอ่ แถวเพื่อซื ้อบัตรมองหน้ าน้ องชาย “เปล่านี่” “เหรอ...อืม” “ทําไมล่ะ มีอะไร” “เอ่อ...คือ เอาเป็ นว่า...ไม่วา่ น้ องชายเธอจะพูดอะไรก็ตาม ขอให้ เธอเชื่อใจฉันน่ะ” “หืม..แล้ วกระดาษนัน่ ล่ะคืออะไร” “อ๋อ..ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากจะบอกความลับบางอย่างในหมูพ่ วกเราให้ เธอรู้นะ่ ยังมีบาง คนที่ไม่ร้ ู” “เหรอ..” อามันล้ วงกระเป๋ ากํากระดาษนัน้ “แล้ วเชื่อใจล่ะ คืออะไร” “อืม..ฉัน...น้ องชายเธอบังเอิญได้ ยินฉันคุยกับเพื่อนเก่าทางโทรศัพท์ แล้ วเราก็พดู ทีเล่นที จริ งกันว่า...” “ไม่ต้องพูดแล้ วล่ะ..ฉันพอเดาออก” “เธอรู้เหรอ..ว่าฉันจะพูดอะไร” “มีอยูเ่ รื่ องเดียวที่ทําให้ น้องของฉันเป็ นห่วงเกี่ยวกับคนอื่นที่เข้ ามาในชีวิตฉัน ” อามันดา มองน้ องชาย ตอนนี ้อามินดากําลังหันหลังให้ “นัน่ คือคนไม่จริ งใจ” “อ้ อ..งันเหรอ” ้ “ถ้ าเธอไม่จริ งใจอย่างที่น้องฉันว่า อามินดาก็คงเป็ นห่วงเป็ นธรรมดาน่ะ ” “แต่วา่ ...ฉันจริ งใจนะ” ราเมษรู้สกึ เขินพิกล 39

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดาเงียบไปครู่หนึง่ “นี.่ .ฟั งอยูห่ รื อเปล่า..ฉันบอกว่าฉันจริ งใจนะ” “ได้ ยินแล้ ว..ฉันแค่” อามันดาเงียบไปอีก แต่แล้ วก็มีเสียงอามินดาน้ องชายแทรกเข้ ามาให้ ราเมษได้ ยิน “พี่อามันเป็ นอะไร อยูด่ ี ๆ ก็ ร้ องไห้ ” ราเมษแอบยิ ้ม ที่แท้ เธอก็แค่ออ่ นไหวกับคําสารภาพของเขา “นี.่ ..ใครบอกว่าพี่ร้อง แค่อากาศมันหนาวจนหาวออกมาแล้ วนํ ้าตามันก็..” “เข้ าใจแก้ ตวั นะ” ราเมษพูด “ก็ฉนั หาวจริ ง ๆ นี่” อามันดาเปลีย่ นมาสนใจโทรศัพท์แทน “ไม่เชื่อก็ตามใจ แค่นี ้นะ” แล้ ว ก็วางสายไปดื ้อ ๆ “ใครน่ะ..” “อีตาราเมษกวนประสาทน่ะสิ ไม่มีอะไรหรอก แถวไปนูน่ แล้ วเดินไปให้ ติด ๆ สิ” อามันดา ชี ้ไปข้ างหน้ า พออามินดาหันกลับไป เธอจึงเอามือหนึง่ ออกจากกระเป๋ ากางเกง แล้ วแบมือออกเผย ให้ เห็นเศษกระดาษแผ่นหนึง่ ซึง่ เขียนด้ วยลายมือไก่เขี่ยของราเมษว่า “พสกนิกรเป็ นแฝดกัน” อามันดาทําตาโตไม่อยากเชื่อ แต่พออ่านอีกบรรทัดก็อมยิ ้มทันที “คืนนี ้น่ะ บนภู...ไปเดินเล่นกันนะ”

40

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 10 : YONIN หลังจากที่ชงั่ นํ ้าหนักสัมภาระและได้ ลกู หาบเรี ยบร้ อย ทังหมดก็ ้ ทยอยกันเดินไปที่ทางขึ ้น ซึง่ มีดา่ นเก็บตัว๋ ขันกลางอยู ้ ่ อามันดาซึง่ เป็ นฝ่ ายรวบรวมตัว๋ ของทุกคนเอามาไว้ ก่อนแล้ วก็ตรงเข้ าไป ที่เจ้ าหน้ าที่ ยื่นตัว๋ ให้ แล้ วชี ้มาทางเพื่อน ๆ ทุกคน รอเพียงไม่ถึงห้ านาที ทุกคนก็ได้ ผา่ นขึ ้นไปบนภู แต่ละคนในตอนนี ้มีเพียงกระเป๋ าสะพาย ของใช้ สว่ นตัวและขวดนํ ้าเปล่าคนละขวดเท่านัน้ อามันดาหันมาหาทุกคนพร้ อมกับบอกว่า จุดแรก คือ ซําแฮก ระยะทางประมาณ 1 กิโลเมตร ราเมษที่เดินรัง้ ท้ ายเฝ้ าสังเกตพฤติกรรมของทุกคนขณะเดินขึ ้นภูต้านทานแรงโน้ มถ่วงของ โลกด้ วยการเอี ้ยวตัวไปข้ างหน้ า ปลายเท้ าจิกพื ้นดิน ธาริ นเดินเคียงกับพสกและนิกร เพราะฉะนันเรื ้ ่ องที่เธอจะลืน่ หกล้ มคงไม่มี โยนินเดินกับวาดฝั น รายนี ้ไปไหนมาไหนด้ วยกันตลอดอยูแ่ ล้ ว อามันดาก็เดินกับน้ องชายฝาแฝด นําหน้ าทุกคน มีแต่เขาที่จงใจเดินเอื่อย ๆ ตามหลังทุกคน ด้ วยความที่เป็ นซําแรก และเพราะแรงกําลังยังมีอยูม่ าก ทุกคนจึงมาถึงซําแฮกโดยใช้ เวลา แค่เพียงประมาณ 30 นาที ธาริ นเมื่อเห็นป้ายซําแฮกก็ดีใจโหวกเหวกเหมือนเห็นสวรรค์อยูต่ รงหน้ า พร้ อมกับสัง่ ให้ พสกและนิกรหยิบกล้ องถ่ายรูปดิจิตอลขึ ้นมาถ่าย ตรงบริ เวณซําแฮกนันจะมี ้ จดุ ชมวิวอยูจ่ ดุ หนึง่ ซึง่ สามารถเห็นทัศนียภาพของภูเขาต่าง ๆ ที่ รายล้ อมรอบภูกระดึง พสกและนิกรเริ่ มปลดกระเป๋ าสะพานของตนและหยิบเอากล้ องกับขาตังกล้ ้ อง มาจัดเตรี ยมเพื่อถ่ายรูปรวมโดยมีธาริ นพยายามไล่ให้ ทกุ คนไปยืนรวมกันที่จดุ ชมวิว 41

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

แม้ จะเหนื่อยแต่ก็สนุก อามันดาผู้ซงึ่ เป็ นหัวหน้ าทริ ปพอเห็นทุกคนยิ ้มแย้ มก็ดีใจ จากนันจึ ้ งเดินหน้ าต่อไปยังซําที่สองคือซําบอนอีกประมาณ 700 เมตร และตัดสินใจไม่ หยุดพักไปต่อที่ซํากกกอกซึง่ อยูอ่ ีกเพียง 360 เมตร จากนันเมื ้ ่อผ่านซํากกกอกก็จะพบซํากอซางซึง่ ไม่มีระบุไว้ ในข้ อมูลที่อามันดาอ่านให้ ฟัง ที่ซํากอซางนี ้มีร้านอาหาร ร้ านขายของมากมาย และ ทังหมดก็ ้ ตดั สินใจพักตรงนี ้ รวมทังทานอาหารมื ้ ้อเที่ยงด้ วย ราคาอาหารที่นี่แพงกว่าราคาอาหาร ทัว่ ไปเพียงไม่กี่บาท ซึง่ ก็ค้ มุ ค่ากับการที่พอ่ ค้ าแม่ค้าต้ องทนลําบากเอาขึ ้นมาหรื อจ้ างลูกหาบให้ เอา ขึ ้นมา พอหลังเที่ยงอากาศที่เคยเหน็บหนาวก็เริ่ มร้ อนขึ ้น ยิ่งการเดินขึ ้นภูช่วยเผาผลาญพลังงาน ในร่างกายได้ อย่างดีด้วยแล้ ว จากที่เคยห่อหุ้มร่างกายด้ วยเสื ้อกันหนาวหนา ๆ ก็ต้องค่อย ๆ ปลด ออกที่ละชิ ้นจนรู้สกึ สบายขึ ้น ยิ่งธาริ นที่แต่งตัวด้ วยผ้ าขนปุยขนาดนัน้ กรรมจึงไปตกอยูท่ ี่ผสกและ นิกรที่ต้องช่วยเธอถือเสื ้อผ้ าที่ไม่จําเป็ น วาดฝั นเดินเหนื่อยหอบโดยมีโยนินพยุงร่างอยูข่ ้ าง ๆ โยนินไม่เหมือนราเมษที่ปากไม่ตรง กับใจ โยนินเป็ นคนอ่อนโยนและเอาใจเหมือนพี่ชายของเขา แม้ มองจากกลุม่ เพื่อนด้ วยกัน โยนิน จะดูเหมือนเป็ นคนที่ไม่มีความหมาย พอพูดอะไรออกมาก็มกั จะถูกห้ ามไม่ให้ พดู โดยทันที แต่นนั่ ก็ แค่มขุ ตลกขํา ๆ ภายในกลุม่ โยนินชินจนชาเสียแล้ ว ในสมัยนี ้หากผู้หญิงเข้ าไปหาฝ่ ายชายเพื่อเริ่ มความสัมพันธ์ก่อนถือว่าไม่แปลก วาดฝั น เองก็เช่นกัน เธอเริ่ มความสัมพันธ์กบั โยนินก่อนตังแต่ ้ โยนินเข้ าปี การศึกษา 1 ของมหาวิทยาลัย โย นินเป็ นเด็กเงียบขรึม ต้ องเค้ นให้ พดู ถึงจะพูด ซึง่ วาดฝั นเป็ นคนเปลีย่ นนิสยั นี ้ ทําให้ เขาพูดมากขึ ้น กว่าแต่ก่อน ที่บอกว่าวาดฝั นเริ่ มความสัมพันธ์กบั โยนินตังแต่ ้ โยนินเข้ าปี การศึกษา 1 ก็เพราะว่าวาดฝั น นันเป็ ้ นรุ่นพี่นนั่ เอง วาดฝั นเป็ นรุ่นพี่ของทุกคน แต่เธอ drop เรี ยนกลางครันเมื่อครัง้ อยูป่ ี 1 ทําให้ ต้ องมาเริ่ มเรี ยนใหม่อีกครัง้ และได้ ร้ ูจกั กับโยนิน อามันดา และราเมษ โยนินปํ ้ า ๆ เป๋ อ ๆ กับทุกเรื่ องแม้ แต่เรื่ องความรัก เพราะฉะนันวาดฝั ้ นจึงทําตัวเหมือนเป็ น พี่สาวเสียมากกว่า เธอต้ องคอยจัดการทําแทบทุกอย่างที่เธอคิดว่าโยนินทําไปก็เท่านัน้ แต่เธอก็ทําเกินไป..

42

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

โยนินเคยตวาดเธอด้ วยความเหลืออดครัง้ หนึง่ จนเธอหน้ าเสีย เหตุผลเพราะวาดฝั นคอย ทําอะไรเกี่ยวกับเรื่ องเรี ยนให้ ทกุ อย่างจนน่ารํ าคาญ คําพูดของโยนินที่เธอไม่เคยลืมคือ.. “พอซะทีได้มยั้ ..ฉันรู้สึกเหมื อน...เหมื อนฉันเป็ นสัตว์เลีย้ งมากกว่าเป็ นแฟน ฉันไม่ใช่สตั ว์ เลีย้ งทีเ่ ธอจะต้องมาคอยป้ อนข้าวป้ อนน้า ถึงจะทาอะไรแล้วมันดูรกหูรกตาเธอ แต่นนั่ ก็คือตัวฉัน ฉันก็ยอมรับในสิ่ งทีท่ าเอง แม้มนั จะไม่ได้ดีเลิ ศเหมื อนทีเ่ ธอทาน่ะ” เรื่ องนี ้วาดฝั นเก็บงํามันไว้ คนเดียว ไม่เคยบอกให้ อามันดาหรื อราเมษรู้ จนกระทัง่ บัดนี ้ วาดฝั นมองโยนินที่มีสายตาเต็มเปี่ ยมไปด้ วยความห่วงใยในตัวเธอขณะประคองเธอขึ ้นภู “ไม่ต้องพยุงฉันก็ได้ ฉันเดินเองได้ หรอกน่า” “ขาเจ็บอยูไ่ ม่ใช่เหรอ ให้ ฉนั ช่วยเถอะ” “ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ น่า ขาเจ็บแค่นี ้” วาดฝั นบิดแขนเพื่อให้ โยนินปล่อย จากนันก็ ้ เริ่ มต้ นค่อย ๆ ไต่ภเู กาะกิ่งไม้ ขึ ้นด้ วยตัวเอง โยนินเดินตามหลัง พร้ อมกับยื่นแขนกางมือออกอยูข่ ้ างหลังเผี่อเธอ จะหงายหลัง เธอลืน่ พรวด ดินร่วนกรูดลงพร้ อมกับเท้ าข้ างหนึง่ มือที่เขายื่นไปจึงได้ ช่วยเธอไว้ “เห็นมัย้ อวดเก่งไม่เข้ าท่า” อามันดาแอบหันมามองแล้ วส่งยิ ้มทักทาย จนลืน่ เองบ้ างแต่มีอามินดาช่วยไว้ ทนั ส่วน ราเมษได้ แต่เดินตามหลังด้ วยจิตใจห่อเหี่ยว “ขอบใจ..” “หืม..” โยนินแปลกใจ “เมื่อกี ้ว่าอะไรนะ” “ขอบใจน่ะ” “อ้ อ..เอ่อ..ไม่เป็ นไร” โยนินยิ ้มร่าเริ ง “หุบยิ ้มไปเลย” เธอเริ่ มสัง่ พอโยนินหุบยิ ้มและแกล้ งตีสหี น้ าเคร่งเครี ยด ภาพใบหน้ าอ่อนโยนใบหน้ าหนึง่ ก็มาซ้ อนทับ กับใบหน้ าของโยนิน วาดฝั นมีนํ ้าตาซึมออกมาเล็กน้ อย “ไม่ต้องซึ ้งขนาดนันก็ ้ ได้ นะ”

43

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ภาพโยนินกลับมาอีกครัง้ “เงียบไปเลยโยนิน” วาดฝั นสะบัดแขนแล้ วเดินเองอีกครัง้ แต่ คราวนี ้โยนินไม่ขดั ขืน กลับแอบยิ ้มด้ วยซํ ้า “วาดฝั นขอบใจทังที ้ ปกติไม่เห็นเคยจะขอบใจอะไร” วาดฝั นหันมา “ฉันขอบใจออกบ่อยไป เธอแค่จําไม่ได้ เท่านันเอง” ้ “อันนันมั ้ นขอบใจพอเป็ นพิธี ไปซื ้อนํ ้าให้ ก็ขอบใจ ไปซื ้อของให้ ก็ขอบใจ ไปนูน่ นี่ให้ ก็ ขอบใจ แต่มนั ไม่เหมือนกับขอบใจครัง้ นี ้นี่นา” “ไม่เหมือนยังไง” เธอพยายามเกาะกิ่งไม้ ขณะพูด “ครัง้ นี ้เสียงของคําว่าขอบใจมันฟั งแล้ วรู้สกึ ดีนะ่ ” วาดฝั นหยุดชะงัก แต่พอรู้ตวั ก็เดินต่อ “รู้สกึ ดียงั ไง” “มัน..บอกไม่ถกู แต่มนั รู้สกึ ดี คือฟั งแล้ ว เหมือนมันฮึกเหิมขึ ้นน่ะ” “แค่จะพูดก็ยงั ไม่เอาไหนเลยเธอน่ะ” วาดฝั นส่ายหน้ า วาดฝั นคว้ าลําต้ นของต้ นไม้ ข้างหน้ าแล้ วเดินต่อไปเรื่ อย ๆ ทิ ้งให้ โยนินยิ ้มแย้ มอยูข่ ้ างหลัง เธอเหลือบกลับไปมองเขาทีหนึง่ จึงแอบยิ ้มบ้ าง อันทีจ่ ริ งฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงนะโยนิ น...ถึงเธอจะสรรหาคาพูดไม่เก่งฉันก็พอจะเข้าใจ เธอ บอกว่าเธอรู้สึกดี รู้สึกฮึกเหิ ม...มันก็หมายถึงคาขอบใจของฉันทีม่ นั ออกมาจากใจจริ งนัน้ เธอสัมผัส มันได้ และเธอก็รู้สึกชุ่มชื ่นหัวใจ มี พลังขึ้นเมื ่อได้ยินมัน...คาขอบใจของฉันสาหรับเธอแล้วมันคือน้า หล่อเลีย้ งจิ ตใจของเธอ... วาดฝั นจงใจหยุดเพื่อให้ โยนินก้ าวมาเคียงเธอ “หยุดทําไม เดินต่อสิ หรื อว่าจะให้ ฉนั ประคองต่อ เห็นมัยในที ้ ่สดุ เธอก็ ” “นี่เงียบก่อนได้ มย” ั ้ วาดฝั นจ้ องหน้ า โยนินเงียบตามคําสัง่ จากนันเขาเห็ ้ นเธอหลัง่ นํ ้าตา “จําไว้ นะ...เธอน่ะ..สําหรับฉัน เธอไม่ใช่แค่สตั ว์เลี ้ยงนะ เข้ าใจมัย้ เธอคือ...เธอคือ...” โยนินยิ ้ม “ฉันคือ..สิง่ มีคา่ ที่สดุ สําหรับเธอใช่มย” ั้ วาดฝั นนิ่งอึ ้ง แล้ วก็พยักหน้ าช้ า ๆ

44

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ตอนที่ 14 ซํากกไผ่นนอยู ั ้ ห่ า่ งจากซํากกหว้ าประมาณ 580 เมตร ที่ซํานี ้มีต้นไผ่ขึ ้นหนาแน่น หากโชค ดีมาในวันที่ใบไผ่เปลีย่ นสีจากสีเขียวเป็ นสีเหลือง จะรู้สกึ หายเหนื่อยเมื่อเห็นรอบ ๆ กายเต็มไปด้ วย สีเหลืองทองของไผ่ กลุม่ ของอามันดาหยุดพักอยูแ่ ถวนันเพื ้ ่อถือโอกาสมองไปรอบ ๆ ตัวด้ วย อากาศเริ่ มร้ อน รุนแรงขึ ้น เพราะอยูใ่ กล้ พระอาทิตย์มากขึ ้น พสกนิกรเตรี ยมขาตังกล้ ้ องอีกครัง้ เพื่อถ่ายรูป แสงแดด จะลอดผ่านใบไผ่สเี หลืองทําให้ มนั ดูเหมือนเรื องแสงได้ แม้ ในยามสว่าง ซําต่อไปนันคื ้ อซํากกโดนซึง่ มองจากป้ายแล้ วอยูห่ า่ งเพียง 300 เมตรเท่านัน้ ทังหมดจึ ้ งแข็ง ใจเดินต่อไปเพื่อพักยาวอีกครัง้ ที่นนั่ จากที่ราเมษบอกว่าจะเดินยาวไปจนถึงซําสุดท้ ายคงเป็ นไปไม่ได้ เพราะว่าราเมษเองเมื่อ ผ่านซํากกไผ่ ซํากกโดน และเมื่อพยายามต้ อนให้ ทกุ คนลุกขึ ้นจากซํากกโดนเพื่อไปต่อยังซําแคร่ซงึ่ เป็ นซําสุดท้ ายนัน้ แค่เห็นทางเดินชันของซําแคร่ ทุกคนก็ตดั สินขอพักที่ซํากกโดนกันก่อนจะดีกว่า อามันดาเหนื่อยอ่อน เธอหยิบกระดาษที่ยบั ยูย่ ี่ออกมาอ่าน แล้ วต้ องตกใจเมื่อเห็นว่า ระยะทางยังอีกมากโข “จากตรงนี ้ไปซําแคร่อีก 588 เมตร แล้ วจากซําแคร่ไปหลังแปจุดบนสุดอีก 1020 เมตร เท่ากับว่าเราเหลืออีก 1600 เมตร” อามันดาทําตาโต “เราพักกันแค่นี ้เถอะ รี บไปกันต่อ นี่ก็ปาเข้ าไป บ่ายกว่าแล้ ว” ทุกคนมองดูนาฬิกาของตัวเอง “นัน่ สิ” ราเมษเห็นด้ วยจึงลุกขึ ้นเป็ นคนแรก แล้ วตังต้ ้ นเดินนําทุกคนไป คราวนี ้แทนที่ราเมษจะเดินตามหลังเหมือนเช่นเคย เขากลับเดินนําหน้ า คงเพื่อต้ องการ เร่งให้ คนอื่น ๆ เดินตามเขาให้ ทนั จะได้ ไปถึงจุดหมายเร็ ว ๆ มีเสียงโทรศัพท์ดงั เข้ ามา เขาเดาเอาว่าคงเป็ นเพื่อนของเขาที่โทรมาเมื่อคืนตอนอยูบ่ นรถ เป็ นแน่ “เออ..ว่าไง” “แกมาถึงกันหรื อยัง นี่ฉนั โทรมาเผื่อเวลานี ้เผื่อว่าแกจะมาถึงแล้ ว ” “แกอยูไ่ หนล่ะ” 45

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ฉันขี่จกั รยาน ถ้ าแกขึ ้นลงถึงตรงหลังแป ฉันก็ขี่ไปหาไม่กี่นาทีเอง” “อ่อ..แล้ ววันนี ้น่ะ วางแผนจะไปเที่ยวไหนกันล่ะ กลุม่ ของแก” “วันนี ้เหรอ วันนี ้น่ะวันที่สองเราจะไปกันที่ผาหล่มสักเพื่อไปดูพระอาทิตย์ตกน่ะ ก็จะขี่ จักรยานไปตามจุดต่าง ๆไปเรื่ อย ๆจนถึงผาหล่มสัก” “งันรึ ้ แล้ วมันต้ องผ่านตรงไหนบ้ างหรื อ” “ถ้ าตามแผนที่ก็จะต้ องผ่าน..” เพื่อนของราเมษเริ่ มต้ นอธิบายไปตามแผนที่อย่างคร่าว แต่ ไม่ทนั ทีเขาจะอธิบายจบราเมษก็แทรกขึ ้น “นี่ช่วยอะไรฉันสักอย่างสิ ยังไงแกก็ต้องผ่านตรงนันอยู ้ แ่ ล้ ว” “อ้ อ..ได้ สิ จะให้ ฉนั ทําอะไร” “ไม่ยาก ๆ แค่เอาของบางอย่างไปวางเท่านันเอง” ้ อามันดาจ้ องราเมษตาไม่กระพริ บตังแต่ ้ เขาโทรศัพท์ แต่นนั่ ไม่ใช่เพราะเธอสงสัยราเมษว่า โทรศัพท์หาใคร ความสงสัยนันมาจากอามิ ้ นดาที่เอาแต่จ้องราเมษก่อนหน้ าเธอ “คุณราเมษโทรศัพท์กบั เพื่อนอีกแล้ วนะ” อามินดาพูดลอย ๆ ขึ ้นมา “แล้ วมันยังไงล่ะ พี่เห็นอามินมองเขาตังแต่ ้ เมื่อกี ้แล้ วนะ มีอะไรหรื อเปล่า ” “อามินไม่ไว้ ใจเขา อามินไม่ไว้ ใจให้ พี่คบกับคนที่ชื่อราเมษนัน่ ” อามันดาชะงัก ไม่คิดว่าอามินดาน้ องชายจะพูดโพล่งออกมาโดยไม่อ้อมค้ อม เธอเงียบไป เพื่อตังหลั ้ กสรรหาคําพูด ขณะที่จ้องราเมษไม่วางตา “เรื่ องของพี่นะ่ ...พี่จดั การเองได้ ” อามันดาบอกน้ องชายทัง้ ๆ ที่ตาจ้ องมองแฟนหนุม่ อามินดาเป็ นฝ่ ายหันมามองหน้ าพี่สาว “ว่าไงนะครับ” “พี่บอกว่าเรื่ องของพี.่ .พี่จดั การเองได้ อามินน่ะไม่ต้องห่วงหรอก” “พี่อามันหมายความว่าไง” “พี่โตแล้ วนะ อีกอย่างตัวอามินเองก็เลิกระแวงคนอื่นเสียที เดี๋ยวนี ้น่ะมันไม่ได้ เหมือน เมื่อก่อนแล้ วนะ แล้ วคนรอบข้ างพี่ ก็ไม่ใช่วา่ จะเป็ นประเภทที่เห็นแก่เงินเหมือนคนในหมูบ่ ้ านซะ เมื่อไหร่” อามินดาสูดหายใจอย่างหนักหน่วง “พี่อามันแน่ใจได้ ยงั ไงว่า”

46

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“พี่ไม่แน่ใจ” อามันดาตัดบท “พี่ไม่แน่ใจ และก็ไม่มีวนั แน่ใจ แต่ไม่วา่ ยังไงพี่ขอเป็ นคน ตัดสินใจเอง ขอเลือกเองว่าคนไหนเป็ นยังไง ไม่ใช่จากสายตาที่อามินมอง” อามินดาจ้ องหน้ าพี่สาว เลือดบนใบหน้ าเหมือนจะไหลลงที่ตํ่าจนใบหน้ าซีดเผือด เขาเดิน ออกก้ าวยาวเพื่อให้ อยูข่ ้ างหน้ าอามันดา อามันดามองตามน้ องชายที่เดินห่างออกไปอย่างเงียบ ราเมษเก็บโทรศัพท์เข้ าไปใน กระเป๋ าแล้ ว เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในที่สดุ ก็พดู ออกไป คําพูดที่ทําร้ ายจิตใจอามินดา “อามิน..” อามันดาจะเรี ยกชื่อน้ องแต่ก็ระงับไว้ ด้วยทิฐิ แล้ วเดินเงียบ ๆ คนเดียว ราเมษเหลียวหลังมามองอามันดาที่เดินซึม ๆ มองอามินดาที่นําหน้ าด้ วยสีหน้ าเดายาก อามินดาจ้ องตอบเขา คิ ้วแข็งเกร็ ง สายตาดุดนั มือหนึง่ กระชากกิ่งไม้ ใกล้ ๆ หลุดกระเด็น จากนันหั ้ นกลับตรงรี่ เข้ าไปหาพี่สาว เศษดินก้ อนเล็ก ๆ ฟุ้งกระจาย “ได้ ..ถ้ าคิดว่ามันดูแลพี่อามันได้ ดีกว่าอามินล่ะก็...ลองดูตอ่ ไปก็แล้ วกัน” พูดจบอามินดา หันกลับไปเดินอีกครัง้ แต่คราวนี ้ไม่แยแสอะไรทังสิ ้ ้น อามันดาหยุดกึก งุนงงกับสิง่ ที่เกิดขึ ้น กลอกตาลอกแลกคล้ ายคนละเมอและเหมือนจะ หลัง่ นํ ้าตาออกมา ราเมษเองก็หยุดมองด้ วยสายตาเป็ นห่วง ขณะที่อามินดาก้ าวนําราเมษไป ราเมษเดินกลับลงมาหาอามันดา ธาริ นที่เดินรวมกับ พสกนิกรเริ่ มต้ นเร่งฝี เท้ าเพื่อให้ ทนั อามินดา ธาริ นแตะที่ไหล่เขาแผ่วเบา “เป็ นอะไรหรื อเปล่าน่ะ” มีเสียงสูดหายใจหนักหน่วง ลูกกระเดือกขึ ้นลงไปมา และดวงตาที่แดงกํ่า “อ๋อ..ไม่เป็ นไรครับ ผมหอบ...สงสัยว่าโรคหอบคงกําเริ บน่ะครับ”

47

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 11 : ELECTRICITY หลังจากผ่านซําแคร่ไปเป็ นทางสูงชันอย่างที่อามันดาว่าไว้ ต้ องใช้ เท้ าก้ าวสูงเหยียบก้ อน หินที่เกยกันไปมา แต่โชคยังดีที่ก้อนหินนันเป็ ้ นแค่ก้อนหินแห้ งแล้ งไม่มีความชื ้นหรื อเมือกลืน่ ๆ จาก พืชตระกูลมอส ในตอนนี ้อามันดารวมทังทุ ้ กคนก็แทบจะไม่ได้ คิดอะไรอื่นนอกจากจะต้ องผ่านทางทรหดนี ้ ไปให้ ได้ บันไดสูงชันที่ทําจากเหล็กที่ทางอุทยาน ฯ สร้ างเอาไว้ ช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้ าได้ มาก แต่ก็ทําให้ เกิดคอขวดจากบรรดานักท่องเที่ยวที่ออกันเพื่อขึ ้นบันไดคับแคบนัน้ เพราะมีทงคน ั้ ที่กําลังจะขึ ้นภูและคนที่กําลังจะลงภูอีกเช่นกัน วาดฝั นฝื นเดินจนปวดข้ อเท้ า ท่อนขาของเธอผอมบางเหมือนไม้ ตะเกียบซึง่ ไม่ตา่ งจาก แขนของเธอเอง โยนินต้ องคอยประคองตามหลังอย่างใกล้ ชิด อามินดาเดินดุม่ ๆ ไม่สนใจใครนําหน้ าทุกคนพ้ นบันไดไปยืนอยูด่ ้ านบน เขาหันมาแล้ วย่อ ตัวยื่นมือเพื่อช่วยคนที่เหลือ แต่พอคนสุดท้ ายเป็ นราเมษก้ าวขึ ้นตามมา อามินดาชักมือกลับแล้ ว เดินแซงหน้ าคนอื่น ๆ ไปอีกครัง้ อามันดาส่ายหน้ า แต่ก็ทําใจในพฤติกรรมของน้ องชาย พร้ อมกับตบ บ่าราเมษเบา ๆ ไม่ให้ คิดอะไรมาก ธาริ นร้ องโวยวายลัน่ เมื่อของในกระเป๋ าเป้เธอร่วงหล่นตอนก้ าวขึ ้นบันไดที่อยูส่ งู ขึ ้นไป เครื่ องสําอาง ตลับแป้ง และของอื่น ๆ กระจายเต็มพื ้นดิน อามินดาหันกลับมาช่วยเก็บพร้ อมกับที่พสกนิกรย่อตัวลงเก็บ เขาหยิบวัตถุสดี ําอันหนึง่ แต่แล้ วก็ต้องชะงักเมื่อรู้วา่ มันคืออะไร “เธอเอาที่ช็อตไฟฟ้ ามาทําไม” อามินดาถามทันที 48

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ธาริ นหันไปมอง เธอทําตาโตตกใจที่เครื่ องช็อตไฟฟ้ าอยูใ่ นมืออามินดา “เอ่อ...ก็ ป้องกัน ตัวน่ะ ใครจะไปรู้ละ่ ว่าจะมีอะไรเกิดขึ ้นหรื อเปล่า...” ธาริ นพูดไหลลืน่ “ฉันน่ะยิ่งสวย ๆ อยูด่ ้ วย ขืน มีผ้ ชู ายห้ ามใจไม่ไหวขึ ้นมาจะทําไง” อามินดาหัวเราะ “นัน่ สินะ” ราเมษที่อยูเ่ บื ้องหลังมาทังคู ้ อ่ ย่างนึกอิจฉา “เข้ ากันดีตงแต่ ั ้ เมื่อไหร่ ” “น้ องชายฉันน่ะแทคแคร์ ผ้ หู ญิงเก่งมาก” “เธอรู้ได้ ไง ไหนเธอบอกว่าน้ องชายเธอไม่มีใคร นอกจากพี่สาวคนเดียว” “ใครบอกล่ะ อามินดาเคยมีแฟนอยูค่ นนึงน่ะ เป็ นรักแรกของเค้ าเลย แต่วา่ ก็ต้องมีอนั ให้ แยกจากกัน” อามันดาสีหน้ าหม่นลง “เค้ าก็เลยหันมาทุม่ เทกับฉันน่ะ” “แปลก ๆ” “ก็สาํ หรับอามินดาน่ะ ใครก็ไว้ ใจไม่ได้ แม้ แต่คนรักก็ไว้ ใจไม่ได้ เค้ าก็เลยเป็ นแบบนี ”้ “อะไรที่วา่ ไว้ ใจไม่ได้ ” อามันดาถอนใจ “อย่ารู้เลย..เรื่ องของเค้ าน่ะ กลายเป็ นคนสอดรู้สอดเห็นตังแต่ ้ เมื่อไหร่ กัน” ราเมษทําปาดเชิดใส่ “โธ่...เห็นเป็ นน้ องของเธอหรอกถึงได้ ถาม” “ช่างเถอะ ๆ อย่ารู้เลย” อามันดาสะบัดมือไปมา “จริ งสิ ว่าแต่ เรื่ องที่บอกว่าพสกกับนิกร เป็ นแฝดกันน่ะ จริ งเหรอ” “กลายเป็ นคนสอดรู้สอดเห็นตังแต่ ้ เมื่อไหร่กนั ” ราเมษย้ อน “อยากรู้ก็ไปถามเอาเองสิ เกี่ยว อะไรกับฉัน” อามันดาเม้ มปากแน่น แต่ก่อนที่จะเปิ ดปากพูดอะไรก็ได้ ยินเสียงบางอย่างกระแทกพื ้น เธอปรายตาไปมองแล้ วก็พบว่าเป็ นธาริ นที่นอนหงายอยูบ่ นพื ้นหินปลายบันไดเหล็ก อามันดา เกือบจะร้ องกรี๊ ด แต่แล้ วเมื่อมองเหนือร่างธาริ น ผ่านบันไดเหล็กขึ ้นไป เห็นอีกร่างหนึง่ ที่ยืนนิ่งมอง ลงมา อามินดายืนมองธาริ นอยูบ่ นปลายบันไดขันสุ ้ ดท้ าย

49

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เสียงอึกทึกจากนักท่องเที่ยวรอบ ๆ เริ่ มดังขึ ้น แต่อามันดากลับหูอื ้อได้ ยินเพียงเสียงอื ้ออึง ฟั งไม่เป็ นสรรพ เสียงของธาริ นร้ องลัน่ ด้ วยความเจ็บปวด เสียงนันทํ ้ าให้ อามันดาได้ สติกลับมา มองธาริ นอีกครัง้ “เป็ นอะไรมากหรื อเปล่า” ราเมษผละจากอามันดาตรงรี่ เข้ าไป “เจ็บน่ะ ฉันเจ็บหลังมากเลย โอ๊ ย..” ธาริ นโอดครวญ วาดฝั นกับโยนินที่อยูเ่ ยื ้องขึ ้นไปมองลงมา แต่ก็ไม่พดู อะไร เพราะเห็นว่าธาริ นยังมีแรงพูด ได้ ธาริ นบิดตัวไปมา เป้ที่สะพายด้ านหลังถูกกดทับอีกที และเพราะเป้ที่มีสงิ่ ของ กระจุกกระจิกก็ทําให้ หลังของเธอเจ็บมากขึ ้น พสกนิกรค่อยประคองเธอเบา ๆ มือหนึง่ ของนิกรช้ อน ใต้ แผ่นหลังของเธอ พร้ อมกับประคองร่างเธอยกขึ ้นนัง่ “เอาออกที” ธาริ นเอ่ยขึ ้น เสียงขาดห้ วง “อะไร” ราเมษจ้ องหน้ า “ในกระเป๋ า ช่วยเอาออกที” “ของหรื อ” พสกเอ่ยแล้ วรี บดึงสายกระเป๋ าสะพายออกจากไหล่ของเธอ “ไม่ใช่” ธาริ นหน้ าซีดเผือด “เครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าน่ะ...มันทิ่มหลังฉัน” “เครื่ องช็อตไฟฟ้ าเหรอ” “ฉันรู้สกึ ว่าเลือดจะออกด้ วย แล้ ว..อย่าโดนปุ่ มเปิ ดนะ ไม่อย่างนัน” ้ ธาริ นหน้ าซีดยิ่ง กว่าเดิม นํ ้าตาซึมออกมา “ก็ได้ ๆ ฉันจะค่อย ๆ เปิ ดกระเป๋ าล้ วงมันออกมานะ” ราเมษพยายามปลดซิบกระเป๋ าอย่าง เบามือ อามินดาที่ยืนนิ่งจ้ องมอง เอ่ยขึ ้น “เจ็บมากเหรอ ทําไมไม่ลกุ ล่ะ” อามันดาหันควับเงยหน้ าไปหาน้ องชาย “อามิน ทําไมทําแบบนี ้” อามินดาจ้ องพี่สาวตอบ จากสีหน้ าที่ไม่ร้ ูร้อนรู้หนาว บัดนี ้เปลีย่ นเป็ นเขม็งเกร็ ง “พี่คิดว่าอา มินทํารึ” “แล้ วเธอทําหรื อเปล่าล่ะ เธอผลักธาริ นตกลงมาหรื อเปล่า”

50

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ดวงตาของทังคู ้ แ่ ดงกํ่า อามินดาเตะเศษหินจากข้ างบนด้ วยความหงุดหงิด แล้ วเดินตาม ทางหายไปจากสายตา เศษดินกระเด็นกระดอนมาโดนตัวอามันดา เศษดินนันเกิ ้ ดจากความหงุดหงิดเท่านันไม่ ้ ได้ จงใจให้ โดนใคร นอกจากอามันดาที่โดนเศษดินแล้ ว มือข้ างหนึง่ ของโยนินที่กําแน่นเกร็ งก็โดนเช่นกัน

51

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 12 : AIDS “ฉันตกลงมาเอง อามินดาไม่ได้ ผลักฉันลงมาหรอก” ธาริ นพยายามลุกขึ ้นโดยมีพสก ประคอง ส่วนนิกรปั ดฝุ่ นดินที่เปื อ้ นเสื ้อด้ านหลัง มีเลือดซึมออกมาจากหลังเล็กน้ อย อามันดาหน้ าเจื่อนลง เธอว่าน้ องชายไปโดยไม่ถามให้ แน่ใจ ราเมษถือเครื่ องช็อตไฟฟ้ าไว้ ในมือ “ด่าน้ องโดยไม่คิด ไม่ถามให้ ดีซะก่อน เป็ นไงล่ะ เธอ เองเป็ นฝ่ ายเสียใจ” อามันดาทําท่าจะร้ องไห้ ออกมา “ฉันขอโทษ...” “ไปขอโทษน้ องเธอนูน่ ไม่ใช่มาขอโทษฉัน” ราเมษได้ ทีตอ่ ว่า หันไปหาธาริ น “ถ้ าอย่างนัน้ เครื่ องช็อตนี่ฉนั จะเก็บไว้ ให้ นะ” พูดจบราเมษก็เอาเครื่ องช็อตไฟฟ้ าใส่เป้ “แต่ระวังมันจะทิ่มหลังเหมือนฉันนะ” “ไม่เป็ นไรหรอก ฉันไม่ล้มง่าย ๆ หรอก” “เธอไปบอกอามินให้ ทีสวิ า่ ฉันเข้ าใจผิดน่ะ” อามันดาพูดกับราเมษ “ได้ ..แต่เธอต้ องไปกับฉันด้ วย” อามันดาหายใจจนเห็นไหล่ยกขึ ้น “แต่วา่ ..” “ฉันว่าไปกันเถอะ” วาดฝั นเอ่ยขึ ้น “จะยืนคุยกันอยูต่ รงนี ้น่ะอีกนานมัย้ ธาริ นก็ไม่ได้ เจ็บ อะไรมากแล้ วนี่ เรื่ องอามินดาก็เอาไว้ วา่ กันอีกที” ธาริ นมองวาดฝั น รู้สกึ เหมือนจะทําให้ ทกุ คนต้ องเดินทางช้ าลง “จริ งอย่างที่เธอว่า ฉันไม่ เป็ นไร เดินต่อเถอะ” เธอพยักหน้ าให้ กบั ทุกคน แล้ วเริ่ มต้ นก้ าวขึ ้นบันไดอีกครัง้ “ระวังล่ะ” ราเมษเอ่ย แล้ วก้ าวตามไปประคอง 52

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ตอนนี ้เหลือเพียงแค่ 7 คนเท่านันที ้ ่เดินกันเป็ นกลุม่ ก้ อน อามินดาคงเดินไปล่วงหน้ าหลาย สิบเมตรแล้ ว เมื่อผ่านจุดที่ยากลําบากจนชิน จุดที่ยากก็จะไม่ยากอีกต่อไป หลายนาทีตอ่ มาทุกคนจึงมาถึงยอดภูซงึ่ เรี ยกว่า หลังแป บริ เวณหลังแปคือพื ้นที่ราบกว้ างประมาณสนามฟุตบอล แต่จริ ง ๆ แล้ วพื ้นที่หน้ าตัดบน ยอดภูนี ้มีพื ้นที่ถึงกว่า 60 ตารางกิโลเมตร นักท่องเที่ยวกระจุกกันอยูต่ ามจุดต่างทัว่ หลังแป บ้ าง ถ่ายรูปบ้ างนัง่ พัก พอทุกคนมาถึงก็เหลือบเห็นลูกหาบและของหาบซึง่ เป็ นสัมภาระของนักท่องเที่ยววางอยู่ ด้ านหนึง่ ซึง่ พอมองเลยผ่านไปก็จะเห็นทางลาดทรายทอดยาวออกไปไกลสุดตา ทางราบนี ้มีความ ยาวประมาณ 3.6 กิโลเมตรตรงไปยังศูนย์บริ การนักท่องเที่ยวและจุดกางเต้ นท์ที่นกั ท่องเที่ยว ทังหมดมารวมตั ้ วกัน อีกด้ านหนึง่ เป็ นจุดชมวิวที่มีภเู ขาและท้ องฟ้ าสดใสไกลออกไป มีป้ายเขียนว่า ผู้พิชิตภู กระดึงขันสายตาอยู ้ ่ พอเงยหน้ าขึ ้นมองท้ องฟ้ า ต้ นสนสูงตระหง่านชี ้ขึ ้นฟ้ ามีกิ่งก้ านหงิกงอและใบที่ แปลเปลีย่ นเป็ นกิ่งเข็มเล็กเพื่อไม่ให้ สญ ู เสียนํ ้าและกักเก็บนํ ้าไว้ ในต้ น มีต้นสนที่สงู เท่าความสูงของ คนอยูอ่ ีกด้ าน ซึง่ มีป้ายแผนที่ตงอยู ั ้ ่ เกือบทุก ๆ ที่ที่ไล่สายตาไปจะเห็นนักท่องเที่ยวยืนถ่ายรูปกัน อย่างสนุกสนาน บ้ างสีหน้ าเคร่งเครี ยดเหมือนทําเป็ นอาชีพ อามันดาพยายามมองหาอามินดา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เธอและคนอื่น ๆ เดินไปที่จดุ ชม วิวซึง่ เป็ นหน้ าผาที่มีรัว้ ไม้ กนอยู ั ้ ่ พลางคิดในใจว่าน้ องชายของเธอคงไม่ได้ ตกลงไป “ไม่ใช่วา่ อามินดาเดินไปทางนันแล้ ้ วนะ” ราเมษเอ่ยขึ ้นข้ างหลัง พลางมองไปที่ทางเดิน ทรายตรงข้ าม มีจกั รยานคันหนึง่ เลี ้ยวเข้ ามาทางเขาพอดี “เอ๋..อ้ าว นายเองหรื อ” ผู้ที่ขี่จกั รยานคันนันคื ้ อเพื่อนที่โทรศัพท์หาราเมษนัน่ เอง “มาเร็ วเหมือนกันนี่” กิตติเอ่ยทัก แล้ วมองอามันดาที่อยูข่ ้ าง “อ้ อ คนนี ้เหรอ สวัสดีครับ ผม ชื่อกิตติเป็ นเพื่อนสมัยเรี ยนมัธยมของราเมษน่ะครับ” “สวัสดีคะ่ เอ่อ เห็นผู้ชายที่หน้ าตาคล้ ายฉันบ้ างมัย” ้ “หน้ าตาคล้ ายเหรอครับ” กิตติทวนคํา มองใบหน้ าของอามันดา “จะว่าไปตอนขี่จกั รยาน ผ่านโรงเก็บจักรยานก็เห็นอยูค่ นนะ ท่าทางแปลก ๆ” “นัน่ สิ แล้ วนายเอาจักรยานมาได้ ยงั ไงล่ะ เค้ าไม่ให้ เอาเข้ ามาหลังแปไม่ใช่รึ ” 53

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แอบน่ะ ทําเป็ นขี่ไม่สนใจ” อามันดาหันไปทางด้ านซ้ าย “ทางนันเหรอคะ..เอ๊ ้ ะ นัน่ ไงเจอแล้ ว” อามินดาเดินเข้ ามา แต่ก็เดินผ่านอามันดาไปทางธาริ นที่ยืนชมวิวอยูก่ บั พสกนิกร “โอเค ครบแล้ ว เรามาถ่ายรูปกันดีกว่านะ” ราเมษตะโกนบอกเพื่อสร้ างบรรยากาศให้ สนุกสนานอีกครัง้ พสกและนิกรรี บเอาเป้ที่สะพายวางลงบนพื ้นแล้ วเอาอุปกรณ์ตา่ ง ๆ อย่างขาตังกล้ ้ อง เลนส์ กล้ องถ่ายรูปออกมา “เธอไปไหนมาหรื อจ้ ะ” ธาริ นเอ่ยถาม อามินดามองทัว่ ร่างของธาริ น “ไม่เป็ นอะไรมากใช่มย” ั้ “อ๋อ..ตกบันไดน่ะเหรอ ไม่มากหรอก แต่วา่ หลังก็เป็ นแผลนิดหน่อย” “โดนก้ อนหินเหรอ ถ้ างันมั ้ นก็ต้องชํ ้าน่ะสิ ไปถึงที่พกั น่าจะซื ้อยามาทานะ” อามันดาปรายตามองน้ องชายที่เปลีย่ นไปพูดคุยกับธาริ น ทัง้ ๆ ที่ก่อนหน้ าไม่เคยพูดกัน เขาแค่ประชดพี่สาวโดยการไปพูดกับผู้หญิงคนอื่นเท่านันเอง ้ “ทุกคนยืนเรี ยงกันหน่อยนะครับ” นิกรบอก “แต่อย่าพิงรัว้ กันหมดนะ เดี๋ยวจะตกลงไป” พสกกําลังปรับมุมกล้ องและวัดแสง จากนันเปลี ้ ย่ นโหมดเป็ นตังเวลาถ่ ้ าย “ตังเวลา ้ 10 วินาทีนะครับ” พสกนิกรเดินเข้ ามาแทรกหัวกับท้ ายขบวนซึง่ เหลือพื ้นที่วา่ งเอาไว้ แล้ ว ราเมษมองกล้ อง และมองเลยผ่านไปทางเพื่อนที่คร่อมจักรยานอยูด่ ้ านหลัง “อ้ าว นายก็มาถ่ายด้ วยกันสิ” “ไม่ละ่ ๆ ขอบใจ” ต่อจากนันก็ ้ ทกุ คนก็รอคิวเพื่อถ่ายรูปคูก่ บั ป้ายหิน ผู้พิชิตภูกระดึง ป้ายแผนที่ ถ่ายคูต่ ้ น สนในมุมเงยขึ ้น ถ่ายมือประสานจากด้ านล่าง ถ่ายแนวเฉียงเรี ยงแถว ถ่ายชัดตื ้นยืนสลับที่ ถ่าย ท้ องฟ้ า ถ่ายคูก่ บั ลูกหาบและของหาบ ถ่ายแบบกระโดด และสารพัดท่าในการถ่ายรูปที่พสกนิกร บอกในทํา หลายนาทีตอ่ มาราเมษจึงมีโอกาสได้ คยุ กับเพื่อนเก่าสองต่อสอง ทังคู ้ เ่ ดินเรื่ อยเปื่ อยมา หยุดอยูด่ ้ านหลังป้ายแผนที่ใกล้ ๆ เพิงขายนํ ้า 54

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ที่ฝากนายทําโอเคใช่มย” ั้ “อ่าใช่ๆ..แต่วา่ กว่าจะซ่อนได้ ก็ลาํ บากอยูน่ ะ เพราะว่านักท่องเที่ยวเยอะแยะ กลัวว่าจะไป เห็นเข้ าเสียก่อนน่ะสิ” “มันไม่สะดุดตาใช่มยล่ ั ้ ะ” “ถ้ ามันเอาดินกลบได้ ก็กลบไปแล้ ว ก็แค่เอาเศษใบไม้ มาคลุม ๆ ก็เท่านัน้ แต่นายหาไม่ ยากหรอก ว่าแต่..แฟนนายคนนี ้ท่าทางจะรวยไม่ใช่เล่นเลยนะ ผิวพรรณก็ดี แต่งตัวก็ดี แต่ดทู า่ ทาง จะหยิ่ง ๆ” “ไม่หยิ่งหรอก ตอนนี ้เธอกําลังทะเลาะกับน้ องชายอยูเ่ ลยไม่คอ่ ยจะพูด แต่อย่าพูดเรื่ อง รวยอะไรอีกเลย เพราะสาเหตุที่เค้ าทะเลาะกันก็เพราะนายที่โทรมาหาตอนนัน” ้ “ได้ ยินที่เราคุยกันหรื อ” “เออน่ะสิ..น้ องชายชื่ออามินดาน่ะได้ ยินเต็มสองรูหู และก็พาลไม่ไว้ ใจฉันจนเดี๋ยวนี ้ ที่ ทะเลาะกันก็เพราะเรื่ องของฉัน ฉันน่ะไม่ได้ คิดแบบที่นายคิดหรอกนะ อามันดาน่ะของจริ ง ” “หือ..อะไรของจริ ง” “อามันดาน่ะ ฉันรักจริ ง ไม่ใช่เพื่อเงินทอง” เพื่อนของราเมษหลิว่ ตา “ไม่อยากจะเชื่อ” “ไม่ร้ ูสติ อนแรกก็คิดแบบนันอยู ้ ห่ รอก แต่พอคบ ๆ กันไปมันก็เปลีย่ นใจน่ะ” “ถ้ าอย่างนันพ่ ้ อนายล่ะจะเอายังไง ต้ องใช้ เงินไม่ใช่รึ” “ฉันคิดจะยืมเธออยู่ แต่วา่ คงต้ องหลังจากนี ้ไป เพราะน้ องชายของเธอมองฉันตลอดเวลา” “นายก็พาเธอไปหาพ่อสิ ไปดูด้วยตาตัวเองว่าพ่อนายน่ะป่ วยจริ ง ๆ ไม่ได้ โกหก แล้ วก็ขอ ยืมเงิน ก็เท่านันเอง” ้ “ก็คิดอยูเ่ หมือนกัน แต่ฉนั ก็กลัว” ราเมษมีสหี น้ าหม่นลง เพื่อนของเขาเองก็พอจะเข้ าใจ ในขณะที่หา่ งออกไปอามินดาคอยเฝ้ าสังเกตพฤติกรรมของราเมษอยูต่ ลอด “นายคิดดูสิ ผู้หญิงจะรับได้ มยั ้ ถ้ าพ่อของแฟนตัวเองป่ วยเป็ นโรคเอดส์นะ่ ”

55

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 13 : THARIN ระยะทาง 3 .6 กิโลเมตรนันเต็ ้ มไปด้ วยดินทรายซึง่ หน่วงการเดินเป็ นอย่างมาก ยิ่งเพิ่ม ความเหนื่อยในการเดินยิ่งขึ ้นไปอีก กิตติเพื่อนเก่าของราเมษนันพอคุ ้ ยกับราเมษได้ สกั พักก็ขอตัวไป รวมกลุม่ กับเพื่อนที่มาเที่ยวด้ วยกัน ราเมษเองมองผ่าน ๆ แต่ก็สงั เกตุเห็นว่ากลุม่ เพื่อนของกิตตินนมี ั้ คนที่ตนเคยเห็นในมหาวิทยาลัย บางทีอาจจะเรี ยนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันและเดินสวนกันไปมาก็ ได้ ส่วนธาริ นนัน้ หน้ าซีด ริ มฝี ปากแห้ งซีด เดินห่อไหล่ เหน็ดเหนื่อยกว่าคนอื่น ๆ อามันดาเป็ น คนช่วยเอากระดาษทิชชูเข้ าไปซับและปิ ดแผลใต้ เสื ้อด้ านหลังของธาริ น เผื่อว่ามันจะช่วยบรรเทา ความเจ็บปวดและไม่ให้ เลือดไหลมากไปกว่านี ้ได้ มีรถเข็นที่บรรทุกของหาบโดยมีลกู หาบเข็นไป ธาริ นมองตาละห้ อยอยากจะขึ ้นไปนัง่ เสีย ให้ ได้ “ผมให้ ..ขี่หลังไปมัยครั ้ บ” พสกเอ่ยขึ ้น “ไม่เป็ นไรจ้ ะ ฉันยัง...เดินไหว” ธาริ นยิ ้มแห้ ง ๆ อามินดาที่บดั นี ้คอยดูแลธาริ นอยูไ่ ม่หา่ ง ช่วยถือกระเป๋ าเป้ของเธอ มองแผ่นหลังที่ต้อง แสงแดดร้ อนแรง “ใครพกร่มมาบ้ างหรื อเปล่า” “..ฉันพกมานะ” วาดฝั นเอ่ยขึ ้น ปลดเป้ของตัวเองแล้ วหยิบร่มคันเล็กออกมา ยื่นให้ อามิน ดา “ขอบใจมากนะ” ธาริ นพยายามยิ ้มแสดงความเป็ นมิตร แต่วา่ ใบหน้ าของเธออิดโรย เกินไป “ไม่เป็ นไร เรื่ องเล็กน้ อย” วาดฝั นสะพายเป้อีกครัง้ “กินช็อคโกแลตกันมัย้ เพิ่มพลังงาน” 56

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เอาสิ” โยนินคว้ าหมับจากมือวาดฝั น “ฉันให้ ทกุ คนนะ” วาดฝั นมองด้ วยสายตาตําหนิ “จิบนํ ้าตามไปด้ วย” โยนินแจกช็อคโกแลตแก่ทกุ คนแล้ วกลับมาเดินใกล้ ๆ วาดฝั น มองธาริ นที่เดินเอื่อย ๆ และ ใกล้ หมดแรงเต็มทน “ธาริ น..” ธาริ นเหมือนเป็ นคนความรู้สกึ ช้ า ค่อย ๆ หันมามองคนที่เรี ยกชื่อเธอ “หือ...” “ช่วยเล่าเรื่ องของเธอ ให้ พวกเราฟั งหน่อยสิ” วาดฝั นชะงักมองโยนิน เอาข้ อศอกแตะที่แขนเขา “เรื่ องของฉันงันเหรอ..” ้ “ก็ไม่มีอะไรหรอกน่ะ แค่อยากให้ เธอเล่าเรื่ องอะไรก็ได้ นะ่ เธอจะได้ ลมื ความเหนื่อยไม่ ต้ องสนใจการเดินของตัวเอง แต่สนใจเรื่ องที่ตวั เองเล่าแทนไง” “เอ้ อ..ก็ดีนะ” ราเมษเสริ ม “ฉันเห็นด้ วยกันที่โยนินบอกนะ ขืนเรามัวเดินนับก้ าวแบบนี ้ก็ หมดกําลังใจเดินกันพอดีนะ่ เรามาเล่าอะไรไปเดินไปดีกว่า” “อย่างนันเหรอ” ้ ธาริ นหันมองราเมษ “...ฉันจะเล่าเรื่ องอะไรดีนะ...” “เธอน่ะเข้ ามาเรี ยนที่มหาวิทยาลัยนี ้ได้ ยงั ไง” โยนินเริ่ มต้ นถาม “อ๋อ..บ้ านเกิดฉันอยูแ่ ถวจังหวัด xxxx ทางภาคเหนือน่ะ ทีแรกก็ไม่คิดว่าจะเข้ ามาเรี ยนใน กรุงเทพหรอกนะ ทีแรกเลือกเรี ยนมหาวิทยาลัยแถว ๆ นัน้ แต่วา่ คิดไปคิดมาก็อยากหลุดจาก บรรยากาศเดิม ๆ และเห็นว่าก็มีพสกกับนิกรมาด้ วย ก็เลยมาเรี ยนที่กรุงเทพ ความจริ งฉันสอบ เอนทรานซ์ติดสองที่นะ่ ที่กรุงเทพและก็ที่โน่น แต่ก็เลือกที่กรุงเทพ” “พสกกับนิกรก็เอนท์ติดทีเดียวกันเหรอ” ธาริ นหันไปมองพสกนิกร “อื ้อ..ใช่ที่เดียวกันจ้ ะ ก็เพราะช่วยกันติวนัน่ แหละถึงเข้ าได้ ” โยนินพยักหน้ าทําเป็ นเข้ าใจ “แล้ วที่บ้านเธอน่ะทําอาชีพอะไรเหรอ” “ที่บ้านเหรอ..ที่บ้านก็ไม่ได้ ทําอะไรน่ะ คือฉันหมายถึงคุณพ่อฉันเป็ นนักการเมืองอยูท่ ี่นนู่ แล้ วคุณพ่อก็มีห้ นุ ในบริ ษัทมากมาย ทังที ้ ่นนู่ และที่กรุงเทพด้ วย” “รวยนี่นา” โยนินยิ ้ม “ก็ไม่หรอก..พ่อต่างหากที่รวย ฉันไม่รวยหรอก” “แสดงว่าคนอย่างเธอ คิดอยากได้ อะไรก็ต้องได้ งนสิ ั ้ ” วาดฝั นโพล่งขึ ้นมา 57

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

โยนินหันควับไปทางวาดฝั น ธาริ นอึกอักโดนยิงคําถามไม่เป็ นมิตร “ก็..ไม่ได้ เป็ นแบบนันหรอก” ้ “ฉันก็แค่ถามน่ะ ไม่เห็นเป็ นอะไรเลยนี่” วาดฝั นจ้ องโยนินเขม็ง ธาริ นยิ ้มแย้ ม เธอลืมความเจ็ดปวดไปจริ ง ๆ เมื่อได้ เล่าเรื่ องของตัวเอง “ไม่เป็ นไรหรอก ฉันไม่ถือ ทุกคนถ้ ามองฉันอย่างผิวเผินก็คงคิดแบบนัน” ้ “เธอหมายความว่าฉันมองคนไม่เป็ นรึไง” วาดฝั นจ้ องธาริ นแทน “ไม่ใช่ ๆ ฉันหมายถึงหากไม่ได้ สนิทสนมกันจริ ง ๆ อาจจะมองฉันเป็ นแบบนัน้ เด็กสปอยด์ รวย เชิด อะไรประมาณนัน้ แต่วา่ ใจจริ งแล้ วฉันไม่อยากเป็ นแบบนันสั ้ กนิดเลยนะ” อามินดามองธาริ นไม่วางตา จนอามันดาสังเกตได้ “ทําไมเธอไม่คิดบ้ างล่ะว่า ทําไมฉันถึงมีพสกกับนิกรอยูต่ ลอดเวลา และทําไมพสกนิกรถึง ยอมทําอะไรให้ ฉนั ทุกอย่างเหมือนทาสรับใช้ ขนาดนัน” ้ พสกนิกรเมินหน้ าหนี สายตามองไปทางอื่น “ในละครก็มีถมเถไปที่พอ่ แม่เอาแต่ทํางาน เอาแต่สงั คม เอาแต่เพื่อนฝูง จนไม่มีเวลาให้ ลกู สาวตัวเองน่ะ” ธาริ นมองวาดฝั น “เธอจะเชื่อมัยล่ ้ ะ ว่าตัวฉันก็เป็ นแบบนัน” ้ วาดฝั นอึ ้งไปในทันที หางตาที่เชิดเหมือนางร้ ายค่อย ๆ เคลือ่ นลง “ลูกสาวนักการเมือง ก็เหมือนนักการเมืองนัน่ แหละ คือการที่มีคนหมายจะปองร้ ายอยู่ เกือบตลอดเวลา เพราะฉะนันพสกนิ ้ กรจึงทําหน้ าที่เป็ นบอดี ้การ์ ดของฉัน” อามินดากําลังจะยื่นมือไปแตะไหล่ของธาริ น แต่ก็กลัวเธอเจ็บ “แต่วา่ ฉันไม่ต้องการบอดี ้การ์ ด ฉันต้ องการเพื่อนน่ะ และพสกนิกรก็คือเพื่อนสนิทของฉัน” พสกนิกรเบนหน้ ามาทางธาริ นทันที สายตาอ่อนโยนประหนึง่ มองน้ องสาว ความเงียบบังเกิดขึ ้น โยนินมองด้ วยสายตาตําหนิไปที่วาดฝั น วาดฝั นเงียบงันไม่พดู อะไร ราเมษกําลังเอามือโอบไหล่อามันดาและบีบเบา ๆจนอามันดาเผลอจะเอียงคอไปซบต้ นแขนเขา ส่วนอามินดาที่อยูข่ ้ างหลังธาริ นค่อย ๆ เอื ้อมมืออีกครัง้ ไปสัมผัสไหล่ของธาริ น “นัน่ สินะ..” อามินดาเอ่ยเสียงแผ่วเบา ธาริ นกระตุกเล็กน้ อย คงเพราะเจ็บแผล “..หากรอบ กายไม่มีคนจริ งใจหลงเหลืออยูอ่ ีก ชีวิตก็คงไม่เป็ นชีวิตอีกต่อไป แม้ จะมีคนเพียงสองคนที่เป็ น เพื่อนได้ แต่ถ้าเป็ นเพื่อนที่หาที่ไหนไม่ได้ ก็ยงั ดีกว่ามีเพื่อนมากมาย” 58

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ธาริ นพยักหน้ า สีหน้ าเศร้ าสร้ อย “แบบนันล่ ้ ะ..เป็ นแบบนัน” ้ อามินดารู้สกึ ไปเองหรื อเปล่าก็ไมรู้ พสกที่ยืนขนาบข้ างกับธาริ นค่อย ๆ เดินห่างเหลือ ช่องว่างให้ อามินดาแทรกเข้ ามา อามินดาที่มือหนึง่ ถือร่ม อีกมือยังจับไหล่ของเธออยูค่ อ่ ย ๆ ก้ าวเข้ า มาเคียงเธอ “ดูเหมือนว่าน้ องชายเธอจะพบรักใหม่แล้ วนะ” ราเมษเอ่ยขึ ้น “อามินดามีข้อเสียตรงนี ้แหละ เห็นใจคนง่าย แต่พอรู้วา่ ถูกหลอกก็แค้ นไม่ลมื ไม่ร้ ูวา่ ...ธา ริ นจะหลอกหรื อเปล่า ถ้ าเธอหลอกก็ยิ่งทําให้ อามินดาแย่ลงไปอีก” “อืม...เข้ าใจยากนะน้ องชายเธอน่ะ” “ใครจะไปเข้ าใจอะไรง่าย ๆ คิดอะไรง่าย ๆ เหมือนเธอล่ะ” “จะถือว่าเป็ นคําชม” “เห็นป้ายแล้ วล่ะครับทุกคน” โยนินตะโกน ชี ้นิ ้วไปข้ างหน้ าซึง่ มีทางเลี ้ยวเล็ก ๆ และมีป้าย ชี ้ทางไปจุดบริ การนักท่องเที่ยวและจุดกางเต้ นท์ “อีกนิดเดียวนะ” อามินดาเอามือที่จบั ไหล่ของธาริ นลง ยื่นคอมองไปข้ างหน้ า แล้ วหันมาบอกเธอ “ทนอีกนิด เดียวนะ” “จ้ ะ..แค่นี ้สบายมาก เดินภูเขาแบบนี ้ฉันเคยเดินมาแล้ ว ไม่เชื่อถามพสกนิกรได้ ”

59

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 14 : 3 TENTS ศูนย์บริ การนักท่องเที่ยว เวลา 14.00 น. บริ เวณศูนย์ฯ เต็มไปด้ วยนักท่องเที่ยวมากมาย ตําแหน่งของศูนย์ฯ อยูท่ างขวามือเมื่อ มองจากทางเดินที่เข้ ามา ส่วนด้ านซ้ ายตลอดแนวเป็ นสนามหญ้ าซึง่ มีไว้ เพื่อให้ นกั ท่องเที่ยวกาง เต้ นท์ ถัดจากสนามไปซ้ ายสุดก็เป็ นอาคารสําหรับเช่าจักรยาน เช่าผ้ านวม ผ้ าห่ม และห้ องนํ ้า อามันดาเดินนําทุกคนแบบที่ตวั เองก็ไม่ร้ ูวา่ ควรจะไปที่ไหนก่อน เธอตรงไปที่อาคารศูนย์ ฯ พอเห็นประชาสัมพันธ์จึงถามทันที ประชาสัมพันธ์ให้ ข้อมูลว่า เดินทะลุไปจากศูนย์ก็จะเป็ นที่ สําหรับจ่ายค่าเช่าพื ้นที่กางเต้ นท์ และตรวจเช็คใบเสร็ จกรณีที่จ่ายค่าเช่าแล้ วก่อนขึ ้นมา รวมทังเป็ ้ น จุดรับเต้ นท์และแผ่นรองนอน โชคดีที่มีเต้ นท์ที่นกั ท่องเที่ยวชุดก่อนกางไว้ และกลับไปแล้ ว และเต้ นท์นนก็ ั ้ ยงั กางไว้ อยู่ ไม่ได้ รือ้ เก็บ ดังนันเมื ้ ่อทุกอย่างเสร็ จเรี ยบร้ อย ทุกคนจึงเดินไปตามทางเดินตรงกลางระหว่าสนาม หญ้ าสองฝั่ ง มีทอ่ ระบายนํ ้าเล็กทอดตามแนวยาวของทางเดินและตัดออกไปแต่ละซอยของสนาม หญ้ าที่ถกู แบ่งพื ้นที่ให้ เป็ นโซนคล้ ายแบ่งที่นาผืนใหญ่ให้ เป็ นผืนย่อย มีทางเดินเชื่อมถึงกัน เมื่อมองตรงไปจะเห็นร้ านค้ าขายอาหารมากมายเป็ นเพิงเล็กทอดยาวรายล้ อมเป็ นรูปเกือก ม้ าทรงเหลีย่ ม ตรงกลางเป็ นสนามหญ้ าซึง่ จะมีผ้าใบรองไว้ เพื่อทําเป็ นที่สาํ หรับให้ นกั ท่องเที่ยว รับประทานอาหาร ซ้ ายขวาเต็มไปด้ วยเต้ นท์หลากสีหลายขนาด มีทงเต้ ั ้ นท์ของทางศูนย์ฯเอง เต้ นท์ที่ทาง นักท่องเที่ยวนํามา มีเต้ นท์เป็ นลักษณะทรงสีเ่ หลีย่ มยกพื ้นสูงสําหรับนอน 7-8 คน อยูด่ ้ านซ้ าย

60

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เมื่อมองไปที่รัว้ เหล็กกันสํ ้ าหรับทําเป็ นที่ใส่ขยะ จะเห็นกวางที่ออกมาจากป่ าพยายามจะ คุ้ยหาอาหารและไม่มีทีทา่ ที่จะกลัวคนแม้ แต่น้อย เต้ นท์ของทุกคนมีสามเต้ นท์ซงึ่ กางรวมกลุม่ กันอยูป่ ลายด้ านหนึง่ ของโซนที่หา่ งจากศูนย์ไป ประมาณ 300 เมตร อยูใ่ กล้ กบั ห้ องนํ ้าพอดี เต้ นท์เป็ นขนาด 3-4 คนนอนได้ ดังนันอามั ้ นดาจึง จัดแบ่งให้ ตัวเธอเอง วาดฝั น และธาริ นอยูด่ ้ วยกัน จัดให้ ราเมษ โยนิน อามันดา อยูด่ ้ วยกัน และ สุดท้ ายคือพสกกับนิกรที่ได้ เต้ นท์เล็กสุดสองคนไป “พักก่อนเถอะ แล้ วเดี๋ยวค่อยไปเอาสัมภาระจากลูกหาบ” อามันดาบอก เธอนัง่ ลง แต่เข่า ของเธอไม่อยากที่จะงอตาม ความเมื่อยล้ าจากการเดินขึ ้นภูเป็ นระยะทางกว่า 10 กิโลเมตรทําเอา แขนขาเกร็ งไปหมด ธาริ นทําท่าจะย่อตัวลงนัง่ ข้ าง ๆ อามันดาแต่ก็ร้ ูสกึ เจ็บแผลที่หลัง “เราจะทําอาหารกินเองหรื อว่าไปซื ้อ” ราเมษถามขึ ้น “ทําเองดีมยั ้ แต่วา่ ฉันคงจะช่วยอะไรไม่ได้ มาก” ธาริ นบอก “เอาเป็ นว่าเราทํากินกันแค่มื ้อเย็นก็พอ ส่วนมื ้อเช้ ากับมื ้อกลางวันก็ซื ้อเอา” วาดฝั นบอก “แบบนันก็ ้ ดีนะ ตอนเย็น ๆ เราจะได้ นงั่ รวมกันกินข้ าว” “ถ้ าอย่างนันเราต้ ้ องไปเช่าพวก หม้ อ เตาแก๊ ส แล้ วก็แก๊ สกระป๋ อง” “เดี๋ยวพวกเราจัดการให้ เอง” พสกเอ่ย “ดี ๆ ขอบใจ ส่วนฉันเอาจานพลาสติกกับช้ อนพลาสติกมาแล้ ว มีนํ ้ายาล้ างจานกับฟองนํ ้า พร้ อม อ้ อ ใช่ พสกกับนิกรไปเอาเครื่ องครัวแล้ ว งันราเมษกั ้ บโยนินก็ต้องไปเช่าผ้ านวมกับผ้ าห่มตรง โน้ น” “สบายมาก” โยนินรับคํา “ส่วนพวกฉันสามคนจะจัดพื ้นที่ตรงกลางนี ้ไว้ ให้ เอง” “แค่ปผู ้ าใบต้ องใช้ สามคนเลยรึ ” ราเมษกวน “อ๋อ..ใช่ หรื อจะให้ พวกฉันสามคน คนหนึง่ บาดเจ็บไปหอบผ้ านวมล่ะ” อามันดาโต้ “แล้ วสัมภาระล่ะ เอาไง” “ก็เดี๋ยวรอไปเอาของที่บอกกันครบแล้ วเดี๋ยวไปเอาสัมภาระด้ วยกัน คิดว่าลูกหาบน่าจะยัง มาไม่ถึง” 61

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“จะว่าไปลูกหาบนี่ก็อดึ ดีนะ แถมมีผ้ หู ญิงด้ วยอีกต่างหาก แค่พวกเราเดินตัวเปล่าก็จะแย่ อยูแ่ ล้ ว นี่ต้องขนของหนักเกือบร้ อยกิโล” โยนินพูดยืดยาว “แล้ วเสร็ จจากตรงนี ้เราไปจะไหนเที่ยวตรงไหนกันหรื อเปล่า” วาดฝั นเอ่ยถาม “อ้ อ..ใช่ ๆ ถ้ าทุกอย่างเรี ยบร้ อยเร็ วเราก็มีเวลาไปเดินป่ าไปจุดท่องเที่ยวใกล้ ๆ นี่ ” อามันดา ดูแผนที่ขนาด A4 ที่ซื ้อจากศูนย์ฯเมื่อครู่ “ฉันขอตัวไม่ไปได้ ไหม” ธาริ นเอ่ยอย่างเสียดาย อามันดาเงยหน้ าขึ ้น รู้สกึ สงสารธาริ นเป็ นครัง้ แรก “ได้ ส.ิ .เธอควรจะนอนพักผ่อน เดี๋ยว พวกฉันจะถ่ายภาพมาอวดเธอ เธอนอนพักซะตอนนี ้เลยก็ได้ เผื่อว่าตอนที่เราจะไปกันเธอตื่นขึ ้น มาแล้ วมีแรงจะไปกันพวกเราได้ ” “นัน่ สิ เธอพักซะตอนนี ้” อามินดาเสริ ม “เราจะได้ ไปเที่ยวด้ วยกัน เรื่ องอื่น ๆ ให้ พวกเรา จัดการเอง” ธาริ นมีนํ ้าตารื น้ ออกมา “ขอบใจพวกเธอมากนะ ฉันรู้สกึ ..ดีใจมากที่มาเที่ยวกับพวกเธอ.. จริ ง ๆ นะ” “ไม่ต้องพูดมากแล้ ว เธอพักซะ” วาดฝั นโบกมือไปมาเหมือนปั ดแมลงวัน “พวกเราก็แยก ย้ ายไปทําอย่างอื่นกันก่อนที่เวลาจะหมด” โยนินมองวาดฝั น “เธอกลายเป็ นคนเย็นชาแบบนี ้ไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่ ” “ฉันก็เป็ นของฉันแบบนี ้ตังแต่ ้ ไหนแต่ไรอยูแ่ ล้ ว” วาดฝั นจ้ องโยนิน “เธอเองก็เย็นชาไม่ใช่ หรื อไง เราต่างก็เย็นชากันอยูแ่ ล้ ว” “เฮอะ ใครเย็นชา ฉันออกจะร่าเริ ง” โยนินโต้ อามันดาจงใจทําจานพลาสติกตกพื ้นให้ สองคนหันมา “แยกย้ าย ต่อไปนี ้ใครทะเลาะกัน ฉันจะไม่ให้ กินข้ าว” “ขอโทษครับ” โยนินทําหน้ าสํานึกผิด จากนันหั ้ นไปตะคอกราเมษ “แกจะไปเอาผ้ านวมรึยงั รี บ ๆ หน่อยสิ” “แกนี่มนั เปลีย่ นนิสยั ง่ายจริ ง ๆ” ราเมษลุกขึ ้นยืน “เอ้ า..ตามมาสิ” พอราเมษกับโยนินแยกย้ ายออกไป พสกกับนิกรก็ออกไปบ้ าง เหลืออามินดาที่นงั่ อยูใ่ กล้ ๆ ธาริ น 62

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“พี่อามันจะให้ อามินทําอะไรรึเปล่า” อามินดาพูดกับอามันดาเป็ นครัง้ แรกหลังจากขึ ้นภูมา “อืม..อามินช่วยไปเช่าผ้ าใบมากางก็แล้ วกัน เอามาสักสองผืน วางบนพื ้น แล้ วก็กางกัน นํ ้าค้ าง” อามินดาพูดกับน้ องชายเหมือนไม่ติดใจอะไร คงเพราะเธอชินกับอารมณ์น้องชายเสียแล้ ว “ได้ ..” อามินดาลุกขึ ้น “เดี๋ยวมานะครับ”บอกธาริ นก่อนเดินออกไป วาดฝั นนอนแผ่หลาอยูใ่ นเต้ นท์ ง่วงเต็มทน แต่อามันดาก็ลากเธอออกมาแล้ วยัดตัวธาริ น เข้ าไปนอนแทน “ฉันก็เหนื่อยเป็ นนะ” “เดี๋ยวเดียวน่า มาช่วยกันก่อน” อามันดาเอาพันคอปั ดเศษดินทรายและใบไม้ ออกจาก เต้ นท์และบริ เวณโดยรอบ ผ่านไปแค่ 5 นาทีธาริ นก็หลับไม่ร้ ูเรื่ องรู้ราว วาดฝั นกับอามันดานัง่ ตรงปากเต้ นท์ตรงข้ าม วาดฝั นเอาศีรษะพิงทําท่าจะหลับ “ดูสิ หลับเป็ นตาย” อามันดาบอก “คงจะเหนื่อยมาก” “ฉันก็เหนื่อย..” วาดฝั นเพ้ อ “ฉันก็เหนื่อยนะ...ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ ว” อามันดากระตุกไหล่ให้ ศีรษะวาดฝั นเลิกพิงเสียที “ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันแหละน่า แต่ เดี๋ยวคืนนี ้ก็ได้ นอนแล้ ว เรามาเที่ยวนะไม่ได้ มานอน” วาดฝั นหลับตาพริ ม้ “ฉันเหนื่อยล้ าเต็มทีแล้ วนะ...โยนิน ฉันเหนื่อย” เสียงปากวาดฝั นจุบ จับพยายามเอานํ ้าลายกลืนเข้ าลําคอ อามันดาหัวเราะ “ละเมอยังจะคิดถึงอีตาโยนินอีก” “หลังจากนี ้...หลังจากนี ้ไป ถ้ าผ่านไปได้ ด้วยดี เราคงจะไม่ได้ เจอกันอีกแล้ ว...ใช่มย” ั้ อามันดาเอี ้ยวตัวมองวาดฝั น “เธอพูดถึงอะไรน่ะ ไม่ได้ เจออะไร” “โยนิน...ฉันจะไม่ได้ เจอโยนิน” “จะบ้ าเหรอ ฉันต่างหากล่ะที่จะไม่ได้ เจอราเมษอีก อีตานัน่ จะไปเรี ยนเมืองนอกฉันก็จะ ไม่ได้ เจอเค้ าอีก แล้ วทําไมเธอถึงจะไม่ได้ เจอโยนิน” “เราเคยสัญญากันไว้ ว่าจะขอไม่เจอกันสักพัก” วาดฝั นกึ่งหลับกึ่งละเมอ “ทําไมกัน” อามันดาถาม แต่วาดฝั นคอตกลงมาฟุบลงตรงตักอามันดา เธอได้ แต่ถอนใจ มองวาดฝั น มองธาริ น ความเงียบงันรอบข้ างก่อตัวขึ ้นพร้ อมความเหงาในใจเธอ 63

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ทังราเมษ ้ โยนิน วาดฝั น และอามินดา “..จะทิ ้งฉันไปกันหมดเลยหรื อไง”

64

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 15 : CAUSE OF AIDS ราเมษกับโยนินหอบเอาผ้ านวมกับผ้ าห่มผืนใหญ่ขนาดคลุมตัวทังสองจนมิ ้ ดได้ เดินเอื่อย ๆ ตัดผ่านสนามหญ้ ามาทางเต้ นท์สามเต้ นท์ที่มีลกั ษณะหันด้ านหน้ าเต้ นท์เข้ าหากันเป็ นสามเหลีย่ ม ตรงกลางปูด้วยผ้ าใบสําหรับเป็ นที่นงั่ ด้ านบนเหนือไปประมาณหนึง่ เมตรหรื อความสูงเท่ากับยอด เต้ นท์ใช้ เชือกขึงผ้ าใบผูกติดกับเต้ นท์ทงสามเพื ั้ ่อทําเป็ นที่กําบังนํ ้าค้ างและแดด พสกและนิกรถือเตาแก๊ สปิ กนิคและกระป๋ องแก๊ สจํานวน 3 กระป๋ องเข้ ามา และเริ่ มลงมือ ทดลองติดเตาแก๊ สด้ วยไม้ ขีดไฟที่เตรี ยมมา เมื่อไฟติดและไม่มีแก๊ สรั่วตรงไหนจึงปิ ดมัน พอทุกอย่างเสร็ จเรี ยบร้ อย ทังหมดทุ ้ กคนยกเว้ นธาริ นจึงพร้ อมใจกันเดินไปที่ศนู ย์อีกครัง้ เพื่อไปรับสัมภาระจากลูกหาบ โดยทิ ้งธาริ นให้ นอนไม่ร้ ูเรื่ องอยูภ่ ายในเต้ นท์ บริ เวณด้ านหน้ าศูนย์ ฯ เต็มไปด้ วยสัมภาระและลูกหาบจํานวนหนึง่ สัมภาระของแต่ละ คนจะถูกติดป้ายชื่อเอาไว้ ตงแต่ ั ้ ตอนที่จ้างลูกหาบ ดังนันแค่ ้ บอกชื่อเจ้ าหน้ าที่ก็จะสามารถหากอง สัมภาระได้ แต่ก็จะมีบางกองที่พลัดหลงหรื อถูกแยกออกจากกันเพราะลูกหาบคนเดียวหาบไม่ไหว สัมภาระบางกลุม่ กว่าจะมาถึงก็เย็นยํ่า ขึ ้นอยูก่ บั ว่าลูกหาบจะหาบขึ ้นมาเร็ วหรื อช้ าแค่ไหน ในกรณีกลุม่ ของอามันดานันกองสั ้ มภาระยังมาไม่ถึง ดังนันทุ ้ กคนจึงยืนรอ ยื่นคอมองไป ยังทางเดินทรายทอดยาวที่เพิ่งผ่านมา ระหว่างนันอามั ้ นดาพยายามจดจําชื่อและเส้ นทางบนแผนที่พลางเอานิ ้วชี ้ไล่ไปตาม เส้ นทางต่าง ๆ มีจดุ ที่อามันดาสนใจคือ นํ ้าตกวังกวางและผาหมากดูก แต่ยงั ไม่ทนั ที่อามันดาจะ เสนออะไร ราเมษก็เอ่ยขึ ้นทันที “ไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาหมากดูกกันดีกว่า” เขาบอกทุกคน “ระยะทางก็แค่สองกิโลกว่า ๆ” 65

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แต่ไปกลับมันก็ปาไปสีก่ ิโลกว่านะ อีกอย่างเราจะไปทันรึ ” โยนินแย้ ง “ทันสิ ตอนนี ้ก็ประมาณสีโ่ มงกว่า ๆ ถ้ าเราได้ สมั ภาระเร็ วเราก็ไปกันได้ เลย” “แล้ วคุณธาริ นละครับ คุณธาริ นเดินไม่ไหวแน่ ๆ” อามินดามองราเมษ ราเมษห่อไหล่ทนั ที “นัน่ สินะ เสียดายจัง” “แต่วา่ บางที” วาดฝั นเอ่ยขึ ้น “ธาริ นอาจจะไม่อยากไปก็ได้ นะ” พสกนิกรหันมาทางวาดฝั นทันที “คือฉันหมายถึง ไม่วา่ ระยะทางจะกี่กิโลเมตรก็ตามเถอะ ยังไงธาริ นก็คงไม่อยากไป เธอ คงอยากนอนพักซะมากกว่า ใช่มยพสกนิ ั้ กร” พสกนิกรพยักหน้ าช้ า ๆ “ถ้ าเป็ นแบบนันจริ ้ ง ผมเองก็จะอยูเ่ ป็ นเพื่อนคุณธาริ น” อามินดาบอกทุกคน “พวกคุณไป เที่ยวกันให้ สนุกเถอะ” “แต่อามินดา...” อามันดามองน้ องชาย “เธอไม่อยากไปจริ ง ๆ นะรึ ” “แต่จะทิ ้งคุณธาริ นไว้ แบบนี ้หรื อครับ” “ผมกับพสกอยูเ่ ป็ นเพื่อนธาริ นดีกว่าครับ พวกคุณไปกันเถอะ” นิกรเอ่ยขึ ้น อามินดามีสหี น้ าลําบากใจ “ให้ ตายสิ..” วาดฝั นทําท่าฉุนเฉียว “ตกลงว่าไม่วา่ ยังไงก็ต้องมีคนอยูเ่ ฝ้ าธาริ นถูกต้ องมัย้ ถ้ าอย่างนันก็ ้ มาเป่ ายิงฉุบกันว่าใครจะอยู่ ระหว่างอามินดา พสกและนิกร โอเคมัย” ้ เมื่อไม่มีทางเลือก อามินดา พสกและนิกรจึงเห็นด้ วยกับวาดฝั น ทังสามตั ้ ดสินใจกันด้ วย วิธีแบบเด็ก ๆ และผลออกมาก็คือ.. อามินดายิ ้มกริ่ ม “ผมชนะ ผมจะอยูเ่ ป็ นเพื่อนธาริ นเอง” อามันดาได้ แต่ถอนใจ นี่น้องชายของเธอเกิดชอบผู้หญิงที่ชื่อธาริ นขึ ้นมาจริ ง ๆ หรื อ “ตกลงตามนี ้นะ” วาดฝั นสรุป พอหันไปทางกองสัมภาระก็เห็นลูกหาบเข็นรถเข็นซึง่ มี กระเป๋ าของเธอเอียงกะเท่เร่มาพอดี “มาแล้ ว ๆ” วาดฝั นตรงรี่ เข้ าไปในกลุม่ คนที่ยืนออกันเป็ นวงล้ อมรอบเพื่อรอสัมภาระต่าง ๆ ของตัวเอง เธอแหวกฝูงผู้คนเข้ าไป พอรู้ตวั ว่ารี บอยูค่ นเดียวจึงออกมาดึงโยนินเป็ นเพื่อนหายเข้ าไป

66

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เมื่อทุกคนได้ สมั ภาระครบ รวมทังของธาริ ้ น จึงเดินกลับเต้ นท์ ธาริ นยังคงนอนหลับสนิทไม่ รู้เรื่ องรู้ราว พอวาดฝั นและอามันดาบุกเข้ าไปในเต้ นท์และทําเสียงแกรกกรากเปิ ดกระเป๋ าธาริ นจึง งัวเงียตื่นขึ ้น “ขอโทษทีที่ทําให้ ตื่น นี่กระเป๋ าของเธอ” อามันดาชี ้ไปที่กระเป๋ าปลายเท้ าธาริ น “ขอบใจมากจ้ ะ” ธาริ นพยายามจะลุกขึ ้นนัง่ แต่ลกุ ขึ ้นไม่ไหวเพราะเจ็บแผลที่หลัง “เดี๋ยวฉันจัดการให้ ดีกว่านะ เธอนอนไปก่อน อ้ อ แล้ วเราตกลงกันแล้ วว่าจะให้ เธอนอนพัก อย่าเพิ่งไปเดินป่ าเย็นนี ้ เพราะว่าระยะทางมันไกล เอาไว้ เดินทีเดียวหนัก ๆ พรุ่งนี ้จะดีกว่า แล้ วก็... เดี๋ยวอามินดาจะอยูเ่ ป็ นเพื่อนเธอ” อามันดาบอกเสียงแผ่ว “อามินดาเหรอ..” “ใช่ เค้ าอาสาเองเชียวนะ” วาดฝั นเสริ ม “แต่วา่ ..” “ไม่มีแต่..ธาริ น” วาดฝั นดุ “เราคุยเรื่ องนี ้กันแล้ ว ถ้ าเธอลําบากใจที่จะให้ อามินดาต้ องอด เที่ยวเพราะเธอล่ะก็ จงนอนพักให้ มาก ๆ แล้ วพรุ่งนี ้เราจะได้ ไปเที่ยวด้ วยกัน ” วาดฝั นทําตาดุดนั แต่ แล้ วก็เปลีย่ นมายิ ้มใจดี “โอเคจ้ ะ” “แล้ วก็น.ี่ .” วาดฝั นยื่นซองบางอย่างให้ “ยาแก้ ปวด ยาลดไข้ เดี๋ยวฉันจะเอาไว้ ในกระเป๋ า เธอ นํ ้าดื่มก็ยงั พอมี” เธอจัดแจงยกกระเป๋ ามาวางใกล้ ๆ ตัวธาริ นที่นอนริ มเต้ นท์ด้านหนึง่ “อากาศก็ เริ่ มจะหนาวแล้ ว เธอคงอาบนํ ้าไม่ได้ เช็ดแผลทําความสะอาดซะตอนนี ้เลยดีกว่า อามันดาช่วย พยุงธาริ นนัง่ ที” อามันดาใช้ สองมือประคองไหล่ธาริ นแล้ วดันขึ ้น “ทีนี ้ก็ถอดเสื ้อของเธอออก” “ถอดเหรอ..” “ก็ฉนั จะเช็ดแผลให้ ไม่ถอดแล้ วจะเช็ดได้ ไงล่ะ” อามันดายิ ้ม “เห็นวาดฝั นดุ ๆ แบบนี ้ แต่วา่ เธอจิตใจอ่อนโยนนะ” เธอช่วยธาริ นเลิกเสื ้อ ด้ านหลังขึ ้น ธาริ นยิ ้มเข้ าใจ ตามองไปที่ประตูเต้ นท์ที่ปิดสนิท 67

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ก็แต่เฉพาะคนที่ดีกบั ฉันเท่านันแหละ ้ ใครดีมาฉันก็ดีไป ใครร้ ายมาฉันก็ร้ายไป” วาดฝั น พูด แต่มือก็ยงั เอาสําลีจ่มุ แอลกอฮอล์เช็ดแผลที่หลังของธาริ น ธาริ นรู้สกึ เย็นและแสบ แต่ก็อดทนจนกว่าวาดฝั นจะเช็ดแผลเสร็ จ มีเสียงตะโกนมาจากข้ างนอกเรี ยกอามันดาและวาดฝั น ให้ เตรี ยมตัวออกเดินทาง “เดี๋ยวเธอก็เช็ดตัวซะแล้ วก็นอนพัก หรื อจะให้ อามินดามาช่วยเช็ดก็ได้ นะ” “จะบ้ าเหรอ..” อามันดาร้ อง ธาริ นยิ ้มแย้ ม “ไม่เป็ นไรฉันเช็ดเองได้ พวกเธอรี บไปกันเถอะ...อย่าลืมเก็บภาพมาฝากล่ะ” อามันดาและวาดฝั นบอกลาแล้ วลุกขึ ้นเปิ ดเต้ นท์ออกไปด้ านนอก มีอามินดายืนรออยูห่ น้ า เต้ นท์ด้วยสีหน้ าเป็ นห่วง อามินดาย่อตัวลงทันทีที่ทงสองออกมาพ้ ั้ นปากเต้ นท์มองเข้ าไปหวังจะ เห็นธาริ น ธาริ นนัง่ กึ่งนอนอยู่ มีผ้าห่มคลุมท่อนล่างของร่างกาย “เดี๋ยวผมจะอยูเ่ ป็ นเพื่อนนะครับ ผมจะนัง่ อยูข่ ้ างนอกนี่ ถ้ ามีอะไรก็เรี ยกได้ เลยนะครับ” ราเมษมองอามินดาอย่างหงุดหงิดในความเป็ นสุภาพบุรุษของเขา เขาเอ่ยบอกทุกคนที่ เหลือให้ รีบออกเดินทางทําเป็ นไม่สนใจคนสองคนที่อยูท่ ี่นี่ “เปิ ดมือถือไว้ นะอามิน” อามันดาพูดทิ ้งท้ ายก่อนเดินตามราเมษไป อามินดาหันไปทางพี่สาว จากนันจึ ้ งหันกลับมามองธาริ นไม่วางตา จนธาริ นต้ องหลบ สายตา เอามือดันตัวเองให้ นอนลง อามินดาจึงหันกลับมานัง่ คร่อมปากเต้ นท์ของธาริ น มองอามัน ดาที่เดินห่างออกไป “เที่ยวให้ สนุกนะ..” จากตรงจุดที่กางเต้ นท์ไปยังจุดชมพระอาทิตย์ตกที่มีชื่อว่า ผาหมากดูก นันห่ ้ างเป็ น ระยะทางประมาณ 2.3 กิโลเมตร อามันดาและทุกคนที่เหลือตัดสินใจเดินแทนการเช่าจักรยาน เพราะการเช่าจักรยานจําเป็ นต้ องเช่ารายวัน และวันนี ้ก็เป็ นช่วงเย็นซึง่ หากเช่าคงไม่ค้ มุ กับการ เดินทางแค่ 4 กิโลเมตร พื ้นที่ทงุ่ หญ้ า ป่ าสน มีทางเดินซึง่ เกิดจากการเหยียบยํ่ามาเป็ นเวลานาน มีดินทรายปะปน เนื่องจากความจริ งแล้ วภูกระดึงเกิดจากการยกตัวขึ ้นจากการบีบตัวของเปลือกโลก พื ้นที่ป่าสนและ

68

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ดินทรายจึงยกตัวเป็ นแผ่นกว้ างขึ ้นมาสูงเป็ นแนวดิ่งประมาณ 1200 เมตร หากมองในมุมสูงจะเห็น บริ เวณพื ้นที่ที่ยกตัวสูงขึ ้นนี ้คล้ ายรูปหัวใจหรื อเกือกม้ า ตลอดสองข้ างทางจากเห็นต้ นสนสูงตระหง่านขึ ้นเรี ยงรายดูแปลกตาและเหมือนกับเป็ นคน ละโลกกับที่เคยรู้จกั เมื่ออยูใ่ นเมืองใหญ่ ราเมษพยายามจะรัง้ ท้ ายเช่นทุกครัง้ แต่คราวนี ้พสกนิกรกลับเดินเอื่อย ๆ รัง้ ท้ ายแทน ส่วน วาดฝั นกับโยนินเดินนําทุกคนคล้ ายจะเร่งรี บให้ ไปถึงไว ๆ เขานึกถึงคําพูดของเพื่อนเก่าที่บอกให้ พดู เรื่ องพ่อกับอามันดาไปเลยเสียดีกว่า “นายคิ ดดูสิ ผูห้ ญิ งจะรับได้มยั้ ถ้าพ่อของแฟนตัวเองป่ วยเป็ นโรคเอดส์น่ะ” เพือ่ นเก่าของเขาทาท่าคิ ดอยู่ครู่ หนึ่ง “มันก็จริ ง...แต่ว่าถ้าเธอรักนายจริ งก็ตอ้ งแยกแยะ ออก นายไม่ได้เป็ นเอดส์ แต่พ่อนายเป็ น อีกอย่างพ่อนายก็ไม่ได้เป็ นเพราะไปเทีย่ วผูห้ ญิ งหรื อสา ส่อนเสียเมื ่อไหร่ ” “นัน่ สิ นะ...ถ้าพ่อฉันไม่เป็ นคนดีแบบนัน้ ก็คงไม่ตอ้ งมาทนทุกข์ ทรมาณแบบนี ้” ราเมษสะดุ้งเกือบสะดุดขาตัวเองเมื่ออามันดาเขย่าตัว เขาจึงหลุดออกจากห้ วงความคิด “เป็ นอะไร เหม่อ ๆ พิกล” อามันดามองหน้ าเขา “อ๋อ..เปล่า ๆ คิดอะไรเพลิน ๆ” “คิดอะไรอยู.่ .หรื อว่าคิดถึงแม่ธาริ นนัน่ ” เธอทําหน้ าบูดใส่ “อย่าหาเรื่ องน่า..ไม่ได้ คิดอะไรทังนั ้ น้ คนที่เธอควรจะถามคําถามนี ้ควรเป็ นน้ องชายสุดที่ รักซะมากกว่า” อามันดาเบ้ ปากทันที “..ก็จริ ง” ราเมษมองอามันดาที่ไม่สนใจจะหาคําตอบต่อว่าเขาคิดอะไร เธอเดินดุม่ ๆ เคียงข้ างเขา แล้ วก็รอจังหวะให้ มือเขาชนกับมือเธอ เธอจับมือเขาแล้ วก็แสร้ งทําเป็ นไม่ร้ ูไม่ชี ้ พอผ่านช่วงของพื ้นดินแข็งที่เดินง่ายก็เข้ าสูช่ ่วงพื ้นทรายที่เดินแล้ วทําให้ เท้ าเกือบฝั งลงไป และเพิ่มแรงเฉื่อยต่อการเดิน ผ่านไปได้ สกั 10 นาที ราเมษจึงตัดสินใจเอ่ยปาก “เคยได้ ยินข่าวเรื่ องผู้หญิงโดนระเบิดตายมัย” ้ อามันดาหันมามองเขาทันที “อยูด่ ี ๆ พูดเรื่ องตายทําไม” 69

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“..เมื่อสองปี ก่อนนี ้มีขา่ วเรื่ องผู้หญิงโดนลูกหลงระเบิดจากการก่อการร้ ายจนบาดเจ็บ สาหัส ผู้หญิงคนนันเป็ ้ นโสเภณีอายุราวสามสิบกว่า เธอออกมายืนรอลูกค้ าหน้ าถนนเหมือนทุกครัง้ แต่วา่ โชคไม่ดีที่วนั นันเธออยากลองเดิ ้ นลํ ้าถิ่นไปอีกหน่อยเผื่อจะมีแขกหน้ าใหม่มาบ้ าง” “เคยใช้ บริ การหรื อไงทําไมรู้ดีจงั ” อามันดาหยอกเล่น แต่สหี น้ าของเขาไม่เล่นด้ วย “โอเค ๆ แล้ วยังไงต่อเหรอ” “เธอโดนระเบิดบาดเจ็บสาหัส มีผ้ ชู ายคนหนึง่ ที่บงั เอิญขับรถผ่านซึง่ ก็โดนสะเก็ดระเบิด เหมือนกัน กระจกรถแตกละเอียด และก็มีบาดแผลจากกระจก ผู้ชายคนนันเบรครถอย่ ้ างแรงแต่ก็ สายเกินไปจึงชนซํ ้าเข้ ากับผู้หญิงคนนันที ้ ่โดนแรงระเบิดส่งเธอกระเด็นมากลางถนน” “ตายจริ ง..” อามันดาเอามือป้องปาก แค่ได้ ฟังเท่านันก็ ้ ทําให้ ใจเธอสลดหดหู่ “ผู้ชายคนนันออกมาช่ ้ วยเธอที่ดยู งั ไงก็คงไม่รอดแน่ ๆ เอาเธอเข้ ารถและพาเธอไปส่ง โรงพยาบาล แต่วา่ ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอเสียชีวิตไปเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว” “น่าสงสารจัง..” อามันดาก้ มหน้ ามองพื ้นทราย แต่แล้ วก็เงยหน้ ามองเขา “ทําไมถึงเล่าเรื่ อง นี ้ให้ ฟังล่ะ หรื อว่าเธออยูใ่ นเหตุการณ์เหรอ” ราเมษพยักหน้ าช้ า ๆ มองเธอ “ผมอยูใ่ นรถคันนันด้ ้ วย” อามันดาอ้ าปากค้ าง นี่ราเมษกําลังต้ องการจะบอกอะไร “ผมเป็ นลูกชายของคนที่ช่วยผู้หญิงคนนัน” ้ “จ..จริ ง ๆ น่ะเหรอ” อามันดามีรอยยิ ้มเล็ก ๆ “พ่อของเธอเป็ นฮีโร่มากเลย แต่วา่ ท่านก็คง จะเสียใจสินะที่ทําให้ ผ้ หู ญิงคนนันต้ ้ องตาย” ราเมษพยักหน้ าอีกครัง้ อามันดามองแววตาเศร้ าหมองของเขาทังเข้ ้ าใจและไม่เข้ าใน ระคนกัน “จําได้ มยฉั ั ้ นบอกว่า ผู้หญิงคนนันเป็ ้ นโสเภณี...และฉันก็บอกว่าพ่อได้ รับบาดเจ็บจากแรง ระเบิดและกระจกบาด” ราเมษมองหน้ าอามันดา “พอจะเข้ าใจสิง่ ที่ฉนั กําลังจะบอกเธอมัย” ้ อามันดาส่ายหน้ าช้ า ๆ “พ่อฉันกําลังจะตายเพราะการช่วยผู้หญิงคนนัน” ้ เหมือนมีเข็มทิ่มแทงเข้ ามาในสมองอามันดา เธอเข้ าใจในทันทีหลังจากที่ประโยคสุดท้ าย หลุดออกมาจากปากราเมษ เธอหยุดเดิน จ้ องหน้ าเขาตาไม่กระพริ บ 70

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ราเมษหยุดตรงหน้ าเธอ แล้ วบอกเธอด้ วยดวงตาที่หอ่ หุ้มด้ วยนํ ้าตา “ฉันกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ ที่แฟนตัวเองมีพอ่ ที่ป่วยเป็ นโรคเอดส์นะ่ ” ช่วงเวลาที่หวั สมองของอามันดาว่างเปล่านัน้ สมองของธาริ นที่นอนซมอยูใ่ นเต้ นท์กลับมี ภาพในอดีตพรั่งพรูออกมาให้ จิตใต้ สาํ นึกได้ เห็น เหมือนคนที่มกั จะเห็นภาพต่าง ๆ ก่อนที่ตวั เองจะตาย ในขณะที่อามินดาที่นงั่ เฝ้ าอยูด่ ้ านนอกกระดิกเท้ าอย่างสบายใจ แกว่งมีดพกในมือไปมา

71

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 16 : RECORD อาทิตย์อสั ดงที่ผาหมากดูกนันช่ ้ างงดงามกว่าที่ใด ๆ ที่พสกและนิกรเคยพบเห็น แม้ แต่ที่ บ้ านเกิดของทังสองเองก็ ้ ยงั ไม่เทียบเท่า ในขณะที่คนอื่น ๆ แยกย้ ายกันไปเป็ นคูเ่ พื่อดูพระอาทิตย์ ตกดิน มีผ้ คู นมากมายรายล้ อมจนไม่อาจมองหาได้ วา่ คูข่ องโยนิน และคูข่ องราเมษนันอยู ้ ท่ ี่ไหน แต่พสกนิกรก็ไม่สนใจ ทังสองลื ้ มแม้ กระทัง่ ธาริ นผู้เป็ นเหมือนเจ้ าหญิงของพวกเขาที่คงจะ ยังนอนซมอยูใ่ นเต้ นท์หา่ งออกไป 2.3 กิโลเมตร อันที่จริ งพสกนิกรเคยขึ ้นมาชมพระอาทิตย์ตกแบบนี ้กับธาริ นบนดอยที่บ้านเกิด แต่ตอน นันก็ ้ ได้ แค่มองและแค่รับรู้วา่ พระอาทิตย์กําลังหายไป ไม่ได้ รับความรู้สกึ ถึงความสวยงาม ความ อบอุน่ ของคําว่า อาทิตย์อสั ดง “คิดถึงตอนนัน” ้ พสกเอ่ยขึ ้น “ตอนที่ยืนดูพระอาทิตย์ตกกับคุณหนู” นิกรนัง่ เคียงกับพสกผู้เป็ นพี่ชายฝาแฝด “แต่วา่ ผมไม่อยากคิดถึงมันอีก” “ทําไมล่ะ มันเป็ นครัง้ แรกที่ได้ ดพู ระอาทิตย์ตกดินกับคุณหนูนะ แม้ มนั จะไม่ได้ สวยเท่า ตอนนี ้ก็เถอะ” นิกรหันกลับมามองพระอาทิตย์สแี ดงอมเหลือง ที่ยงั คงส่องแสงบาดตาแม้ กําลังจะลับขอบ ฟ้ าไป “เพราะไม่กี่วนั หลังจากนันก็ ้ เกิดเรื่ องนันขึ ้ ้น เรื่ องที่ไม่นา่ จดจํา ” พสกมองน้ องชาย “เรื่ องนัน..มั ้ นไม่มีทางเลือกนี่นา อีกอย่างถ้ าไม่ทําแบบนันเราก็ ้ ไม่มี วันนี ้ ไม่ได้ มาเรี ยนที่เดียวกับคุณหนูแบบนี ้” “นัน่ สิ..” นิกรยังคงมองพระอาทิตย์ ใบหน้ าถูกย้ อมด้ วยสีส้มแดง 72

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

พสกหันกลับไปมอง จากนันก็ ้ เงียบไป มีแต่เสียงผู้คนเซ็งแซ่รอบข้ าง พระอาทิตย์คอ่ ย ๆ คล้ อยตํ่าลงเรื่ อย ๆ มือข้ างหนึง่ ที่ประคองกล้ องถ่ายรูปที่วางอยูบ่ นขา ตังกล้ ้ องค่อย ๆ ปรับเลนส์ซูมเข้ าเพื่อจับภาพเฉพาะพระอาทิตย์ “พี่ถ่ายวิดีโอไว้ คุณหนูเห็นคงอิจฉาพวกเราแน่” “อืม..นัน่ สิ คุณหนูนา่ จะมาด้ วยกัน น่าเสียดายจริ ง ๆ” นิกรเบนสายตาไปมองพระอาทิตย์ ในกล้ อง “พี่นะ่ ..เริ่ มรู้สกึ ว่ารักคุณหนูเมื่อไหร่ ” พสกบิดปุ่ มซูมภาพจนสุด หันควับมามองน้ องชาย แต่พอรู้ตวั ว่านิ ้วมือเผลอบิดปุ่ มมากไป จึงคลายออก “นายรู้รึ” นิกรยิ ้ม “เราเป็ นฝาแฝดกันนี่นา แล้ วทําไมเรื่ องแค่นี ้ถึงจะไม่ร้ ู ” “แล้ วนายล่ะ...รักคุณหนูหรื อเปล่า” “ไม่หรอก..ผมไม่ได้ รักคุณหนูแบบนัน้ ผมรักแบบน้ องสาวมากกว่า..ถ้ าผมเกิดรักแบบพี่อีก คน มันก็ยงุ่ น่ะสิ” พสกยิ ้ม “นัน่ สิ นายกับพี่คงฆ่ากันตายแน่” --- IQ DETECTIVE ---

ห่างจากพสกนิกรไปประมาณ 50 เมตร อามันดากับราเมษนัง่ เคียงกัน แต่ไม่ได้ จบั มือ เหมือนคูร่ ักคูอ่ ื่น เธอยังคงทําอะไรไม่ถกู ไม่ร้ ูจะพูดอะไร ไม่ร้ ูจะแสดงความรู้สกึ อย่างไรต่อเรื่ องที่ เพิ่งได้ ยินจากปากเขา แม้ แต่ราเมษเองก็ไม่กล้ าจะคว้ ามือเธอมาจับ พยายามไม่มองหน้ าอามันดา มองพระ อาทิตย์ที่กําลังลับขอบฟ้ าอยูเ่ นือง ๆ “ฉันต้ องการเงินน่ะ อามันดา” ในที่สดุ ราเมษก็พดู ออกมา อามันดานิ่งอึ ้งแต่ตายังคงมองพระอาทิตย์ “อันที่จริ งที่ฉนั ยอมมาเที่ยวก็เพราะเรื่ องนี ้ จะขอยืมเงินจากเธอ” ภาพใบหน้ าของอามินดาผู้เป็ นน้ องชายผุดขึ ้นมาทันที นี่แสดงว่าน้ องชายของเธอต้ องรู้ อะไรเกี่ยวกับเรื่ องนี ้หรื อไปแอบได้ ยินอะไรเข้ าจากปากของราเมษ รวมทังเพื ้ ่อนเก่าของราเมษคนนัน้ ที่บงั เอิญมาเจอกันที่นี่ อามินดาพยายามจะบอกเธอมาตลอด คนไม่จริ งใจ... 73

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เวลานี ้ไม่ควรจะมาเที่ยวด้ วยซํ ้า เวลานี ้ฉันควรจะอยูท่ ี่โรงพยาบาลดูแลพ่อตัวเอง มากกว่า แต่ที่มาก็เพราะจะหาโอกาสคุยกับเธอเรื่ องนี ้ แต่ไม่วา่ ยังไงก็ไม่กล้ าพูดมันออกมา” ราเมษ ยิ ้มเจื่อน ๆ หันมามองอามันดา “ก็คนจะยืมเงินนี่นะ ก็ต้องรู้สกึ อายเป็ นธรรมดา” อามันดาถือกระดาษแผ่นหนึง่ ที่ยบั ยูย่ ี่ในมือ ราเมษเบนสายตาจากหน้ าของเธอลงมามอง มัน “ที่บอกว่าคืนนี ้เจอกัน...” อามันดาพูดเสียงเรี ยบ “ก็เพื่อจะคุยเรื่ องนี ้ใช่มย” ั้ ราเมษรู้ได้ ทนั ทีวา่ อามันดารู้สกึ ผิดหวังอย่างยิ่ง ทัง้ ๆ ที่คิดว่าการนัดเจอกันเป็ นเรื่ องของ หนุม่ สาวที่จะออกมาเจอกันสองต่อสองแบบที่ไม่มีใครมาเป็ นกว้ างขวางคอ แต่กลับกลายเป็ นว่ามา คุยเรื่ องการขอยืมเงิน “ฉัน...ฉันขอโทษ แต่วา่ คืนนี ้ฉันก็ยงั อยากจะเจอ..” อามันดาขยํากระดาษในมือ จากนันปามั ้ นลงหน้ าผา พร้ อมกับนํ ้าตาร่วงพรูอาบแก้ ม “ได้ ...ฉันจะให้ ” อามันดาลุกขึ ้น “แลกกับการที่เธอไม่ต้องมาเจอคืนนี ้ แล้ วก็ตอ่ จากนี ้ไป” เธอหันกลับเดินหนีทนั ที ราเมษคว้ าแขนเธอแล้ วลุกขึ ้นทันที ห่างออกไปวาดฝั นกับโยนินยืนนิ่งมองทังคู ้ ่ นักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ที่ยืนปนเปทําให้ ฝ่าย อามันดาและราเมษมองไม่เห็น “เธอไม่ได้ ฟังฉันหรื อไงว่าพ่อฉันป่ วยน่ะ ฉันไม่ได้ หลอกเธอเหมือนอย่างที่น้องของเธอ เข้ าใจนะ” อามันดาสะบัดแขน “นัน่ ไง...อามินสงสัย ฉันน่าจะเชื่อน้ องของฉันมากกว่า...มากกว่าเชื่อ เธอ” “ฉันพูดเรื่ องจริ งนะ ใครจะมาอุปโลกน์บอกว่าพ่อตัวเองเป็ นเอดส์ละ่ ” “ไม่จําเป็ นหรอก...จะจริ งหรื อไม่จริ ง ยังไงฉันก็จะให้ เงินเธอ พอใจรึยงั ” อามันดาเดินไป อีก แต่ถึงอย่างนันราเมษก็ ้ เข้ ามาขวางหน้ า “ไม่..ไม่ใช่แบบนี ้ ฉันจะไม่เอาเงินของเธอตราบใดที่เธอยังไม่เชื่อฉัน ถึงเธอไม่ให้ เงินฉัน ยังไงฉันก็ต้องหาทางเอาเงินมารักษาพ่อให้ ได้ ” อามันดาพยักหน้ า “ก็ด.ี .” แล้ วเดินเลีย่ งตัวราเมษไป 74

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ราเมษจับไหล่แล้ วมายืนขวางอีก นักท่องเที่ยวบางกลุม่ เริ่ มจับตามอง “เดี๋ยวก่อน ไม่วา่ เธอจะให้ เงินหรื อไม่ให้ ที่ฉนั อยากรู้คือเธอแคร์ หรื อเปล่าที่พอ่ ฉันเป็ น แบบนี ้” อามันดาสะอึกสะอื ้น พยายามกลันนํ ้ ้าตา “แคร์..” “เธอรับได้ หรื อเปล่า” “รับไม่ได้ ” ราเมษนิ่งอึ ้ง มือที่จบั ไหล่อามันดาค่อย ๆ อ่อนแรง “..เธอรับไม่ได้ หรื อ...” อามันดาไม่ตอบ แต่เดินเลีย่ งราเมษไปทางที่เดินผ่านมา ปล่อยให้ ราเมษยืนโดดเดี่ยว ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่ แม้ อยากจะหันกลับไปมองเพียงใด แต่ก็ก็ระงับความอยากนันไว้ ้ เปิ ดไฟ ฉายส่องทางพร้ อมเดินเท้ ากลับคนเดียว แต่แล้ วมีรถจักรยานคันหนึง่ เข้ ามาจอดขวางเธอ “อ้ าว..นี่จะกลับเหมือนกันเหรอ เมื่อกี ้คูน่ นก็ ั ้ กลับไปแล้ ว ทําไมไม่อยูต่ อ่ อีกหน่อยล่ะ...แล้ ว เจ้ านัน่ ไปไหนเหรอ ” อามันดาเผลอเอาไฟฉายส่องเข้ าที่หน้ าผู้มาทัก แต่แล้ วก็หดมือที่ถือไฟฉายลงเมื่อรู้วา่ เป็ น ใคร “เธอเองหรื อ..เพื่อนเก่าของราเมษ” “ใช่ ๆ ยังจําได้ สนิ ะ เพิ่งเจอกันเมื่อตอนบ่าย ๆ แล้ วเจ้ าราเมษล่ะไปไหน” กิตติเอ่ยถามถึง เพื่อน “เค้ าอยูต่ รง..” อามันดาเอี ้ยวตัวชี ้ไป แต่ปรากฏว่าราเมษได้ หายไปจากตรงนันแล้ ้ ว “เมื่อกี ้ เค้ าอยูต่ รงนัน” ้ อามันดามองพื ้นที่ตรงที่เคยยืน แล้ วก็มองเลยไปที่พระอาทิตย์ลบั ขอบฟ้ า “ทําไมเป็ นแบบนี ้ไปได้ ละ่ ก็เมื่อตอนบ่ายมันยังวานให้ ฉนั มาซ่อนของไว้ แถวนี ้ หรื อว่า ทะเลาะกันหรื อ” อามันดาสนใจคําพูดของเพื่อนเก่าราเมษทันที “ซ่อนของ..” “อ่าว..เผลอพูดไปซะแล้ ว นึกว่าเธอคงจะพอรู้แล้ วถึงได้ พดู อันที่จริ งราเมษมันต้ องการจะ เซอร์ ไพรส์เธอน่ะ มันกะว่ารอคนเดินกลับกันสักพักจนแถวนี ้ไม่คอ่ ยมีคนแล้ วมันจะเซอร์ ไพรส์ ” อามันดานิ่งฟั ง ใจไม่อยูก่ บั ตัว 75

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ทะเลาะกันใช่หรื อเปล่า..” อามันดาไม่ตอบ แต่เปลีย่ นเป็ นถามแทน “เธอซ่อนของที่วา่ เอาไว้ ที่ไหน” กิตติทําท่านึก แล้ วก็ชี ้ไปยังจุดหนึง่ “ตอนนี ้มันมืดแล้ ว ไม่ร้ ูวา่ จะถูกหรื อเปล่านะ แต่คงเป็ น ตรงนัน” ้ มีก้อนหินขนาดใหญ่เกยกันไปมาใกล้ หน้ าผา บริ เวณที่ก้อนหินทับซ้ อนกันจะเกิดเป็ นช่อง โหว่เล็กบ้ างใหญ่บ้างพอให้ สามารถเอามือสอดเข้ าไปซ่อนของบางอย่างได้ อามันดาเพ่งมองฝ่ าผู้คนไปยังก้ อนหินเหล่านัน้ มีนกั ท่องเที่ยวหลายคนยืนอยู่ “มันตังใจจะเซอรไพรส์ ้ เธอนะ ถึงขนาดขอร้ องให้ ฉนั ขี่จกั รยานเอามาซ่อน ก็ก่อนที่จะมา เจอพวกเธอที่หลังแปนัน่ แหละ” “ก่อนเหรอ..แสดงว่าราเมษเค้ าโทรหาเธอตอนเดินขึ ้นภูหรื อ” “อืม..ใช่” “ราเมษเค้ าโทรศัพท์คยุ กับเธอหรื อ” กิตติทําหน้ างง ๆ “ทําไมหรื อ ก็เราคุยกันประจําน่ะ” “คุยเรื่ องที่จะเอาของมาซ่อน แล้ วก็เรื่ องพ่อของเค้ าด้ วยหรื อเปล่า ” “มันบอกเธอแล้ วเหรอ” เขาทําตาโต “ให้ ตายสิ เธอสองคนทะเลาะกันเรื่ องนี ้เอง เธอคงจะ ไม่เข้ าใจมันเหมือนที่มนั กลัวนัน่ แหละใช่มยั ้ แต่วา่ ผมในฐานะเพื่อนสนิทของมันรับประกันได้ เลยว่า ทุกอย่างที่มนั พูดน่ะเป็ นความจริ งนะ” อามันดาพยักหน้ า “ความจริ งฉันก็เชื่อเค้ า แต่วา่ มันรู้สกึ แย่ที่เค้ าไม่ได้ มาเพราะอยากมา เที่ยวกับฉัน แต่มาเพราะจะขอยืมเงิน” “เฮ้ อ..ผู้หญิง” กิตติแสร้ งถอนหายใจ “เอาล่ะเธอฟั งฉันให้ ดี แล้ วก็ตอบฉันแบบไม่ต้องคิด มาก ใช้ ความรู้สกึ ตอบ ไม่ใช่สมอง” อามันดากึ่งเข้ าใจและไม่เข้ าใจ “ตอบหรื อ..” “ฉันถามเธอแค่คําถามเดียว ต่อจากนันเธอไปคิ ้ ดเอาเอง” เขาบอก แล้ วปล่อยมือจาก แฮนด์จกั รยาน ยืดตัวตรง “ถ้ าเป็ นเธอ ระหว่างพ่อที่ป่วยกับแฟนตัวเอง เธอจะเลือกใคร” อามันดาอึ ้งไปในทันที เธอแบนสายตามองเลยเขาไป

76

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“โอเค ๆ เอาใหม่...ฉันถามใหม่ ถ้ าเธอเป็ นราเมษ ระหว่างพ่อที่ป่วยหนักกับแฟนที่ไม่ได้ เป็ นอะไรเลย ถ้ าจะต้ องเลือกคนใดคนหนึง่ ..” “ฉันเข้ าใจแล้ ว” อามันดาพูดตัดบท “ฉัน..” อามันดาหันกลับทันทีแล้ ววิ่งห่างจากกิตติเพื่อนเก่าของราเมษไป พยายามมองหาราเมษที่ จะต้ องอยูแ่ ถว ๆ ก้ อนหินขนาดใหญ่เป็ นแน่ กิตติผิวปากเบา ๆ ก่อนจะเอามือจับแฮนด์จกั รยานแล้ ว ขี่ออกไป ก้ อนหินที่วา่ มีอยูเ่ ต็มไปหมดที่อยูใ่ กล้ หน้ าผา และนักท่องเที่ยวก็ยงั คงอยูด่ จู นแสงสีส้ม ของพระอาทิตย์หมดไปจริ ง ๆ อากาศเริ่ มหนาวขึ ้นเรื่ อย ๆ เธอพ่นไอร้ อนออกจากปากขณะวิ่งวนไป มาจนถึงมุมหนึง่ ของหน้ าผามีก้อนหินขนาดใหญ่ซ้อนเกยกัน เธอหยุดแล้ วเพ่งมาฝ่ าความมืดที่มี ก้ อนหินเป็ นฉากหลัง เงาดําตะคุม่ นัง่ อยูต่ รงนัน้ นัง่ หันหลังให้ เธอ หันหน้ าไปทางพระอาทิตย์ที่ตอนนี ้ไม่มีอยูแ่ ล้ ว อามันดากลืนนํ ้าตา เธอรู้วา่ นัน่ คือราเมษแน่นอน แต่ไม่ร้ ูวา่ จะเอ่ยอะไรกับเขาเป็ น ประโยคแรก เธอเห็นมือข้ างหนึง่ ของเขาซ่อนอยูใ่ ต้ หลืบของก้ อนหิน “จะให้ ของอะไรฉันหรื อ” เงาดําทะมึนนันค่ ้ อย ๆ หันมา อามันดาอยากจะเปิ ดไฟฉายส่องไปที่ใบหน้ าแต่ก็ระงับไป เพราะไม่กล้ าสูห่ น้ าเขา เขาดึงมือออกจากหลืบนัน่ เผยให้ เห็นของสิง่ หนึง่ ในมือ “อามันดา..” มีเสียงเรี ยกดังออกมาจากสิง่ นัน้ ที่แท้ มนั คือเครื่ องอัดเสียงขนาดเล็กเท่าฝ่ า มือ “เธอฟั งอยูใ่ ช่มย..” ั้ อามันดาเริ่ มรู้สกึ จุกแถวลําคอ เหมือนกับพยายามจะระงับเสียงสะอึกสะอื ้นที่จะไหลทะลัก ออกมา ราเมษใช้ เครื่ องบันทึกเสียงเป็ นสือ่ เพื่อต้ องการบอกบางอย่างกับเธอ บางอย่างที่เธอ อยากจะฟั ง “คือว่าฉัน..ที่ฉนั ต้ องใช่เครื่ องนี่อดั เสียงตัวเองก็เพราะฉันไม่กล้ าบอกเธอต่อหน้ า แค่ฉนั อัด อยูต่ อนนี ้ก็เขินเต็มที เอ่อ...อามันดา ฉันมีเรื่ องจะบอกเธอนะ อย่าเพิ่งรํ าคาญปิ ดไปเสียงก่อนล่ะ อย่าปิ ดนะ นี่ฉนั อุตส่าห์หน้ าด้ านพูดอยูค่ นเดียว” อามันดาหัวเราะทังนํ ้ ้าตา เอามือปาดแก้ มทังสองข้ ้ างพลางมองไปทางจุดที่พระอาทิตย์ตก เพราะก็ไม่ต้องการให้ คนที่นงั่ ถือเครื่ องบันทึกตรงหน้ าเขินเช่นกัน เธอยืนนิ่งเงียบรอฟั ง 77

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ถึงแม้ เราจะคบกันมาแค่ไม่ถึงปี สัก 8 เดือนได้ มงั ้ แต่วา่ ฉันก็ร้ ูสกึ ขาดเธอไม่ได้ แม้ วินาที เดียว...คงเว่อร์ ไปหน่อย เพราะฉันเองก็ร้ ูตวั ว่าไม่คอ่ ยจะไปตามนัดเท่าไหร่ เพราะว่าฉันต้ องคอย ดูแลพ่อน่ะ แต่ตอนนันก็ ้ บอกไม่ได้ ” อามันดานิ่งฟั งอย่างเงียบสงบ แต่ในใจเต้ นรัว “วันไหนที่ฉนั ผิดนัดเอาดื ้อ ๆ ก็จะมีอยูเ่ รื่ องเดียวเท่านันคื ้ อ ต้ องคอยดูแลพ่อ แล้ วที่ฉนั บอก ว่าจะไปเรี ยนต่อเมืองนอกน่ะ ความจริ งฉันโกหก” อามันดาหันกลับมามองทันที แต่ทว่าก็เห็นแค่เงามือที่ถกู ก้ อนหินกลืนจนหมดสิ ้น “ฉันแค่หาเหตุผลที่จะไม่ต้องเจอเธอ เพราะฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะรับเรื่ องพ่อได้ หรื อเปล่า พ่อฉันเป็ น... ช่างมันเถอะ เอาเป็ นว่าพ่อฉันป่ วยหนักก็แล้ วกัน เดี๋ยวฉันคงจะบอกเธออีกที ที่ สําคัญคือฉันพยายามจะหนีเธอเพราะกลัวว่าถ้ าเธอรู้แล้ วเกิดรับไม่ได้ ขึ ้นมา..สู้บอกว่าไปเรี ยนต่อ เมืองนอกแล้ วหายเงียบไปเลยดีกว่า แต่วา่ พอได้ ร้ ูวา่ เธอประชดจะไปเรี ยนต่อบ้ าง ฉันก็เลย...ไม่ อยากให้ เธอไป “ที่ฉนั คิดเอาไว้ คือจะหายไปจากเธอ แต่จะเฝ้ าดูเธออยูห่ า่ ง ๆ เพราะอย่างนันถ้ ้ าเธอไป แล้ ว ฉันคงไม่ได้ เห็นเธออีก โอ...นี่ฉนั พล่ามอะไรอยูเ่ นี่ย ไม่ได้ เข้ าเรื่ องสักที “ที่ฉนั อยากบอกก็คือ อามันดา...” เสียงในเครื่ องบันทึกเงียบหายไปนานแสนนาน “..ฉันรักเธอนะ..” จู่ ๆ มีเสียงดังกึก มันคือเสียงกดปิ ดการบันทึก ราเมษพอพูดสิง่ ที่อยากจะพูดเสร็ จก็รีบปิ ด ทันที คงเพราะอายจนทนไม่ไหว อามันดาก้ มหน้ า ไหล่สองข้ างสัน่ ไปมา เธอกําลังร้ องไห้ ด้วยความดีใจอย่างที่สดุ พลางคิด โทษตัวเองที่โง่ไม่ยอมเข้ าใจความรู้สกึ ของอีกฝ่ าย “..ฉัน..ฉันขอโทษนะ ที่ไม่เคยเข้ าใจเธอเลย เอาแต่ใจตัวเอง อยากให้ เธอเป็ นอย่างที่ ต้ องการ แต่วา่ ฉันก็เพิ่งรู้วา่ เธอเองก็มีภาระหนักอึ ้งที่เธอต้ องแบกรับอยูค่ นเดียวมาตลอด ฉันเห็นแก่ ตัวเหลือเกินที่คอยแต่จะตักตวงความสุขจากเธอ ในเวลาที่เธอทุกข์เรื่ องของพ่อ ” อามันดาเงยหน้ าขึ ้น นํ ้าตาอาบแก้ ม “ฉัน..เข้ าใจ..ไม่ส.ิ .ฉันยอมรับเรื่ องที่พอ่ ของเธอเป็ นโรคร้ ายนัน..” ้ 78

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดาเอามือปาดแก้ มพลางจ้ องมองราเมษ คราวนี ้เธออยากเห็นหน้ าเขา แต่ทว่า.. ไม่มีใคร..ไม่มีใครอยูต่ รงนันแล้ ้ ว มีแค่เครื่ องบันทึกเทปที่ถกู วางทิ ้งไว้ “เธอไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่...แบบนี ้เธอก็ไม่ได้ ยินที่ฉนั พูดน่ะสิ ฉันบอกว่าฉันยอมรับ...แล้ วก็ฉนั จะไม่ไปไหนอีกแล้ ว” เครื่ องบันทึกเสียงมีเสียงดังกึกอีกครัง้ คราวนี ้มันคงเล่นเทปจนหมดและดีดปุ่ มเล่น อัตโนมัต.ิ . --- IQ DETECTIVE ---

อามันดาเดินกลับมายังเต้ นท์ มีคนที่เหลือยืนอยูน่ อกเต้ นท์ทา่ ทางไม่ปกติ อามินดาเดิน เข้ ามาหาเธอ สีหน้ าตื่นตระหนก “พี่อามัน...คุณธาริ น” อามินดาพูดทิ ้งไว้ แค่นนั ้ พสกนิกรเดินตามมาพร้ อมกับสีหน้ าที่แย่ยิ่งกว่าน้ องของเธอ “ธาริ นเป็ นหนักกว่าเดิมหรื อ” อามันดาถาม “คุณธาริ น..เธอ..เสียชีวิตครับ” อามินดาบอกเธอด้ วยเสียงสัน่ เครื อ

79

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 17 : THARIN’s DEAD ระหว่างที่อามันดาเดินเท้ ากลับมายังเต้ นท์เพียงลําพัง อามันดารู้สกึ ว่ามีใครตามหลังเธอ มาตลอด ทัง้ ๆ ที่นกั ท่องเที่ยวทุกคนที่อยูด่ ้ านหลังเธอยังไงก็ต้องเดินทางเดียวกัน แต่เธอกลับรู้สกึ ว่ามีคนเดินตามเธอ ขณะที่กําลังเดินตัดสนามหญ้ าตรงไปยังเต้ นท์ เธอเห็นทุกคนยืนอยูน่ อกเต้ นท์และกําลัง พูดคุยอะไรกันบางอย่าง เธอพยายามมองหาราเมษแต่ไม่พบ หรื อว่าราเมษจะตามหลังเธอมา อามินดาหันมาทางเธอคนแรก หน้ าของเขาซีดเผือดไม่สมกับเป็ นน้ องชายของเธอเลยสัก นิด “พี่อามัน..” ท่าทีแข็งกร้ าวที่มีตอ่ พี่สาวหายไปหมดสิ ้น “คุณธาริ น..” อามันดามองสีหน้ าไม่ส้ ดู ีของน้ องชายอย่างหวาด ๆ “ธาริ นเป็ นหนักกว่าเดิมหรื อ” พสกนิกรเดินมาสมทบ สีหน้ าของทังสองแย่ ้ ยิ่งกว่าอามินดาเสียอีก และพสกดูเหมือนจะ ร้ องไห้ ตาแดงกํ่าและนํ ้ามูกเปราะจมูก “คุณธาริ น..เธอ..เสียชีวิตครับ” อามินดาบอกเธอ “อะ..” อามันดาเปล่งเสียงได้ แค่นนและหู ั้ ก็อื ้ออึงไปหมด ไม่ร้ ูเพราะอากาศหนาว ความกด อากาศตํ่าหรื อว่าเพราะคําพูดของน้ องชาย เธอตัวชาไปทัว่ ร่าง ความเหน็บหนาวจากก้ นบึ ้งของ จิตใจแผ่ซา่ นไปทัว่ ร่างกาย วาดฝั นกับโยนินยืนอยูต่ รงหน้ าเต้ นท์มองมาที่เธอ แต่ไม่เห็นวี่แววว่าราเมษจะอยูต่ รงนัน้ มีมือหนึง่ มาจับไหล่เธอ เธอสะดุ้งสุดตัว ราเมษนัน่ เอง ราเมษคงเดินตามหลังเธอมา เธอถึงได้ ร้ ูสกึ ว่ามีใครเดินตามเธอตังแต่ ้ ที่ผา “เกิดอะไรขึ ้นหรื อ” ราเมษเอ่ยถามอย่างคนที่ไม่ร้ ูเรื่ องรู้ราวใด ๆ 80

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

--- IQ DETECTIVE ---

เมื่อสองปี ก่อน.. ธาริ นเหยียบยํ่าใบสนวิ่งเข้ าใกล้ หน้ าผา พอเห็นร่าง ๆ หนึง่ นอนแน่นิ่งพ้ นขอบเหวลึกลงไป เกือบ 10 เมตรก็กรี ดร้ องออกมา หันไปทางอีกคนที่ยืนอยูใ่ กล้ ๆ “นายฆ่าเขา...นายฆ่าเขา” คน ๆ นันทํ ้ าเสียงฟึ ดฟั ดในลําคอก่อนกล่าวออกมาอย่างไม่เกรงกลัว “ใช่ ฉันฆ่าเขาเอง ฉันเหวี่ยงมันลงไปเอง” “นายฆ่าเพื่อนตัวเองได้ ลงคอ” “อ๋อ..ใช่ ฉันฆ่าเพื่อนที่มนั คิดจะฆ่าฉันได้ ลงคอ พอใจมัย” ้ ธาริ นตบหน้ าชายคนนันฉาดใหญ่ ้ ในขณะที่เขามึนงงอยูน่ นั ้ เธอวิ่งเข้ าชนและผลักเขาเต็ม แรง ร่างของชายคนนันล้ ้ มลงไม่เป็ นท่าและกลิ ้งหลุน ๆ กระทบกับก้ อนหินใหญ่หลายก้ อนเบื ้อง ล่าง ก่อนที่จะหยุดอยูเ่ คียงกับร่างไร้ วิญญาณที่ตายไปก่อนหน้ าไม่กี่นาที มือยกค้ างในอากาศก่อน ตกลงข้ างตัว ธาริ นเอามือจับต้ นสน มองลงไปยังร่างสองร่างเบื ้องล่าง เผยอยิ ้มที่มมุ ปาก “ผิดแผนนิดหน่อยนะ” เธอเอ่ยกับตัวเอง “ทีแรกก็วา่ จะให้ แกถูกยิง แล้ วฉันก็จะผลักคนที่ยิง แต่แกดันผลักคนที่ยิง แล้ วแกก็ถกู ฉันผลักอีกเหมือนกัน...แต่ก็ถือว่า...ตายทังคู ้ เ่ หมือนกัน” --- IQ DETECTIVE ---

“พสก..พสก..พสก” พสกสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันไปตามเสียง ราเมษกําลังพูดกับเขา “เป็ นอะไรไป นายนิ่งเงียบไปจนน่ากลัว” “คุณหนูไม่ได้ ถกู ฆ่าใช่มย” ั ้ อยูด่ ี ๆ พสกก็ถามเรื่ องที่ยงั ไม่มีใครคิดขึ ้น “ว่ายังไงนะ นายว่าใครถูกฆ่า” ราเมษพูดเสียงดัง “ธาริ นน่ะ” อามันดาบอก “ธาริ นตายแล้ ว” “อะ..อะไรนะ” ราเมษงุนงงไปหมด แหวกทางตรงรี่ เข้ าไปยังเต้ นท์ที่ร่างไร้ วิญญาณของ ธาริ นนอนอยู่ 81

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ใบหน้ าของธาริ นยังคงมีสแี ดงเรื่ อไม่เหมือนคนตายสักนิด คงเพราะอากาศหนาวทําให้ เลือดไหลลงที่ตํ่าช้ ากว่าปกติและก็บง่ บอกได้ วา่ เธอเสียชีวิตไม่นาน เธอนอนแน่นิ่ง มือกุมอยูท่ ี่หน้ า ท้ องเหมือนคนนอนปกติ แต่แก้ มของเธอซีดเซียวต่างจากคนมีชีวิต ราเมษไม่สนใจอะไร หากธาริ นตายจริ งก็ไม่ต้องมาคิดอะไรมากมาย เขามุดเข้ าในเต้ นท์ แล้ วจับร่างของเธอพลิกตะแคง เปิ ดคอเพื่อดูแผลที่หลังของเธอ มีรอยเขียวชํ ้าเพราะแรงกดจาก นํ ้าหนักตัว กลิน่ แอลกอฮอล์เช็ดแผลยังคงอยู่ แต่เลือดหยุดไหลเห็นแค่ผิวหนังชันในสี ้ แดงสด “ตายจริ ง ๆ หรื อนี่” เขาจับเธอนอนตามเดิมมองร่างของเธอตังแต่ ้ หวั จรดเท้ า เธอไม่ได้ หม่ ผ้ าเลย นอนแบบนี ้ทัง้ ๆ ที่อากาศเย็นยะเยือก “หรื อว่าหนาวตาย” “มีใคร..” อามันดากับทุกคนที่กึ่งยืนกึ่งนัง่ อยูข่ ้ างนอกเต้ นท์เอ่ยขึ ้น “ไปบอกเจ้ าหน้ าที่หรื อ ยัง” “ยังครับ อามินกะว่ารอให้ ทกุ คนมาก่อนถึงจะบอก ถ้ าอย่างนันอามิ ้ นจะไปบอกตอนนี ้ เลย” อามินดารี บวิ่งตัดสนามหญ้ าออกไป “คงจะเป็ นเพราะแผลและความหนาว” ราเมษกล่าว “ไม่นา่ ปล่อยให้ เธอนอนเลย เธอคง จะหลับไปโดยที่ไม่ร้ ูวา่ ตัวเองจะหลับไปตลอดแบบนี ้” เขาหันไปทางพสกนิกรที่เซื่องซึมเศร้ าหมอง “พวกนายคงต้ องลําบากแน่ ๆ ที่พาคุณหนูของพวกนายมาตายแบบนี”้ พสกชะงักมองราเมษ ราวกับว่าเขากําลังคิดเรื่ องนี ้อยู่ แล้ วราเมษก็พดู ออกมาพอดี “นัน่ สิ ครับ...ผมคงไม่กล้ าพบหน้ าคุณพ่อของคุณหนูอีกแล้ ว ให้ ผม...ให้ ผมตายซะยังดีกว่า” พสกหลัง่ นํ ้าตาอีกครัง้ นิกรเอามือลูบหลังพี่ชาย “แต่ถึงยังไงเราก็คงจะต้ องโทรไปบอกตอนนี ้ เพราะไม่วา่ ยังไง คุณพ่อของคุณหนูก็ต้องรู้ ” “ไม่ได้ นะ” พสกแย้ งทันควัน นํ ้าตาอาบแก้ ม “ขอพี่ทําใจสักนิด พี่คงพูดอะไรไม่ออก” “ผมจะบอกให้ เอง” นิกรอาสา “ไม่วา่ ยังไงเราก็ต้องโดนลงโทษที่ไม่ดแู ลคุณหนูให้ ดี” พสกมองนิกร เรื่ องที่ต้องตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแบบนี ้ นิกรมักจะเก่งกว่าเสมอ “..ตามใจนาย เถอะ..” นิกรพยักหน้ า จากนันหั ้ นมาทางราเมษ “เราสองคนคงต้ องกลับพรุ่งนี ้ ทุกคนคงเข้ าใจนะ ครับ” 82

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดามีดวงตาคล้ อยตํ่า เธอพาคน ๆ หนึง่ มาตาย เธอยํ ้าคํานี ้ในใจ “ไม่เป็ นไรหรอก ไม่ เป็ นไร ฉันเข้ าใจดี” “แต่วา่ พวกเธอจะพาศพของธาริ นไปยังไงล่ะ ฉันว่ารอเจ้ าหน้ าที่ก่อนดีกว่า ” วาดฝั นเอ่ยขึ ้น “นัน่ สิ ลูกหาบคงจะ..” โยนินมองศพของธาริ นที่อยูใ่ นเต้ นท์ “..ไม่กล้ าขนไปหรอก” “คงเป็ นเฮลิคอปเตอร์ ” ราเมษว่า “แต่คงกลายเป็ นเรื่ องใหญ่แน่ ๆ ถ้ าทําแบบนัน้ นักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ จะรู้กนั หมดว่ามีคนตาย” “เราจะแบกคุณหนูไปเอง” พสกโพล่งออกมา “เราจะแบกคุณหนูเอง ใชมัยนิ ้ กร” “เราแบกไปเองก็ได้ ” นิกรรับคํา อามินดาวิ่งพรวดเข้ ามากลางวงสนทนา มองเห็นเจ้ าหน้ าที่สองคนวิ่งตามมาในความมืด “มาแล้ วครับ” ดังนันทุ ้ กคนจึงหลีกทางให้ เจ้ าหน้ าที่ในเครื่ องแบบทหารสองคนเข้ าไปในเต้ นท์ หลังจาก ตรวจสอบสภาพศพเบื ้องต้ น ไม่กี่นาทีตอ่ มาเจ้ าหน้ าที่ทงสองก็ ั้ ออกมาพูดคุยกับคนที่เหลือ จากนัน้ จึงขอตัวกลับไป “รอถึงดึกงันเหรอ” ้ วาดฝั นเอ่ยขึ ้น มองตามหลังเจ้ าหน้ าที่ “ถึงค่อยขนศพไปที่ห้องพักใน ศูนย์ ฯ...แล้ วแบบนี ้..ฉันจะต้ อง..” เธอมองพสกนิกรด้ วยความเกรงใจ “อยูก่ บั ศพน่ะหรื อ” อามันดาตบแขนวาดฝั นเบา ๆ เป็ นการเตือน “พูดอะไรน่ะ” “ถ้ าอย่างนันเราแลกเต้ ้ นท์กนั มัยครั ้ บ” พสกบอก “คุณสองคนมาอยูเ่ ต้ นท์พวกเราแทน” “เอาแบบนันก็ ้ ดีนะ” วาดฝั นตกลง “อามันดาเราขนกระเป๋ ากันเถอะ” อามันดาส่ายหน้ าในกับความหวาดกลัวคนตายของวาดฝั น “อย่าถือสาวาดฝั นเลยนะคะ เธอคงจะกลัว” พสกและนิกรยิ ้มรับ แต่เป็ นยิ ้มที่เศร้ าหมองเหลือเกิน หลังจากที่พสกนิกรและวาดฝั นกับอามันดาแลกเต้ นท์กนั เรี ยบร้ อย ราเมษก็เอ่ยกับพสก นิกรอย่างเป็ นมิตรกว่าที่เคย “เจ้ าหน้ าที่บอกว่าจะจัดการเรื่ องศพให้ เอง แต่ยงั ไงก็ต้องรอจนถึงพรุ่งนี ้ เช้ า ฉันเข้ าใจความรู้สกึ ของนายสองคน แต่ไม่วา่ ยังไงเช้ ามืดวันพรุ่งนี ้ฉันก็อยากให้ นายสองคนไปดู พระอาทิตย์ขึ ้นกับพวกเรา..ดีกว่าที่จะมานัง่ เศร้ าอยูแ่ บบนี ้”

83

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แต่วา่ ...” พสกท่าทางไม่อยากไปไหนทังสิ ้ ้น เขาถอนใจเอาไอร้ อนจากร่างกายออกมา ปะทะความหนาวเย็น 10 องศา “ก็ดีนะครับ” นิกรเอ่ยแย้ งขึ ้น พสกมองน้ องชายทันที “เรามัวมาเศร้ าแบบนี ้ก็ไม่มีอะไรดีขึ ้น ถ้ าวิญญาณของคุณหนูอยูแ่ ถวนี ้ คุณหนูคงอยากให้ เราไปดู บางทีคณ ุ หนูอาจจะไปกับพวกเราด้ วย ก็ได้ ” “แต่พี่อยากเฝ้าศพของคุณหนู” “..ก่อนมาที่นี่คณ ุ หนูก็บอกกับพวกเราไม่ใช่หรื อว่าคุณหนูอยากดูพระอาทิตย์ขึ ้นที่นี่มาก ถ้ าวิญญาณของคุณหนูอยูก่ บั พวกเราจริ ง ถ้ าเราไม่ไปแล้ วคุณหนูจะไปเห็นพระอาทิตย์ขึ ้นได้ ยงั ไง เราเปรี ยบเสมือนผู้นําทางคุณหนูไปนะ..” พสกนิ่งเงียบมองน้ องชาย.. วาดฝั นจิกแขนอามันดาแน่น “ธาริ นจะตามไปนะเหรอ” “กลัวไม่เข้ าเรื่ องน่า เธอไม่นา่ เป็ นคนกลัวผีขนาดนี ้นะ” อามันดาดุ “ถ้ าหากธาริ นไม่หงายหลังล้ มลงไป ไม่มีบาดแผลที่หลัง บางที..” ตอนนันอยู ้ ด่ ี ๆ อามินดาก็พดู เรื่ องธาริ นถูกเครื่ องช็อตไฟฟ้ าขึ ้นมา ทุกคนเงียบฟั งเขา “บางทีเธออาจจะไม่ต้องมาหนาวตายแบบนี ้ เธออาจจะ...” อามันดาทนเห็นน้ องชายร้ องไห้ ไม่ได้ เธอจึงแกล้ งเคาะศีรษะอามินดา “ช่างมันเถอะ มัน ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก พี่เองก็ไม่ได้ คิดว่าเธอผลักธาริ นแล้ ว ธาริ นเค้ าบอกพี่แล้ วว่าเค้ าล้ มเอง” อามินดาส่ายหน้ าช้ า ๆ “เปล่า..ไม่ใช่ ธาริ นโกหกน่ะ” วาดฝั นคลายมือจากแขนอามันดา “อะไรนะ” “ตอนนันผมทนไม่ ้ ได้ ธาริ นพยายามจะพูดยุแยงให้ ผมเกลียดคุณราเมษ เธอพูดเกี่ยวกับพี่ อามันกับคุณราเมษว่าดูยงั ไงก็ไม่สมกันสักนิด เธอแอบได้ ยินที่คณ ุ ราเมษคุยโทรศัพท์กบั เพื่อนบนรถ ผมเองรู้อยูแ่ ล้ ว แต่ยิ่งมีคนมาตอกยํ ้าเรื่ องที่ไม่อยากให้ เป็ นอีก ผมก็เลย...แกล้ งให้ เธอเหยียบหิน ก้ อนที่ไม่มนั่ คงให้ เธอล้ มลงไปเอง” อามันดามองน้ องชายอย่างไม่อยากเชื่อ “ว่ายังไงนะ..อามิน ไหนลองพูดใหม่ซิ” “อามินทําให้ เธอล้ มลงเอง”

84

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

สิ ้นเสียงอามินดาผู้เป็ นน้ องชาย อามันดาไหล่สะท้ านกระเพื่อมขึ ้นลงหนักหน่วง เธอ นํ ้าตาซึม เม้ มปากเน้ น เงื ้อมือข้ างหนึง่ ขึ ้นตรงหน้ าอามินดา แต่แล้ วเธอเองกลับต้ องชะงัก รัง้ มือ เอาไว้ พสกถลาเข้ าไปชกหน้ าอามินดาเข้ าเต็มแรงจนอามินดาหงายล้ มกองกับพื ้น “แก...แกทําแบบนี ้ทําไม” พสกขึ ้นคร่อมตัวอามินดาแล้ วซัดหมัดเข้ าที่หน้ าอามินดาอีก ในขณะที่ความโกลาหลเกิดขึ ้นชัว่ พริ บตา สายตาของโยนินมองพฤติกรรมของทุกคนอย่าง เงียบ ๆ อามันดาตกใจจนทําอะไรไม่ถกู แต่อีกอึดใจก็พยายามผลักตัวพสกออกไป ราเมษเข้ าไป ด้ านหลังพสก พยายามดึงตัวเขาออกมา นิกรนัง่ นิ่งมองพี่ชายเหมือนเข้ าใจดี แต่วา่ วาดฝั น... วาดฝั นกําลังยิ ้ม...ทําไม...ในระหว่างที่เกิดเรื่ องทะเลาะกันแบบนี ้ทําไมวาดฝั นถึงยังยิ ้มอยู่ ได้ โยนินแปลกใจได้ เพียงแค่เสีย่ ววินาทีก็ต้องตกใจกับเสียงของเธอ “พอซะที” วาดฝั นตบหน้ าพสก พสกชะงัก ราเมษจึงดึงตัวออกมาจากอามินดาได้ อามัน ดาหันกลับมามองเพื่อนของเธอ “หยุดซะที คิดว่าทําแบบนี ้แล้ วคุณหนูของเธอจะดีใจหรื อไง” พสกมองวาดฝั น เข้ าใจที่เธอพูดดี “แต่ถ้าคุณหนูไม่ล้มลงจนมีแผล” “ถ้ าจะผิดฉันก็ผิด ฉันเองเป็ นคนเช็ดแผลให้ คณ ุ หนูของนาย ฉันเช็ดแผลโดยที่ไม่สะกิดใจ ว่าเธอเหนื่อยอ่อนแค่ไหน แล้ วยังจะเป็ นคนแนะนําให้ เธอนอนพัก” วาดฝั นตะคอกใส่ “อย่าโทษกัน จะดีกว่า ไม่มีใครอยากให้ เรื่ องแบบนี ้เกิดขึ ้นหรอก” “พอเถอะนะ พสก” ราเมษที่ลอ็ คแขนทังสองข้ ้ างของพสกอยูเ่ อ่ย “ผมขอโทษ” อามินดาพยายามจะลุกขึ ้น “ผมไม่คิดว่าเรื่ องจะเป็ นแบบนี ้” พสกใช้ ปลายเท้ าเตะเข้ าที่คางของอามินดาขณะเขาพยายามพยุงตัว เขาหงายหลังอีกครัง้ เลือดจากเยื่อบุปากที่ฉีกขาดเต็มปากไปหมด “พอเถอะนะครับ แคนี ้ก็สาสมแล้ ว” นิกรจับขาของพี่ชายกดลง “ลงโทษเขาแค่นี ้ก็พอ” พสกทําตามที่น้องชายขออย่างว่าง่าย เขาผ่อนคลายกล้ ามเนื ้อที่แข็งแกร่งลง ราเมษปล่อย เขาให้ ไปนัง่ ข้ างนิกรตามเดิม อามันดาโผเข้ าหาน้ องชาย เอามือเช็ดเลือดที่ออกจากปากจนเปรอะเปื อ้ น

85

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ในขณะที่ทงั ้ 7 คนกําลังชุลมุนกันอยูน่ นั ้ มีผ้ ชู ายคนหนึง่ เดินเข้ ามาใกล้ เต้ นท์ทงสามหลั ั้ ง ของพวกเขา ตามมาด้ วยอีกคนที่หน้ าตาคุ้นเคยดี ราเมษหันไปมองอย่างไม่ตงใจ ั ้ กิตติ เพื่อนเก่า ของเขาเดินมานัน่ เอง “อ้ าว..นาย” ราเมษพยายามเรี ยกอย่างเป็ นปกติที่สดุ “เป็ นยังไง” “ราเมษ..เมื่อกี ้ฉันเดินไปที่ศนู ย์เพื่อไปชาร์ ตแบตมือถือ แล้ วก็บงั เอิญได้ ยินเรื่ องที่เจ้ าหน้ าที่ สองคนคุยกัน” เพื่อนเก่าของเขากล่าวอย่างเป็ นห่วง พลางมองทุกคนว่ามีใครที่ไม่ได้ นงั่ อยู่ “..ธาริ น ...คนที่ชื่อธาริ นตายหรื อ” ราเมษห่อไหล่ลงทันที มองไปที่ร่างไร้ วิญญาณของธาริ น “ใช่..ธาริ น” “จะว่าอะไรมัยถ้ ้ าผม..” เสียงผู้ชายที่ยืนอยูข่ ้ าง ๆ กิตติเอ่ยขึ ้น “ขอเข้ าไปดูศพหน่อยน่ะ” “นายเป็ นใคร..” พสกถามทันที “ผมเป็ นรุ่นพี่ของพวกนายนัน่ แหละ เราอยูม่ หาวิทยาลัยเดียวกันและก็บงั เอิญมากลุม่ เดียวกันกับเขา” เขาหมายถึงกิตติ ราเมษร้ องอ๋ออยูใ่ นใจ คน ๆนี ้เองที่เขาคุ้นหน้ าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ที่แท้ ก็เป็ นรุ่น พี่ “ได้ สคิ รับ..ว่าแต่พี่จะดูไปทําไมล่ะครับ” “ก็..แค่อยากรู้นะ่ ว่าที่เจ้ าหน้ าที่บอกว่าหนาวตายนันจริ ้ งหรื อเปล่า ” “หมายความว่าไง” นิกรถามทันที “ยากนะที่คนเราจะหนาวตาย ถึงจะมีแผลก็เถอะ อีกอย่าง คนเราถ้ ารู้สกึ ว่าหนาวก็ต้อง พยายามควานหาของใกล้ ตวั อย่างเช่นผ้ าห่มมาห่มให้ ได้ แม้ จะขยับไม่ไหวก็ตามเถอะ” เสียงใส กังวานไม่มีติดขัดราวกับเตรี ยมคําพูดมาอย่างดีของเขาทําให้ ทกุ คนคล้อยตาม ราเมษชี ้ไปที่เต้ นท์ ตรงหน้ าอย่างว่าง่าย “ขอบคุณมากครับ” เขาคนนันก้ ้ าวเข้ าไปในเต้ นท์อย่างระมัดระวัง เขาพินิจมองศพของธาริ นอยูค่ รู่หนึง่ ก่อนที่จะใช้ ผ้าห่มแทนถุงมือจับร่างพลิกตะแคงเหมือน อย่างที่เจ้ าหน้ าที่ทํา มองดูแผลรอยแดงใหญ่สองจุดที่เกิดจากเขี ้ยวของเครื่ องช็อตไฟฟ้ า จากนันยื ้ ่น หน้ าเข้ าไปใกล้ แผลเพื่อดมกลิน่ บางอย่าง เขาชะงักรี บดึงหน้ ากลับแล้ วเพ่งมองผ้ านวมที่ปรู องพื ้น ตรงที่ศพนอนอยู่ “ไม่นา่ เชื่อ..”

86

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ครับ..” ราเมษเอ่ยเป็ นเชิงถาม เขามองอยูม่ องเต้ นท์พร้ อมกับทุกคน ยกเว้ นอามินดาที่นงั่ คุดคู้อยูเ่ ต้ นท์ตรงข้ าม “มีอะไรหรื อเปล่าครับ” “อะไรไม่นา่ เชื่อหรื อครับพี่” กิตติที่อยูข่ ้ างกันเอ่ยถามบ้ าง “เมื่อกี ้พวกนายทะเลาะกันใช่มยั ้ ฉันเห็นคนนันโดนชกไม่ ้ ยง” ั ้ เขามองไปทางอามินดา จากนันก้ ้ าวออกมาจากเต้ นท์แล้ วนัง่ ลงรวมกับทุกคน อามินดาเหลือบมองด้ วยใบหน้ าฟกชํ ้า “อากาศหนาวแบบนี ้โดนชกคงเจ็บน่าดู แถมยังโดนชกโดยการเข้ าใจผิดเสียด้ วย” “อะไรนะ” พสกมองเขา “นายน่ะ ชกเขาเพราะเข้ าใจผิดคิดว่าเขาเป็ นตัวการทําให้ ผ้ หู ญิงคนนี ้ต้ องตายถูกมัย้ แต่ที่ จริ งแล้ วมันไม่ใช่นะ่ ผู้หญิงคนนี ้ถูกฆ่าต่างหาก” อามันดาเกือบจะร้ องกรี๊ ดออกมาแต่วาดฝั นเอามือปิ ดปากไว้ ทนั อามินดาลืมความเจ็บปวดยืดหลังตรงมองมายังเขาที่เพิ่งตรวจสอบศพแค่ไม่กี่นาที รวมทังทุ ้ กคนเองก็ให้ ความสนใจเขากว่าไม่กี่นาทีก่อนหลายเท่า “ฆ่าตายหรื อครับ” ราเมษถามทัง้ ๆ ที่ฟังชัดแล้ ว “นายเป็ นใครกันแน่ แค่ดนู ิดเดียวก็มาบอกว่าถูกฆ่าตายน่ะ” นิกรเอ่ยแย้ งขึ ้น เขาคนนันมองพสกกั ้ บนิกรอย่างพินิจพิเคราะห์ “อ้ อ...ขอโทษคุณฝาแฝด นัน่ สิอยูด่ ี ๆ ใคร ก็ไม่ร้ ูมาบอกว่าเพื่อนตัวเองถูกฆาตกรรมก็คงจะเชื่อยาก” เขาขยับผ้ าพันคอปิ ดคอตัวเองเพราะอากาศเริ่ มหนาวขึ ้นเรื่ อย ๆ “ผมเป็ นรุ่นพี่ปีที่ 21 ของพวกคุณ ชื่อว่าไอคิวน่ะครับ”

87

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 18 : IQ REVEAL “อ้ อ...ขอโทษคุณฝาแฝด นัน่ สิอยูด่ ี ๆ ใครก็ไม่ร้ ูมาบอกว่าเพื่อนตัวเองถูกฆาตกรรมก็คง จะเชื่อยาก” ทันใดนันวาดฝั ้ นหันไปมองไอคิวทันที คน ๆ นี ้เอ่ยกับพสกนิกรว่าฝาแฝด เขารู้แม้ กระทัง้ ว่าสองคนนี ้เป็ นแฝดกันอย่างนันหรื ้ อ ไอคิวขยับผ้ าพันคอขึ ้นลงจนพอดีเพราะรู้สกึ หนาวขึ ้น แล้ วพูดกับทุกคน “ผมเป็ นรุ่นพี่ปีที่ 21 ของพวกคุณ ชื่อว่าไอคิวน่ะครับ” “ไอคิวหรื อ..” โยนินโพล่งออกมา “เหมือนเคยได้ ยินแฮะ” เขามองหน้ าผู้มาเยือนไปมา เหมือนกําลังทบทวนความจํา “ใช่จริ ง ๆ ด้ วย ในบอร์ ดเกียรติคณ ุ ของมหาวิทยาลัยมีรูปพร้ อมชื่อติด เอาไว้ วา่ เป็ นคนที่ทําคะแนนทุกวิชาได้ สงู สุดในรอบสิบปี และยังไม่มีใครลบสถิติได้...นัน่ แหละ..ใช่ จริ ง ๆ ด้ วย” “อย่างนันเหรอ” ้ อามันดาเผลอเอ่ยออกมา “ขอบคุณมากที่จําพี่ได้ นะ แต่วา่ เรื่ องนันช่ ้ างมันเถอะ มาเรื่ องนี ้ดีกว่า ” ไอคิวมองโยนิน รู้สกึ ขอบคุณมหาวิทยาลัยที่มีชื่อตัวเองติดหรา “เพื่อนของพวกนายถูกฆาตกรรม แต่ที่ไม่นา่ เชื่อว่า จะเป็ นไปได้ ก็คือ ฆาตกรรมครัง้ นี ้ไม่ได้ เป็ นการฆาตกรรมเพราะความหุนหันพลันแล่น” “หุนหันพลันแล่น..ไม่ได้ เป็ น...อย่างนัน่ หรื อ” พสกมองไอคิวอย่างเชื่อถือ “อืม..อีกเดี๋ยวเจ้ าหน้ าที่ก็คงจะรู้วา่ นี่ไม่ใช่การตายตามธรรมชาติ คงเพราะไม่คิดว่าจะมี การฆ่ากันตายบนภูกระดึงแห่งนี ้และร่องรอยบนศพนอกจากแผลที่เจ้ าหน้ าที่บอกว่าเกิดจากเครื่ อง ช็อตไฟฟ้ าแล้ วก็ไม่มีอะไรอีก แต่วา่ นี่เป็ นการฆาตกรรมจริ ง ๆ นัน่ แหละ แถมยังเป็ นการฆาตกรรมที่ วางแผนมาอย่างดีซะด้ วยซํ ้า” 88

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ไม่จริ ง..” นิกรกล่าวออกมา “ถ้ าคุณหนูไม่ได้ หนาวตาย แล้ วอะไรล่ะ” “เรื่ องนันคงบอกตอนนี ้ ้ไม่ได้ คงต้ องรอให้ เจ้ าหน้ าที่พิสจู น์อย่างละเอียดซะก่อน อีกอย่าง” ไอคิวหยุดพูดแล้ วมองหน้ าทุกคน “คนที่ฆา่ เธอคนนี ้อาจจะเป็ นใครก็ได้ ทงนั ั ้ น” ้ “จริ งสิ” อามินดาพูดขึ ้น “ธาริ นบอกว่าจะมีเพื่อนมาภูกระดึงด้ วยไม่ใช่เหรอ แล้ วไหนล่ะ เพื่อน” เขามองพสกและนิกร “แกจะพูดอะไร” พสกเสียงดุดนั “เพื่อนที่ธาริ นว่าจะมาพบกันที่นี่นะ่ ไปไหนซะล่ะ” อามินดาพยายามขยับปากไม่ให้ โดน แผลด้ านในปาก “เราสองคนไม่ร้ ู เป็ นเพื่อนของคุณหนูเราไม่ร้ ูจกั ” นิกรชิงตอบ “ถ้ าอย่างนันก็ ้ ต้องเป็ นสองคนนัน่ แหละ ตอนที่พวกนายพี่อามันกับราเมษไปดูพระอาทิตย์ ตก ฉันเองก็ไม่ได้ อยูเ่ ฝ้ าธาริ นตลอด หลายนาทีที่ฉนั เดินเที่ยวอยูใ่ กล้ ๆ แถวนี ้ บางทีธาริ นอาจจะ โทรนัดให้ มาพบกันหรื อไม่ก็สองคนนัน่ โทรเข้ ามาหาธาริ นเอง” อามินดาพูดคล่องแคล่ว พสกลังเลในสิง่ ที่อามินดากล่าว “...ถ้ าเป็ นอย่างที่แกว่า ฉันจะตามหาสองคนนัน่ เอง มือ ถือของคุณหนูยงั อยูใ่ นตัวคุณหนูใช่มยครั ั ้ บ” เขาหันไปทางไอคิว “ไม่ได้ อยูค่ รับ คิดว่าน่าจะอยูใ่ นกระเป๋ าเป้ของเธอ ผมไม่ได้ ดใู นนัน” ้ ไอคิวบอก “ฉันดูให้ เอง” อามันดาลุกขึ ้นก้ าวเข้ าไปในเต้ นท์หยิบกระเป๋ าเป้ของธาริ นออกมา จากนัน้ ล้ วงเอามือถือออกมากดดูเบอร์ โทรล่าสุด เธอหันไปยิ ้มกับอามินดา “มีอย่างที่อามินดาบอกจริ ง ๆ ด้ วย มีเบอร์ โทรล่าสุดที่ไม่ใช่พวกเรา ชื่อว่า ชนาภา” “ลองโทรไปหาดูส”ิ อามินดาบอก อามันดากดโทรออก จากนันรอสายอยู ้ ค่ รู่ใหญ่ มองทุกคนก่อนจะมาหยุดอยูท่ ี่ไอคิวแล้ ว ปลายสายจึงรับ “ฮัลโหล ธาริ นหรื อเปล่า ฉันโทรหาเธอตังนานแล้ ้ ว” “เอ่อ..คือว่าไม่ใช่ธาริ นค่ะ เป็ นเพื่อนที่มาเที่ยวด้ วยกัน” “อ้ าว...แล้ วธาริ นไปไหนล่ะคะ ขอสายธาริ นหน่อยสิ” “เอ่อ..คือ” อามันดาพูดอะไรไม่ออก อยูด่ ี ๆ ไอคิวก็ยืนมือไปหาอามันดา เธอจึงเอา โทรศัพท์มือถือให้

89

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“สวัสดีครับ คุณชนาภา ตอนนี ้เกิดเรื่ องขึ ้นกับเพื่อนคุณที่ชื่อธาริ นน่ะครับ คุณอยูแ่ ถวนี ้ หรื อเปล่าช่วยมาเจอกันหน่อยนะครับ...อยูใ่ กล้ ๆ นี่เองครับ สังเกตตรงอาคารที่เช่าผ้ าห่มน่ะครับ เดินมาอีกหน่อยก็จะเห็นเต้ นท์สามเต้ นท์สชี มพู สีส้มและสีฟ้าหันหน้ าชนกัน...โอเคครับ เราจะรอ” ไอคิววางสายแล้ วยื่นมือถือกลับคืนให้ อามันดา “ความจริ งเราไม่ควรสัมผัสสิง่ ของ ๆ ผู้ตายโดยตรง นะครับ แต่ไม่เป็ นไร” “เพื่อนของคุณหนูจะมาหรื อ” พสกถาม “ใช่ครับ เพื่อนของคุณธาริ นมีสองคนเป็ นผู้หญิงกับผู้ชาย เข้ าใจว่าคงจะเป็ นแฟนกัน ” “ทําไมผมถึงไม่เคยรู้จกั เพื่อนสองคนนี ้มาก่อน” พสกพูดกับตัวเอง “ทัง้ ๆ ที่ผมก็ไปไหนมา ไหนกับคุณหนูเกือบตลอดเวลา” “ก็ใช่วา่ พวกนายจะต้ องไปรู้จกั กับเพื่อนของเธอซะหมดนี่” อามินดาพูดกวน พสกทําท่าจะโผเข้ าหาอามินดาอีกแต่นิกรรัง้ ไว้ ไม่นานผู้หญิงที่ชื่อชนาภากับแฟนหนุม่ ก็เดินเข้ ามาที่เต้ นท์ แต่พอไม่เห็นธาริ นก็ทําท่าจะ เดินออกไป แต่ไอคิวพูดรัง้ เอาไว้ ก่อน “ใช่คณ ุ ชนาภาหรื อเปล่าครับ” “ค่ะ..” ชนาภาหยุด หันกลับมามองทุกคน “แล้ วธาริ น” “คุณเป็ นเพื่อนกับเธอทางอินเตอร์ เน็ตหรื อเปล่าครับ” “เอ๋...ทําไมคุณรู้..” “ผมก็เดาเอาน่ะครับ สมัยนี ้มีคนที่เล่นอินเตอร์ เน็ตและมีเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตเยอะแยะ ทังเห็ ้ นหน้ าและไม่เห็นหน้ า แล้ วพอรู้จกั กันสักพักก็มกั จะชวนมาเจอกันหรื อชวนมาเที่ยวกันนะครับ ” พสกกับนิกรมองไอคิวอย่างชื่นชม “ใช่คะ่ ฉันเป็ นเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตกับธาริ น เธอนัดเราที่บงั เอิญมาเที่ยวภูกระดึง เหมือนกัน ว่าจะมาเจอกันบนนี ้” “แต่วา่ แฟนของคุณคงไม่ร้ ูจกั ธาริ นใช่มยครั ั ้ บ” “ไม่ร้ ูจกั ค่ะ ว่าแต่เรื่ องใหญ่ที่บอกคือ..” “คุณธาริ นเธอเสียชีวิตน่ะครับ” “หา..ว่าอะไรนะคะ” 90

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไม่ทนั ไรแฟนหนุม่ ของชนาภาก็เดินมาเบื ้องหน้ าตัวเธอ “พวกคุณก็เลยคิดว่าเราสองคนฆ่า เธองันสิ ้ ” ไอคิวมองสายตาคมกริ บของชายหนุม่ ที่ยืนอยู่ “ใช่ครับ ผมจําเป็ นต้ องสงสัยเอาไว้ ก่อน” “เราไม่ร้ ูเรื่ องอะไรหรอกค่ะ เรายังไม่ได้ เจอเธอเลยด้ วยซํ ้า” “พวกคุณได้ ไปดูพระอาทิตย์ตกหรื อเปล่าครับ” อยูด่ ี ๆ ไอคิวก็เปลีย่ นเรื่ องถาม “อะไรนะ..เราเพิ่งมาถึงน่ะ ช้ ากว่าพวกคุณ เรามัวกางเต้ นท์กนั ไม่ทนั ได้ เดินไปดูหรอก อีก อย่างเธอเองก็เหนื่อยมาก” เขาชี ้ที่แฟนสาว “ฉันเพิ่งจะตื่นเต็มที่ตอนที่พวกคุณโทรมา” “คุณหลับไปนานเท่าไหร่พอทราบไหมครับ” ไอคิวถามเธอ ระหว่างการสนทนาของไอคิวและคูร่ ักทังสอง ้ ทุกคนที่อยูร่ อบกายไอคิวต่างมองสลับไปมา ในบทสนทนาแฝงความนัยของไอคิว อามินดาจ้ องไอคิวเขม็ง “ไม่ทราบสิคะ” ชนาภาย่อเข่าทําท่าจะนัง่ ลง ทําให้ ไอคิวเห็นรอยบางอย่างบนใบหน้ าของ เธอชัดเจน “น่าจะสักสองชัว่ โมง” “นายคิดจะพูดอะไร” แฟนของชนาภาไม่สบอารมณ์ “เวลาสองชัว่ โมงที่ชนาภาหลับ คุณไปอยูไ่ หนหรื อครับ” ทังหมดมองไอคิ ้ วเป็ นตาเดียว “ฉันอยูก่ บั เธอตลอด ไม่ได้ ไปไหนทังนั ้ น” ้ “ถ้ าอย่างนันผมขอดู ้ กล้ องถ่ายรูปของคุณตอนนี ้เลยจะได้ มยครั ั ้ บ พาผมไปดูตอนนี ้เลยว่า คุณไม่ได้ ถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกดินมาเลยสักรูป” เขาชะงัก สายตาลอกแลกไปมา “..ฉันยอมรับก็ได้ วา่ ไปมา” ชนาภาหันควับไปมองแฟนหนุม่ “คุณทิ ้งฉันให้ นอนคนเดียวเหรอ” “แต่ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่ องฆ่าใครตายนี่” เขาไม่สนใจเสียงของแฟนสาว “ครับ..ไม่เกี่ยว” ไอคิวยิ ้มให้ อย่างเป็ นมิตรต่างจากเมื่อครู่ “คุณบอกว่าคุณมาช้ ากว่าทาง ฝ่ ายนี ้ แล้ วก็ต้องกางเต้ นท์อีกต่างหาก ไหนจะต้ องเฝ้ าแฟนคุณจนหลับจึงจะปลีกตัวแอบเดินไปที่ผา หมากดูกเพื่อไปดูพระอาทิตย์ขึ ้น คงไม่มีเวลามาฆ่าใครตายได้ หรอกครับ อีกอย่างก็มีคณ ุ อามันดา ที่เดินวนเวียนอยูแ่ ถวนี ้ด้ วย” 91

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นายพูดอะไรของนายน่ะ” นิกรถามไอคิวบ้ าง “ทีแรกก็ทําท่าว่าจะจับผิด แต่ก็บอกว่า ไม่ได้ ทํา” “ใช่ครับ ก็ผมอยากให้ พวกคุณเข้ าใจแบบนัน..” ้ “หมายความว่าไง..” โยนินร้ องขึ ้นอย่างไม่เข้ าใจ “ก็หมายความว่า ผมกําลังจะพิสจู น์วา่ สองคนนี ้ไม่ใช่คนร้ ายในเบื ้องต้ นน่ะสิครับ ทังสอง ้ คนไม่ร้ ูจกั คุณธาริ นเป็ นการส่วนตัว ฝ่ ายหญิงเองที่ร้ ูจกั ก็แค่ในอินเตอร์ เน็ต แถมยังไม่ร้ ูวา่ เต้ นท์ของ เธออยูต่ รงไหน ฝ่ ายหญิงหลับไปเพราะความเหนื่อยล้ ามีรอยยับของผ้ านวมที่แก้ มเต็มไปหมด ขอบ ตาแดงกํ่าและมีฝ่ายชายเป็ นพยานได้ ส่วนฝ่ ายชายไปผาหมากดูกมีกล้ องถ่ายรูปเป็ นพยานว่าได้ ถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกมาจริ ง เพราะฉะนันสองคนนี ้ ้ไม่มีทางฆ่าคุณธาริ นอย่างที่คณ ุ อามินดาสงสัย หรอกครับ” อามินดาจ้ องไอคิวตอบ “...ฉลาดนี่” อะไรกัน...อามันดามองไอคิวกับอามินดาไปมา...สองคนนี ้เหมือนกําลังทําสงคราม ประสาทกันอยู่ หรื อว่าไอคิวรู้อะไรเกี่ยวกับอามินดาอย่างนันหรื ้ อ “ดังนัน้ คนที่จะสามารถเป็ นคนที่ฆา่ คุณธาริ นได้ ถ้ าไม่นบั นักเที่ยวโรคจิตที่ไม่นา่ เป็ นไปได้ แล้ วก็คงเป็ นพวกคุณที่มาด้ วยกันนัน่ แหละครับ” “ว่าไงนะ...” นิกรโพล่งออกมาอย่างเหลืออด “นาย...” “ไม่คนใดก็คนหนึง่ ในที่นี ้ เป็ นคนที่ฆา่ คุณธาริ น” ไอคิวกล่าวอย่างหนักแน่น

92

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 19 : I WILL ONLY TELL YOU ในช่วงเวลาที่ทกุ คนกําลังคิดว่าจะเชื่อถือคําพูดของไอคิวดีหรื อไม่ กิตติก็เอ่ยถามราเมษ ขึ ้นด้ วยความสงสัยที่เก็บเงียบมาตังแต่ ้ เมื่อครู่ “ธาริ นตายยังไงหรื อ” ไอคิวหันไปตอบแทนทันที “เรื่ องนันยั ้ งไม่ร้ ูแน่ชดั แต่เบื ้องต้ นที่ร้ ูกนั คืออากาศหนาว ที่หลัง มีแผล อาจจะเกิดจากการติดเชื ้อจากอากาศแต่วา่ คงไม่นา่ เป็ นไปได้ จะว่าทนผิดบาดแผลไม่ไหวก็ ไม่ได้ เพราะแผลไม่ได้ ฉกรรจ์ขนาดที่ทําให้ ต้องเสียชีวิต” “แล้ วมันอะไรล่ะ” อามินดาถามอย่างเดือดดาล “นายจะอมพะนําไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก นายเดินเข้ ามาก็พดู โน่นพูดนี่ให้ ทกุ คนเชื่อไปหมด ถ้ าจะเล่นเป็ นนักสืบก็เล่นไปเถอะ แต่อย่ามาทํา ให้ พวกเราพลอยเดือดร้ อนก็แล้ วกัน” “อามิน..” อามันดาทําเสียงสูงปรามน้ องชาย “ทางที่ดีนายควรจะอยูเ่ ฉย ๆ ปล่อยให้ เจ้ าหน้ าที่จดั การจะดีกว่า” อามินดาไม่หยุด “อีก เดี๋ยวเจ้ าหน้ าที่ก็คงมา ถึงตอนนันพวกเราก็ ้ จะรู้วา่ เธอตายเพราะอะไร นายอยากจะทําตัวเป็ นคน เก็บความลับอวดดีไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” “อามินดาหยุดเถอะ” อามันดาตะคอกใส่ “ผมเข้ าใจความรู้สกึ ของคุณดี แต่วา่ เรื่ องบางเรื่ องตอนนี ้ก็ไม่สามารถเปิ ดเผยได้ เพราะถ้ า ข้ อสันนิษฐานของผมถูกต้ อง ถ้ าคนใดคนหนึง่ ในพวกคุณเป็ นคนฆ่าคุณธาริ นจริ ง ๆ” “บอกไปเถอะ” แฟนหนุม่ ของชนาภาเอ่ยขึ ้น ไอคิวหยุดพูดหันมาทางเขา 93

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นายกําลังจะบอกว่าถ้ าบอกไปฆาตกรก็จะไหวตัวทันอย่างนันใช่ ้ มยั ้ แต่นายลองคิดดูสิ ฆาตกรคงไม่ทิ ้งหลักฐานเอาไว้ ให้ พวกเราจับผิดได้ หรอก ฉันพอจะรู้แล้ วว่าคนที่ชื่อธาริ นตายยังไง จากที่พดู ๆ กันอยู”่ ไอคิวมองเขาพลางคิดว่าควรจะบอกดีหรื อไม่ ในที่สดุ ก็เอ่ยขึ ้น “คนที่ฆา่ คุณธาริ นใช้ ยาพิษฆ่าเธอครับ” อามินดาตกตะลึง “ว่าไงนะ” พสกนิกร รวมทังทุ ้ กคนก็คาดไม่ถึงเช่นกัน “เพราะฉะนันทุ ้ กคนในพวกคุณที่อยูใ่ กล้ ชิดคุณธาริ นมีสทิ ธิ์ที่จะฆ่าคุณธาริ นได้ ทงสิ ั ้ ้น ทัง้ คนที่เคยสัมผัสตัวเธอและไม่เคยสัมผัสตัวเธอก็สามารถเป็ นฆาตกรได้ ทงนั ั ้ น” ้ “คุณหนูโดนยาพิษยังไง” พสกถามอย่างร้ อนรน “โดยทางบาดแผลที่หลังครับ” “อะไรนะ” วาดฝั นโพล่งออกมา “ฉันเปล่านะ ถึงฉันจะเช็ดแผลให้ เธอ แต่วา่ ฉันไม่ได้.. ถ้ า ไม่เชื่อก็ตรวจมือฉันก็ได้ ต้ องไม่มีคราบยาพิษแน่นอน” “ผมบอกแล้ วไงครับว่า ไม่วา่ จะเคยสัมผัสหรื อไม่เคยสัมผัสก็มีสทิ ธิ์ฆา่ ได้ ทงนั ั ้ น้ อีกอย่าง ถึงจะตรวจคราบยาพิษไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะตัวฆาตกรเองก็คงรู้เรื่ องนี ้ดี และไม่ยอมเสีย่ งให้ ตัวเองต้ องโดนพิษแน่นอน” “แต่เราทุกคนก็เคยโดนตัวธาริ นกันทังนั ้ น” ้ ราเมษบอก “จะมีก็แต่...” โยนินถูกราเมษจ้ อง “เฮ้ ย..แค่ฉนั ไม่ได้ ถกู ตัวธาริ นก็เหมาว่าฉันเป็ นคนฆ่าเธอเรอะ จะมาก ไปแล้ วไอ้ เพื่อนเฮงซวย” “เรื่ องนันคงต้ ้ องพิสจู น์อีกหน่อยครับ ตอนนี ้ผมเองก็ยงั ไม่ทราบแน่” ไอคิวกล่าว “ผมเองยัง ไม่ร้ ูเลยว่าพวกคุณทําอะไรกันบ้ างในช่วงเวลาที่คณ ุ ธาริ นนอนอยูท่ ี่นี่ คงยังตอบไม่ได้ เอาเป็ นว่าถ้ า พวกคุณไว้ ใจให้ ผมเล่นเป็ นนักสืบ” ไอคิวมองอามินดาที่ใช้ คําพูดนี ้กับเขา “ผมก็อยากจะขอถามทุก คนแบบที่เรี ยกว่าสอบปากคําเหมือนกัน” “อยากเล่นก็เชิญ” อามินดาจ้ องไอคิว ดูเหมือนว่าถ้ ามีใครที่ทําตัวรู้มากกว่าเขาจะ กลายเป็ นคนที่เขาไม่ชอบหน้ า

94

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวไม่ยี่หระต่อคําพูดของอามินดา เขาสอบถามแต่ละคนเท่าที่ทําได้ ทุกคนเล่า เหตุการณ์ทงหมดตั ั้ งแต่ ้ ขึ ้นรถที่สถานีหมอชิตจนมาถึงที่นี่ให้ ไอคิวฟั งอย่างละเอียด จนเวลาล่วงเลย มาถึง 4 ทุม่ กว่าเจ้ าหน้ าที่สองนายที่เคยมาก็เข้ ามาอีกครัง้ เจ้ าหน้ าที่สองคนนันดู ้ แปลกใจที่มีคน เพิ่มมาถึง 4 คนนัน่ คือ ไอคิว กิตติ ชนาภา และแฟนหนุม่ ของเธอ แต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก เพราะต้ อง รี บนําศพไปที่ศนู ย์ ฯ “แต่ไม่วา่ ยังไงเราก็ต้องขอสอบปากคําทุกคนนะครับ ถึงแม้ เธอจะตายเพราะธรรมชาติก็ ตาม” เจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ พูดทิ ้งท้ ายไว้ แบบนัน้ ไอคิวพอจะเข้ าใจว่าอย่างน้ อยเจ้ าหน้ าที่ก็ร้ ูสกึ สงสัยเพื่อนทัง้ 7 คนที่มาด้ วยกัน แต่ก็ยงั คง ใช้ คําว่าตายเพราะธรรมชาติกบั คนทัง้ 7 เพราะฉะนันหลั ้ งจากที่เจ้ าหน้ าที่ใช้ ผ้าขาวห่อศพและซ่อน ด้ วยเบาะหนาสีเขียวเข้ มอีกชันเพื ้ ่อไม่ให้ นกั ท่องเที่ยวคนอื่นเห็นและนําศพกลับเข้ าไปไว้ ในห้ องพัก ห้ องหนึง่ ในศูนย์ เจ้ าหน้ าที่คนเดิมก็เดินมาเพียงคนเดียวเพื่อเรี ยกแต่ละคนไปสอบถาม โดยเริ่ มจาก พสกเป็ นคนแรก ตามาด้ วยนิกร อามันดา วาดฝั น ราเมษ โยนิน และอามินดา ส่วนชนาภาและแฟนหนุม่ กลับไปยังเต้ นท์ของตัวเองที่อยูห่ า่ งออกไปเพียง 150 เมตร “เธอไปรู้จกั กับผู้หญิงที่ชื่อธาริ นนัน่ ตังแต่ ้ เมื่อไหร่กนั ” แฟนหนุม่ เอ่ยถาม “ทางอินเตอร์ เน็ตน่ะ น่าจะราวสองเดือนก่อน” “แล้ วเค้ าชวนเธอมาที่นี่เหรอ” “เราคุยกันน่ะ ปรากฏว่าก็จะมาเที่ยวภูกระดึงกันพอดี ก็เลยนัดเจอกันแค่นนเอง” ั้ “อย่างนันเหรอ ้ เกือบกลายเป็ นฆาตกรไปแล้ วมัยล่ ้ ะ” “เรื่ องนันถ้ ้ าเราไม่ได้ เป็ นก็คือไม่ได้ เป็ น แต่ฉนั ติดใจเรื่ องนึงมากกว่าน่ะ ” “หือ..อะไร” “ในเก้ าคนที่เราเจอน่ะ มีคนหนึง่ ฉันคุ้นหน้ ามาก ๆ เลยล่ะ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่ง ” “ใคร..” “ฉันไม่ร้ ูจกั ชื่อน่ะสิ..ผู้ชายน่ะ คนที่นงั่ อยูข่ ้ าง ๆ ผู้หญิงที่รวบผม” “หมอนัน่ น่ะเหรอ..” “ใช่ ๆ ดูเหมือนพอฉันมองเขา เขาก็พยายามไม่สบตาฉันอยูห่ ลายที จนฉันนึกสงสัย” “อ้ อ..จําได้ และ” แฟนเขาดีดนิ ้ว “ได้ ยินคนที่ชื่อราเมษเรี ยกหมอนัน่ ว่า โยนิน น่ะ” 95

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง --- IQ DETECTIVE ---

ผ่านไปได้ สกั ราวหนึง่ ชัว่ โมง อามินดาเดินกลับมายังเต้ นท์หลังจากไปสอบปากคําเป็ นคน สุดท้ าย เสื ้อกันหนาวหนาสองชันก็ ้ ไม่อาจทานความหนาวได้ เขาเห็นทุกคนที่เหลือนัง่ จมจ่อนัยว่ารอ เขาอยู่ พอเขาเดินเข้ าไปนัง่ ทุกคนก็หนั มามอง “เสร็ จแล้ วใช่มย” ั ้ อามันดาถาม “อืม..เราน่าจะนอนกันได้ แล้ ว” เขาบอก ทัง้ ๆ ที่ตงแต่ ั ้ กลับมาจากดูพระอาทิตย์ตกก็ยงั ไม่ได้ ทานอะไรสักอย่าง “มีใคร..” อามันดามองทุกคนที่เหลือ “หิวบ้ างมัย” ้ ทุกคนที่เหลือส่ายหน้ าช้ า ๆ ...มีคนตายแบบนี ้ใครจะไปทานอะไรลง ยิ่งพสกกับนิกรด้ วย แล้ ว “ถ้ าอย่างนันผมขอตั ้ วนอนเลยก็แล้ วกันนะครับ” นิกรบอก แล้ วหันกลับเข้ าไปในเต้ นท์ที่เคย มีธาริ นนอนอยู่ พสกหันหลังตามไปอย่างเชื่องช้ าเหมือนคนที่ไร้ วิญญาณ “พสก..” ราเมษเรี ยกเขา พสกหยุดหันมามอง “เช้ ามืดไปดูพระอาทิตย์ขึ ้นกันนะครับ” “นัน่ สิ..” วาดฝั นเสริ ม “ดีกว่าอยูท่ ี่นี่นะ” “ก็ได้ ครับ..” เขารับปากอย่างเสียไม่ได้ แล้ วกลับเข้ าไปในเต้ นท์ จากนัน้ อามินดา โยนินและวาดฝั นก็เข้ าเต้ นท์ไปบ้ าง เหลือแต่ราเมษกับอามันดาที่จงใจ นัง่ อยู่ ทังสองนั ้ ง่ เงียบอยูค่ รู่หนึง่ อามันดาจึงเอ่ยขึ ้น “ตกลงคืนนี ้จะเอายังไง” “คืนนี ้..” ราเมษนึกขึ ้นได้ เขานัดเธอเอาไว้ “ตกลงว่าเธอยอมรับจริ ง ๆ ใช่มย” ั้ อามันดาไม่สบตา “อืม...” “เธอ..อยากไปเดินเล่นคืนนี ้หรื อเปล่าล่ะ” “ไม่ร้ ูส.ิ ..ฉันไม่อยากไปแล้ ว ฉันรู้สกึ เหนื่อย” “ถ้ าอย่างนันก็ ้ นอนเถอะ พรุ่งนี ้จะได้ ไปดูพระอาทิตย์ขึ ้นกัน” อามันดาหันกลับเข้ าเต้ นท์อย่างว่าง่าย มองเห็นราเมษที่กลับเข้ าเต้ นท์ตรงข้ าม เธอเอง พอยันร่างนอนลงข้ างวาดฝั นแล้ ว ตัวที่เคยหนักอึ ้งก็เบาเหมือนไร้ นํ ้าหนักและหลับไปอย่างรวดเร็ ว

96

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

คืนนันอุ ้ ณหภูมิลดตํ่าลงถึง 4 องศา อากาศภายนอกเหน็บหนาวกว่าในเต้ นท์หลายเท่า แม้ อยูใ่ นเต้ นท์ก็ยงั ต้ องใส่เสื ้อหลายชัน้ นอนในถุงนอนและมีผ้าห่มห่มอีกที เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้ าเหลือเกินสําหรับพสก ไม่วา่ จะพยายามข่มตาหลับสักเท่าไหร่ก็ มองเห็นภาพของธาริ นลอยล่องไปมา ความเงียบสงัดยามดึกทําให้ แม้ เพียงเสียงสวบสาบของการ เหยียบพื ้นเขาก็ยงั ได้ ยิน พสกรู้สกึ ว่ามีใครกําลังออกจากเต้ นท์ ใครสักคน มีลาํ แสงส่องผ่านมาที่เต้ นท์ของเขา แต่ก็เพียงแค่ 2-3 ครัง้ อย่างรวดเร็ ว นัน่ คงเป็ นแสงจะ ไฟฉาย ต้ องมีใครกําลังจะออกไปไหนอย่างแน่นอน หรื อว่าจะเป็ นฆาตกร.. พอคิดได้ แบบนันพสกก็ ้ ดีดตัวขึ ้นนัง่ ทันที สลัดความเศร้ าโศกออกไป ค่อย ๆ รูดซิบที่ปาก เต้ นท์แง้ มออกเพื่อมองดูวา่ เป็ นใคร เขาเห็นมือหนึง่ ถือไฟฉายส่องลงพื ้นยืนนิ่งอยูข่ ้ างเต้ นท์ตรงข้ าม อีกไม่กี่วินาทีก็หนั เดินตรงไปทางศูนย์ ฯ พสกไม่รีรอ เปิ ดซิบอย่างที่ไม่ให้ นิกรได้ ยินเสียง แล้ วยันตัวออกไปนอกเต้ นท์ อากาศข้ าง นอนเหน็บหนาวจนไอร้ อนออกจากปาก เขาเดินตามคน ๆนันไปอย่ ้ างระแวดระวัง แต่เขาก็ต้อง แปลกใจที่คน ๆ นันเดิ ้ นเลยไปด้ านหน้ าศูนย์เหมือนกําลังจะตรงไปที่ไหนสักแห่ง หรื อว่าคน ๆ นันมี ้ อาการละเมอ คิดได้ แบบนัน้ ความคิดที่วา่ คน ๆ นันต้ ้ องเป็ นฆาตกรก็มลายหายไป พสกจึงรี บวิ่งไปแล้ ว จับไหล่คน ๆ นันให้ ้ หนั มา ดวงตาของคน ๆ นันเปิ ้ ดกว้ างเต็มที่ไม่เหมือนคนละเมอเลยสักนิด แต่วา่ คนที่ละเมอก็ไม่ จําเป็ นต้ องหลับตาเสมอไป “ละเมออยูห่ รื อเปล่าน่ะ” “หือ...” “ละเมออยูแ่ น่ ๆ” พสกจับมือดึงคน ๆ นันให้ ้ เดินกลับ “เปล่า..ไม่ได้ ละเมอ ฉันยังมีสติดีและรู้ตวั ว่าเดินมาที่นี่” พสกหยุดชะงัก “แล้ วมาที่นี่ทําไม”

97

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เบื ้องหลังทังสองคื ้ อศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวาง ภายในศูนย์เปิ ดไฟสว่างตลอดทังคื ้ น มีบางคนที่ยงั ไม่นอนจะมาขอใช้ ปลัก๊ ไฟเพื่อชาร์ ตแบตเตอรี่ ของโทรศัพท์มือและกล้ องดิจิตอล คน ๆ นันใช้ ้ สายตากวาดมองรอบตัวก่อนเอ่ยกับเขาด้ วยเสียงแผ่วเบา “เรื่ องนัน...ฉั ้ นจะบอกแค่นายคนเดียวเท่านันนะ” ้

98

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 20 : I LOSE SOMEONE I LOVE TOO เช้ ามืดวันที่สอง.. พสกนัง่ อยูด่ ้ านหน้ าเต้ นท์ที่เคยมีร่างไร้ วิญญาณของธาริ นนอนอยู่ คราบนํ ้าตาที่ไหลอาบ แก้ มเริ่ มเหือดหายไปจนหมด เขานัง่ อยูต่ รงนี ้เกือบทังคื ้ นเพราะนอนไม่คอ่ ยหลับ สมองและจิตใจ วกวนอยูแ่ ต่ภาพของธาริ นเมื่อครัง้ ยังมีชีวิตอยู่ ขณะนี ้เป็ นเวลาประมาณตี 4 ครึ่ง เสียงโทรศัพท์มือถือซึง่ ตังนาฬ ้ ิกาปลุกของอามันดาดัง ขึ ้น พสกมองเต้ นท์ที่อามันดานอนอยูด่ ้ านในรวมกับวาดฝั น เต้ นท์สนั่ ไหวไปมา อามันดาคง งัวเงียเอามือควานหาโทรศัพท์มือถือ พอเสียงโทรศัพท์มือถือหยุดดังพสกคิดว่าจะเห็นอามันดาโผล่ หน้ าออกมา แต่กลับกลายเป็ นความเงียบเชียบแทน จากนันไม่ ้ นานมีเสียงโทรศัพท์มือถือของวาดฝั นดัง คราวนี ้พอเสียงหยุดลงวาดฝั นจึงรูด ซิบเต้ นท์โผล่หน้ าออกมา “ว้ าย..เธอ” วาดฝั นร้ องอุทานด้ วยความตกใจ แต่เธอไม่แน่ใจว่าตรงหน้ าเธอคือพสกหรื อ นิกร เพราะสภาพตอนนี ้ของทังสองแทบไม่ ้ แตกต่าง หรื อไม่เธอก็ตาพร่ามองไม่ชดั “ตกใจหมดเลย.. เธอตื่นเร็ วกว่าฉันอีก” พสกยิ ้ม “เปล่าหรอก ผมนอนไปได้ แค่นิดเดียว” “งันเหรอ” ้ วาดฝั นกลอกตาไปมา แล้ วหลุบหายเข้ าไปในเต้ นท์ “นี.่ .อามันดาเธอตังปลุ ้ ก แล้ วทําไมถึงไม่ตื่นล่ะ ตื่นได้ แล้ วอามันดา”

99

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดาโผล่ออกมาจากเต้ นท์ งัวเงียเต็มที “อ้ าวพสกเหรอ ทําไมนัง่ อยูต่ รงนี ้ไม่หนาว เหรอ” “ครับ ผมนอนไม่คอ่ ยหลับ” “ตายจริ ง..” อามันดาค่อย ๆ หายง่วง “เธอนอนไม่หลับเหรอ นัน่ สินะ เพื่อนตายไปทังคน” ้ “เธอไปปลุกราเมษที แล้ วให้ ราเมษปลุกอีกสองคน” วาดฝั นสัง่ จากในเต้ นท์ แล้ วโผล่ ออกมาอีก “ส่วนพสกไปปลุกนิกรให้ ทีนะ” อามันดาค่อย ๆเอาตัวออกมาจากเต้ นท์ อากาศข้ างนอกหนาวราว 5 องศา เธอตัวสัน่ หงึก ๆ กว่าจะคลานไปที่เต้ นท์ของราเมษ มองพสกที่ก้าวเข้ าไปในเต้ นท์ของตัวเอง “พสกทนนัง่ อยูไ่ ด้ ยงั ไง เนี่ย” อามันดาค่อย ๆ รูดซิบปากเต้ นท์ออก เห็นราเมษ โยนินและอามินดานอนเบียดกันอยู่ แทบ ไม่เห็นร่างกายตังแต่ ้ ศีรษะลงไปเพราะถูกห่อหุ้มด้ วยผ้ าห่มผืนหนาเอาไว้ หมด มีเสียงกรนจากโยนิน เบา ๆ อามันดาพยายามคลําหาเท้ าของราเมษแล้ วเขย่าเบา ๆ “เออ รู้แล้ ว” ราเมษเอ่ยออกมา จากนันก็ ้ เงียบไป อามันดาเขย่าอีกครัง้ คราวนี ้แรงกว่าเก่า “รู้แล้ วน่า พ่อก็...ผมตื่นแล้ ว” ราเมษดีดตัวขึ ้นนัง่ เปิ ดเปลือกตาเพ่งมองคนที่ปลุก เห็น อามันดากําลังทําหน้ างุนงง “อ้ าวอามันดาเองเหรอ” “..เธอเป็ นห่วงพ่อมากขนาดนันเลยเหรอ..” ้ ราเมษเอียงคอ “อะไรเหรอ” “เมื่อกี ้เธอนึกว่าพ่อปลุกน่ะ” ราเมษชะงัก เขาแทบไม่ร้ ูตวั เลย “ไม่มีอะไร ๆ ฉันก็แค่ชินน่ะ พ่อชอบมาปลุกเช้ ามืดแบบนี ้ บ่อย ๆ” “งันเหรอ..” ้ อามันดาเอ่ยเสียงแผ่วเบา ๆ แต่พอนึกขึ ้นได้ วา่ ถูกวาดฝั นสัง่ มาจึงรี บบอก “จริ ง สิ ฝากปลุกสองคนนี ้ด้ วยนะ” อามันดาถอยออกมาจากเต้ นท์ของราเมษ หันไปเห็นพสกกับนิกรนัง่ จ่อมเหมือนตุ๊กตาฝา แฝด เธอตกใจ“ทําไมเช้ านี่เธอสองคนเหมือนกันจัง”

100

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

นิกรยิ ้มรับ “ใคร ๆ ก็บอกครับ สภาพเพิ่งตื่นนอนแบบนี ้ สงสัยคงเป็ นทรงผมที่ไม่ได้ ทํา อะไรกับหน้ าตาที่ไม่ได้ ล้างมังครั ้ บ” “อ๋อ..เธอยังไม่ร้ ูละ่ สิวา่ สองคนนี ้เป็ นแฝดน่ะ” วาดฝั นโผล่ออกมาจากเต้ นท์ “ห๊ า..” อามันดามองสองคนไปมา “ไม่อยากจะเชื่อ บอกกันตอนไหน ทําไมฉันไม่เห็นรู้ เรื่ อง” “ตอนที่เราลงจากรถทัวร์ แล้ วนัง่ กินข้ าวน่ะ พอดีเธอไปซื ้ออาหาร แต่พอพวกเราคุยกันจบ เธอก็มาพอดีเลยนะ” วาดฝั นอธิบาย “งันเหรอ..” ้ อามันดา มองทังสองไปมาอี ้ ก “แต่เธอสองคนก็ดไู ม่เหมือนกันนะ หมายถึง เมื่อวานน่ะ ไม่นา่ เชื่อว่าพอตื่นเช้ ามาแล้ วจะเหมือนกันแบบนี”้ “สามหนุม่ นัน่ ตื่นหรื อยัง” วาดฝั นถามเชิงตําหนิ “กําลังจะตื่น” อามันดาบอก โยนินโผล่หวั ออกมาเป็ นคนแรก “อรุณสวัสดิ์ทกุ คน” แต่เขายังหลับตาอยูต่ อนพูด “ฉันตื่น คนแรกเลยนะ” ราเมษแหวกเต้ นท์เบียดโยนินก้ าวออกมา “จะไปล้ างหน้ าแปรงฟั นกันหรื อเปล่า” “ฉันก็รอพวกนายตื่นอยูน่ ี่ไง” วาดฝั นดุ อามินดาโผล่ออกมาบ้ าง “ขอโทษครับทุกคนที่ตื่นสาย” “ไปล้ างหน้ าล้ างตากันเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่ทนั ไปดูพระอาทิตย์ขึ ้น” วาดฝั นลุกขึ ้นแล้ วฉุด อามันดาลุกขึ ้นตาม จนทุกคนลุกขึ ้นหมดเหลือแต่พสกที่ยงั นัง่ อยู่ นิกรมองพี่ชายฝาแฝดของเขา “ไม่ไปล้ างหน้ าเหรอ” “ไม่ละ่ ..ถ้ าอย่างนันผมจะไปรอที ้ ่ศนู ย์นะครับ” พสกบอกทุกคน “ผมอยากเห็นคุณหนูอีก ครัง้ ” อามันดารู้สกึ สงสารพสกจับใจ “ตามใจเธอเถอะ พวกเราจะรี บไปนะ” หลังจากที่ทกุ คนยกเว้ นพสกเดินไปทางห้ องนํ ้าชายหญิงที่อยูใ่ กล้ ๆ กับเต้ นท์และโรงเช่าผ้ า นวม พสกจึงยันตัวลุกขึ ้นเดินไปอีกทางสูศ่ นู ย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวาง

101

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ติดกับศูนย์ ฯ ก็มีห้องนํ ้าเช่นกัน เป็ นห้ องนํ ้าที่นา่ จะสร้ างก่อนห้ องนํ ้าที่พวกอามันดาไปใช้ ด้ วยซํ ้า ขณะนันนั ้ กท่องเที่ยวคนอื่นเริ่ มตื่นนอนและมาใช้ ห้องนํ ้าเพื่อล้ างหน้ าล้ างตาและทําธุระ ส่วนตัว บริ เวณศูนย์ ฯ จึงค่อนข้ างมีผ้ คู นหนาแน่นซึง่ แต่ละคนก็จะแสดงอาการหนาวต่างกันไป พสกเดินเอื่อย ๆ พลางมองผู้คนที่เดินสวนไปมาจนมาหยุดอยูท่ างเดินเลยจากห้ องนํ ้ามา ตรงนันมี ้ ห้องต่าง ๆ ซึง่ เป็ นส่วนหนึง่ ของอาคารของศูนย์ ฯ สําหรับให้ เจ้ าหน้ าที่พกั ผ่อน เขามองเข้ า ไปด้ านในแต่ก็ไม่พบใคร จึงเดินเข้ าไปในศูนย์และถามเจ้ าหน้ าที่ประชาสัมพันธ์ เขาเดินกลับมายืน จุดเดิมอีกครัง้ มีเจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ เดินออกมาจากด้ านใน “คุณจะเข้ ามาดูศพเพื่อนคุณหรื อครับ” “ใช่ครับ..” เจ้ าหน้ าที่คิดอยูค่ รู่หนึง่ จากนันจึ ้ งเดินนําเข้ าไปในห้ องหนึง่ ด้ านใน ร่างของธาริ นอยูใ่ ต้ ผ้าฝ้ ายเนื ้อหยาบสีขาว พสกได้ แต่ยืนนิ่งอยูห่ น้ าประตู มองผ้ าขาวที่ก่อ ตัวเป็ นรูปร่างของเธอ เจ้ าหน้ าที่เห็นเขายืนนิ่งจึงเอ่ยทัก เขาจึงค่อย ๆ ย่อเข่าลงข้ าง ๆ ศีรษะของ ธาริ นแล้ วเลิกผ้ าส่วนศีรษะออกทีละนิด ใบหน้ าของธาริ นดูเปลีย่ นไปนิดหน่อย หน้ าของเธอซีดลง ริ มฝี ปากที่เคยอวบอิ่มซีดจาง และเหี่ยวย่น เปลือกตาคลํ ้าออกสีมว่ ง ผมเรี ยบตรงตกลงพื ้น พสกหลัง่ นํ ้าตาอีกครัง้ เอาหลังมือค่อย ๆ สัมผัสแก้ มของเธอ... เจ้ าหน้ าที่ยืนนิ่งมองพสก รู้สกึ เห็นใจไม่น้อย แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อพสกโน้ มตัวลงใกล้ ศพ พสกจูบร่างไร้ วิญญาณของธาริ นที่ริมฝี ปากอย่างทะนุถนอม นํ ้าตาที่แก้ มเขาติดที่จมูก ของธาริ น “ผมมาลานะ...เราคงจะได้ เจอกันในไม่ช้า” “คุณครับ..พอแค่นี ้ดีกว่า” เจ้ าหน้ าที่เตือน พสกลุกขึ ้น เจ้ าหน้ าที่ผายมือออกเพื่อเชิญเขาให้ ก้าวออกจากห้ อง “ขอบคุณมากนะครับ แล้ วจะขนศพเพื่อนผมลงไปข้ างล่างเมื่อไหร่หรื อครับ” “เราคงจะรอให้ นกั ท่องเที่ยวทยอยกันไปดูพระอาทิตย์ขึ ้นกันก่อนครับ ช่วงนันแถวนี ้ ้คงจะ ไม่คอ่ ยมีคนเท่าไหร่แล้ วเราจึงให้ เจ้ าหน้ าที่หรื อลูกหาบเข็นรถเข็นแล้ วแบกลงไปอีกทางที่เอาไว้ ให้ เฉพาะลูกหาบสัญจร” 102

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อย่างนันหรื ้ อครับ ฝากด้ วยนะครับ” พสกโค้ งให้ เจ้ าหน้ าที่ “ถ้ าอย่างนันผมขอตั ้ วก่อนนะ ครับ” ครู่หนึง่ พสกจึงมายืนอยูด่ ้ านหน้ าศูนย์ ฯ เพื่อรอทุกคนที่เหลือ อากาศด้ านนอกยังคงหนาว เหน็บ แต่พสกสวมเสื ้อแค่สองชันคื ้ อเสื ้อด้ านในกับเสื ้อหนาวแบบสวมทับแขนยาวและมีฮ๊ ดู มีมือหนึง่ มาแตะที่ไหล่เขา เขาจึงหันไปมอง “รอนานมัย..” ้ โยนินที่หน้ าตาสดใสขึ ้น ไรผมเปี ยกนํ ้าเพราะเพิ่งล้ างหน้ า “ไม่หรอกครับ เพิ่งมา” “นายเข้ าไปดูศพธาริ นมาแล้ วหรื อ” “ใช่ครับ..เมื่อกี ้นี ้ คุณหนูดเู ปลีย่ นไปมาก จนผมอดใจหายไม่ได้ ” โยนินตบไหล่เขาเบา ๆ “น่า ๆ อย่าคิดมาก การเสียคนที่รักน่ะฉันเข้ าใจว่ามันเจ็บปวด มาก” พสกพยักหน้ า แต่ปากเริ่ มบิดเบี ้ยวเหมือนจะร้ องไห้ อีกครัง้ “แต่วา่ เราก็ต้องดําเนินชีวิตต่อไป..” โยนินเอามือออกจากไหล่เขา “เราต้ องมีชีวิตอยูต่ อ่ ไป โดยไม่มีเขาให้ ได้ ” พสกหันหลังกลับมามองโยนิน โยนินมีสหี น้ าหม่นลงอย่างเห็นได้ ชดั โยนินมองเขาด้ วยดวงตาที่เศร้ าหมอง “ฉันเองก็เคยเสียคนที่รักที่สดุ ไปเหมือนกัน ต่างกัน ตรงที่คนรักของนายคือผู้หญิงที่นายรัก แต่ของฉันคือพี่ชายแท้ ๆ ที่ฉนั ขาดเขาไม่ได้ ” “พี่ชายหรื อ..” “เขาเพิ่งเสียไปเมื่อไม่นานมานี ้เอง ฉันที่คอยเอาแต่พงึ่ พาพี่ชาย พอเขาเสียไปฉันก็แทบ ทําอะไรไม่เป็ น อยูไ่ ม่ได้ และก็เริ่ มพูดน้ อยลง” พสกก้ มหน้ านิ่ง พิจารณาเรื่ องของตัวเองเปรี ยบเทียบกับของโยนิน “เพราะฉะนัน...เลิ ้ กเศร้ าดีกว่า” โยนินกลับมายิ ้ม “บอกแล้ วไง คนที่อยูก่ ็ต้องอยูต่ อ่ ไป คน ที่ตายน่ะ หนีเราไปสบายแล้ ว” พสกเงยหน้ ามองยิ ้มให้ เขา “ขอบคุณมากครับ ผมรู้สกึ ดีขึ ้นจริ ง ๆ” “อย่าคิดสันล่ ้ ะ” โยนินบอก “อะไรนะครับ..” 103

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ฉันรู้นายกําลังคิดอะไรอยู่ ฉันเองก็เคยเป็ น แต่วา่ อย่าเลยดีกว่า อยูเ่ พื่อตัวเอง เพื่อ น้ องชายของนายดีกว่า” พสกเกือบจะร้ องไห้ อีกครัง้ “ครับ..” “โยนิน...” มีเสียงแหลมสูงดังแทรกเข้ ามา วาดฝั นยืนอยูต่ รงขันบั ้ นไดหน้ าศูนย์ “เธอไม่รอ ฉันนะ” “อ้ าว..ก็แค่นี ้เอง ไงเราก็ต้องมาเจอกันอยูด่ ี” “เถียงฉันหรื อไง” อามันดา ราเมษ อามินดา นิกร เดินมาสมทบ พร้ อมกับนักท่องเที่ยวคนอื่นที่เริ่ มทยอยพา กันเดินเป็ นกลุม่ ๆ ตรงไปยังทางเดินมืดสนิทมุง่ สูผ่ านกแอ่น “พร้ อมกันหรื อยัง” อามันดาพูดกึ่งตะโกน “พร้ อมแล้ วก็ไปกันเถอะ” ทุกคนจึงเดินตามนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ไป โดยมีพสกที่เดินกับโยนินรัง้ ท้ าย วาดฝั นหันมามองโยนิน รู้สกึ แปลกใจที่อยูด่ ี ๆ สองคนนี ้เดินด้ วยกัน “แปลกใช่มยครั ั ้ บ” เสียงของอามินดาเอ่ยข้ างหูเธอ เธอสะดุ้งนิดหนึง่ “ก่อนหน้ าที่พวกเรา จะมาก็เห็นสองคนนันยื ้ นคุยกันอยู่ แล้ วตอนนี ้ก็มาเดินด้ วยกัน ไม่คิดว่ามันแปลกหรื อครับ ” วาดฝั นมองอามินดา “แปลกสิ..แปลกมากด้ วย โยนินไม่ควรจะเดินกับเขา” “คุณเองก็แปลก..” วาดฝั นจ้ องหน้ าอามินดา “หมายความว่าไง” “ไม่คิดอีกแง่หนึง่ หรื อครับว่า พสกที่เพิ่งสูญเสียคนที่รักไป กับโยนินที่พดู น้ อย จะเข้ าใจ อะไรกันได้ บ้างแล้ วกําลังปลอบใจอีกฝ่ าย มันก็แค่เรื่ องปกตินะ่ ครับ ที่จะต้ องมีคนเข้ าไปอยูเ่ ป็ น เพื่อนพสกเพื่อไม่ให้ เขาคิดฟุ้งซ่าน” วาดฝั นเดินยํ่าพื ้นทรายมองหน้ าเขา “เธออยากจะพูดอะไร” “เมื่อคืน ไม่ใช่สิ คืนนี ้ก่อนหน้ านี ้ เราสามคน ผม ราเมษ และโยนินนอนเต้ นท์เดียวกันแล้ ว คุยกันเรื่ องพสก...โยนินบอกว่า..” ด้ านหน้ าของทังสองคื ้ ออามันดากับราเมษ ส่วนด้ านหลังคือนิกร โยนินและพสก อามินดามองทุกคนไปมาแล้ วหันกลับมาที่วาดฝั นอีกครัง้ “เขาบอกว่าพสกก็เหมือนกับเขาคือสูญเสียคนที่รักที่สดุ ไปเหมือนกัน” 104

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 21 : JUST PLAY IT AGAIN ผานกแอ่นอยูห่ า่ งจากศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวางประมาณ 1600 เมตร จากศูนย์ ฯ สามารถไปผานกแอ่นได้ สองทางคือจากทางด้ านหน้ าศูนย์และทางด้ านหลังสนามหญ้ าบริ เวณจุด กางเต้ นท์ โดยปกติเส้ นทางการเดินที่เจ้ าหน้ าที่แนะนําคือเช้ ามือช่วงเวลาตี 4 ถึงตี 5 จะนัดรวมกันที่ ด้ านหน้ าศูนย์และมีเจ้ าหน้ าที่เดินนําไป หลังจากดูพระอาทิตย์ขึ ้นแล้ วก็จะกลับมาทางเดิม แต่ช่วง 420 เมตรแรกจากผานกแอ่นจะ มีทางอีกทางแยกไปลานพระแก้ ว ส่วนมาขากลับนักท่องเที่ยวจะเดินไปทางนันเพื ้ ่อเพื่อแวะเข้ าลาน พระแก้ วด้ วย ซึง่ เส้ นทางที่ผา่ นลานพระแก้ วก็จะมาโผล่ด้านหลังสนามหญ้ ากางเต้ นท์นนั่ เอง ดังนัน้ ขากลับจึงใช้ ระยะทางมากกว่าขาไป มีระยะทางประมาณ 1700 เมตร เส้ นทางขาไปนันเนื ้ ่องจากเป็ นช่วงเช้ ามืดรอบข้ างที่มีต้นสนหนาแน่นจึงมืดมิด หากไม่มีไฟ ฉายแล้ วก็ไม่สามารถเดินไปตามได้ เพียงลําพัง แต่หากเดินตามนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ที่มีไฟฉายก็ ไม่ใช่เรื่ องยากและไม่มีทางหลงแน่นอน พสกเป็ นคนเดียวที่ไม่มีไฟฉาย เพราะเขาล่วงหน้ ามารอทุกคนที่หน้ าศูนย์ ขณะที่ทกุ คน หลังจากไปห้ องนํ ้าแล้ วจึงกลับไปเอาไฟฉายที่เต้ นท์ เมื่อเดินมาได้ สกั ระยะ จากที่เคยเกาะกลุม่ กันก็เริ่ มแตกออกเป็ นคู่ ๆ และแยกกันห่าง ๆ มี นักท่องเที่ยวกลุม่ อื่นแซงหน้ าบ้ าง บางทีก็ลดฝี เท้ าลงเพราะพื ้นดินทราย ดังนันกลุ ้ ม่ ของอามันดาจึง กระจัดกระจายไม่ร้ ูวา่ ใครอยูต่ รงไหนบ้ าง แต่เพราะมีนกั ท่องเที่ยวเดินตามเส้ นทางหนาแน่นจึงไม่ ต้ องกังวลเรื่ องการหลงทาง ทุกคนจึงไม่คิดจะจับกลุม่ กันอีก นักท่องเที่ยวแต่ละคนก็จดจ่ออยูก่ บั การเดิน บ้ างมองพื ้นดิน บ้ างมองความมืดด้ านข้ าง คุย กันโดยที่สายตาจดจ่ออยูท่ ี่การเดินแทบทังสิ ้ ้น 105

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

แน่นอนว่าพสกคงอยูด่ ้ านหลังของทุกคนในกลุม่ แต่โยนินที่เคยเดินด้ วยตอนนี ้ก็หายไป คงไปเดินคูก่ บั วาดฝั นแล้ ว นิกรเองที่เดินนําหน้ าพี่ชายมาตลอด พอหันกลับไปก็เห็นพี่ชายอยูห่ า่ ง ออกไปหลายเมตร และมีนกั ท่องเที่ยวแซงหน้ ามาเรื่ อย ๆ นิกรคิดแค่เพียงว่าคงต้ องให้ เวลาพี่ชายทํา ใจอีกนิด จึงเดินต่อไปคนเดียว แต่ทางวาดฝั นนันผิ ้ ดจากที่พสกคิดว่าโยนินจะมาเดินเคียงคู่ วาดฝั นเดินอยูค่ นเดียวและ พยายามหันซ้ ายหันขวามองหาโยนินว่าไปอยูไ่ หน เธอโทรศัพท์หาโยนินแต่โยนินกลับปิ ดเครื่ อง เธอ จึงเดินคนเดียวโดยไม่ร้ ูวา่ เพื่อน ๆ นําหน้ าไปหรื ออยูข่ ้ างหลัง อามันดาเกาะแขนราเมษแน่นเดินตามแสงของไฟฉายไปเรื่ อย ๆ แต่พอเธอเอามือขึ ้นมา สางผมแล้ วเดินเอื่อย ๆ ตามหลังราเมษ พริ บตาเดียวราเมษก็หายไปจากสายตา แถมปิ ดแสงไฟ ฉายลงอีก นิกรเดินถือไฟฉายเดินตามนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ แต่แล้ วพสกก็เดินมาข้ าง ๆ “นายช่วยอะไรอย่างสิ” พสกเอ่ยกับน้ องชาย “ครับ..” “ช่วยเล่นแบบที่เคยเล่นเหมือนเมื่อตอนเด็กอีกที” พสกยื่นเสื ้อหนาวที่ถอดออกมาให้ นิกร พสกมองเสื ้อหนาวแขนยาว “เล่นคนสามแขนน่ะหรื อ” “ไม่ใช่คนสามแขน แบบที่เราชอบแกล้ งคุณหนูนะ่ ” นิกรพอเข้ าใจว่าหมายถึงอะไร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ วา่ พสกต้ องการจะทําอะไร “ให้ หลอกทุก คนน่ะหรื อ..แล้ วพี่ละ่ ” “เดี๋ยวตามไปทีหลัง” “พี่จะทําอะไรกันแน่...” “พี่จะบอกนายตอนไปถึงที่ผาก็แล้ วกัน ขอบใจมาก” พสกพูดจบจงใจเดินช้ าลงแล้ ว หายไปจากสายตา อามินดาเดินดุม่ ๆ ไม่สนใจใครจนผ่านมา 1 กิโลเมตรกว่า เขาเห็นวาดฝั นยืนรอโยนินอยู่ ข้ างทางแต่ก็ไม่สนใจ พอหันไปอีกทางก็เห็นโยนินเดินเข้ ามาหาเธอ เขาจึงไม่ใส่ใจอีกต่อไป แต่กลับพบกับอามันดาที่ยืนมองหาราเมษเช่นกัน “พี่อามัน” 106

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดาเห็นน้ องชายก็รีบโผเข้ าหา “โชคดีที่เจออามิน ราเมษไปไหนแล้ วก็ไม่ร้ ู ” “เดินไปเรื่ อย ๆ เดี๋ยวก็เจอกันเองคนตังเยอะไม่ ้ หลงหรอก” “มันมืดน่ะ น่ากลัวออก อามินไม่หว่ งพี่หรื อไง” อามันดาเกี่ยวแขนน้ องชาย “ไม่หว่ งหรอก พี่เองก็มีหมอนัน่ อยูแ่ ล้ ว จะให้ อามินมาห่วงทําไมอีก” อามันดาผละจากแขนอามินดาแล้ วเดินดุม่ ๆ นําหน้ าเขาไปไม่พดู ไม่จา แต่แล้ วก็หนั กลับมา “ปกติอามินจะรัง้ แขนพี่ไว้ ไม่ใช่หรื อไง” อามินดายิ ้ม ๆ “นัน่ มันเมื่อก่อน เดี๋ยวนี ้อามินไม่ทําแบบนันแล้ ้ ว คนขี ้งอนก็คือคนขี ้งอน ขืนทําแบบนันก็ ้ จะทําไปเรื่ อย ๆ ไม่ร้ ูจกั จบจักสิ ้น” อามันดามองน้ องชาย “ก็ด.ี .” แล้ วเดินหนีอามินดาห่างออกไป วาดฝั นเดินกับโยนินอีกครัง้ แล้ วเริ่ มต้ นตังคํ ้ าถามกับเขา “เธอคุยอะไรกับพสกน่ะ” “คุยเรื่ อยเปื่ อย ทําไมหรื อ” “อามินดาบอกว่าเธอพูดว่าพสกเหมือนกับเธอ” โยนินจ้ องวาดฝั น “อามินดาบอกหรื อ” “เธอบอกแบบนันกั ้ บพสกด้ วยหรื อเปล่า” “บอก..” วาดฝั นถอนใจ “เธอคงแค่ตงใจจะปลอบเขาใช่ ั้ มย” ั้ “อืม..การสูญเสียคนที่เรารัก ไม่ได้ หมายความว่าเราจะต้ องสูญเสียตัวเราไปนี่นา เธอเอง เป็ นคนบอกกับฉันแบบนันนี ้ ่” วาดฝั นนิ่งอึ ้งมองโยนิน “..ฉันเคยบอกเธอแบบนันเหรอ” ้ “ก็ตอนที่เราเจอกันครัง้ แรก ฉันยังจําได้ ดีเลย เธอจําไม่ได้ หรื อไง ฉันน้ อยใจนะเนี่ย ” “นัน่ สิ..ฉันเคยพูดแบบนันจริ ้ ง ๆ...เธอจําได้ หมดเลยเหรอ” “บ้ าสิใครจะไปจําได้ หมดล่ะ ก็แค่จําได้ คร่าว ๆ” “อย่างงันเหรอ” ้ วาดฝั นมองพื ้นและเท้ าตัวเองที่เดินก้ าวเรื่ อย ๆ “น่ารักจริ ง ๆ” เธอเงยหน้ า มายิ ้ม “อะไร..” โยนินเขิน แต่เพราะความมืดวาดฝั นจึงไม่เห็นสีหน้ า 107

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“น่ารักไง น่ารักกว่า..” วาดฝั นชะงัก “กว่าแฟนเก่าของฉันซะอีก” “ของมันแน่อยูแ่ ล้ ว ฉันน่ะใคร ๆ ก็หมายปอง” วาดฝั นจิกผมเขาทันที แล้ วยื่นหน้ าไปจูบเขาในเสี ้ยววินาที “I’m ready to do everything for you” เธอพูด “ฟั งไม่ออก” โยนินเอาหลังมือเช็ดปากก่อนเอ่ย “But I over than you, I will belong to you all my life”

108

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 22 : SUNRISE,SOMEONE DOWN ผานกแอ่น 05.40 น. บริ เวณผานกแอ่นมีนกั ท่องเที่ยวมากมายที่ตา่ งจับจองพื ้นที่ขอบผาเพื่อตังกล้ ้ องถ่ายภาพ พระอาทิตย์ขึ ้น บ้ างก็นงั่ กับพื ้นกอดอกแน่นเพราะความหนาวเพ่งมองบริ เวณขอบฟ้ าดํามืดที่เริ่ มมี แสงเรื่ อง ๆ ไกลออกไป ไม่นานนักขอบฟ้ าก็เริ่ มเห็นเด่นชัดและมีแสงสีส้มทอแสงเหมือนออกมาจากใต้ พื ้นโลก มี เสียงฮือฮาดังทัว่ บริ เวณและเสียงกดชัตเตอร์ ก็ดงั ถี่ขึ ้นเรื่ อย ๆ นิกรยืนกอดอกนิ่งมองออกไปเบื ้องหน้ า เขาไม่ได้ เอาอุปกรณ์ถ่ายภาพมาด้ วย เพราะเรื่ อง การตายของธาริ นยังคงวนเวียนอยูใ่ นหัวจนไม่มีอารมณ์ถ่ายภาพ แต่พอเขาเห็นแสงเรื องรองจาก พระอาทิตย์ที่ขึ ้นมาสู้ความมืด เขากลับเปลีย่ นใจอยากกลับไปเอากล้ องมาเดี๋ยวนัน้ เขาหันซ้ ายขวา มองหาพสกแต่ยงั ไม่มีวี่แววว่าพสกจะมา โยนินพยายามตังกล้ ้ องของตัวเองแบบมือสมัครเล่น เขาเกือบทํากล้ องหน้ าคะมําหลาย ครัง้ กว่าจะถ่ายได้ แต่ละรูป เขาไม่ยอมเข้ าใกล้ หน้ าผายืนอยูห่ า่ งราว 2 เมตรกว่า ซึง่ ก็ทําให้ นักท่องเที่ยวคนอื่นเข้ าใจว่าไม่มีใครจองจึงเดินเข้ ามาบังสายตา วาดฝั นจึงต้ องไปสะกิดไหล่ นักท่องเที่ยวเหล่านันหลายคนให้ ้ หลีกทาง ไม่มีใครสังเกตเห็นอามินดา... อามินดาไม่ได้ อยูท่ ี่นี่ ทัง้ ๆ ที่เดินทางมาด้ วยกัน แต่กลับไม่มีวี่แววของอามินดาเลยสักนิด อามันดาเองก็ไม่ทนั ได้ ใส่ใจ ยังคงคิดว่าอามินดาคงอยูไ่ ม่ใกล้ ไม่ไกลและคงอยากอยูค่ นเดียวซะ มากกว่า วาดฝั นหันซ้ ายหันขวาจนเจอบอดี ้การ์ ดของธาริ นที่หน้ าตาเหงาหงอยเดินเข้ ามา 109

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อ้ าวพสก..มานัง่ ด้ วยกันเถอะ” “หืม..อ่อ ครับ” เขานัง่ ลงข้ าง ๆ ลูบเสื ้อที่สวม “นายไม่ได้ เอากล้ องมาหรอกหรื อ” “ใช่ครับ..ผมล่วงหน้ ามารอก่อนก็เลยไม่ได้ หยิบกล้ องติดมือมา” “เสียดายจังนะ ว่าแต่นิกรไปไหนล่ะ” “นิกรเหรอครับ...ก็คงอยูแ่ ถวนี ้ล่ะครับ ผมเองก็ไม่ได้ อยูก่ บั เค้ าเหมือนกัน” “อย่างนันเหรอ..” ้ วาดฝั นยิ ้มแย้ ม แล้ วหันไปมองพระอาทิตย์ที่เห็นเกือบเป็ นครึ่งวงกลม แล้ ว ห่างออกไปไม่กี่ก้าวมีสายตาหนึง่ จับจ้ องมายังกลุม่ ของโยนิน เขาแกล้ งเดินเอื่อย ๆ ผ่าน ด้ านหลังคนทังสามแล้ ้ วเดินเลยไปผ่านคูข่ องราเมษ จากนันเดิ ้ นไปจนสุดขอบผาแล้ วย้ อนกลับมา ยืนที่เดิม “มีคนหายไปนี่นา” ไอคิวเอ่ยลอย ๆ “หืม..” เพื่อนเก่าของราเมษละสายตาจากพระอาทิตย์มามองไอคิว “ในกลุม่ รุ่นน้ องเพื่อนของนายน่ะ มีคนหายไป” “พี่ไอคิวหาไม่เจอเองหรื อเปล่า” “คงจะเป็ นอย่างนัน้ แต่วา่ พี่ก็เดินดูรอบ ๆ แล้ วก็ไม่เห็นมีนะ ยิ่งเป็ นฝาแฝดก็ยิ่งดูง่าย แต่ ไม่เห็นเจอ” “แต่เมื่อกี ้ผมก็เห็นคูเ่ พื่อนทางอินเตอร์ เน็ตของผู้หญิงที่ตายไปอยูแ่ ถวนี ้นะครับ” “อ้ อ เห็นเหรอ ไม่ทนั ได้ สงั เกตสองคนนัน่ ” “เห็นมัยละครั ้ บ..คนที่พี่ไม่เห็นก็คงอยูแ่ ถว ๆ นี ้ล่ะ” “นัน่ สินะ..” ไอคิวมองพระอาทิตย์ แต่ในใจกลับคิดเรื่ องอื่น คูเ่ พื่อนทางอินเตอร์ เน็ตของธาริ นอยูห่ า่ งจากจุดที่ไอคิวยืนอยูเ่ พียงไม่กี่เมตรจริ งอย่างที่ เพื่อนเก่าของราเมษบอก ทังคู ้ ก่ ําลังนัง่ เกยกันเหมือนนกเพนกวินคูด่ พู ระอาทิตย์ ไม่สนใจรอบข้ าง แม้ แต่น้อยและคงลืมไปแล้ วว่ามีการตายเกิดขึ ้นเมื่อวาน “สวัสดีครับ..” เสียงหนึง่ แทรกความสุขของทังสองเข้ ้ ามา ทังคู ้ ห่ นั ไปมอง “คุณ..” ชนาภาจําหน้ าได้ แต่ก็นกึ ชื่อไม่ออก 110

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“พสกครับ..” “อ๋อ..ค่ะ” ชนาภานึกขึ ้นได้ รวมถึงเรื่ องการตายของธาริ นด้ วย “มี..อะไรหรื อเปล่าคะ” “ผมขอถามอะไรหน่อยได้ มยครั ั ้ บ” “ค่ะ..” ชนาภาหันกลับไปมองแฟนหนุม่ ครู่หนึง่ แล้ วหันกลับมา “ที่คณ ุ บอกว่าเป็ นเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตของธาริ นน่ะครับ คุณพอจะจํานามแฝงของธาริ น ที่ใช้ ในอินเตอร์ เน็ตได้ หรื อเปล่า” ชนาภาชะงัก “เอ่อ..นามแฝงหรื อคะ เอ่อ..ฉันจําไม่ได้ แล้ วน่ะค่ะ ในอินเตอร์ เน็ตมีคนใช้ นามแฝงมากมายฉันจําได้ ไม่หมดหรอก” “ใช่นกพิราบขาวหรื อเปล่าครับ” “นกพิราบขาว..ก็มีชื่อนี ้นะคะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะเป็ นของเธอหรื อเปล่า” “นกพิราบขาวหมายถึงอิสรภาพน่ะครับ คุณหนูอยากได้ อิสรภาพจากที่เป็ นอยูจ่ ึงตังชื ้ ่อว่า นกพิราบขาว” “อย่างนันหรื ้ อคะ” ชนาภาเริ่ มรู้สกึ ว่าคูส่ นทนากําลังแย่งเวลาการดูพระอาทิตย์ไป “แล้ วจําอีกชื่อได้ มยครั ั ้ บ..ชื่อผู้พิทกั ษ์ วิหก” “อ๋อ..ค่ะ ฉันคุยบ่อยเลย อย่าบอกนะค่ะว่าก็เป็ นธาริ น” “ไม่ใช่ครับ...ผมต่างหาก ผมคือผู้พิทกั ษ์ วิหกในอินเตอร์ เน็ตนัน่ แหละครับ” ชนาภาอ้ าปากค้ างมองคนของธาริ น “ถ้ าอย่างนันคนที ้ ่ชื่อ ผู้ปกป้องสีขาวก็เป็ น..” “ใช่ครับ..นัน่ เป็ นนามแฝงของนิกรน้ องชายของผมเอง” -?- IQ DETECTIVE -?-

111

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ห่างออกไปจากผานกแอ่น อามินดาลืมตาขึ ้นมองท้ องฟ้ าที่เริ่ มเปลีย่ นสีของยามเช้ า เขา เด้ งตัวลุกขึ ้นรี บปั ดดินทรายที่หลังเสื ้อและกางเกง แล้ วก็ต้องชะงักเมื่อสายตาไปสะดุดกับภาพเบื ้อง หน้ า “อะไรกัน..นี่มนั อะไรกัน” อามินดาตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น เขามองรอบตัว..ตรงนันเป็ ้ นลานหินกว้ างที่ไม่ค้ นุ เคย แต่ทศั นียภาพยังคงดํามืดทําให้ เห็น แค่ในระยะไม่ไกลนัก เขาหันกลับมามองบนพื ้นเบื ้องหน้ าอีกครัง้ “ทําไม..ทําไม หมอนี่ถึงมานอนอยู”่ เขาย่อตัวลงใกล้ ๆ แล้ วเขย่าตัวผู้ที่นอนอยูเ่ บื ้องหน้ าเบา ๆ “เฮ้ ย นาย ตื่นสิ...นาย” พอคน ๆ นันไม่ ้ ขยับตัวจากแรงเขย่าเลยแม้ แต่น้อยเขาจึงเอาหลังมือไปอังที่ปลายจมูก แล้ วเขาก็ต้องผงะหงายหลังจนข้ อศอกกรูดกับพื ้นหินเกิดเป็ นแผลถลอก แต่เขาแทบไม่ร้ ูสกึ “ตายแล้ ว...ตายอีกคนแล้ ว...ตายอีกคนแล้ ว” อามินดาพรํ่ าพูดอยูอ่ ย่างนัน้

112

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 23 : 2nd BODY ลานพระแก้ ว 06.00 น อามินดาตื่นขึ ้นพร้ อมด้ วยอาการเจ็บแปลบที่ศีรษะ เขามองเห็นท้ องฟ้ าสีเข้ มที่ปะปนกับ ความมืด สะบัดศีรษะแรง ๆ ทีหนึง่ แล้ วเอามือยันตัวลุกขึ ้นอย่างรวดเร็ ว มือสัมผัสกับหินหยาบแข็ง มี ดินทรายเปื อ้ นที่เสื ้อและกางเกงด้ านหลัง เขาเอามือปั ดไปมา หมุนรอบตัวเองแล้ วก็สะดุดตากับสิง่ หนึง่ บนพื ้นหิน อามินดาร้ องออกมาแต่แล้ วก็หบุ ปากโดยพลัน ร่างของพสกนอนแน่นิ่งอยูเ่ บื ้องหน้ าเขา ดวงตาปิ ดสนิทและริ มฝี ปากเผยอเล็กน้ อย อามินดาหันมองรอบตัวเพื่อดูวา่ ที่ที่เขายืนอยูต่ อนนี ้คือที่ไหน แต่เขากลับต้ องผิดหวังเมื่อ ไม่ค้ นุ เคยกับที่แห่งนี ้เลยสักนิด มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดที่เป็ นสีนํ ้าเงินเข้ ม พสกนอนอยูต่ รงนันกั ้ บเขาที่เพิ่งลุกขึ ้นมา “ทําไม..ทําไม หมอนี่ถึงมานอนอยู”่ อามินดาย่อตัวลงเข้ าไปใกล้ ตวั พสกแล้ วเขย่า “เฮ้ ย นาย ตื่นสิ...นาย” แต่พสกกลับไม่รับรู้ถึงแรงหนักหน่วงจากมือของอามินดาเลยแม้ แต่น้อย อามินดาจึงเริ่ ม สัมผัสได้ ถึงความผิดปกติ เขาค่อย ๆ เอามือไปอังที่ปลายจมูกของพสก ไม่มีแรงลมอ่อน ๆ ที่ออกมา จากร่างกายของพสกเลยสักนิดเดียว เขาผงะหงายหลังจนข้ อศอกกรูดกับพื ้นหินเกิดเป็ นแผลถลอก ที่เขาเองก็ยงั ไม่รับรู้วา่ เกิดบาดแผลขึ ้น “ตายแล้ ว...ตายอีกคนแล้ ว...ตายอีกคนแล้ ว..”

113

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามินดาถีบตัวลุกขึ ้นเดินถอยหลังจนหงายหลังล้ มกองอีกครัง้ คราวนี ้เขาเจ็บหลังเพราะ กระแทกพื ้นหินอย่างแรง บิดตัวไปมาด้ วยความเจ็บปวด ขณะที่เอี ้ยวตัวไปทางด้ านทางเดิน เขาเห็น เท้ าคูห่ นึง่ เดินเข้ ามา เท้ าคูน่ นหยุ ั ้ ดนิ่ง อามินดาจึงเงยหน้ ามอง เป็ นนักท่องเที่ยวคนหนึง่ ที่คงเดินมาที่นี่เป็ นคน แรก นักท่องเที่ยวคนนันเป็ ้ นผู้หญิงตัดผมสันท่ ้ าทางทะมัดทะแมง ใส่รองเท้ าสําหรับเดินป่ า โดยเฉพาะ เธอคนนันมองอามิ ้ นดาอย่างงุนงง ทีแรกคงคิดว่าอามินดาเกิดอุบตั ิเหตุอะไรสักอย่าง แต่พอเหลือบมองไปไม่ไกลนักก็เห็นร่างของพสกนอนอยู่ นักท่องเที่ยวหญิงคนนันมองสองคนบนพื ้ ้นสลับไปมา พอจะปะติดปะต่อเรื่ องราวตาม ความเข้ าใจของตัวเองได้ “ช่วยด้ วย...” เธอเริ่ มตะโกน “ช่วยด้ วย..มีคนตาย ช่วยด้ วยมีคนถูกฆ่าตาย” อามินดาสะดุ้งสุดตัวร้ องห้ าม “เดี๋ยวคุณ เดี๋ยว” เขาลุกขึ ้นวิ่งเข้ าไปหาหญิงคนนัน้ นักท่องเที่ยวหญิงก้ าวถอย “อย่าเข้ ามานะ” “เดี๋ยว ๆ คุณเข้ าใจผิดแล้ วผมไม่ได้ ทําอะไรเขานะ” “ถ้ าอย่างนันแล้ ้ วเลือดที่แขนนายล่ะ” “อะไรนะ” อามินดาก้ มมองแขนตัวเอง ตังแต่ ้ ข้อศอกลงไปจนถึงฝ่ ามือมีเลือดไหลเป็ นทาง เปราะเปื อ้ นไปหมด “เลือดมาได้ ยงั ไง อ๋อ..ไม่นะคุณ ผมเป็ นแผล..นี่ไง” เขาชูข้อศอกให้ ดู “เพราะนายต่อสู้กบั เขาไงล่ะ แต่เขาแพ้ ” “ไม่ใช่นะคุณ..” มีเสียงฝี เท้ าวิ่งมา นักท่องเที่ยวกลุม่ หนึง่ จํานวน 4-5 คนวิ่งเข้ ามา “ช่วยด้ วย ๆ ค่ะ มีคนตาย” นักท่องเที่ยวกลุม่ นันวิ ้ ่งไปตามนิ ้วชี ้ของเธอ เห็นร่างของพสก “ตายจริ ง ๆ ด้ วย นายฆ่า เขาอย่างนันรึ ้ ” “ไม่ใช่ผมนะ พวกคุณทุกคนเข้ าใจผิด ผมเองก็เพิ่งตื่นขึ ้นมาแล้ วก็เห็นเค้ านอนอยูต่ รงนัน” ้ “พวกเธอไปล็อคแขนเค้ าสิ” นักท่องเที่ยวหญิงสัง่ สองคนจากในกลุม่ จึงวิ่งไปจับแขนอามินดาล็อคแน่น 114

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

มีนกั ท่องเที่ยวทยอยกันมาอีกเรื่ อย ๆ ต่างก็งนุ งงและตกใจกับภาพตรงหน้ า อามินดาได้ แต่สา่ ยหน้ าส่งสายตาอ้ อนวอนไปยังทุกคน ในขณะที่เขากําลังอ่อนแรงเพราะไม่มีใครเชื่อสักคน ผู้ชายคนหนึง่ ก็วิ่งเข้ ามาพร้ อมด้ วยสีหน้ าเงียบขรึมต่างจากคนอื่น “คุณ..ช่วยผมด้ วยสิ” ผู้ชายคนนันมองเขา ้ มองศพของพสก แล้ วกลับมามองเขาอีกครัง้ “คุณไอคิว ช่วยผมด้ วยสิ ไม่มีใครเชื่อว่าผมไม่ได้ ทํา” เพื่อนเก่าของราเมษและคนในกลุม่ ของไอคิวกรูกนั มาอยูด่ ้ านหลังไอคิว “เอ่อ..ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ตอนนี ้ไม่วา่ อะไรก็ดจู ะเป็ นใจให้ ทกุ คนคิดแบบนัน” ้ “แต่วา่ ผมไม่ได้ ทํานะครับ แล้ วถ้ าเกิดทุกคนเป็ นพยานแบบผิด ๆ ผมคง..” “คุณอามินดา...ถ้ าคุณทําก็คือคุณทํา ถ้ าคุณไม่ได้ ทําก็ไม่ต้องกลัวอะไร แค่บอกความจริ ง ที่เกิดขึ ้นแล้ วปล่อยให้ เจ้ าหน้ าที่เค้ าตัดสินเองดีกว่า ” อามินดาพยายามขยับตัวแต่สองคนเดิมยังรัง้ แขนเขาไว้ อยู่ “คุณไอคิว เมื่อวานผมรู้สกึ ทึง่ ในตัวคุณมาก แต่ถึงอย่างนันผมก็ ้ พดู ขัดคุณตลอด ผมขอโทษจริ ง ๆ คุณกรุณาช่วยเป็ นพยานให้ ผม ได้ มยว่ ั ้ าผมไม่ได้ เป็ นคนฆ่าพสกน่ะ” “..ผมจะเป็ นพยานให้ คณ ุ แน่นอนถ้ าคุณไม่ได้ เป็ นคนฆ่าเขาจริ ง” อามินดายิ ้มออก “ขอบคุณมากครับ” ไอคิวเดินเข้ าไปในฝูงคนที่มงุ ดูศพของพสก อามินดาได้ ยินเสียงเขาถามคนที่มงุ ดูวา่ มีใคร แตะต้ องศพหรื อไม่ ระหว่างที่ไอคิวพยายามตรวจดูศพ อามินดามองดูการกระทําทุกขันตอนของไอ ้ คิว แต่กลับมีใบหน้ าหนึง่ มาขันกลาง ้ อามันดายืนอยูต่ รงหน้ าเขาดวงตาแดงกํ่าด้ วยความโกรธ “พี่อามัน” อามินดายิ ้มเมื่อเห็นพี่สาวคนที่พอจะพึง่ พาได้ “พี่อามันช่วยอามิน..” อามันดาไม่ฟังเสียง เธอตบหน้ าน้ องชายเหมือนที่เคยทําตอนที่ธาริ นเกิดอุบตั ิเหตุเหยียบ ก้ อนหินพลาดแล้ วล้ มลงระหว่างเดินขึ ้นภู อามินดาจึงตระหนักเดี๋ยวนันเองว่ ้ าไม่มีใครคิดเข้ าข้ างเขาสักคน แม้ แต่.. “แม้ แต่พี่อามัน...” อามินดามองหน้ าพี่สาว มีรอยแดงเป็ นปื น้ ใหญ่ที่แก้ มด้ านขวา มีเสียง อื ้ออึงและสายตามองมาที่เขา 115

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ทําไมอามิน..ทําไมอามินถึงกลายเป็ นคนเลือดเย็นได้ แบบนี ้” อามินดาฉุนเฉียว ออกแรงสะบัดแขนจนหลุดจากสองคนที่รัง้ เขาไว้ ซึง่ สองคนนันเองก็ ้ จง ใจจะปล่อยเขาเพราะเห็นว่าคงหนีไปไหนไม่ได้ มีนกั ท่องเที่ยวรายล้ อมเต็มไปหมด “อามินเป็ นคนเลือดเย็นมาแต่ไหนแต่ไรอยูแ่ ล้ วนี่” อามันดาส่ายหน้ าในคําพูดประชดประชันของเขา “..พี่เข้ าใจว่าเธอไม่ได้ เป็ นคนทําให้ ธาริ น ล้ มลงจนเกิดแผล แต่เธอก็กลับสารภาพออกมาว่าเธอแกล้ งให้ ธาริ นเหยียบก้ อนหินก้ อนที่ไม่มนั่ คง เธอขอเฝ้ าธาริ นเพราะเป็ นความรับผิดชอบที่ทําให้ ธาริ นต้ องบาดเจ็บและก็ยงั แสดงออกว่าเป็ นห่วง เป็ นไยธาริ น แต่ที่จริ งเธอแค่ต้องการหาโอกาสที่จะทําร้ ายเธอ” อามันดาพูดพล่ามออกมาเหมือนอัด อันมานาน ้ “แล้ วคราวนี ้...เธอก็มาแกล้ งทําเป็ นผู้พบศพคนแรก แกล้ งมีบาดแผล ยอมให้ ตวั เองเจ็บ เพื่อที่จะได้ รอดพ้ นจากข้ อสงสัย” อามินดาอ้ าปากค้ าง เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าพี่สาวของเขาปะติดปะต่อเรื่ องราวขึ ้นเองได้ ถึงเพียงนี ้ “แล้ วใครบอกคุณว่าน้ องชายของคุณพบศพคนแรก” ไอคิวเอ่ยขึ ้นด้ านหลังอามันดา อามันดาหันหลังไปทันที “...ก็ในเมื่อฉันเห็นอามินถูกจับอยูแ่ บบนี ้ แล้ วสายตาของทุกคนก็ จับจ้ องมาที่เขา จะให้ ฉนั คิดเป็ นอย่างอื่นไปได้ ยงั ไงล่ะ” “อันที่จริ ง..” ไอคิวพูดเสียงราบเรี ยบมองอามินดาที่ยืนโงนเงนเหมือนเสาไม้ สงู ไร้ ฐานตัง้ “นอกจากที่เขาจะเป็ นคนพบศพคนแรกแล้ ว เขายังหลับหมดสติอยูข่ ้ าง ๆ ศพด้ วยซํ ้า” อามันดาได้ ฟังถึงกับอึ ้ง หันกลับมาหาอามินดา “เธอคิดเรื่ องแบบนี ้ได้ ยงั ไง ถึงขนาดแกล้ ง นอนหมดสติ” อามินดาได้ แต่สา่ ยหน้ า ไม่อยากจะพูดแก้ ตวั อีกต่อไป ราเมษโผล่เข้ ามายืนอยูข่ ้ าง ๆ อามันดา จับมือเธอแน่น อามินดามองเห็นก็ยิ่งเจ็บใจ “ทีไอ้ ผ้ ชู ายคนอื่นน่ะพี่เชื่อแบบหัวปั กหัวปํ า แต่กบั น้ องชายของตัวเอง ไม่วา่ จะพูดยังไงก็ ไม่มีวนั เชื่อ” “อามิน..” อามันดาทําท่าจะเงื ้อมือขึ ้นตบหน้ าน้ องชายแต่ก็ระงับไว้ “ก็เพราะว่าพฤติกรรม ของเธอตังแต่ ้ เด็ก ๆ มันทําให้ พี่คิดแบบนันน่ ้ ะสิ”

116

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวหันมาสนใจอามันดาทันที เธอบอกว่าพฤติกรรมตอนเด็กของอามินดาทําให้ เชื่อว่า เขาจะทําเรื่ องรุนแรงแบบนี ้ได้ “พี่ยงั จําได้ ดี ไม่เคยลืม เธอถือมีดไล่ฟันทุกคนที่เข้ ามาขอเงินพ่อ เธอแทงเพื่อนของพ่อคน หนึง่ ต่อหน้ าพ่อและพี่ เธอแอบผสมยาถ่ายลงไปในแก้ วนํ ้าของคนที่มา เธอเอาตะปูขึ ้นสนิมวางไว้ บนเก้ าอี ้ที่เธอเลือ่ นให้ แขก...แล้ วมาตอนนี ้ก็เปลีย่ นจากตะปูเป็ นเครื่ องช็อตไฟฟ้ า เปลีย่ นจากยาถ่าย เป็ นยาพิษ เปลีย่ นจากไล่ฟันเป็ นลงมือฆ่า” ไอคิวมองสองพี่น้องสลับไปมา เขาเองสับสนไม่น้อยกับเบื ้องหลังของคนทังสอง ้ อามินดาพยักหน้ าช้ า ๆ ซํ ้า ๆ อยูอ่ ย่างนัน้ “นัน่ สิ อามินทําแบบนันจริ ้ ง ๆ แต่วา่ ทังหมดที ้ ่ ทําไปก็เพื่อปกป้องพี่กบั พ่อไม่ใช่หรื อไง ที่พอ่ บอกตลอดว่าให้ อามินปกป้องพี่นะ่ ปกป้องอีกร่างหนึง่ ของตัวเอง” อามันดาชะงัก..พ่อของเธอเคยพูดแบบนันจริ ้ ง บอกให้ อามินดาปกป้องเธอซึง่ เป็ นอีกร่าง หนึง่ ของเขา “พอเถอะ..” เสียงวาดฝั นดังอยูเ่ บื ้องหลังอามินดา มีโยนินยืนอยูข่ ้ าง ๆ ทุกคนหันไปมองวาดฝั นขณะที่เธอเดินเข้ ามาหาอามินดา “ถ้ าเธอไม่ได้ ทําก็คือไม่ได้ ทํา เพราะฉะนันเลิ ้ กเถียงกันซะที เจ้ าหน้ าที่กําลังจะมา จากนี ้ไปก็ปล่อยให้ มนั เป็ นไปอย่างที่มนั ควรจะ เป็ นเถอะ” “นัน่ สิอามันดา เลิกต่อว่าน้ องของเธอซะที” โยนินเอ่ย “บางทีอาจจะมีคนใส่ร้ายเพื่อทําให้ เธอคิดแบบนันก็ ้ ได้ ” “ว่าแต่...” ไอคิวแทรกขึ ้น “อีกคนไปไหนล่ะครับ” “อีกคน..” ราเมษมองไอคิว “ก็อีกคนที่เป็ นฝาแฝดกับคนที่เสียชีวิตน่ะครับ” ราเมษและทุกคนหันมองรอบตัว แต่ไม่วี่แววของนิกรอยูท่ ี่ลานพระแก้ วแห่งนี ้เลย

117

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 24 : DA-DE-VO-LI นิกรยืนอยูเ่ บื ้องหน้ าศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวาง เขาเดินกลับจากผานกแอ่นโดยกลับ ทางเดิมไม่ได้ ผา่ นไปทางลานพระแก้ ว สีหน้ าเขาเรี ยบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เขาเดินผ่านหน้ า ศูนย์ตรงไปยังห้ องพักทางด้ านในเพื่อจะเข้ าไปในห้ องที่มีศพของธาริ นอยู่ ตอนนี ้ไม่มีเจ้ าหน้ าที่อยูแ่ ถวนัน้ บางทีอาจจะนอนหลับอยูห่ รื อไปตรวจแถว ๆ ใกล้ เคียง ดังนันนิ ้ กรจึงเดินเข้ าไปเปิ ดประตูห้องได้ โดยง่าย แต่ทว่า.. ศพของธาริ นไม่อยูแ่ ล้ ว...ซึง่ หมายความว่าเจ้ าหน้ าที่ได้ นําศพของธาริ นลงภูไปในช่วงที่ นักท่องเที่ยวนอนหลับหรื อไม่ก็ช่วงที่นกั ท่องเที่ยวทยอยกันไปดูพระอาทิตย์ขึ ้นที่ผานกแอ่น ในห้ อง นันจึ ้ งว่างเปล่าหลงเหลือเพียงผ้ าฝ้ ายดิบเนื ้อหยาบสีขาวที่กองสุมอยูม่ มุ หนึง่ ไม่นานพสกก็เดินออกมาจากห้ องนัน้ เดินตรงลัดสนามหญ้ าไปยังฝั่ งตรงข้ ามของศูนย์ ฯ อีกครึ่งชัว่ โมงต่อมาบริ เวณศูนย์ ฯ ก็เต็มไปด้ วยนักท่องเที่ยวที่เดินกลับมาจากผานกแอ่น มี เสียงจอแจพูดถึงเรื่ องการตายของพสกเป็ นระยะ ๆ เจ้ าหน้ าที่แต่ละคนเริ่ มวิ่งวุน่ ด้ วยสีหน้ า เคร่งเครี ยด และกลุม่ ของอามันดาก็ถกู ติดตามอย่างใกล้ ชิดหรื อเรี ยกอีกอย่างก็คือถูกกักตัวกึ่งเปิ ด พอกลุม่ ของอามันดามาถึงศูนย์ ฯ ก็ถกู พาเข้ าไปในห้ อง ๆ หนึง่ เพื่อสอบปากคําเรื่ องที่ เกิดขึ ้น อามินดาถูกเชือกพันรอบมือทังสองข้ ้ างไขว้ อยูข่ ้ างหลัง ก้ มหน้ าเดินเข้ าไปอย่างคนหมด หนทาง พอเจ้ าหน้ าที่ทราบว่ายังเหลืออีกคนที่ไม่ได้ มาด้ วยกันจากลานพระแก้ ว เจ้ าหน้ าที่ก็เริ่ มต้ น ตามหาโดยใช้ คําบอกเล่าของคนในกลุม่ ว่าหน้ าตาละม้ ายคล้ ายผู้ตาย ไอคิวเดินวนรอบเต้ นท์ของตัวเองพลางคิดถึงเรื่ องที่เกิดขึ ้นอยูใ่ นหัว เขาติดใจหลายอย่าง สําหรับเรื่ องที่ไม่นา่ เป็ นไปได้ และยังนึกถึงสีหน้ าแสนเจ็บปวดของอามินดาที่ขอร้ องให้ เขาช่วย 118

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

แต่วา่ ก่อนอื่นเราจะต้ องรู้ต้นสายปลายเหตุ..ไอคิวคิด การฆาตกรรมที่เกิดขึ ้นนี ้ต้ องมีที่มา ที่ไปอย่างแน่นอน คงไม่ได้ เป็ นการฆ่ากันตายเพราะอารมณ์ชวั่ วูบแน่ ๆ คืนก่อนหน้ ามีผ้ หู ญิงตาย คนแรก เช้ าวันถัดมามีเพื่อนชายที่สนิทตายลงไปอีก แน่นอนว่าต้ องมีแรงจูงใจบางอย่างซ่อนอยูแ่ ละ ใช้ ภกู ระดึงแห่งนี ้เป็ นสถานที่ฆาตกรรม ผู้หญิงที่ชื่อธาริ นกับเพื่อนชายที่ชื่อพสกต้ องมีเรื่ องบาดหมางกับใครสักคนที่นี่ บางทีคน ๆ นันอาจจะเป็ ้ นนักท่องเที่ยวที่บงั เอิญมาพบหรื ออาจจะเป็ นคนในกลุม่ ที่มาด้ วยกันด้ วยซํ ้า..นัน่ อาจ รวมถึงนิกรด้ วย นิกรจะต้ องรู้เรื่ องอะไรบางอย่างแน่นอน.. นัน่ สิ..บางที นิกรอาจจะถูกหมายหัวเป็ นรายต่อไป หรื อถ้ าไม่ใช่นิกรก็อาจจะป็ นคนฆ่าทัง้ สองเองแล้ วโยนความผิดทังหมดมาให้ ้ อามินดาก็ได้ ไม่ส.ิ .นี่เรากําลังเข้ าข้ างอามินดามากเกินไป อามินดาที่ดผู ิวเผินเหมือนจะเข้ าข่ายถูกหา ว่าเป็ นฆาตกรไปเสียทุกอย่าง อย่างที่อามันดาพี่สาวของอามินดาพูด อามินดาเป็ นคนที่เคยอยู่ ใกล้ ชิดกับผู้ตายตอนเกิดเหตุ ทังกรณี ้ ของผู้หญิงที่ชื่อธาริ นและกรณีของพสก แม้ จะดูเหมือนถูกทํา ให้ สลบไป แถมยังมีบาดแผล แต่นนั่ อาจจะเป็ นการแสร้ งทําก็ได้ อีกอย่าง..ตอนที่เราอยูท่ ี่ผานกแอ่น เราพยายามสังเกตคนในกลุม่ นันทุ ้ กคนว่าอยูต่ รงไหน บ้ าง พสกคนที่ตายเคยนัง่ คุยอยูก่ บั คูร่ ักที่ชื่อโยนินกับวาดฝั น แต่วา่ ตอนนันเรากลั ้ บไม่เห็นนิกรซึง่ เป็ นแฝดของพสกเลย เราได้ ยินคนที่ชื่อวาดฝั นเรี ยกผสก แต่กลับไม่เห็นนิกรเลย รวมทังอามิ ้ นดาก็ ด้ วย ถ้ าเราไม่เห็นพสกกับอามินดาในตอนนัน้ มาตอนนี ้ก็คงไม่ใช่เรื่ องแปลกอะไร เพราะพบศพ ของพสกกับตัวของอามินดาที่ลานพระแก้ ว แต่กลายเป็ นว่านิกรกับอามินดาไม่อยู่ มันหมายความ ว่ายังไงกันแน่ หรื อว่านิกรเองที่ไปกับอามินดาแล้ วทําให้ อามินดาสลบ หลังจากนันก็ ้ มาจัดการกับพสกซึง่ เรี ยกไปด้ วยกันได้ ง่ายกว่า ไม่ส.ิ ..ในทางตรงข้ าม ถ้ าอามินดาเป็ นคนเรี ยกทังสองล่ ้ ะ เริ่ มจากนิกร ตามด้ วยพสก.. ไอคิวหยุดชะงักทันทีเมื่อความคิดหนึง่ แล่นเข้ ามาในหัว

119

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

หรื อว่านิกรก็ตายไปแล้ ว..ไม่จริ งน่า อามินดาฆ่านิกรก่อนแล้ วฆ่าพสก แต่ให้ เราคิดว่าพสก ถูกฆ่าก่อนอย่างนันรึ ้ ถ้ าเป็ นอย่างนันจริ ้ งแล้ วศพของนิกรอยูท่ ี่ไหนล่ะ.. อามินดาฆ่าคนสามคนแบบนันรึ ้ ...ฆ่าธาริ น ฆ่าพสก ไม่สิ ..ฆ่านิกร แล้ วฆ่าพสก ถ้ าแบบนี ้ ก็จะทําให้ เรื่ องที่เราไม่เห็นอามินดากับนิกรที่ผานกแอ่นดูมีเหตุผล พอฆ่านิกรแล้ เอาศพไปซ่อนที่ไหน สักแห่ง จึงทําให้ พสกเดินมาหาโดยที่ไม่ต้องไปหาเองที่ผานกแอ่น ซึง่ พสกคงแอบล่วงหน้ าเดินมาที่ ลานพระแก้ วก่อนที่นกั ท่องเที่ยวคนอื่น ๆ จะทยอยกันเดินกลับ ส่วนเรื่ องของธาริ นนันง่ ้ ายมาก อามินดาบอกว่าจะอยูเ่ ฝ้ าด้ วยความรู้สกึ รับผิดชอบ แต่ที่ จริ งคือแอบลงมือฆ่าเธอด้ วยยาพิษ ใช่ส.ิ .พูดถึงยาพิษไซยาไนต์ พสกเองก็ถกู ฆ่าด้ วยวิธีนี ้เช่นกัน โดยทําให้ เกิดบาดแผลที่หลัง เหมือนอย่างธาริ น แต่วา่ .. ไอคิวเดินวนรอบเต้ นท์เกือบครบ 50 รอบน่าจะได้ เพราะกิตติ เพื่อนเก่าของราเมษนัง่ จ่อม มองไอคิวอยูน่ านแสนนาน เห็นสีหน้ าท่าทางหลากหลายรูปแบบของไอคิวที่ปนเปสลับไปมา แต่วา่ ถ้ าทังสองถู ้ กฆ่าด้ วยาพิษจริ ง ๆ ละก็..แล้ วทําไมเรื่ องแบบนันถึ ้ งเกิดขึ ้น ไอคิวสะดุ้งสุดตัวเมื่อกิตติเอามือมาแตะที่ไหล่ “อ้ ะ..ขอโทษครับที่ทําให้ ตกใจ” กิตติยกมือระดับหน้ าอก “ว่าแต่พี่ไอคิวเดินมาครบห้ าสิบ รอบแล้ วนะครับ” “อะไรห้ าสิบรอบ” ไอคิวงง “พี่ไอคิวน่ะครับ เดินวนรอบเต้ นท์ครบห้ าสิบรอบแล้ วนะครับ” “หืม..อย่างนันเหรอ” ้ ไอคิวมองเต้ นท์ของตัวเอง “ห้ าสิบรอบเลยเหรอ” “พี่คิดอะไรอยูห่ รื อครับ ปกติไม่เห็นพี่เป็ นแบบนี ้มาก่อน” “คิดอะไรน่ะหรื อ..ก็คิดเรื่ อง..” ไอคิวหยุดนิดนึง ควรจะบอกกับกิตติดีหรื อไม่ “ ..ก็เรื่ องการ ตายของสองคนนันน่ ้ ะ” “กะแล้ วเชียว..ถ้ าอย่างนันพี ้ ่กําลังสงสัยใครเป็ นพิเศษอยูห่ รื อเปล่าครับ เป็ นเพื่อนผมหรื อ เปล่า”

120

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ราเมษน่ะหรื อ..” ไอคิวเอียงคอ “นัน่ สิ ..พี่ถามนายได้ หรื อเปล่า ราเมษน่ะ มีเรื่ องอะไรที่ ต้ องคิดมากหรื อบาดหมางอะไรกับใครอยูห่ รื อเปล่า” “ไม่มีนี่ครับ..ราเมษเพื่อนผมไม่เคยมีเรื่ องอะไรกับใครหรอก แค่ลาํ พังดูแลพ่อมันก็เหนื่อย แล้ ว” “หมายถึงอะไร” กิตติลงั เลที่จะบอก แต่แล้ วก็คิดว่าคงไม่เป็ นไร เพราะไอคิวคงไม่ใช่คนประเภทที่รังเกียจ เรื่ องแบบนี ้ “พ่อของราเมษป่ วยเป็ นโรคเอดส์นะ่ ครับ” ไอคิวเลิกคิ ้วสูง “อย่างนันรึ ้ ” “ที่มนั ยอมมาเที่ยวภูกระดึงก็เพราะต้ องการจะขอยืมเงินแฟนมันเพื่อไปรักษาพ่อตัวเอง” “ขอยืมเงิน..อามันดา...” “คนนันแหละครั ้ บ..เห็นแบบนันแต่ ้ วา่ ครอบครัวอามันดารวยมาก เป็ นครอบครัวตระกูล เก่าแก่ทางภาคใต้ มีนามสกุลว่าสิมิลา แต่วา่ ตอนนี ้ครอบครัวสิมิลานัน่ ไม่เหลือใครนอกจากอามัน ดา น้ องชายและพ่อ” “นายไปรู้เรื่ องนี ้มาจากไหน” “ราเมษเคยเล่าน่ะครับ..เพราะอันที่จริ งตอนแรกราเมษไม่คิดจะจริ งจังกับอามันดา แต่วา่ ตอนนี ้ผมเองก็ไม่ร้ ูวา่ มันคิดยังไง” “แล้ วราเมษกับธาริ นล่ะ สองคนนี ้เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า” “เคยครับ..” ไอคิวขมวดคิ ้วแน่นเคยเจอก่อนมาที่นี่อย่างนันหรื ้ อ “ครับ..เรื่ องนี ้ทังราเมษและธาริ ้ นเองพร้ อมใจกันปิ ดไม่ให้ ใครรู้วา่ ทังสองเคยเจอกั ้ นมาก่อน ทังสองคนรู ้ ้ จกั กันทางอินเตอร์ เน็ตน่ะครับ” “อินเตอร์ เน็ตอีกแล้ วรึ ” “ครับ..เท่าที่มนั เล่าให้ ฟังดูเหมือนว่าธาริ นจะใช้ ชื่อว่านกพิราบสีขาว ราเมษใช้ ชื่อว่าดาดิโว ลิ” “อะไรนะ..ดาดิโวลิ อย่างนันหรื ้ อ แปลว่าอะไร” “ดาดิโวลิ แปลง่ายมากครับ” 121

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวหลับตาลงคิดสักพักก็ลมื ตาขึ ้น “เพื่อนของนายรักพ่อมากขนาดนันเลยรึ ้ ” “ใช่ครับ พ่อคือทุกสิง่ ทุกอย่างของมัน มันทําเพื่อพ่อได้ ทกุ อย่างจริ ง ๆ”

122

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 25 : UNDER TENT ศพของพสกถูกวางแทนที่ศพของธาริ นที่คงถูกลําเลียงลงภูไปเรี ยบร้ อยแล้ ว อามันดา ราเมษ โยนินและวาดฝั นมองศพของพสกอย่างสงสัย ทัง้ 4 คนเพิ่งออกจากห้ อง ๆ หนึง่ ที่ถกู ทําเป็ น ห้ องสอบสวน พอโยนินออกมาเป็ นคนสุดท้ าย อามินดาก็ถกู ลากตัวเข้ าไปแทนเป็ นครัง้ ที่สอง มีเสียงกระฟั ดกระเฟี ยดดังเล็ดลอดออกมา นัน่ คงเป็ นเสียงของอามินดาที่ทํายังไงก็ไม่ ยอมรับสารภาพว่าได้ ฆา่ ธาริ นและพสก จนเจ้ าหน้ าที่ร้ ูสกึ หวัน่ ใจว่าเขาอาจจะพูดความจริ ง “ผมบอกแล้ วว่าอยูท่ ี่ผานกแอ่น แต่วา่ ผมเดินกลับก่อน” “ทําไมคุณถึงต้ องเดินกลับก่อนล่ะ” “ก็พสกนัดผมน่ะสิ ความจริ งคุณควรไปถามเจ้ าหน้ าที่คนก่อนนะ เพราะผมบอกไป หมดแล้ ว” “ไม่เป็ นไร ผมอยากรู้จากปากคุณมากกว่า” “เฮอะ...” อามินดาเตะขาโต๊ ะ “แล้ วก็กรุณาสํารวมกิริยา” อามินดาเมินหน้ าไปทางอื่น พยายามบิดมือสองข้ างที่ถกู มัดไว้ ด้านหลัง “พสกนัดคุณไปเรื่ องอะไร” “เรื่ องพี่อามัน” “ว่า..” “พสกบอกว่าเขามีข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ชื่อราเมษที่เป็ นแฟนของพี่อามันว่าเคยรู้จกั กับธาริ น” “หืม..” 123

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แปลว่าก่อนมาถามผมคุณไม่ได้ ถามเจ้ าหน้ าที่คนก่อนเลย” อามินดามองหน้ าเจ้ าหน้ าที่ อย่างตําหนิ “ใช่” เจ้ าหน้ าที่ไม่แยแส “เพราะยังไงเราก็สรุปความกันหลังจากนี ้..ที่คณ ุ บอก แสดงว่า ราเมษกับธาริ นรู้จกั กันหรื อไม่ร้ ูจกั กัน” “ผมไม่ร้ ู เพราะพอผมไปถึงยังไม่ทนั ได้ ถามอะไรก็สลบไปแล้ ว” “ถูกตีหรื อ..ยังไง” “จากด้ านหลัง ที่ตรงนันมื ้ ดมาก ลําพังไฟฉายกระบอกเล็กของผมก็ได้ แค่สอ่ งทางเดินว่า มันตรงไปไหน คิดว่าคนที่ทําร้ ายผมคงอาศัยแสงไฟฉายของผมนัน่ แหละระบุตําแหน่งผมในความ มืด” “ถูกตีตรงไหน” “ที่หลัง คุณอยากจะเห็นรอยชํ ้าหรื อไง มันไม่มีหรอก มันคงหายไปแล้ วล่ะ” “คุณหมุนคอมองหลังตัวเองเห็นหรื อยังไงถึงได้ ร้ ูวา่ มันหายไป” อามินดาแตะโต๊ ะซํ ้าด้ วยความหงุดหงิด “มันตีผมจริ ง แต่วา่ แค่พอให้ ทรุด ไม่ทําให้ สลบ แล้ วจากนันมั ้ นก็ใช้ เครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าจี ้ที่คอผม..ผมกระตุกตัวชาแล้ วก็ไม่ร้ ูเรื่ องอะไรอีกแล้ ว” “เครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าอย่างนันเหรอ ้ เอามาจากไหน” “ของธาริ นน่ะ” เจ้ าหน้ าที่ยื่นหน้ าเข้ ามาใกล้ “ผู้หญิงที่ตายไปคนนันน่ ้ ะหรื อ” “ใช่มนั เป็ นของธาริ น ตังแต่ ้ เธอตายก็ไม่มีใครสนใจกระเป๋ าของเธอ มันคงหยิบเอาไปจาก กระเป๋ าเธอได้ ง่ายดาย” “เดี๋ยวนะครับ ผมว่าคุณเข้ าใจผิด” เจ้ าหน้ าที่แย้ งขึ ้น “จะบอกว่าผมขโมยไปเองหรื อไง แล้ วเอามาจี ้คอตัวเอง คุณจะบ้ ารึเปล่า” “ไม่ใช่ครับ..คือเรื่ องนัน...” ้ เจ้ าหน้ าที่ชะงัก เขาเกือบจะหลุดบอกเรื่ องสําคัญให้ ผ้ ตู ้ องหารู้ “..คุณไม่ร้ ูจริ ง ๆ หรื อครับว่าใครเอาไป” “รู้ส.ิ .ฆาตกรไง” เจ้ าหน้ าที่เคลือ่ นตัวมานัง่ พิงพนักเก้ าอี ้ “คุณไม่ร้ ูจริ ง ๆ งันสิ ้ นะ แต่วา่ นอกจากคุณแล้ วคน อื่น ๆ รู้กนั ทุกคนว่าใครเป็ นคนเอาเครื่ องช็อตไฟฟ้ าไป” 124

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“หมายความว่าไง..” “..เอาเป็ นว่า ถ้ าเรื่ องนี ้คุณไม่ร้ ูจริ ง ๆ คุณก็อาจจะพ้ นข้ อกล่าวหาได้ ” อามินดาชะโงกหน้ าไปหาเจ้ าหน้ าที่บ้าง “อย่างนันเหรอครั ้ บ” “แค่อาจจะนะครับ” --- IQ DETECTIVE --

อามันดาดึงคอเสื ้อราเมษจากด้ านหลังขณะที่เดินกลับไปยังเต้ นท์พร้ อมกับทุกคนที่เหลือ “เธอเอาเครื่ องช็อตไฟฟ้ าไปไว้ ไหน” “ในกระเป๋ าไง ถามทําไม” “เจ้ าหน้ าที่เค้ าถามเรื่ องนี ้กับฉัน เค้ าไม่ได้ ถามเธอเหรอ” “ป่ าว แต่ฉนั ก็บอกเค้ าไปว่าฉันเก็บเอาไว้ หลังจากธาริ นหกล้ มตอนนัน” ้ “แล้ วมันยังอยูห่ รื อเปล่า เครื่ องช็อตไฟฟ้ าน่ะ” “อยูส่ ใิ ครจะเอาไปล่ะ” “ตอนที่อามินเข้ าไปโดนสอบถามครัง้ แรกก่อนหน้ าเราน่ะ เจ้ าหน้ าที่บอกว่าอามินได้ บอกว่า จริ ง ๆ แล้ วอามินไม่ได้ สลบเพราะโดยตีหรื อโดนของแข็งอะไรฟาดจนสลบไปหรอกนะ แต่วา่ โดนช็อตด้ วยเครื่ องช็อตไฟฟ้ าต่างหาก” ราเมษหยุดเดินทันที “อะไรนะ” อามันดาหยุดและมองโยนินกับวาดฝั นที่เดินนําหน้ าไป “เธอแน่ใจหรื อว่าเครื่ องช็อตน่ะอยูใ่ นกระเป๋ า” ราเมษรี บวิ่งพรวดนําหน้ าโยนินและวาดฝั นตรงไปยังเต้ นท์ทนั ที โยนินและวาดฝั นหันไป มาระหว่างราเมษกับอามันดาที่อยูข่ ้ างหลัง แต่อามันดากลับวิ่งตามไปโดยไม่ตอบอะไร โยนินกับ วาดฝั นจึงจําใจต้ องวิ่งไปด้ วย อามันดาหยุดอยูห่ น้ าเต้ นท์ของราเมษ เต้ นท์สนั่ ไหวเพราะราเมษค้ นกระเป๋ าตัวเอง อึดใจ หนึง่ จึงโผล่หน้ าออกมา มองเห็นอามันดา โยนินและวาดฝั นจ้ องมอง “ไม่ม.ี .” ราเมษตอบพร้ อมกับหอบจาง ๆ “อะไรไม่มี..” โยนินถาม “ถ้ าอย่างนันใครเอาไป” ้ อามันดาไม่สนใจโยนิน ถามราเมษกลับ “นิกรหรื อเปล่า..” 125

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“พวกนายน่ะ” ราเมษมองคูข่ องโยนิน “ขอค้ นกระเป๋ าหน่อยได้ มย” ั้ “ว่าไงนะ” วาดฝั นร้ อง “เรื่ องอะไร พวกเธอกําลังหาอะไร” “เครื่ องช็อตไฟฟ้ า” “ทําไมรึ..” “อย่าเพิ่งถาม ขอดูก่อนได้ มย” ั ้ ราเมษพุง่ พรวดไปที่เต้ นท์ของอามันดาและวาดฝั น ค้ น กระเป๋ าของทังสอง ้ แต่ก็ไม่พบเครื่ องช็อตไฟฟ้ า เขาจึงกลับมาที่เต้ นท์ตวั เองเพื่อค้ นกระเป๋ าของ โยนินแต่ก็ไม่พบอีกเช่นกัน “ใครจะโง่ทิ ้งเอาไว้ ละ่ เป็ นฉันคงทิ ้งไปไหน ๆ แล้ ว” วาดฝั นขมวดคิ ้ว “นัน่ สิ มันคงทิ ้งไปตามป่ าข้ างทางแล้ วล่ะมัง”้ “ลองค้ นเต้ นท์ของนิกรดูส”ิ อามันดาชี ้ไปที่เต้ นท์ของพสกและนิกร ราเมษจึงเปิ ดเต้ นท์ฝั่งตรงข้ ามแล้ วมุดเข้ าไป แต่อีกไม่กี่นาทีก็ออกมา “เห็นมัยไม่ ้ เจอหรอก” วาดฝั นกอดอก โบกมือไปมา “ในเต้ นท์นะ่ ไม่เจอ แต่วา่ ..” ราเมษพูดแค่นนแล้ ั ้ วก็อ้อมไปด้ านข้ างเต้ นท์ ดึงหมุดปั กกาง เต้ นท์ออกสองมุมแล้ วยกฐานเต้ นท์ขึ ้น เต้ นหงายเอียงขึ ้น ปรากฏให้ เห็นสิง่ หนึง่ อยูบ่ นพื ้นหญ้ าใต้ เต้ นท์ “แต่ข้างใต้ นะ่ ไม่แน่” วาดฝั นหยุดโบกมือ และเอามือข้ างนันชี ้ ้ไปที่พื ้น หันไปมองโยนิน “ดูนนั่ สิ” ราเมษหยิบเครื่ องช็อตไฟฟ้ านันขึ ้ ้นมาตรงหน้ าอามินดา “มันไปอยูข่ ้ างใต้ ได้ ยงั ไง” อามันดามองเครื่ องนันอย่ ้ างสงสัย “เรื่ องนันคงต้ ้ องถามจากตัวนิกรแล้ วล่ะ” ราเมษเอ่ยพร้ อมยิ ้มที่มมุ ปาก

126

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 26 : ALONE “ผมขอ...เดินเที่ยวไปกับพวกคุณได้ มยครั ั ้ บ” ไอคิวเดินดุม่ ๆ เข้ ามาแล้ วกล่าวกับกลุม่ ของ อามันดา 9 โมงเช้ าของวันที่สองในการท่องเที่ยวบนภูกระดึง อามันดามีความรู้สกึ เหนื่อยล้ าแสน สาหัสเหมือนอยูบ่ นภูนี ้มานับสิบวัน แต่ไม่ร้ ูเพราะอะไรพอเธอเห็นใบหน้ าของไอคิวแล้ วกลับรู้สกึ เหมือนมีพลังงานไร้ ตวั ตนถาโถมเข้ ามาในตัวเธอ ทําให้ เธอรู้สกึ สดชื่นอย่างบอกไม่ถกู “ได้ ส.ิ .” อามันดาตอบรับคําขอของเขา อันที่จริ งไอคิวก็ไม่ได้ แสดงสีหน้ าแบบคนเด็ดเดี่ยวหรื อคนเอาจริ งเอาจังอะไรมากมาย เขา ออกจะทําตัวเอื่อยเฉื่อย ท่าทีแบบทีเล่นทีจริ งต่อหน้ าทุก ๆ คนด้ วยซํ ้า ซึง่ อามินดาน้ องชายของเธอ เห็นแบบนันแล้ ้ วเคยนึกไม่ชอบขี ้หน้ าเมื่อตอนแรกพบ วาดฝั นมองหน้ าอามันดาอย่างไม่เข้ าใจ ลากตัวอามันดาเดินออกห่างจากไอคิว “เธอไปชวนเค้ าทําไม” อามันดาค่อยขยับตัวหันมามองวาดฝั น “ไม่ร้ ูส.ิ .แต่วา่ ฉันรู้สกึ ว่าเค้ าคือความปลอดภัย” “เธอพูดว่าไงนะ..ความปลอดภัย” “ใช่..” อามันดากวาดสายตามองทุกคนที่ยืนอยูห่ า่ งออกไปไม่กี่ก้าว มีราเมษ โยนิน และไอ คิว จากนันกลั ้ บมามองวาดฝั น “ไม่กี่นาทีที่ผา่ นมาเราเจอเครื่ องช็อตไฟฟ้ า แล้ วนิกรก็ไม่ร้ ูวา่ หายไป ไหน ก่อนหน้ านี ้เราเห็นศพพสก เมื่อวานเราเห็นศพธาริ น และตอนนี ้ อามินดาถูกคุมตัวอยูใ่ นห้ อง ในศูนย์ฯ...ทังหมดนั ้ น่ ทําให้ ฉนั เห็นว่าเค้ าคือความปลอดภัย”

127

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

วาดฝั นนิ่งเงียบเมื่อได้ ฟังคําพูดของเพื่อน “นัน่ สินะ...แต่วา่ เดี๋ยวอามินดาก็จะออกมา แล้ วเราจะไปดูพระอาทิตย์ตกกันที่ผาหล่มสัก” “ฉันไม่อยากไปไหนแล้ ววาดฝั น” อามินดาบอก “ตอนนี ้ที่ฉนั ทําได้ คือเดินไปเรื่ อย ๆ แบบไร้ จุดหมาย เดินไปตามทางในแผนที่เพื่อให้ หมดวันไปก็เท่านัน้ รอจนถึงวันพรุ่งนี ้ที่เราจะกลับกัน ” ไอคิวเดินไปสนทนากับราเมษและโยนิน ปล่อยให้ อามันดากับวาดฝั นคุยกันตามลําพัง “นัน่ สินะ ถ้ าหากว่าตัว๋ รถทัวร์ ที่เราซื ้อเป็ นของวันนี ้ก็คงดี” วาดฝั นเหลือบมองท้ องฟ้ า “แต่ วันนี ้ท้ องฟ้ าสดใสอากาศดีเหมือนไม่ร้ ูร้อนรู้หนาวกับเรื่ องที่เกิดขึ ้นเลย” อามันดามองไปรอบตัว นักท่องเที่ยวส่วนมากกําลังเตรี ยมตัวเพื่อเดินป่ าในเช้ าวันนี ้ ต่าง ยิ ้มแย้ มเฮฮา ดูตื่นเต้ นที่จะได้ ไปดูพระอาทิตย์ตกยามเย็น ทุกคนคงจะลืมไปแล้ วว่าเมื่อสองชัว่ โมง กว่าก่อนหน้ านี ้เกิดอะไรขึ ้น อามันดาหยุดสายตาทันทีเมื่อเห็นอามินดาน้ องชายเดินเข้ ามาด้ วยสีหน้ าอิดโรย เธอดีใจที่ น้ องชายถูกปล่อยตัวออกมา แต่กลับไม่ร้ ูจะพูดอะไรกับเขา อามินดามองพี่สาวแวบหนึง่ จึงเดินผ่านพี่สาวและวาดฝั นตรงไปที่ราเมษแล้ วกระชากคอ เสื ้อเขาทันที “นายใช่มยที ั ้ ่เก็บเครื่ องช็อตไฟฟ้ า” “อามิน..” อามันดาเผลอดุเขาอีก “นายเก็บเครื่ องนัน่ ใช่มยั ้ ตอนที่ฉนั เดินนําไปก่อนตอนที่ธาริ นหกล้ ม นายคงหวังดีกลัว ว่าธาริ นจะเผลอเจ็บตัวอีกเพราะมีเครื่ องนัน่ ในกระเป๋ าเลยขออาสาเก็บเอาไว้ เอง” ราเมษสะบัดมือเขา เสื ้อกันหนาวบริ เวณคอยับยูย่ ี่ “เรื่ องนี ้ใคร ๆ เค้ าก็ร้ ูกนั มีแต่นาย เท่านันแหละที ้ ่ไม่ร้ ู ” ไอคิวมองอามินดาอย่างต้ องการค้ นหาคําตอบ อามินดาจึงหันมาทางเขาแล้ วบอก “ผมถูกเครื่ องช็อตไฟฟ้ าทําให้ สลบ แล้ วคนที่เก็บเครื่ องนัน่ ก็คือหมอนี่” อามินดามองไอคิว แต่ชี ้ไปที่ราเมษ “พอทีเถอะ อามิน..เลิกโยนความผิดไปให้ ใครต่อใครมัว่ ซัว่ เสียที” อามันดาตะคอก “พวก เราน่ะเจอเครื่ องช็อตไฟฟ้ านัน่ แล้ ว แล้ วเราก็คยุ เรื่ องนี ้กันแล้ ว ราเมษน่ะเค้ าไม่มีทางเป็ นคนทําร้ าย เธอหรอก” 128

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวหันไปมองอามันดาทันที “เจอหรื อครับ หมายความว่ามันไม่ได้ อยูท่ ี่ราเมษอย่างนัน้ หรื อครับ” อามันดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทําท่าจะเอ่ยปากเล่า แต่ราเมษกลับชิงพูดเสียก่อน “เราเจอมันใต้ เต้ นท์ของพสกกับนิกรน่ะครับ แต่วา่ ก่อนหน้ านันมั ้ นควรจะอยูใ่ นกระเป๋ า ของผม เพราะว่าผมเป็ นคนที่ขอเครื่ องนันจากธาริ ้ นมาเก็บไว้ เอง เรื่ องนี ้ทุกคนรู้หมดยกเว้ นอามินดา ที่ตอนนันกํ ้ าลังโกรธจึงเดินนําพวกเราไปก่อน” “อยากให้ เจ้ าหน้ าที่มาได้ ยินจากปากนายจริ ง ๆ ” อามินดามองราเมษ “ฉันจะได้ พ้นข้ อ กล่าวหาซะที” “พบในเต้ นท์ของพสกงันหรื ้ อครับ” ไอคิวไม่สนใจอามินดา แต่ถามราเมษกลับ “ใต้ เต้ นท์ครับ ไม่ใช่ในเต้ นท์ มันอยูท่ ี่พื ้นหญ้ าข้ างใต้ เต้ นท์นะ่ ครับ ” ไอคิวเลิกคิ ้วสูง เดินไปยังจุดที่ราเมษเคยยกพื ้นเต้ นท์ขึ ้นเพื่อเอาเครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าออกมา “ทําไมมันไปอยูใ่ ต้ เต้ นท์ได้ ละ่ ..ทําไมไม่เอาไปไว้ ในเต้ นท์ให้ ร้ ูแล้ วรู้รอดไปเลย” “มันคงจะรี บ หรื อไม่ก็ไม่อยากจะให้ เราพบ คงคิดว่ายังไงอามินดาก็ต้องพูดเรื่ องที่ โดยช็อต แล้ วพวกเราอาจจะมาหาในเต้ นท์ ซึง่ แค่ค้นกระเป๋ าหรื อเข้ าไปในเต้ นท์เฉย ๆ” ราเมษ สันนิษฐาน “แล้ วตอนนี ้เครื่ องช็อตไฟฟ้ าอยูไ่ หนล่ะครับ” “ฉันเก็บไว้ เอง” อามันดาเอ่ยขึ ้น “ฉันอยากจะเก็บมันเอาไว้ เอง เพราะหากเกิดอะไรขึ ้นอีก คนที่นา่ สงสัยที่สดุ ก็คือฉัน คนอื่นจะได้ ไม่ต้องถูกสงสัย” “พูดอะไรแบบนันน่ ้ ะอามันดา” วาดฝั นนิ่วหน้ าใส่ “ช่างมันเถอะ เรารี บเดินทางกันดีกว่า” “แล้ วอามินดาไปได้ ใช่มยครั ั ้ บ” ไอคิวถาม “ได้ สคิ รับ..ผมถูกปล่อยตัวออกมาแล้ วนี่ไง เหตุผลก็คือผมไม่ร้ ูเรื่ องเครื่ องช็อตไฟฟ้ านัน่ ” “อ้ อ..ดีเลยครับ แม้ วา่ จะเกิดเรื่ องถึงขันมี ้ คนตาย แต่ก็อย่าเอาเรื่ องนันมาคิ ้ ดจนเราไม่ได้ มี ความสุขจะดีกว่านะครับ” ไอคิวบอกกับทุกคน “อีกอย่าง..คนที่ชื่อนิกรก็ไม่ร้ ูไปอยูท่ ี่ไหนใช่มยล่ ั ้ ะครับ บางทีเราอาจจะเจอเขากลางทางก็ได้ ”

129

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นัน่ สินะ..” โยนินเอ่ยขึ ้น “บางทีหมอนัน่ คงแค่อยากจะปลีกวิเวกเดินทางนําพวกเราไปก่อน มันก็เหมือนกับต้ องทําแบบนี ้เท่านันถึ ้ งจะอยูร่ อดไปได้ ” วาดฝั นหันมาทางโยนินพร้ อมกับไอคิวด้ วยความสงสัยในคําพูดของเขา โยนินมองทังสอง ้ นัยว่าเขาพูดอะไรผิดไปหรื อเปล่า เขาจึงกระอักกระอ่วนพูดแก้ “ก็..หมอ นัน่ ไม่มีใครแล้ วนี่ครับ คนที่รักตายไปสองคน เหลือตัวคนเดียวแบบนี ้ ก็เหมือนอยูต่ วั คนเดียวดี ๆ นี่เอง เพราะฉะนันมี ้ แต่ต้องทนอยูค่ นเดียวให้ ได้ เท่านันถึ ้ งจะอยูร่ อดต่อไปได้ หมอนัน่ ..นิกร..คง อาจจะกําลังฝึ กให้ ชินกับการอยูค่ นเดียวก็ได้ นะ่ ครับ” อยูด่ ี ๆ วาดฝั นโผเข้ ากอดโยนินอย่างไม่มีสาเหตุจนไอคิวรู้สกึ ตกใจกับการกระทําของเธอ แต่ทว่าราเมษกับอามันดานันดู ้ เหมือนจะเข้ าใจ ว่าทําไมโยนินถึงพูดออกมาแบบนัน้

130

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 27 : INVITATION เนื่องจากอามันดาไม่มีแรงอยากเดินไปไหนอยูแ่ ล้ ว เธอจึงยกมือคนแรกขอเช่าจักยานขี่ไป วาดฝั นเองก็ด้วย มีแต่พวกผู้ชายที่อยากเดินเท้ ามากกว่า และด้ วยจํานวนผู้ชายก็ทําให้ ผลโหวตชนะ สีต่ อ่ สอง “แบบนี ้ก็แย่สิ ฉันต้ องทนเดินหรื อไง” วาดฝั นโอดครวญใส่โยนิน “ก็ไม่เห็นไปไรเลยนี่ เธอสองคนก็ขี่ไป เราสีค่ นก็เดินไป พอเธอสองคนเหนื่อยก็หยุด ก็ พอดีกบั ที่เราเดินตามไปถึงพอดี” โยนินบอก “แต่วา่ ..” วาดฝั นยื ้อแขนเขาเหมือนเด็ก “ฉันอยากให้ นายขี่ด้วยน่ะ” “ผมว่าโยนินเองก็ขี่อีกคนก็ได้ นะครับ แบบเป็ นสามต่อสาม แบบนี ้พอใครขี่จกั รยานจน เมื่อยก็ลงมาเดิน ใครเดินจนเมื่อยก็มาขี่จกั รยานผลัดกันนะครับ” “แบบนันเลย” ้ วาดฝั นยิ ้มเห็นด้ วยกับไอคิว นักท่องเที่ยวจะเริ่ มเดินทางด้ วยเท้ าหรื อจักรยานจากศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวางไปยัง จุดหมายคือผาหล่มสัก แต่วา่ การเดินทางนันไม่ ้ ใช่แค่เดินไปเรื่ อย ๆ เพียงอย่างเดียว เพราะก่อนที่ จะถึงผาหล่มสักก็มีจดุ พักท่องเที่ยวมากมายแล้ วแต่ใครจะเลือกไป นี่คงเป็ นเสน่ห์อย่างหนึง่ ที่ดงึ ดูด คนให้ มาเที่ยวที่นี่ เพราะภายในวันเดียวตลอดการเดินป่ าจะพบแหล่งธรรมชาติมากมายหลากหลาย ท้ ายที่สดุ พอเห็นตะวันตกดินก็จะเป็ นที่อิ่มอกอิ่มใจว่าได้ เห็นพระอาทิตย์ตกดินที่ภกู ระดึงซึง่ สูงจาก ระดับนํ ้าทะเลกว่า 1200 เมตร ไอคิวได้ รับการติดต่อจากกิตติเพื่อนเก่าของราเมษทางโทรศัพท์มือถือ แต่วา่ สัญญาณไม่ ค่อยดีจึงขาด ๆ หาย ๆ รู้แต่เพียงว่ากําลังมุง่ หน้ าเดินทางลงภูอย่างที่กําหนดการวางเอาไว้ ซึง่ ก็เป็ น 131

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

กําหนดการของไอคิวด้ วยเช่นกัน แต่วา่ ก่อนที่เขาจะมาขอเดินไปเที่ยวกับกลุม่ ของอามันดาด้ วยนัน้ เขาแทบจะตัดสินใจในวินาทีสดุ ท้ ายที่กลุม่ ของเขาที่มีกิตติอยูด่ ้ วยกําลังจะลงภูไป แต่กิตติเองก็ไม่แปลกใจอะไร เพราะเขาพอรู้นิสยั ชอบซอกแซกอยากรู้อยากเห็นเรื่ องแนว นี ้ของไอคิวอยูแ่ ล้ ว กิตติเคยได้ ฟังไอคิวเล่าเรื่ องการไปเยี่ยมเพื่อนรุ่นพี่คนหนึง่ ที่ชื่อพินนราที่หมูบ่ ้ านสายฟ้ า ที่ นัน่ เกิดคดีขึ ้น และเขาก็เป็ นผู้คลีค่ ลายมันลงได้ แบบที่ตวั ไอคิวเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าทําได้ ราเมษเองพยายามโทรหากิตติหลายครัง้ แต่เพราะสัญญาณไม่ดีจึงติดต่อกันไม่ได้ สกั ที จึง ต้ องถามไอคิวและรู้วา่ กิตติลงภูไปแล้ ว พอราเมษเดินเข้ ามาถามเรื่ องของกิตติ ไอคิวจึงสบโอกาสถามเขากลับบ้ าง ขณะที่อามัน ดา วาดฝั นและโยนินขี่จกั รยานค่อนข้ างสบาย และอามินดาเดินโดดเดี่ยวอยูค่ นเดียว “กิตติบอกกับพี่วา่ นายรู้จกั คนที่ชื่อธาริ นมาก่อนหน้ านี ้” ไอคิวเริ่ มต้ นถามเรื่ องที่ราเมษเองก็ คาดไม่ถึง “มันบอกหรื อครับ” ราเมษหันควับ “ใช่ กิตติบอกว่านายคือ ดาดิโวลิ” “มันนี่ปากพล่อยจริ ง ๆ” “อย่าไปว่ากิตติเลย ที่เขาเล่าก็เพราะหวังดีกบั เพื่อนอย่างนายด้ วย” ราเมษมองไอคิวอย่างไม่เข้ าใจ “นายเข้ ามาเกี่ยวข้ องกับการตายของคนสองคน กิตติจึงจําเป็ นต้ องเล่าความจริ งให้ ฟัง เพราะกิตติเองก็ไม่แน่ใจในตัวของนายเองว่านายเป็ นคนแบบไหนกันแน่ นายน่ากลัวถึงขนาดฆ่าคน ได้ หรื อว่านายกลายเป็ นแค่ผ้ ตู ้ องสงสัย” “เข้ าใจแล้ วครับ..” “ถ้ าหากเจ้ าหน้ าที่หรื อตํารวจสืบจนรู้วา่ นายคือดาดิโวลิซงึ่ เป็ นเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตกับ ธาริ น และรู้จกั ธาริ นมาก่อนหน้ านี ้ แต่กลับปิ ดบังว่ารู้จกั กัน นายคงตกอยูใ่ นสภาพเดียวกันอามิน ดา” ราเมษมองอามินดาที่เดินเอื่อย ๆ อยูข่ ้ างหน้ า “นัน่ สิครับ” 132

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“พอจะบอกพี่ได้ หรื อเปล่าเรื่ องของธาริ นน่ะ” ไอคิวมองราเมษ “ทุกอย่างที่เธอรู้เกี่ยวกับ ธาริ น” ราเมษเหลือบไปมองอามันดาที่ขี่จกั รยานคูไ่ ปกับวาดฝั นห่างออกไปหลายเมตร ซึง่ คงจะ ไม่ได้ ยินการสนทนาของเขาและไอคิว “ผมรู้จกั ธาริ นทางอินเตอร์ เน็ต ผมสนใจเธอ เพราะว่าเธอเป็ นลูกนักการเมืองคนหนึง่ ซึง่ แน่นอนว่าคงมีเงินมากโข ผมเคยเห็นเธอมาก่อนจึงพยายามสืบเสาะจนได้ อีเมล์ของเธอมา จากนัน้ เราจึงคุยกันผ่านทาง IM เรื่ อยมา แต่ธาริ นก็ไม่เคยเห็นหน้ าผมสักครัง้ จากนันก็ ้ มีพสกและนิกรที่ใช้ ชื่อว่าผู้พิทกั ษ์ วิหค กับ ผู้ปกป้องสีขาว มาขอเป็ นเพื่อนทาง IM ด้ วย แน่นอนคงได้ อีเมล์ผมจากธาริ น และธาริ นเองคงจะสัง่ ให้ สองคนนันคอยดู ้ พฤติกรรมของผมด้ วยว่าจะมาไม้ ไหน ” “ถ้ าอย่างนันแล้ ้ วสองคนนันที ้ ่บอกว่าเป็ นเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตของธาริ นล่ะ นายพอ รู้จกั มัย” ้ “สองคนนันผมไม่ ้ ร้ ูจกั หรอกครับ คงเป็ นเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตกับธาริ นจริ ง ๆอย่างที่พวก เค้ าบอก” “อืม..นายก็ร้ ูจกั ธาริ นเรื่ อยมา แต่ธาริ นก็ยงั ไม่ร้ ูจกั นาย ทัง้ ๆ ที่อยูม่ หาวิทยาลัยเดียวกัน ” “รู้จกั ครับ..” “หืม..รู้จกั เหรอ” “ผู้หญิงที่ชื่อธาริ นนัน่ ..ถ้ าไม่ใสซื่อซะจนน่าหมัน่ ไส้ ก็คงจะเหมือนปี ศาจร้ ายในคราบ นกพิราบสีขาว” ไอคิวชะงัก มองราเมษที่ก้มหน้ าเดินมองเท้ าตัวเอง “ผมเคยเห็นธาริ นออกมาจากโรงพยาบาลนิรนามพร้ อมกับพสกและนิกร” “โรงพยาบาลนิรนามอย่างนันหรื ้ อ..ที่ที่พอ่ ของนายอยูใ่ ช่มย” ั้ “ใช่ครับ..เรื่ องสืบประวัติผม ธาริ นซึง่ เป็ นลูกนักการเมืองและมีบอดี ้การ์ ดอย่างพสกและ นิกรคงทําได้ ไม่ยาก ผมจึงรู้วา่ ที่ผา่ นมาธาริ นรู้จกั ผมมากกว่าที่ผมรู้จกั เธอเสียอีก ” “อย่างนันหรอกหรื ้ อ..” ไอคิวเอานิ ้วแตะคางใช้ ความคิด “ถ้ าอย่างนันที ้ ่ธาริ นขอมาที่นี่ด้วยก็ ไม่ใช่เรื่ องบังเอิญน่ะสิ”

133

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ราเมษยิ ้มแสยะใส่ไอคิว “เรื่ องนันพี ้ ่ไอคิวคงคิดไม่ถึงหรอก อันที่จริ งผมนี่เองที่เป็ นคน เชิญธาริ นให้ มาด้ วยกันอย่างลับ ๆ น่ะครับ” ไอคิวเลิกคิ ้วสูงมองราเมษและเผลอหยุดฝี เท้ าลง แม้ กิตติเองก็คงจะยังไม่ร้ ูเรื่ องนี ้ เพื่อนที่ ชื่อราเมษคนนี ้เชิญธาริ นที่บอกว่าเหมือนปี ศาจร้ ายในคราบนกพิราบให้ มาเที่ยวที่ภกู ระดึงแห่งนี...้ ด้ วยจุดประสงค์อะไรกันแน่

134

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 28 : SLEEPWALKING ระยะทางจากศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวางไปถึงผาหล่มสักที่นกั ท่องเที่ยวนิยมเดินทาง ไปนันอยู ้ ท่ ี่ประมาณ 9 กิโลเมตร แต่ 1 กิโลเมตรแรกนันนั ้ กท่องเที่ยวบางกลุม่ ซึง่ เป็ นส่วนมากมักจะ ไปที่นํ ้าตกเพ็ญพบเก่า นํ ้าตกเพ็ญพบใหม่ นํ ้าตกโผนพบ นํ ้าตกเพ็ญพบและนํ ้าตกถํ ้าใหญ่ ซึง่ อยู่ นอกเส้ นทางการเดินทาง แต่ก็สามารถกลับมาบรรจบกันที่เส้ นทางหลักได้ นํ ้าตกทัง้ 5 นี ้ถือได้ วา่ เป็ นจุดสําคัญที่นกั ท่องเที่ยวที่มาเที่ยวภูกระดึงไม่ควรพลาด นอกจากการดูพระอาทิตย์ขึ ้นและตกแล้ ว เพราะแหล่งนํ ้าตกเหล่านี ้ล้ วงนสวยงามด้ วยธรรมชาติแท้ ๆ ที่ไม่มีสงิ่ ใดมาปรุงแต่ง อีกทังยั ้ งสามารถชมต้ นเมเปิ ล้ ที่มีใบสีแดงสดเกือบตลอดทังเส้ ้ นทาง อาจจะมีมากบ้ างน้ อยบ้ างตามแต่สภาพอากาศ นํ ้าตกเพ็ญพบจะมีต้นเมเปิ ล้ ที่เปล่งรัศมีด้วยใบสี แดงฉานทังต้ ้ น อีกทังนั ้ กท่องเที่ยวสามารถเดินเข้ าไปสัมผัสโขดหิน นํ ้าตก และต้ นเมเปิ ล้ ได้ อย่าง ใกล้ ชิด หากมีแรงลมพัด ใบเมเปิ ล้ ก็จะเด็ดตัวเองค่อย ๆ ร่วงพลิ ้วตกลงมาสูส่ ายนํ ้า ซึง่ เป็ นภาพที่นา่ ประทับใจเป็ นอย่างมาก บางคนที่เคยเห็นภาพเหล่านี ้แค่ในโปสการ์ ดก็อาจจะไม่เชื่อว่ามันสวยงาม จริ ง ๆ จนกระทัง่ ได้ มาสัมผัสด้ วยตาของตัวเอง อาการของนักท่องเที่ยวที่เดินเหน็ดเหนื่อยแต่เหงื่อไม่คอ่ ยออกเพราะอากาศที่เย็น เนื่องจากมีต้นไม้ สงู ใหญ่ของป่ าดิบชื ้นกําบังแดดเอาไว้ ไม่วา่ จะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ าแค่ไหน แต่พอ เห็นภาพของนํ ้าตกและใบเมเปิ ล้ แล้ วจะต้ องร้ องอุทานในลําคอและหายเหนื่อยเป็ นปลิดทิ ้ง ในวันแรกที่กลุม่ ของอามันดามานัน้ ไอคิวได้ มาเยือนที่นี่แล้ ว ในขณะที่กลุม่ ของอามันดา กําลังขึ ้นภู ไอคิวก็ขี่จกั รยานตามเส้ นทางนี ้เพื่อไปชมพระอาทิตย์ตกดิน ไอคิวซึง่ เดิมทีมีกําหนดการจะกลับวันนี ้ แต่เปลีย่ นใจกะทันหัน ยอมเหนื่อยเดินมากับกลุม่ ของอามินดาอีกครัง้ เพื่อหวังว่าจะรู้เบาะแสอะไรมากขึ ้น 135

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ทังหมดนั ้ น่ ก็เพราะกิตติขอร้ อง.. กิตติเพื่อนเก่าของราเมษรู้สกึ หวัน่ ใจเหลือเกินว่าคนที่ฆา่ สองคนนันคื ้ อราเมษนัน่ เอง เพราะราเมษมีแรงจูงใจมากมายเกี่ยวกับตัวของธาริ น เริ่ มจากการรู้จกั กันทางอินเตอร์ เน็ต การที่ ธาริ นและสองบอดี ้การ์ ดไปปรากฏตัวที่โรงพยาบาลนิรนาม การที่พอ่ ของราเมษป่ วยเป็ นโรคเอดส์ การที่ราเมษต้ องการเงินเพื่อไปรักษาพ่อ แม้ จะต้ องทําในสิง่ ที่ผิดก็ตาม ราเมษเป็ นคนลึกลับซับซ้ อนกว่าที่ไอคิวและอามันดาเข้ าใจมากทีเดียว และจุดนี ้คงมีแต่ อามินดาที่เห็น ซึง่ คงเป็ นเพราะประสบการณ์การเจอคนเห็นแก่เงินมากมายจนไม่ไว้ ใจใคร บางทีสงิ่ ที่อามินดาแสดงออกอย่างโจ่งแจ้ งว่าไม่ชอบขี ้หน้ าไอคิวอาจเพราะกําลังหยัง่ เชิงดู พฤติกรรมของไอคิวอยูก่ ็ได้ แต่พอตัวเองเข้ าตาจนจริ ง ๆ จึงรี บแสดงออกมาว่าเขาเชื่อใจไอคิวมาก เพียงใด “ราเมษมันรักพ่อของมันมาก เพราะว่ามันมี พ่อคนเดียว แม่ตายไปตัง้ แต่เด็ก และต้องใช้ ชี วิตอย่างยากลาบากฝ่ าฟั นมาด้วยกันกับพ่อ เมื ่อก่อนราเมษ เป็ นคนเก็บตัว พอเลิ กเรี ยนก็จะรี บ กลับบ้านเพือ่ ไปช่วยพ่อของมันทางาน” กิ ตติ บอกกับไอคิ วแบบนัน้ “เรี ยกว่าแทบจะไม่มีชีวิตวัยรุ่น เหมื อนอย่างทีว่ ยั รุ่นคนอืน่ ๆ ควรจะมี แม้กระทัง่ คราวทีส่ อบเอนทรานซ์ เข้ามหาวิ ทยาลัย ราเมษ อ่านหนังสือเอาเป็ นเอาตายเพือ่ ให้สอบเข้าได้ซึ่งก็ตอ้ งช่วยพ่อไปด้วย” ไอคิวนึกถึงคําพูดของกิตติขณะเดินอยูเ่ ยื ้องกับราเมษ “แล้วสงสัยมัย้ ครับว่าคนแบบนีจ้ ะเอาเวลาทีไ่ หนมานัง่ เล่นอิ นเทอร์ เน็ตเพือ่ คุยกับเพือ่ นไป เรื ่อยเปื ่ อย...ก็ตงั้ แต่พ่อมันเข้าโรงพยาบาลนัน่ แหละ โชคดีทีโ่ รงพยาบาลนิ รนามออกค่าใช้จ่ายให้ ส่วนหนึ่ง เรี ยกว่าราเมษมี เวลาว่างในช่วงนัน้ และมาอาศัยอยู่บา้ นผม เพราะมันได้ตกลงขายบ้าน เพือ่ เป็ นทุนรักษาพ่อและทุนในการเรี ยนต่อของมันเอง มันจึ งได้เริ่ มใช้คอมพิ วเตอร์ และเล่นจนมัน เก่งกว่าผมเสียอีก” ไอคิวคิดพลางมองอามันดาเปลีย่ นมาเดินและให้ จกั รยานกับอามินดา โยนินเปลีย่ นกับ ราเมษ และวาดฝั นเปลีย่ นกับเขา จึงจับจักรยานและเริ่ มต้ นถีบพลางคิดไปเรื่ อย ๆ ตอนนี ้ทุกคนได้ ผา่ นนํ ้าตกเพ็ญพบกลับเข้ ามาสูท่ างหลักเรี ยบร้ อย ทางต่อจากนี ้ไปจากเป็ น เส้ นตรงที่ไม่มีแยกประมาณ 4 กิโลเมตรก่อนถึงเส้ นทางสามแยกไปผาแดงและผาหล่มสัก

136

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แต่ช่วงทีม่ นั อยู่บา้ นของผม ผมก็ได้รู้ความลับหลายอย่างของมันมากมาย ทัง้ เรื ่องทีน่ ่า ขาและเรื ่องทีน่ ่ากลัว มันเป็ นคนเอาจริ งเอาจังมากกว่าคนปกติ คงเพราะมันขาดอะไรหลายอย่างจึ ง ต้องพยายามขวนขวาย บางทีมนั เก็บเอาเรื ่องจริ งไปฝั นเป็ นตุเป็ นตะ บางทีก็กรนเสียงดังลัน่ เพราะ มันคงเหนือ่ ยมากนัน่ เอง..แต่ว่ามี อย่างหนึ่งทีผ่ มกลัวมัน..นัน่ ก็คืออาการละเมอตืน่ มาเดิ นป้ วนเปี ้ ยน ในบ้าน” ไอคิวแทบไม่ได้ ยินเสียงวาดฝั นชวนคุย เขาหันมาทางวาดฝั นที่พยายามเรี ยกชื่อเขา “ครับ ๆ เมื่อกี ้ว่าอะไรนะครับ” “หนูถามว่า พี่นะ่ ทําไมถึงยังไม่กลับไปพร้ อมเพื่อน ๆ ที่มาด้ วยกัน” “อ้ อ..เรื่ องนัน้ เอ่อ..พอดีวา่ พี.่ .” “พี่สงสัยใครงันหรื ้ อคะ” ไอคิวหันควับมามองวาดฝั น “เอ้ อ..ไม่ใช่แบบนันหรอก ้ คือว่าอันที่จริ งพี่แค่อยากสืบหา ความจริ งเรื่ องการตายของเพื่อนสองคนของพวกเธอ” “อ๋อ..ค่ะ ความจริ งพวกเราก็นา่ สงสัยด้ วยกันทังหมด ้ แต่วา่ พี่ไอคิวสงสัยใครเป็ นพิเศษ หรื อเปล่าคะ” “อืม..” ไอคิวลังเลที่จะถามเรื่ องหนึง่ กับวาดฝั น แต่จนแล้ วจนรอดก็พดู ออกไป “ราเมษน่ะ เคยมีอาการละเมอให้ เห็นบ้ างมัย” ้ วาดฝั นนิ่วหน้ า พยายามนึก “ก็ไม่นี่คะ อีกอย่างหนูก็ไม่เคยได้ นอนอยูด่ ้ วยกันแบบนี ้มา ก่อน นี่เป็ นครัง้ แรกที่เรามาเที่ยวแบบค้ างคืน คงจะต้ องถามโยนิน เพราะเมื่อคืนโยนินก็นอนเต้ นท์ เดียวกับราเมษ ว่าแต่ทําไมหรื อคะ” “อ๋อ..ก็..ได้ ยินมาว่าราเมษน่ะชอบละเมอตื่นขึ ้นมากลางดึก แล้ วก็เดินป้วนเปี ย้ นในบ้ านไป มาเหมือนคนตื่นนอน หรื อไม่ก็งีบหลับแล้ วเกิดละเมอขึ ้น แต่วา่ ไม่มีสติรับรู้อะไร ที่แย่กว่านันอาจจะ ้ ละเมอไม่ได้ สติทงที ั ้ ่ยงั ตื่นอยู่ บางทีถ้ามันเป็ นเรื่ องจริ ง พี่กลัวว่า..” “ราเมษเดินละเมอไปฆ่าใครต่อใครโดยไม่ร้ ูตวั อย่างนันหรื ้ อคะ” วาดฝั นโพล่งออกมา พอ รู้ตวั ว่าพูดเกินไปก็เอามือปิ ดปากทันที “มันก็มีโอกาสเป็ นไปได้ นะ่ ” ไอคิวบอก “ทังการฆ่ ้ าคนแบบไม่ได้ สติกบั รู้ตวั ตลอดว่ากําลัง ฆ่าใครอยู”่ 137

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 29 : HEMOPHILIA ไอคิวแนะนําให้ ทกุ คนเลือกเดินทางผ่านสระอโนดาต อันที่จริ งนักท่องเที่ยวส่วนมากก็นิยม ผ่านทางนี ้ ซึง่ เทียบกับอีกทางแล้ วก็ไม่ได้ มีระยะทางต่างกันมากมายนัก พอมาถึงสระอโนดาตก็เป็ นเวลาเกือบเที่ยงตรงแล้ ว สระอโนดาตนันเป็ ้ นสระนํ ้าธรรมชาติไม่ใหญ่มากนัก จะเรี ยกว่าทะเลสาบขนาดเล็กก็คงไม่ ผิด เป็ นแหล่งที่นํ ้าตกไหนมารวมจนเกิดเป็ นแอ่งนํ ้าขนาดย่อม ใต้ สระน่าจะเป็ นหินบะซอลซึง่ มีรุ พรุนสีออกนํ ้าตาลไปทางดํา ซึง่ หินนี ้บางจุดก็มีสว่ นคมไม่เหมาะแก่การเดินเหยียบยํ่า ดังนัน้ นักท่องเที่ยวส่วนมากจึงไม่นิยมลงไป จะมีก็แต่ช้างป่ าที่ลงมาเล่นนํ ้าที่นี่ในเวลาหลัง 4 โมงเย็น วาดฝั นลากโยนินมายืนริ มโขดหินตรงสระอโนดาตหลังจากที่นกั ท่องเที่ยวกลุม่ อื่น ๆ มายืน ถ่ายรูปกันเสร็ จและเดินต่อไปตามทางเดินเลียบสระ กวักมือเรี ยกราเมษให้ มาช่วยถ่ายรูปคูใ่ ห้ อามินดาลากจักรยานเดินเลียบสระมองคนสีค่ นที่กําลังสนุกสนานกับการถ่ายรูป จนไม่ทนั มองไอคิวที่เดินตามหลังมา “ดูเหมือนว่าทุกคนจะลืมเรื่ องเครี ยด ๆ ไปเลยนะครับพอมาเห็นสระอโนดาตนี่” อามินดาหยุดรถจักรยานหันกลับมามองไอคิว “พี่ไอคิว..” “นายเองก็ควรจะผ่อนคลายบ้ างนะ นายทําตัวเครี ยดเกินไปแล้ ว ” “แต่วา่ ผมถูกใส่ความว่า..” อามินดาเผลอปล่อยมือจากแฮนด์จกั รยานมาชี ้ตัวเอง ไอคิวจึง เอื ้อมมือไปจับตรงเบาะนัง่ เพื่อประคองไว้ “นายฆ่ารึเปล่าล่ะ..” อามินดานิ่งอึ ้งที่ถกู ถามคําถามแบบโยนลูกระเบิดใส่แบบนี ้ 138

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ผมไม่ได้ ..” “ถ้ านายไม่ได้ ฆา่ ก็ไม่ต้องกลัวอะไร พี่วา่ พี่เคยบอกแบบนี ้กับนายแล้ วเมื่อวานนะ ยิ่งนาย ทําตัวมัวมาพะวงกับเรื่ องนี ้ มันก็ยิงทําให้ คนอื่นเข้ าใจว่านายฆ่าจริ ง ” “แล้ วรวมถึงพี่ด้วยหรื อเปล่าล่ะครับ” อามินดามีทา่ ทีโกรธเคือง “ไม่หรอก นายดูสมบูรณ์แบบเกินไป” “หมายความว่ายังไงครับ” “หมายความว่าทุกอย่างมันพุง่ เป้ามาที่นายมากจนเกินไปน่ะสิ จะว่านายทําให้ ตวั เองดูนา่ สงสัยมันก็ดจู ะเกินไป เริ่ มตังแต่ ้ อปุ นิสยั ส่วนตัวของนาย ช่วงเวลาที่ทกุ คนไม่อาจรู้วา่ นายทําอะไร แต่พอรู้อีกทีนายก็อยูก่ บั คนตาย รวมทังอารมณ์ ้ ฉนุ เฉียวของนายด้ วย” อามินดาถอนใจ “ถ้ าอย่างนันพี ้ ่ไอคิวกําลังคิดว่าเป็ นใครล่ะครับ” ไอคิวเม้ มปากใช้ ความคิด “อืม..ไม่ร้ ูสิ ตอนนี ้บอกตามตรงว่ายังไม่ร้ ูอะไรเลย” “นัน่ สินะครับ ผ่านมาแค่วนั เดียว ถ้ ารู้ได้ รวดเร็ วขนาดนันก็ ้ คงจะเป็ นไปไม่ได้ ” จู่ ๆ มีเสียงร้ องกรี๊ ดของผู้หญิงดังขึ ้น พออามินดาและไอคิวหันไปทางต้ นเสียงก็พบว่า โยนินตกลงไปในสระอโนดาตครึ่งตัว เสียงราเมษหัวเราะร่วน แต่โยนินไม่หวั เราะด้ วยเพราะรู้วา่ เจ็บที่ปลายเท้ า “แกช่วยฉันขึ ้นไปหน่อย” โยนินยื่นมือสองข้ างไปให้ ราเมษและวาดฝั นฉุดเขาขึ ้นมา อามินดาทิ ้งจักรยานและเดินตามไอคิวไปใกล้ ๆ ขณะที่โยนินนัง่ จ่อมเหยียดขาตรงโขดหิน ที่ยืนถ่ายรูป ไอคิวมองเห็นเลือดจากแผลที่บริ เวณขาเหนือตาตุม่ เสียงอามันดากับวาดฝั นร้ องตก อกตกใจเมื่อเห็นแผลสดของโยนิน “คงไปขูดกับหินข้ างล่าง” โยนินบอกพลางเอามือนวดคลึงที่ขาหวังให้ คลายความเจ็บปวด “ขอโทษนะ ฉันผิดเอง” วาดฝั นกอดโยนินจากข้ างหลัง โยนินจึงจับมือเธอโอบเอว “เกิดอะไรขึ ้นหรื อครับ” ไอคิวเอ่ยถาม เพราะไม่ทนั ใดเห็นช่วงที่โยนินตกลงไป “วาดฝั นเค้ ากระทุ้งท้ องผมเล่น ๆ น่ะครับตอนถ่ายรูป แต่ผมดันเอนหลังจนเสียศูนย์พลาด ตกลงไปจริ ง ๆ” “นี่นายเดินไหวรึเปล่าเนี่ย ดูทา่ เลือดนายจะไม่หยุดง่าย ๆ นะ”

139

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

วาดฝั นควักเอาผ้ าเช็ดหน้ าผืนใหญ่ออกมาจากกระเป๋ าพับทบเป็ นสามเหลีย่ มแล้ ววางพาด ลงบนแผลที่ขาของโยนิน พันผ้ ารอบแล้ วผูกปม “ขอโทษนะ” วาดฝั นมีเสียงสัน่ เครื อ “ขอโทษทําไม ไม่ได้ เป็ นอะไรมากซะหน่อย” “ไหนแกลองลุกยืนดูหน่อย” ราเมษสัง่ แล้ วเข้ าไปประคองแขนของโยนินให้ ลกุ ขึ ้น โยนินพยายามยืนด้ วยขาข้ างเดียว จากนันจึ ้ งผ่อนแรงลงไปที่ขาข้ างที่บาดเจ็บ ปรากฏว่า เขาเจ็บจนทรงตัวไม่อยูห่ น้ าคะมําไปข้ างหน้ า แต่อามินดาประคองไว้ ทนั ก่อนจะคะมําไปจริ ง ๆ “พี่วา่ นายควรจะพักก่อนนะ นี่ก็เพิ่งจะเลยเที่ยงมา ยังไม่ถึงบ่ายโมงเลยด้ วยซํ ้า เราไม่ต้อง รี บกันก็ได้ ” ไอคิวเสนอ “ตรงนันมี ้ หินก้ อนใหญ่พอจะนัง่ พักได้ ” เขาชี ้ไปอีกด้ านห่างออกไปประมาณ 40 เมตร ระหว่างที่ราเมษและวาดฝั นประคองโยนินคนละข้ างเดินไปที่ก้อนก้ อนใหญ่ที่ไอคิวบอก เลือดของโยนินหยดจนดูเหมือนเส้ นประตรงจากสระอโนดาต โยนินยันตัวนัง่ ลงพร้ อม ๆ กับที่ทกุ คน ที่เหลือได้ โอกาสนัง่ พักบ้ างเหมือนกัน ไอคิวมองผ้ าพันแผลที่มีเลือดซึมออกมาจากขาของโยนินอย่างนึกเป็ นกังวล “นายเลือดกรุ๊ปอะไร” โยนินหรี่ ตามองไอคิว เพราะแสงแดดรุนแรงในตอนเที่ยง “กรุ๊ปโอครับ” “ตอนเด็ก ๆ นายเคยเกิดอุบตั ิเหตุจนเลือดออกแบบนี ้บ้ างมัย” ้ “เคยครับ ทําไมหรื อครับ” “แล้ วพ่อแม่ของนายห้ ามเลือดยังไง” “เอานํ ้าแข็งประคบน่ะครับบางที ก็ให้ กินวิตามินเค” “ถ้ าอย่างนันแล้ ้ วนายรู้ตวั หรื อเปล่านายเป็ น” “รู้ครับ..ผมเป็ นโรคเลือดไม่แข็งตัว” โยนินบอกด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย ไอคิวนิ่งอึ ้งมองบาดแผลเหนือตาตุม่ ของโยนิน ส่วนวาดฝั นแทบร้ องไหโฮออกมา “แล้ วนาย ได้ เตรี ยมยาหรื ออะไรมาบ้ างหรื อเปล่า” “เอามาครับ แต่วา่ มันอยูใ่ นกระเป๋ าในเต้ นท์” “ทําไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยล่ะ ฉันนี่แย่จริ ง ๆ” วาดฝั นพูดทังนํ ้ ้าตา 140

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ก็ฉนั ไม่เคยบอกใครนี่นา แล้ วเธอจะไปรู้ได้ ยงั ไงกัน” “แต่วา่ ..” วาดฝั นทําท่าจะพูดอีกแต่ก็หยุดไปเฉย ๆ “นายพอรู้วิธีเบื ้องต้ นในการห้ ามเลือดนะ” ไอคิวถาม “แถวนี ้ก็ไม่มีนํ ้าแข็งซะด้ วยสินะครับ” “ฉันจะรี บไปเอามาให้ นะ” วาดฝั นพูดแล้ วก็ลกุ ขึ ้นทันที “เดี๋ยว..เธอจะไปไหน” อามันดาร้ องห้ าม วาดฝั นหันไปทางอามันดา “ไปผานาน้ อย จากตรงนี ้ไปก็แค่สองกิโลเมตรกว่า ๆ ถ้ าไป จักรยานก็คงแป๊ บเดียว” “เธออยูเ่ ฝ้ าเถอะ..” อามินดาลุกขึ ้น สายตาทังหมดจึ ้ งจ้ องไปที่เขา “ผมไปเอามาให้ เอง” “ที่นนั่ ไม่มีนํ ้าแข็งหรอกนะ” ไอคิวพูดขึ ้นมา “ที่ผานาน้ อยเป็ นแค่จดุ ผ่านเวลานักท่องเที่ยว กลับจากดูพระอาทิตย์ตก ถ้ าให้ เดาถึงจะมีร้านค้ า แต่คงไม่มีนํ ้าแข็งหรอก” “ถ้ างันก็ ้ ไปผาหล่มสัก ที่นนั่ ต้ องมีแน่ ๆ” วาดฝั นบอก อามันดากางแผนที่ออกแล้ วเอานิ ้วชี ้ลากตามเส้ นทางตังแต่ ้ สระอาโนดาตไปเรื่ อย “เอา แบบนี ้นะ..พวกเราช่วยกันดีกว่า จากตรงนี ้คือสระอโนดาต เราลงไปที่ผานาน้ อย ไปดูวา่ มีหรื อเปล่า ถ้ าไม่มีก็ไปต่อที่ผาเหยียบเมฆ มีไม่อีกก็ไปผาแดงแล้ วก็ผาหล่มสัก” “ดีส.ิ .เอาแบบนันก็ ้ ได้ ” วาดฝั นกระตือรื อร้ นรี บวิ่งไปที่รถจักรยาน “ไม่ใช่เธอนะ วาดฝั น” อามันดาตะโกน “เธอต้ องอยูเ่ ป็ นเพื่อนโยนินที่นี่” วาดฝั นหยุดชะงัก “แต่วา่ ..” “นัน่ สิ เธออยูท่ ี่นี่ดีกว่านะ เดี๋ยวพวกเราสามคนไปเอง” ราเมษบอก “มีจกั รยานสามคัน ฉัน อามินดาและก็พี่ไอคิวไปเอง ส่วนเธอกับอามันดาอยูท่ ี่นี่แหละ” วาดฝั นห่อไหล่ลงอย่างหมดแรง “..ก็ได้ ..แต่รีบมาเร็ ว ๆนะ” ราเมษและไอคิวลุกขึ ้นรวมกับอามินดาที่ลกุ ขึ ้นอยูก่ ่อนแล้ ว รี บเดินตรงไปที่จกั รยานที่เอา พิงไว้ กนั ต้ นสน จากนันขี ้ ่ไปตามป้ายลูกศรตรงไปยังผานาน้ อย อามันดานัง่ พิงก้ อนหินก้ อนเดียวกันกับโยนินแต่อยูอ่ ีกด้ านหนึง่ ปล่อยให้ วาดฝั นกับโยนิน อยูก่ บั สองต่อสอง เลือดที่ไหลซึมออกมาจากแผลยังไม่ยอมหยุดลงง่าย ๆ

141

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ฉันขอโทษนะ..ความจริ งฉันควรจะรู้วา่ เธอเป็ นโรคเลือดไม่แข็งตัว ฉันนีม่ นั ไม่เอาไหน จริ ง ๆ ” วาดฝั นพูดพลางหยิบขวดนํ ้าจากในกระเป๋ าเป้ “ดื่มนํ ้าก่อนนะ” “พูดว่าขอโทษอยูไ่ ด้ บอกแล้ วว่าไม่ได้ เป็ นอะไร” วาดฝั นส่งนํ ้าให้ โยนินดื่มก่อน จากนันยื ้ ่นแขนไปส่งขวดนํ ้าให้ อามันดา “ยังจะมาปากแข็ง อีก..เลือดหมดตัวไปจะว่าไง” “ดีส.ิ .จะได้ ตายเหมือนพี่นิยามไปอีกคน..” อามันดาที่กําลังยกขวดนํ ้าดื่มเกือบสําลักเมื่อได้ ยินสิง่ ที่โยนินพูด. ..นิยาม คงเป็ นพี่ของโยนิน..แล้ วที่บอกว่าตายเหมือนกันคืออะไร..

โรคฮีโมฟี เลีย เป็ นความผิดปกติของร่างกายผู้ป่วยที่ขาดโปรตีนบางชนิดในเลือดจึงทําให้ เลือดไม่แข็งตัว ตามปกติ แล้ วในเลือดจะมีโปรตีนหลายชนิดที่เกี่ยวข้ องกับการแข็งตัวของเลือด โดยเรียกโปรตีนเหล่านี ้ว่า แฟคเตอร์ (coagulation factors) เมื่อเกิดบาดแผลจะมีเลือดไหลออกมาและโปรตีนเหล่านี ้จะช่วยทําให้ เลือดแข็งตัว เลือดจึง หยุดไหล แต่ในผู้ป่วยโรคฮีโมฟี เลียจะเกิดจากเลือดขาดโปรตีนชนิดใดชนิดหนึ่ง จึงทําให้ เลือดไม่แข็งตัว เช่น ถ้ าขาด แฟคเตอร์ 8 (Factor VIII)เรียกว่าโรคฮีโมฟี เลียชนิด เอ (Hemophilia A) ถ้ าขาดแฟคเตอร์ 9 (Factor IX) เรียกว่า โรคฮีโมฟี เลียชนิดบี (Hemophilia B) : ที่มา http://www.kroobannok.com/blog/11020 142

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 30 : ICE PLAN อามันดาหลับไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่ก็ไม่ร้ ู พอรู้ตวั อีกทีแสงแดดจากดวงอาทิตย์ก็สอ่ งแยงตาเข้ า มาพอดี เธอบิดขี ้เกียจแล้ วเอี ้ยวตัวหันไปมองโยนินกับวาดฝั น เห็นไหล่ของโยนินเกยกับก้ อนหินอยู่ พอชะเง้ อมองกลับไม่เห็นวาดฝั นอยูก่ บั โยนิน อามันดาลุกขึ ้น หัวเข่าเมื่อยล้ าแทบจะเหยียดขาตรงไม่ได้ เธอมองไปรอบ ๆ จึงเห็นวาดฝั น ยืนอยูต่ รงสระอโนดาตเหม่อมองออกไป มีนกั ท่องเที่ยวเดินผ่านเส้ นทางไปบางตา ปกติวาดฝั นมักจะรวบผมที่ยาวประบ่า แต่ภาพที่เห็นในตอนนี ้คือผมของเธอสยายสู้แรงลม ปลิวไปด้ านหลัง อามันดาเอามือข้ างหนึง่ แตะไหล่เธอเบา ๆ ซึง่ ทําให้ วาดฝั นสะดุ้ง ยกมือขึ ้นขยี ้ตา ไปมา “..เธอร้ องไห้ หรื อ” วาดฝั นหันกลับมาพร้ อมด้ วยรอยยิ ้มจาง ๆ แฝงความเศร้ า “อะไร..เปล่าซะหน่อย” “โยนินไม่เป็ นไรหรอก เชื่อฉันสิ” “ฉันรู้..ตอนนี ้แผลก็ไม่คอ่ ยมีเลือดออกแล้ ว บางทีพวกเราอาจจะวิตกไปเองเรื่ องโรคเลือด ไม่แข็งตัว” “พวกนันยั ้ งไม่มากันอีกหรื อ” “อืม..คิดว่าคงไปที่ผาหล่มสักแน่ ๆ ถึงได้ นานขนาดนี ้” “ผ่านไปเกือบสีส่ บิ นาทีแล้ ว” อามันดายกข้ อมือขึ ้นดูนาฬิกา “เธอไม่ได้ หลับเลยหรื อ” “เปล่า..ถึงจะเพลียยังไงก็คงหลับไม่ได้ ” วาดฝั นละสายตาจากสระอโนดาต หันหลังกลับ แล้ วเดินออกมา ก้ าวเท้ าเอื่อย ๆ ตรงไปยังที่ที่โยนินนอนอยู่ “แล้ วเธอล่ะ หลับไปนานไหม” “หลับไม่ร้ ูเรื่ องเลย สงสัยเพลียแดด ” 143

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เธอเองก็ไม่ต้องรู้สกึ แย่ไปกับเรื่ องที่มีใครต่อใครตายหรอกนะ มันไม่ใช่เธอที่ทําให้ พวกเขา ตายและก็ไม่มใี ครเชิญให้ พวกเขามาตาย” อามันดามีสหี น้ าเศร้ าหมองลง “แต่มนั ก็เหมือนเชิญ เพราะฉันเป็ นคนต้ นคิดที่จะมาเที่ยว ที่น”ี่ “สามคนนันอาสามาเองนะ ้ พวกเราไม่ได้ เชิญสักหน่อย จําไม่ได้ เหรอ ตอนที่เรานัง่ คุยกัน อยูด่ ี ๆ สามคนนันก็ ้ โผล่มาเอง บางที..” อามันดาเงยหน้ ามองวาดฝั นเมื่อเธอหยุดพูด “บางทีสามคนนันอาจจะฆ่ ้ ากันเองก็ได้ ” “อะไรนะ” อามันดาไม่อยากเชื่อว่าวาดฝั นจะคิดแบบนัน้ “คิดดูสิ สามคนนันอาสาเข้ ้ ามาโดยที่ไม่ได้ เกี่ยวข้ องอะไรกับพวกเราเลยสักนิด สามคน นันคงมี ้ ความโกรธแค้ นกันอยูก่ ่อนแล้ ว แล้ วดันบังเอิญว่าได้ ยินเรื่ องที่เราคุยกันพอดี ก็เลยมีคนหนึง่ ปิ๊ งขึ ้นมาว่าที่นี่แหละเหมาะสมที่สดุ เหมาะสมที่จะฆ่าและก็ป้ายความผิดมาให้ คนที่ยงั อยู่ ซึง่ ก็คือ พวกเราและก็อีกสองคนที่ธาริ นบอกว่ารู้จกั กันทางอินเตอร์ เน็ต” “แล้ วนิกรล่ะ..ตอนนี ้เรายังไม่เจอตัวหรื อศพของนิกรเลย” “ก็เพราะว่านิกรเป็ นคนฆ่าน่ะสิ จากนันก็ ้ หลบหนีแล้ วทําที่เป็ นว่าตัวเองได้ ตายไปแล้ ว ที่ นี่นะ่ มีทงป่ ั ้ า มีทงเสื ั ้ อ มีทงหน้ ั ้ าผาก ซึง่ มันก็พอเป็ นเหตุผลให้ หาศพไม่เจอได้ ” “หรื อว่าตอนนี ้นิกรอาจจะกําลังลงภูอยูก่ ็ได้ ” อามันดารู้สกึ ตื่นตระหนกกับความคิดของ ตัวเอง “ใช่ มันคงทําเป็ นไม่ร้ ูเรื่ องรู้ราวเดินหนีเราไปหน้ าตาเฉยแบบนัน” ้ ทังสองมาหยุ ้ ดอยูต่ รงก้ อนหินขนาดใหญ่ที่โยนินนอนพักอยู่ เลือดจากปลายเท้ าของโยนิน ซึมออกมาจนผ้ าเช็ดหน้ าผืนใหญ่ที่วาดฝั นมัดไว้ เปี ยกชุ่มไปด้ วยเลือดและพื ้นดินบริ เวณนันก็ ้ มีเลือด หยดอยูเ่ ต็ม ริ มฝี ปากของโยนินซีดเผือด ขอบตาก็เขียวคลํ ้า จู่ ๆ มีเสียงตะโกนดังขึ ้น..เป็ นเสียงของราเมษที่ปั่นจักรยานตรงรี่ เข้ ามาพร้ อมกับถุงนํ ้าแข็ง ในมือ

144

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“มาแล้ ว ๆ” ราเมษตระโกน ชูถงุ พลาสติกใส่นํ ้าแข็ง มีนํ ้าที่ละลายไหลเอื่อย ๆ ตรงก้ นถุง เขาเบรคกระทันหันแล้ วทิ ้งให้ จกั รยานล้ มกองกับพื ้นตรงมาที่โยนิน ยื่นถุงนํ ้าแข็งให้ อามันดา เอามือ ปลดผ้ าที่พนั แผลออก วาดฝั นเขย่าตัวโยนินเบา ๆ ให้ เขารู้สกึ ตัว โยนินเปิ ดเปลือกตามองเห็นราเมษ มีไอคิววิ่งมาทางด้ านหลัง ราเมษบิดเลือดออกจากผ้ าและควักเอาก้ อนนํ ้าแข็งใส่ผ้ารวบมุมผ้ ามัดเข้ าด้ วยกันแล้ วกด ตรงบาดแผล โยนินรู้สกึ เจ็บแปลบแต่ก็กดั ฟั นทน มือข้ างหนึง่ มีมือของวาดฝั นจับไว้ แน่น นํ ้าและเลือดละลายผสมกันหยดจากฝ่ าเท้ าของโยนิน เท้ าของเขาเริ่ มเย็นและชา “พี่ขอพลาสเตอร์ ปิดแผลเผื่อมาด้ วย” ไอคิวหยิบมันออกมาจากกระเป๋ ากางเกง ผ่านไปเกือบ 10 นาที เลือดเริ่ มหยุดไหล เท้ าที่เปี ยกชุ่มก็เริ่ มแห้ งลงมองเห็นรอยแผลแดง ยาวประมาณสองเซ็นติเมตรและเริ่ มมีเลือดแข็งตัวติดอยู่ ราเมษใส่นํ ้าแข็งเพิ่มและเปลีย่ นเอามาวาง ลงแถวตาตุม่ เพื่อรักษาความเย็นเอาไว้ ไอคิวหยิบเอาเกลือป่ นที่หอ่ ไว้ ในกระดาษหยอดลงในขวดนํ ้าแล้ วเขย่า เอาให้ โยนินดื่ม ระหว่างนันอามิ ้ นดาที่มาช้ าที่สดุ ขี่จกั รยานตรงเข้ ามา “ดีขึ ้นรึยงั ” อามินดาถามพี่สาวของเขา “ดีขึ ้นแล้ ว ทําไมอามินมาช้ าจัง” “อามินพยายามจะหาช็อคโกแลตจากพวกนักท่องเที่ยว ได้ มาเท่านี”้ อามินดาควักเอา ห่อช็อคโกแลตเต็มฝ่ ามือยื่นให้ โยนิน โยนินทําปากพะงาบ ๆ พูดว่าขอบใจแต่ไม่มีเสียง “ขอบใจเธอมากนะ” วาดฝั นแกะห่อช๊ อคโกแลตป้อนโยนินแล้ วให้ ดื่มนํ ้าเปล่าตาม “เดี๋ยวคงดีขึ ้นแล้ วนะ คงทําให้ พอเดินไหว” อามินดาบอก จากนันอี ้ กสิบนาทีราเมษกับวาดฝั นก็พยุงร่างของโยนินให้ ลกุ ขึ ้นยืน พอเห็นว่าเท้ าข้ างที่มี บาดแผลสามารถลงนํ ้าหนักไปพร้ อมกับเท้ าอีกข้ างได้ ทกุ คนก็โล่งใจ โยนินมีสหี น้ าสดชื่นขึ ้น ลอง เดินวนไปรอบ ๆ “ไม่คอ่ ยเจ็บเท่าไหร่ ไม่เป็ นไรแล้ วล่ะ เรารี บเดินไปกันเถอะ” โยนินบอกทุกคน 145

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นายขี่จกั รยานไปดีกว่า จะได้ เบาแรงลง” ราเมษบอก โยนินจึงตรงไปคว้ าจักรยานคันที่ราเมษเคยขี่ขึ ้นมาแล้ วขี่ให้ ทกุ คนดู “โอเค..ไปกันเถอะ” วาดฝั นถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินตามรอยจักรยานของเขาไป อามันดาเดินเคียงไปเอามือ ตบไหล่เธอเบา ๆ พลางยิ ้มยินดีที่เห็นโยนินไม่เป็ นอะไรมาก “อุปสรรคหมดไปเสียทีนะ” อามันดามองตรงไปที่โยนินที่กําลังขี่จกั รยานเอื่อย ๆ นําหน้ า ทุกคน “..นัน่ สิ..ต่อจากนี ้คงไม่มีอะไรเกิดขึ ้นอีกแล้ วล่ะ” ไม่มีอะไรเกิดขึ ้นอีก...ไอคิวทวนคําพูดของวาดฝั นในใจซํ ้าไปมาขณะก้ าวเดินตามหลังทุก คน ไม่มีอะไรเกิดขึ ้นอีก จะเป็ นแบบนันได้ ้ เราจะต้ องตามหาคนที่ชื่อนิกรให้ เจอเสียก่อน ไม่วา่ จะเจอ ในสภาพเป็ นหรื อตาย มาคิดๆ ดูแล้ วการที่โยนินเกิดอุบตั ิเหตุ ทําให้ การค้ นหาอย่างที่เขาตังใจไว้ ้ ลา่ ช้ าลงเป็ น อย่างมาก จากที่คิดว่าจะได้ พบนิกรระหว่างทางหรื อตามจุดพักต่าง ๆ หรื อแม้ แต่การไปที่ผาหล่มสัก ให้ เร็ วขึ ้น ในตอนที่โยนิน วาดฝั นและอามันดานัง่ คอยอยูท่ ี่สระอโนดาต เขา ราเมษและอามินดาพา กันขี่จกั รยานโดยที่ไม่ต้องรอกัน ใครปั่ นได้ เร็ วก็รีบปั่ นไปเพราะชีวิตของโยนินสําคัญที่สดุ ดังนันทั ้ ง้ สามคนจึงคลาดสายตากันไปตังแต่ ้ ช่วงผานาน้ อย โดยมีเขาขี่รัง้ ท้ ายเพราะเริ่ มหมดแรงจากการเดิน ป่ าเมื่อวันก่อน ๆ แม้ จะรู้วา่ ราเมษและอามินดาซึง่ ขี่นําไปก่อนนัน้ พอแวะจุดพักที่มีร้านค้ าก็จะต้ องถามหา นํ ้าแข็ง แต่เขาก็ยงั คงจอดรถจักรยานแล้ วเดินเข้ าไปถามอีกครัง้ ให้ แน่ใจและได้ พลาสเตอร์ ปิดแผล กับเกลือป่ นมาแทน พอผ่านผาแดงมาได้ ซงึ่ กําลังมุง่ หน้ าไปผาหล่มสัก เขาจึงเห็นราเมษขี่จกั รยานสวนมาอย่าง รวดเร็ ว ในมือถือถุงนํ ้าแข็ง เขาร้ องตะโกนบอกว่าให้ ผลัดกัน เพื่อให้ ราเมษไม่ต้องรี บขี่จกั รยานคน เดียว แต่ราเมษก็บอกไม่เป็ นไรและบึง่ จักรยานผ่านไป ตรงจุดนี ้เองที่เขาเริ่ มนึกเอะใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ยงั คงเก็บไว้ ในใจจนถึงบัดนี ้ เพราะกลัว ว่ามันจะเป็ นแค่ความคิดโง่ ๆ ของคนขี ้ระแวง นัน่ คือเขาไม่เห็นอามินดาขี่สวนมาเหมือนราเมษ แล้ วอามินดาก็มาถึงสระอโนดาตช้ าที่สดุ 146

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อีกอย่างคือเขารู้สกึ เหมือนเปลืองแรงโดยเปล่าประโยชน์ที่ต้องขี่จกั รยานมาถึงผาแดง แล้ ว กลับไม่ได้ ช่วยเหลืออะไรเลย แถมยังปล่อยให้ ผ้ หู ญิงสองคนอยูก่ บั คนเจ็บ ซึง่ มาคิด ๆ ดูแล้ วเหมือน ถูกแบ่งแยกออกเป็ นสองกลุม่ ที่อยูห่ า่ งไกลกัน ไอคิวสะบัดศีรษะเลิกคิดฟุ้งซ่าน พยายามฝื นเดินต่อไป แต่สายตาก็เผลอมองอามินดาที่ เดินอยูเ่ บื ้องหน้ า “นายไปไหนมา อามินดา” ไอคิวรํ าพึงเสียงแผ่วเบา “นายใช้ ช่วงเวลาโกลาหล อาศัยการ บาดเจ็บของโยนินเพื่อไปทําอะไรมาหรื อเปล่า ไปทําอะไรอย่างเช่นการฆ่าคน ฆ่านิกร... หรื อว่านาย วางแผนเอาไว้ วา่ โยนินต้ องบาดเจ็บ โยนินต้ องเลือดออก และต้ องเป็ นโยนินใช่หรื อเปล่า เพราะว่า โยนินเป็ นโรคเลือดไม่แข็งตัว หรื อความจริ งแล้ วก็คิดจะฆ่าโยนินด้ วยอีกคนด้ วยวิธีการให้ เขาตายไป อย่างช้ า ๆ...นายวางแผนยังไงกันแน่” อามินดารู้สกึ เหมือนถูกจ้ องมองจึงหันกลับมามองไอคิว เลิกคิ ้วสูงด้ วยความแปลกใจ “เหนื่อยหรื อครับ” ไอคิวพยักหน้ า.. “เห็นเดินตามหลัง คงจะเหนื่อย..หรื อว่ากําลังจับผิดอะไรผมอยูห่ รื อเปล่าครับ” อามินดา ยิ ้มกริ่ มมองไอคิวอย่างไม่สะทกสะท้ าน

147

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 31 : UNDER THE CLIFF ทางจากสระอโนดาตที่ทกุ คนเลือกไปนันไม่ ้ ได้ ผา่ นผานาน้ อยหรื อก็คืออีกเส้ นทางหนึง่ ที่มี ระยะสันกว่ ้ าและไม่ได้ เลียบหน้ าผา ไม่มีจดุ พักตามผาต่าง ๆ ระยะจากสระอโนดาตเท่ากับ xxx เมตร แม้ คนที่ขี่จกั รยานจะสบาย แต่พอถึงช่วงเส้ นทางที่เป็ นทรายก็ต้องลงเดินเข็นรถจักรยานไป เหมือนกัน โยนินที่เจ็บแปลบที่แผลยังคงฝื นทนขี่จกั รยานต่อไป แม้ เลือดจะแข็งตัวแล้ วแต่แผลก็ยงั สด อยู่ และเจ็บทุกครัง้ ที่กดเท้ า กว่าจะถึงผาหล่มสักก็ใช้ เวลาไปร่วมชัว่ โมงเศษ ๆ และเป็ นเวลาบ่าย 4 โมงเย็นกว่า ที่ผา่ หล่มสักมีนกั ท่องเที่ยวมากมาย ร้ านรวงตามข้ างทางก็เรี ยงรายหลายร้ าน พอทุกคน เลี ้ยวจากทางเดินอันแสนยาวไกลเข้ ามาในบริ เวณผาหล่มสัก เป้าหมายแรกคือการหาที่นงั่ ในร้ าน เพื่อพักเหนื่อยและดื่มนํ ้า แต่กลับไม่มีที่นงั่ เหลือให้ นงั่ เลย เพราะบรรดานักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ต่าง จับจองกันอยูก่ ่อน ราเมษจึงมองหาที่นงั่ พักแถว ๆ ร่มไม้ ใกล้ ผา ที่ซงึ่ มีนกั เที่ยวจํานวนหนึง่ ที่หาที่นงั่ ไม่ได้ มานัง่ เช่นกัน โชคดีที่มที ี่วา่ งอยูใ่ ต้ ร่มไม้ พอดี แต่ดินตรงนันเป็ ้ นสีดําคลํ ้าแถมยังเกิดเป็ นหลุม เล็ก ๆ เพราะเป็ นแบบนันเลยไม่ ้ มีใครมานัง่ ไอคิวไม่สนใจนํ ้าดื่ม แม้ จะกระหายเพียงใด เขาขอตัวเข้ าห้ องนํ ้าที่มีแถวต่อคิวยาวเหยียด พอเขาเดินไปหลังร้ านค้ าที่เป็ นห้ องนํ ้าก็วกกลับอ้ อมมาที่หน้ าผา เพื่อดูวา่ นิกรอยูท่ ี่ไหน..

148

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เขาพยายามสอดส่ายสายตาไปทัว่ พยายามมองเจาะกลุม่ นักท่องเที่ยวแต่ก็ไม่พบวี่แวว ของนิกรเลย เกือบทังหมดของนั ้ กท่องเที่ยวสนใจแต่วิวทิวทัศน์เบื ้องหน้ า ทังผื ้ นแผ่นดินที่หา่ งไกล ของจังหวัดเลย ท้ องฟ้ ายามเย็น และตําแหน่งที่คาดว่าพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้ า ไม่มีใครสนใจเบื ้องล่างใต้ ฝ่าเท้ าตัวเองสักนิด.. เบื ้องล่างเป็ นผาลึกหลัน่ ชัน มีแนวป่ าตํ่าลงไป แต่ช่วงประมาณ 3-4 เมตรแรกจากผ่าเท้ าจะ เป็ นหินผา ตรงชะง่อนหินที่ยื่นออกจากผาที่มีต้นสนสวยสง่าอาศัยอยูน่ นดู ั ้ สวยงามสมกับที่เป็ นเสน่ห์ เชื ้อเชิญให้ นกั ท่องเที่ยวได้ มายลสักครัง้ หนึง่ ในชีวิต ใครจะไปสนใจใต้ ชะง่อนหินนันล่ ้ ะ..เพราะด้ านบนนันชวนให้ ้ ถ่ายรูปได้ ไม่หยุดหย่อน แนวหน้ าผาที่เป็ นโขดหินสูงตํ่าไม่เท่ากันนันมี ้ แนวยาวประมาณ 20 – 30 เมตร ไอคิวเดิน ลัดเลาะผ่านโขดหิน ต้ นไม้ ที่ขึ ้นตามแนวผาและนักท่องเที่ยวที่จบั จองพื ้นที่ตงกล้ ั ้ องไปอีกด้ านเพื่อ มองกลับมาที่ชะง่อนหินเลือ่ งชื่ออันนัน้ พอเดินไปได้ สกั ระยะก็มีหินที่ลดหลัน่ ให้ สามารถหย่อนขากระโดดลงไปตามแนวชันของผา ได้ ไอคิวตัดสินใจดันตัวเองลงไป สองมือจับก้ อนหินด้ านบนไว้ แน่น แต่ยงั ไม่ทนั ที่เขาจะหยัง่ ขาเหยียบก้ อนหินใต้ ฝ่าเท้ า เขาก็เห็นสิง่ ที่อยากเห็นเข้ าให้ แล้ ว... ไอคิวเผลอจนก้ นกระแทกเข้ ากับก้ อนหิน เขาพยายามตะเกียกตะกายจับก้ อนหินด้ านหลัง ก่อนมองตรงไปยังใต้ ชะง่อนหินนันอย่ ้ างพินิจพิเคราะห์ ..ว่านัน่ ใช่ร่างของนิกร จริ ง ๆ หรื อไม่.. ใช่แน่..นัน่ ร่างของนิกรจริ ง ๆ ..ไม่ผิดแน่นอน ร่างของนิกร ผู้เป็ นแฝดน้ องของพสกนอนแน่นิ่ง ถูกห่มหุ้มอย่างหลวม ๆ ด้ วยพลาสติกสี ขาวหม่นใกล้ เคียงกับก้ อนหิน แต่มีบางส่วนของร่างกายโผล่พ้นออกมา ถ้ าไม่สงั เกตก็คงไม่ร้ ูวา่ เป็ น ร่างคน ร่างกายบิดตามความสูงที่ไม่เท่ากันของหินผา จากตรงที่ไอคิวนัง่ อยูน่ นไม่ ั ้ เห็นว่ามีเลือดไหล ซึมออกมา แต่ที่ศีรษะน่าจะกระแทกเข้ ากับก้ อนหินขนาดใหญ่อย่างแรงบวกกับแรงกระแทกทัง้ ร่างกายทําให้ เขากลายสภาพเป็ นศพแบบนัน.. ้ “ระเบิดกระป๋ องน่ะ เสียงมันก็ดงั เอาการอยูน่ ะ” ไอคิวได้ ยินเสียงนักท่องเที่ยวด้ านบนพูดคุยกัน

149

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ถึงขนาดทําให้ ฉนั ที่กําลังตังกล้ ้ องอยูเ่ ผลอทําฟิ ล์มหล่นลงไปข้ างล่างนี.่ .เอ๊ ะ..มีคนลงไป ข้ างล่างนี.่ .เอ่อ..นายน่ะ วานช่วยหากล่องฟิ ล์มสีดําให้ ผมหน่อยสิครับ” ไอคิวเงยหน้ ามองนักท่องเที่ยวคนนัน้ แล้ วหันกลับมามองตามพื ้นหิน ปรากฏว่ามีกล่อง ฟิ ล์มสีดําตกอยูใ่ นซอกหินตํ่าลงไปประมาณหนึง่ เมตรจะที่เขานัง่ เขาประเมินว่าคงพาตัวเองไปหยิบ มาได้ จึงค่อย ๆ ไต่หินลงไป พอเขาหยิบกล่องฟิ ล์มมาได้ ก็เงยหน้ ามองข้ างบน จากตรงที่เขายืนนัน้ พอเงยหน้ าขึ ้นก็เห็นวิวที่แตกต่างจากที่อยูบ่ นหน้ าผามากมายนัก คงไม่มีใครเห็นศพนี ้หรอกถ้ าไม่ได้ ไต่ลงมา หรื อก็คงต้ องรอให้ มีกลิน่ เหม็นเน่านัน่ ล่ะ ถึงจะ รู้วา่ มีศพอยูใ่ ต้ ฝ่าเท้ าตัวเอง แต่วา่ ..ฆาตกรต้ องการให้ เป็ นแบบนี ้หรื อ..ต้ องการให้ นิกรตายไปโดยไม่ มีใครพบศพอย่างนันหรื ้ อ..อย่างนี ้มันเลือดเย็นเกินไปแล้ ว.. ไอคิวปี นป่ ายเหยียบก้ อนหินขึ ้นมาโดยมีเจ้ าของกล่องฟิ ล์มช่วยดึง เขายื่นกล่องฟิ ล์มนันให้ ้ ทําท่าจะเอ่ยปากบอกเรื่ องมีศพ แต่ก็ระงับไว้ นี่เราควรจะบอกดีไหม..หรื อว่ารอให้ ฆาตกรมีปฏิกิริยาอะไรต่อจากนี ้ก่อน “ลงไปข้ างล่างทําไมหรื อครับ” เจ้ าของกล่องฟิ ล์มถาม ไอคิวมองเขา อึกอักตอบออกไป “อ้ อ..เอ่อ..พอดีวา่ ผมทําขอตก แล้ วก็เลยเจอ..” เขามอง กลับไปที่ชะง่อนหิน จากตรงนี ้ที่เขายืนแทบไม่เห็นร่างของพสก อย่างมากก็แค่เห็นพลาสติกที่สดี ู เหมือนก้ อนหิน ตอนนันเองที ้ ่อามินดาวิ่งเข้ ามาหา เธอพยายามก้ าวผ่านก้ อนหินมากมายเพื่อมาที่เขา “พี่ไอคิว ตามหาซะตังนานมาแอบดู ้ วิวที่หน้ าผานี่เอง” วาดฝั นไต่ก้อนหินเดินตามเข้ ามาด้ วย “มีอะไรหรื อ..” “กินข้ าวกันเถอะค่ะ นี่ก็เลยบ่ายสีโ่ มงมาแล้ ว กินซะเดี๋ยวจะหมดนะคะ” ไอคิวพยักหน้ า อามันดากับวาดฝั นจึงหันหลังกลับเดินนําไป ห่างออกไปตรงหน้ าผาใกล้ ชะง่อนหิน อามินดากําลังเอากระดาษทิชชูเช็ดหน้ าแล้ วโยนทิ ้งลงผา “ทําแบบนันได้ ้ ไง อามินดา” วาดฝั นที่เหลือบมองเห็นพอดี หันไปตําหนิ “ทิ ้งขยะแบบนี ้ได้ ไง กัน”

150

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แต่วา่ มันเป็ นกระดาษนะครับ ผมรู้วา่ มันเป็ นกระดาษย่อยสลายได้ ผมเลยโยนทิ ้งแบบนี ”้ อามินดาเถียง “ถึงอย่างนันก็ ้ เถอะ..แต่เธอก็ไม่ควรจะทิ ้งขยะแบบนี ้ ขืนมีคนคิดแบบเธอล้ านคน ผานี ้ไม่ เต็มไปด้ วยกระดาษทิชชูหรื อไง” อามินดาไม่เถียงต่อ “'งันให้ ้ ผมกระโดดลงไปเก็บมัยล่ ้ ะครับ” “ช่างมันเถอะน่า วาดฝั นก็..” อามันดาตัดบท “ไปกินข้ าวกันเถอะ” “เดี๋ยวก่อน..” ไอคิวเอ่ย “อย่าเพิ่งไปกัน” อามินดาหันมามองไอคิวอย่างสงสัย “พี่เจอนิกรแล้ วล่ะ..” “ว่าไงนะครับ” อามินดาสนใจในทันที “เจอแล้ ว..อยูไ่ หนหรื อครับ” “นิกรกลายเป็ นศพไปแล้ วล่ะ” ในเวลานันคนที ้ ่ตกใจที่สดุ เห็นจะเป็ นอามันดา เธอยืนตัวแข็งทื่อมองไอคิว “อยูไ่ หนล่ะ..” วาดฝั นถาม “อยูใ่ ต้ หน้ าผานี ้น่ะครับ” อามินดาไม่ฟังเสียงใครรี บหาทางลงไปด้ านล่าง ไอคิวได้ แต่มองโดยไม่ห้าม อามันดาเองก็ ยังคงงุนงงไม่ร้ ูจะทําอย่างไร ส่วนวาดฝั นรี บวิ่งไปตามทุกคน โยนินพยายามเดินเข้ ามาหาไอคิวและอามันดาที่หน้ าผา “แจ้ งเจ้ าหน้ าที่หรื อยังครับ” ไอคิวส่ายหน้ า.. “เจ้ าหน้ าที่อยูต่ รงไหนล่ะ..คงต้ องไปถามแม่ค้าแถวนี ้” ราเมษที่เพิ่งวิ่งมา วิ่งกลับไปทาง ร้ านค้ า “พี่เป็ นคนเจอเหรอครับ” โยนินถาม “อืม..พี่เดินลงไปใต้ หน้ าผาก็เลยเห็น” “ลงไปทําไมคะ..จากตรงนี ้มันไม่เห็นเลยนี่คะ” วาดฝั นมองไอคิวอย่างสงสัย “หรื อว่าพี่ทํา ของตก” “เปล่าหรอก..พี่ตงใจจะลงไปหานิ ั้ กรเองนัน่ ล่ะ” อามันดาได้ สติกลับมา “หมายความว่าพี่ไอคิวคิดว่าจะมีศพนิกรอยูใ่ ต้ หน้ าผาหรื อคะ” 151

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

สายตาของอามันดา วาดฝั นและโยนินจ้ องมองไอคิวอย่างระแคะระคาย อามินดา ตะเกียกตะกายรี บวิ่งมา “ใช่จริ ง ๆ ด้ วย” อามินดาบอก หอบหายใจไปพลาง “อีกอย่าง คนตรงนันพู ้ ดถึงระเบิด กระป๋ อง แล้ วก็ผมนึกสงสัยอยูเ่ หมือนกันว่าตรงที่เราเลือกนัง่ พัก ทําไมถึงไม่มีคนมาจับจอง” ไอคิวยังคงจําได้ วา่ มีนกั ท่องเที่ยวพูดถึงเรื่ องระเบิดกระป๋ อง แต่เขาเก็บไว้ ยงั ไม่บอกใคร กลายเป็ นว่าอามินดาก็ร้ ูจากนักท่องเที่ยวแถวนันเหมื ้ อนกัน “ดินตรงนันดํ ้ าผิดปกติ ก่อนที่ผมจะเอาเสือ่ จากแม่ค้ามาปูรองนัง่ ผมก็นกึ เอะใจอยูแ่ ล้ ว.. ว่าทําไมคนอื่น ๆ ที่นงั่ อยูก่ ่อนถึงได้ มองแปลก ๆ” ไอคิวหันไปมองเสือ่ ที่มีแค่กล่องข้ าววางอยู่ “ที่แท้ ก็เกิดระเบิดขึ ้นตรงนันเอง..” ้

152

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 32 : HANG MAN

ระเบิดกระป๋ อง...เป็ นอย่างนี ้นี่เอง พออามินดาชี ้ไปยังเสือ่ ซึง่ คือจุดที่ระเบิด ไอคิวก็พอมองภาพออกในทันทีวา่ เกิดอะไรขึ ้นที่ ผาหล่มสัก ฆาตกรที่ฆา่ นิกรตังใจอย่ ้ างแน่วแน่วา่ จะให้ พวกเราพบศพนิกรที่นี่ โดยมีทิวทัศน์ของผา หล่มสักเป็ นฉากหลัง แต่วา่ ทุกคนเดินทางมาพร้ อมกับเราหมด..แล้ วจะฆ่านิกรที่ลว่ งหน้ ามาก่อนได้ อย่างไร นิกรฆ่าตัวตายอย่างนันเหรอ.. ้ ถ้ านิกรฆ่าตัวตายจริ ง ๆ แล้ วเรื่ องระเบิดกระป๋ องจะอธิบายว่ายังไง ระเบิดกระป๋ องต้ องมี ส่วนอะไรสักอย่างแน่นอน ในขณะที่ไอคิวนิ่งคิดอยูน่ นั ้ ราเมษวิ่งไปตามร้ านค้ าต่าง ๆ เพื่อถามหาเจ้ าหน้ าที่ อามินดา เดินไปที่เสือ่ วาดฝั นเดินตามไป จึงเหลืออามันดาที่ยงั วิตกจริ ตยืนอยูก่ บั ไอคิว ทันใดนันเสี ้ ยงระเบิดก็ดงั สนัน่ หวัน่ ไหว.. ตูม !!!... เกิดระเบิดขึ ้นห่างจากไอคิวและอามินดาไปเพียง 10-15 เมตรเท่านัน้ แรงระเบิดพาเอาฝุ่ น จากพื ้นดินและสะเก็ดหินคละคลุ้มไปหมด ไอคิวหันไปทันพอที่จะเห็นก้ อนหินริ มผาก้ อนหนึง่ กําลัง เคลือ่ นหล่นลงเหว ระเบิดถูกซ่อนอยูต่ รงซอกใต้ ก้อนหินก้ อนนันเอง ้ เพราะแรงระเบิดจึงทําให้ มนั เคลือ่ นตัวจน ตกหน้ าผาไป ก้ อนหินก้ อนนันมี ้ ขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่คงหนักราว ๆ 70-80 กิโลกรัม ซึง่ แน่นอน ว่าถ้ าใช้ แรงคนดันแล้ วก็สามารถซ่อนระเบิดไว้ ใต้ ก้อนหินหรื อซอกระหว่างพื ้นดินได้

153

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เสียงอันดังสนัน่ นันทํ ้ าให้ อามันดาตื่นตระหนกมากยิ่งขึ ้น ราเมษวิ่งมาที่อามันดา คงไม่ ต้ องไปตามหาเจ้ าหน้ าที่อีกต่อไป เพราะเจ้ าหน้ าที่กําลังวิ่งมาที่จดุ ระเบิดริ มหน้ าผาห่างจากชะง่อน หินไปราว 10 เมตร น่าแปลกที่ไม่มีนกั ท่องเที่ยวคนใดอยูใ่ นบริ เวณก้ อนหินที่โดนแรงระเบิดนัน้ แต่แล้ วจู่ ๆ มีเสียงกรี ดร้ องของผู้หญิง ตามมาด้ วยเสียงเอะอะโวยวายของนักท่องเที่ยว เจ้ าหน้ าที่วิ่งสวนไอคิวไป วาดฝั นและอามินดาวิ่งตามมาติด “นัน่ มัน” อามินดามองตามเจ้ าหน้ าที่ไป ไอคิวที่มวั แต่มองพื ้นที่ระเบิด ไม่ได้ ใส่ใจชะง่อนหินที่อยูใ่ กล้ ๆ พอเขาหันไปมองต้ นสนที่ ชะง่อนหินก็แทบผงะถอยหลัง มีสงิ่ แปลกปลอมห้ อยอยูต่ รงกิ่งขนาดใหญ่ของต้ นสน แสงอาทิตย์ของยามเย็นส่องสะท้ อน ให้ เห็นเป็ นเงาดําทะมึน...พลาสติกขาวขุน่ ต้ องแสงแดดทําให้ เห็นร่างกายที่ถกู ห่อหุ้มอยู่ แค่มองแว่บ เดียวก็ร้ ูวา่ ต้ องเป็ นร่างคน สิง่ ที่หอ่ หุ้มนันค่ ้ อยๆ เคลือ่ นลงร่วงหล่นเผยให้ เห็นร่างของนิกรที่เคยอยูใ่ ต้ ชะง่อนหิน ร่างของนิกร.. บัดนี ้ถูกห้ อยอยูใ่ ต้ กิ่งสนที่ยื่นไปทางหน้ าผาโดยไม่มีเชือกผูกติด อามันดาค่อย ๆ หันไปมอง แต่ไอคิวกลับจับไหล่เธอหมุนตัวเธอหันหลัง “อย่ามองเลย” อามันดามองเขา พยักหน้ าช้ า ๆ “นิกรใช่มย..” ั้ “อืม..ศพของนิกรถูกแขวนอยูบ่ นต้ นสน..ไม่สิ เหมือนลอยอยูใ่ ต้ ต้นสนมากกว่า” แต่ทว่าศพของนิกรมาปรากฏให้ เห็นได้ เพียงแค่ไม่ถึงนาที ศพกลับตกลงไปอีกครัง้ พร้ อม กับเสียงร้ องของนักท่องเที่ยวที่ดงั กว่าเดิม ไอคิวเองก็ตกตะลึงกับสิง่ ที่เกิดขึ ้น “นี่มนั อะไรกันเนี่ย..” เจ้ าหน้ าที่ตรงไปทางชะง่อนหินนัน้ จากนันก็ ้ บอกให้ นกั ท่องเที่ยวหลบออกห่างจากหน้ าผา แล้ วหาทางไต่ลงผาไปที่ศพ นักท่องเที่ยวที่นงั่ พักอยูต่ ามจุดต่าง ๆ กรูกนั เข้ ามามุงดูเหตุการณ์ แต่คง ไม่ร้ ูวา่ เกิดอะไรขึ ้นบ้ างนอกจากได้ ยินเสียงระเบิด เพราะอยูไ่ กลเกินกว่าจะเห็น

154

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวประคองอามันดาเดินออกห่างจากตรงจุดนัน้ ราเมษ อามินดาและวาดฝั นพอเห็นก็ เดินตามมา เหลือแต่โยนินที่ยืนดูอยูใ่ กล้ ๆ ...อย่างนี ้นี่เอง...ไอคิวรํ าพึงอยูใ่ นใจ..ฆาตกรจงใจอยากให้ พวกเราเห็นศพในสภาพแบบนี ้ ในสภาพที่นา่ เวทนา ทําให้ ทกุ คนที่อยูท่ ี่นี่ได้ ประจักษ์ แก่สายตา.. อามันดายืนไม่ไหวย่อตัวลงกองกับพื ้นและนํ ้าตาเอ่อท้ น “เลือดเย็นเกินไปแล้ ว” อามินดากัดฟั นเอ่ยขึ ้น มองพี่สาวที่ทรุดลงไป “แบบนี ้มันไม่ใช่ มนุษย์แล้ ว ใครกันที่ทําเรื่ องแบบนี ้ได้ ลงคอ” วาดฝั นรี บเข้ ามาประคองอามันดา ราเมษมองอามินดา เขาเองคงแอบสงสัยอามินดาอยูเ่ ช่นกัน “ใช่..คนที่ฆา่ น่ะคงไม่ใช่ มนุษย์หรอก น่าจะเป็ นปี ศาจซะมากกว่า เป็ นปี ศาจที่กระหายความตาย” โยนินวิ่งเข้ ามา “เราควรไปเสนอตัวกับเจ้ าหน้ าที่นะ ยังไง ๆ พวกเจ้ าหน้ าที่ก็ต้องรู้วา่ นิกรมา กับเราน่ะ” “ไม่นะ ฉันไม่อยากถูกสอบสวนอีกแล้ ว” อามันดามองโยนินอย่างหวาดกลัว “ฉันไม่อยาก ยุง่ อะไรอีกแล้ ว” ราเมษมองอามันดาอย่างสงสาร เขาเข้ าไปประคองตัวเธอ ไอคิวจึงผละออกมา “ครัง้ นี ้คง เป็ นครัง้ สุดท้ ายแล้ วจริ ง ๆ เธออดทนอีกนิดนะ” “แน่ใจเหรอว่านี่จะเป็ นครัง้ สุดท้ ายน่ะ” วาดฝั นตวาดใส่ราเมษอย่างไม่มีเหตุผล “แน่ใจ เหรอว่าพวกเราจะไม่เป็ นอย่างนันน่ ้ ะ” เธอชี ้ไปที่ต้นสนต้ นนัน้ ราเมษมองวาดฝั น ถอนหายใจมองปลายนิ ้วของเธอ “เท่านี ้ก็พอรู้แล้ ว ว่าคนที่ฆาตกร ต้ องการเอาชีวิตคือสามคนนัน้ ธาริ น พสกและนิกร พวกเราน่ะ คงไม่เกี่ยวหรอก แล้ วถ้ าให้ เดา..คน ที่จบเรื่ องทุกอย่างก็คือ ตัวนิกรเอง” ไอคิวชะงักในคําพูดของราเมษ นี่เขาหมายถึง... “เขาถึงหลบหน้ าพวกเรา เดินทางมาที่ผานี่ เพื่อจบเรื่ องทังหมดนี ้ ้ไง โดยไม่ให้ เราได้ เกี่ยวข้ องยังไงล่ะ” “ไม่จริ งน่า..” โยนินร้ อง “เป็ นอย่างนันจริ ้ ง ๆ เรอะ”

155

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อาจจะใช่อย่างที่ราเมษว่าก็ได้...ไอคิวคิดทบทวน...ถ้ าคิดแบบที่ราเมษคิด หลังจากฆ่า พสกพี่ชายฝาแฝดของตัวเองแล้ ว จัดฉากให้ อามินดาเป็ นผู้ต้องสงสัย เพราะอามินดาบังเอิญอยู่ กับธาริ น จึงเป็ นคนเดียวที่นา่ จะทําให้ คนอื่นไขว้ เขวคิดว่าอามินดาเป็ นฆาตกรจริ ง ๆ โดยที่ไม่ได้ สงสัยตัวเองเลย เมื่อเป็ นแบบนันแล้ ้ วนิกรก็จึงไม่ถกู จับตามองมากนักและแอบเดินทางมาที่นี่ก่อน และจบเรื่ องทุกอย่างนี ้ด้ วยตัวเองด้ วยการฆ่าตัวตายและใช้ ทริ กระเบิดเรี ยกความสนใจ ถ้ าเป็ นแบบ นันต้ ้ องมีจดหมายลาตายสารภาพเรื่ องทังหมดแน่ ้ ไอคิวหันไปทางหน้ าผา ลุ้นว่าเมื่อไหร่เจ้ าหน้ าที่จะยกศพของนิกรขึ ้นมา แต่ก็ร้ ูดีวา่ การขน ศพคงไม่ง่ายนัก ดังนันเขาจึ ้ งเห็นแค่เจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ ไต่ขึ ้นมาแล้ วยื่นของบางอย่างให้ แก่เจ้ าหน้ าที่ อีกคนที่ยืนอยูร่ ิ มหน้ าผา ไอคิวค่อย ๆ ก้ าวเดิน หวังให้ ตวั เองเห็นชัดเจนว่าสิง่ นันคื ้ ออะไร แต่เขา มองทุกอย่างเบลอไปหมด จึงหยิบแว่นตาจากกระเป๋ ากางเกงออกมา “นัน่ มัน...” “อะไรหรื อครับพี่ไอคิว” โยนินสังเกตเห็นจึงเอ่ย ถาม “นัน่ ใช่กระดาษหรื อเปล่า กระดาษที่นา่ จะเป็ นจดหมายลาตายน่ะ” โยนินเพ่งมองตามไอคิว แล้ วก็ต้องตกใจ “ใช่ครับ..แผ่นกระดาษที่ฉีกออกมาจากสมุด” ไอคิวพยายามเพ่งไม่เลิก แต่เขาสายตาสันเกิ ้ นไป

156

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 33 : SUSPECT พระอาทิตย์ตกดินที่ผาหล่มสักคงไม่ใช่เรื่ องรื่ นรมสําหรับทุกคนในกลุม่ อีกต่อไป ในขณะที่ บรรดานักท่องเที่ยวที่ตงใจมาที ั้ ่นี่เพื่อดูพระอาทิตย์ตกดิน ไม่วา่ จะเกิดเหตุร้ายแรงขนาดไหนก็ไม่อาจ ห้ ามความต้ องการที่มีมาตังแต่ ้ การเดินขึ ้นภูกระดึงได้ แม้ เจ้ าหน้ าที่จะบอกห้ ามไม่ให้ เข้ าใกล้ หน้ าผา อีก แต่ก็ไม่อาจห้ ามได้ ทงหมด ั้ เพราะยังคงมีนกั ท่องเที่ยวที่ร้องขอตังกล้ ้ องโดยสัญญาว่าจะ ระแวดระวังตัวให้ มากขึ ้น แต่กว่าที่เจ้ าหน้ าที่จะเคลือ่ นย้ ายศพขึ ้นมาจากเหวก็จวนเจียนใกล้ 6 โมงเย็น ซึง่ นักท่องเที่ยวต่างรอลุ้นให้ เจ้ าหน้ าที่ทําการเคลือ่ นย้ ายศพไปเร็ ว ๆ โดยไม่ได้ ใส่ใจถึงความเป็ นความ ตายของนิกร มีเสียงกระซิบกระซาบหาสาเหตุการตายของนิกรไปต่าง ๆ นานา ที่ได้ ยินมากที่สดุ ก็ คือ เป็ นการฆาตกรรมต่อเนื่อง เพราะนักท่องเที่ยวบางกลุม่ มีเส้ นทางการท่องเที่ยวคล้ าย ๆ กันกับ กลุม่ ของอามันดา อามันดาดูเซื่องซึมหลังถูกสอบถามจากเจ้ าหน้ าที่ เธอนัง่ อยูบ่ นเสือ่ ตรงที่ที่เกิดระเบิดครัง้ แรกขึ ้น กอดเข่าฟุบหน้ าลง พักหนึง่ ก็เงยหน้ ามองท้ องฟ้ าที่ใกล้ มืด ระหว่างนันไอคิ ้ วที่เข้ าไปถูก สอบถามในเพิงหลังเล็กของเจ้ าหน้ าที่ก็เดินหน้ าตาอิดโรยออกมา เขาเป็ นคนสุดท้ ายที่เข้ าไป ไอคิวมองเห็นทุกคนนัง่ จอมจ่ออัดแน่นกันอยูท่ ี่เสือ่ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นอา มันดาดูเศร้ าสลดกว่าใคร มีอามินดาน้ องชายโอบไหล่ ราเมษนัง่ อยูข่ ้ าง ๆ ส่วนโยนินและวาดฝั นนัง่ เซื่องซึมหันหลังชนกัน แต่มีอีกสองคนที่ยืนอยูแ่ ละมองมาทางไอคิว

157

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

นัน่ คือเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตสองคนที่อ้างว่าธาริ นเป็ นคนชวนมา ชนาภาและแฟนหนุม่ ของเธอ จริ งสิ..ตังแต่ ้ เกิดเรื่ องเมื่อเช้ านี ้ ตอนที่พบศพของพสกก็ไม่ได้ เจอสองคนนี ้อีกเลย แต่แล้ วจู่ ๆ สองคนนี ้ก็โผล่มาในช่วงที่พบศพนิกรอีกเหมือนกัน แต่ทว่าหากมองอีกแง่ ใคร ๆ ต่างก็ต้องมาดู พระอาทิตย์ตกดินที่นี่ และยิ่งมีเสียงระเบิด แถมด้ วยเสียงผู้คนร้ องระงม ตามด้ วยภาพศพห้ อยอยูใ่ ต้ ต้ นสน ถ้ าไม่เจอสองคนนี ้เลยสิถึงจะแปลก.. “ต้ องมีใครวางแผนแน่ ๆ ใช่มยคะ” ั้ ชนาภาเอ่ยถามทันทีที่ไอคิวเดินไปถึง “ไม่อย่างนันทั ้ ง้ สามคนที่มาด้ วยกันคงจะไม่..” สองคนนี ้คงจะรู้เรื่ องหมดแล้ วถึงได้ เอ่ยปากถามคําถามนันออกมา ้ แต่คงไม่มีความคิดเรื่ อง ที่นิกรจะฆ่าตัวตาย “ทางเจ้ าหน้ าที่พบจดหมายลาตายในตัวนิกรน่ะครับ คิดว่านิกรคง..” “จะเป็ นอย่างนันไปได้ ้ ยงั ไงกัน คนที่กําลังมีความรักไม่มีทางคิดเรื่ องแบบนันได้ ้ หรอกค่ะ ” ชนาภากล่าวเสียงแข็งจนไอคิวต้ องผงะ แม่แต่แฟนหนุม่ ของเธอเองยังสงสัย “ทําไมหรื อครับ คุณพอรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขางันหรื ้ อ” “ค่ะ..พวกเราสีค่ น เอ่อ..หมายถึงฉัน ธาริ น และก็อีกสองคนนัน่ เราเคยคุยเล่นทาง อินเตอร์ เน็ตกันมาสักระยะอย่างที่บอก นิกรที่ใช้ ชื่อว่าผู้ปกป้องสีขาว ฉันเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อวานนี ้ ตอนที่พสกบอก” “แสดงว่าผู้ปกป้องสีขาวตอนที่ตา่ งคนต่างก็ยงั ไม่ร้ ูตวั จริ งของกันและกันก็เคยบอกอะไรคุณ อย่างนันหรื ้ อครับ” ไอคิวตังใจเดิ ้ นห่างออกมาจากเสือ่ ที่ทกุ คนนัง่ เพื่อให้ ชนาภาและแฟนหนุม่ เดินตามออกมา “ใช่คะ่ ..ผู้ปกป้องสีขาวแอบชอบคน ๆ หนึง่ ค่ะ” “ธาริ นสินะครับ” ไอคิวพอจะเดาออก “ไม่ใช่คะ่ ผู้ปกป้องสีขาวไม่ได้ ชอบธาริ น แต่เป็ นผู้พิทกั ษ์ วิหคหรื อพสกต่างหากที่แอบ ชอบธาริ น ส่วนนิกรแอบชอบคนอื่น ซึง่ ไม่ได้ เกี่ยวข้ องกับธาริ นหรื อใคร ๆ เลย” “ถ้ าอย่างนันก็ ้ แปลว่า..นิกรไม่มีทางฆ่าตัวตายเพราะแอบหลงรักธาริ นพร้ อมกับพี่ชาย อย่างนันหรื ้ อครับ” 158

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ค่ะ..ถึงแม้ นิกรจะเป็ นฆาตกรจริ ง ฆ่าคุณธาริ นกับพี่ชายตัวเองไปจริ ง ๆ แต่ถ้ามีคนที่รักรอ อยู.่ .ก็ไม่มีเหตุผลต้ องฆ่าตัวตายหนีความผิดไปอย่างนันนี ้ ่คะ น่าจะมีความหวังที่ตวั เองจะลอยนวล ไปได้ ” “ครับ..” ไอคิวเห็นด้ วยกับความเห็นของเธอ “ได้ ยินว่ามีระเบิดสองครัง้ หรื อครับ” แฟนหนุม่ ของชนาภาเอ่ยถามขึ ้น “ใช่ครับ..แต่วา่ ตอนระเบิดครัง้ แรกพวกเรายังมาไม่ถึง..เอ๊ ะ..จริ งสิ” คูร่ ักทังสองมองไอคิ ้ วที่อยูด่ ี ๆ ก็เดินหนีไปเฉย ๆ ตรงไปยังราเมษที่นงั่ อยูข่ ้ าง ๆ อามันดา ไอคิวย่อตัวลงตรงหน้ าราเมษแล้ วเอ่ยถามอย่างร้ อนรน “ตอนที่มาเอานํ ้าแข็งไปช่วยโยนินน่ะ นายได้ เห็นระเบิดหรื อเปล่า” ราเมษมองอย่างงุนงง “เปล่านี่ครับ..” “ถ้ าอย่างนันนายเห็ ้ นรึเปล่า” ไอคิวหันไปทางอามินดา มีอามันดานัง่ ขันกลาง ้ อามินดามองหน้ าไอคิว อึดใจหนึง่ จึงตอบออกไป “ผมไม่ร้ ูครับ ผมไม่ได้ มาที่นี่ตอนที่ ระเบิด” “ถ้ าอย่างนันนายไปไหน ้ นายเป็ นคนที่มาหลังสุดไม่ใช่หรื อ” “เอ่อ..อามินดาไม่ได้ มาที่นี่จริ ง ๆ ครับ แต่ผมเจอเขาระหว่างขี่จกั รยานกลับ ผมเจอเขา ก่อนแล้ วก็มาเจอพี่ไอคิว” ไอคิวหันไปฟั งราเมษอธิบาย และก็หนั มาทางอามินดาเพื่อขอคําตอบยํ ้าอีกที “แล้ วพอเจอ ราเมษขี่จกั รยานกลับมาจากผานี่ นายได้ ตามกลับมาเลยหรื อเปล่า” “เปล่า..ผมตรงมาที่ผานี่ก่อน เพราะคิดว่าน่าจะซื ้ออะไรไปให้ กินกันบ้ าง ราเมษเองก็ถือ แค่ถงุ นํ ้าแข็งกลับไปแบบรี บ ๆ” “สรุปว่านายมาที่นี่ ถ้ าอย่างนันนายสั ้ งเกตเห็นพื ้นดินตรงนี ้เป็ นสีดําหรื อยัง ” ตอนนันชนาภาและแฟนหนุ ้ ม่ ของเธอเดินเข้ ามาใกล้ ๆ ไอคิว “ตอนนันมี ้ เสียงคุยกันจอแจไปหมด แต่ก็พอรู้ได้ วา่ คุยกันเรื่ องระเบิด แต่ผมไม่ได้ สงั เกต ตรงพื ้นที่นี่หรอก” ทุกคนที่นงั่ อยูบ่ นเสือ่ หันมาสนใจอามินดาทันที “แต่วา่ ตอนที่ผมมาก็ยงั สงบดีนะครับ” ราเมษเอ่ยขึ ้น มองไอคิว 159

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“หมายความว่า ระเบิดเกิดขึ ้นช่วงระหว่างที่ราเมษไปเอานํ ้าแข็งแล้ วกลับมากับช่วงที่อามิน ดาไปถึงอย่างนันเหรอ” ้ ทังราเมษและอามิ ้ นดาต่างประหลาดใจในความหมายของไอคิว “แต่วา่ ช่วงที่เจอราเมษสวนมากับที่ผมมาถึงมันก็แค่ไม่กี่นาทีเท่านันนะครั ้ บ” อามินดาบอก “กี่นาที ประมาณได้ มย” ั ้ ไอคิวคัน้ “ราวสักยี่สบิ นาทีเห็นจะได้ ” อามินดาหันไปทางราเมษ “ไม่ใช่วา่ นายเองที่เป็ นคนเอา ระเบิดมาหรอกนะ” ราเมษชะงัก “..ฉันไปตัวเปล่า แล้ วกลับมาพร้ อมถุงนํ ้าแข็ง ไม่ได้ มีอะไรตอนขาไปเลยนะ” ตอนนันโยนิ ้ นที่นงั่ อยูล่ กุ ขึ ้นยืดแข้ งยืดขา ปิ ดตัวไปมาแล้ วมองพระอาทิตย์อย่างนึกเสียดาย ที่ไม่ได้ ไปดูใกล้ ๆ เขาสะกิดวาดฝั นชวนให้ ไปดูด้วยกัน แต่วาดฝั นส่ายหน้ า “ยี่สบิ นาทีก็เพียงพอที่จะวางระเบิดแล้ วล่ะ” ไอคิวบอก “ที่นา่ สงสัยก็คือทําไมถึงได้ เลือก ช่วงเวลานันมากกว่ ้ า” “เพราะว่าช่วงนันคนยั ้ งไม่เยอะยังไงคะ” ชนาภาออกความเห็น “เท่าที่โยนินเล่าให้ ฟัง ก่อนที่นายจะเดินเข้ ามา ช่วงบ่ายสองโมงกว่านันตรงนี ้ ้คงจะยังไม่คอ่ ยมีนกั ท่องเที่ยวเท่าไหร่นกั ” “ไม่ใช่ ๆ ผมไม่ได้ หมายถึงเรื่ องคนน้ อย” ไอคิวหันไปทางเธอ “ผมหมายถึงทําไมถึงได้ เลือก ช่วงที่ราเมษไปเอานํ ้าแข็งต่างหาก..” ทังหมดมองหน้ ้ าไอคิว พอจะรู้เลา ๆ ว่าเขาหมายความอย่างไร โยนินที่พยายามอ้ อนวาด ฝั นก็หนั มามองเขาเช่นกัน “คิดได้ เพียงอย่างเดียว..คนที่ระเบิดต้ องรู้วา่ พวกเรากําลังทําอะไร ซึง่ ก็เป็ นใครไม่ได้ นอกจากพวกเราเอง” ปฏิกริ ยาของทุกคนกับคําพูดของไอคิวแทบจะเหมือนกันหมด นัน่ คือสายตาที่ลอกแลก มองคนข้ าง ๆ ตัว ยกเว้ นก็แต่ชนาภาและแฟนหนุม่ ที่มองมายังผู้ที่นงั่ อยูบ่ นเสือ่ เพราะทังสองคนไม่ ้ มี ทางถูกเหมารวมอยูใ่ นคําพูดของไอคิว “นายน่ะพอเถอะ..” เสียงหนึง่ ดังแทรกความเงียบเข้ ามา แต่แทนที่คนที่เหลือจะหันไปทันที คราวนี ้กลับมองไปอย่างช้ า ๆ ด้ วยความสงสัย

160

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เลิกพูดอะไรป้ายความผิดให้ คนอื่นซะที” โยนินที่ยืนขึ ้นส่งสายตาลงมองตํ่ามาที่ไอคิวที่นงั่ อยูต่ รงหน้ าราเมษ มีวาดฝั นเงยหน้ ามองพลางสะกิดที่ขาของเขา “ผมทนฟั งอยูน่ านแล้ ว” ไอคิวรู้สกึ งุนงงลุกขึ ้นยืนโดยไม่พดู โต้ ตอบอะไร “ถึงตอนนี ้ฉันชักจะเริ่ มสงสัยนายขึ ้นมาแล้ ว ต่อไปนี ้คงจะเรี ยกนายว่าพี่ตอ่ ไปไม่ได้ อีก เพราะฉันไม่ไว้ ใจนายอีกต่อไป” “โยนิน พูดอะไรน่ะ” วาดฝั นจับที่ต้นขาเขา “พวกเราลองคิดดู ตังแต่ ้ ที่ธาริ นตาย นายนี่ก็เข้ ามาป้วนเปี ย้ นทําทีเป็ นมาช่วยสืบหาความ จริ ง พอพสกตายก็ยงั เข้ ามาไกล่เกลีย่ จนมาถึงตอนนี ้ที่นิกรตายนายก็ยงั อยู่” ไอคิวอึ ้งไปในทันที “นายฆ่าคนสามคนนัน่ หรื อเปล่า” “โยนิน..” วาดฝั นลุกขึ ้นยืน ปรามเขา แต่โยนินแทบจะไม่มองวาดฝั นเลย “มีแต่นายเท่านันที ้ ่ฉนั คิดออก พอนายฆ่าธาริ นด้ วยยา พิษอย่างที่นายอ้ าง จริ งสิ..ก็เพราะนายเองนัน่ แหละที่ทําทีเข้ าไปตรวจศพเธอ ไม่กี่นาทีก็ออกมาบอก พวกเราว่าธาริ นตายด้ วยยาพิษ ตังแต่ ้ นนมานายก็ ั้ พยายามตามติดพวกเรา เมื่อเช้ านี ้นายก็ลงมือ ฆ่าพสก แล้ วป้ายให้ อามินดามีความผิดเพราะอามินดาดันไปอยูท่ ี่เต้ นท์ในเวลาเดียวกับที่ธาริ นตาย หลังจากนันนายก็ ้ อ้างว่าตัวเองขอสืบเรื่ องนี ้ ยอมทิ ้งเพื่อนที่มาเที่ยวด้ วยกัน..เพื่อเดินทางมาที่ผานี่ กับเราเพื่อฆ่านิกรอีกคน..ตอนที่พวกเราเดินทางมาถึงที่นี่ นายเป็ นคนเดียวที่ขอตัวไปเข้ าห้ องนํ ้า แต่จริ ง ๆ แล้ วก็คงหาโอกาสนัดพบนิกรเพื่อฆ่าเขานัน่ เอง ส่วนเรื่ องระเบิดครัง้ แรก ไม่ยากเลยที่นาย จะทําได้ เพราะว่านายได้ เคยมาที่นี่เมื่อวานนี ้ก่อนหน้ าพวกเราแล้ วไง” อามันดาลุกขึ ้นอย่างช้ า ๆ มองไอคิว เธอเชื่อในเหตุผลของโยนิน “พี่ไอคิว..” ไอคิวพูดอะไรไม่ออกจําต้ องก้ าวถอยเพราะอามันดาก้ าวเข้ ามาใกล้ “เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อนสิ ทุกคนกําลังเข้ าใจผิดนะ” “ถ้ าอย่างนันก็ ้ พิสจู น์สิ” โยนินจ้ องเขม็ง “ฉัน..” ไอคิวมองทุกคน “ฉันพิสจู น์อะไรไม่ได้ หรอกนะในตอนนี ้” “ใช่จริ ง ๆ..” อามันดาพยักหน้ าซํ ้าไปซํ ้ามา “พอมาคิด ๆ ดูตามที่โยนินพูดก็ถกู ทุกอย่าง พี่ ไอคิวหลอกตามพวกเรามาที่นี่ก็เพื่อหวังจะฆ่านิกร บางทีนิกรอาจจะรู้ตวั แล้ วก็ได้ วา่ ต้ องถูกฆ่าจึง 161

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ล่วงหน้ ามาที่นี่เพื่อหลบหนีพี่ไอคิวและพยายามหาโอกาสบอกพวกเราเมื่อมาถึง พี่ไอคิวคงคิดจะฆ่า นิกรระหว่างทางมาที่นี่ ฆ่าเสร็ จก็โยนศพทิ ้งไปข้ างทางหรื อโยนหน้ าผาไปก็ได้ ” ไอคิวรู้สกึ มึนงงไปหมด ตอนนี ้หัวสมองของเขาคิดอะไรไม่ออก “ถ้ านายไม่ได้ เป็ นฆาตกร นายต้ องพิสจู น์ความบริ สทุ ธิ์ของตัวเอง” อามินดาลุกขึ ้นมาบ้ าง “อ..อามินดา” เขารู้สกึ ใจชื ้นที่อามินดาไม่มีทา่ ทีเกรี ย้ วกราวเหมือนพี่สาว “บอกตามตรงผมยังไว้ ใจพี่อยู่ ถ้ าพี่บริ สทุ ธิ.์ .พี่ต้องพิสจู น์เรื่ องนี ้ด้ วยการจับฆาตกรตัวจริ ง ออกมาให้ ได้ ” สายตาของทุกคนเปลีย่ นมาที่อามินดา แต่เขาไม่ใส่ใจ ยังคงกล่าวต่อไป “ว่ายังไงล่ะ..ถ้ าพี่ไม่ได้ ฆา่ พี่ก็ต้องหาคนที่ฆา่ ตัวจริ งมาให้ ได้ เพื่อพิสจู น์ตวั เอง ทุกคนว่าไง” “ก็ได้ ..” อามันดาบอกน้ องชาย “เอาแบบนันก็ ้ ได้ อามิน ถ้ าก่อนกลับพี่ไอคิวยังพิสจู น์ไม่ได้ ก็เชิญไปให้ เจ้ าหน้ าที่พิสจู น์ก็แล้ วกัน” ..ให้ ตายเถอะ...ทําไมเป็ นแบบนี ้ไปได้ ..ไอคิวมองอามันดาที่มีสหี น้ าโกรธเคืองมากที่สดุ ชนาภาและแฟนหนุม่ ของเธอยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อามินดาอยูข่ ้ างเขา ราเมษสีหน้ าเรี ยบเฉยดูไม่ ออกว่าคิดอะไร วาดฝั นสายตาลอกแลกคงไม่แน่ใจในสิง่ ที่โยนินพูดเช่นกัน แต่โยนินสายตาแน่วแน่ มองมาที่เขา เขากําหมัดแน่น นิ่งอยูอ่ ดึ ใจหนึง่ ก่อนตอบออกมา “ได้ ..พี่จะพิสจู น์” ไอคิวมองทุกคน “พี่เพิ่งจะรู้จกั พวกเธอแท้ ๆ แต่กลับต้ องมาถูกกล่าวหา แบบนี ้ พี่เองก็ร้ ูสกึ ว่ามันไม่ยตุ ิธรรม” เขามองโยนิน “ก่อนลงจากภูกระดึงนี่ พี่จะต้ องหาฆาตกรตัว จริ ง และเปิ ดเผยเรื่ องราวทุกอย่างออกมาให้ ได้ ”

162

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 34 : THINK BACK มีเพียงอามินดาเท่านันในตอนนี ้ ้ที่พอจะซักถามข้ อมูลต่าง ๆ ก่อนที่ไอคิวจะมาเจอกลุม่ ของ พวกเขาได้ อามินดายอมยืนกรานบอกทุกคนว่าเชื่อไอคิว แต่ไอคิวเองก็กลับไม่แน่ใจว่าเขาควรจะ เชื่ออามินดาดีหรื อไม่ แต่อย่างน้ อยเขาก็นา่ จะได้ ข้อมูลอะไรจากอามินดา ดวงตะวันคล้ อยตํ่าลงเรื่ อย ๆ ท้ องฟ้ าก็คอ่ ย ๆ มืดมิดลง นักท่องเที่ยวต่างพากันถ่ายรูป และบันทึกวิดีโอ โยนินนัง่ อยูก่ บั วาดฝั นตรงริ มผาห่างจากต้ นสนต้ นนันออกไปไม่ ้ กี่เมตร วาดฝั น คล้ อยแขนซบไหล่เขา... “เลิกพูดเรื่ องคนตายเถอะ นี่เรากําลังดูพระอาทิตย์ตกกันอยูน่ ะ” โยนินบอก “เธอดูเป็ นผู้ใหญขึ ้นนะ เป็ นผู้ใหญ่ขึ ้นมาก” วาดฝั นรัดแขนเขาแน่นขึ ้น “เหรอ..ถ้ าอย่างนันพี ้ ่คงดีใจ” “พี่ชายเธอน่ะเหรอ” “อื ้อ..พี่ชายผมเป็ นผู้ใหญ่เกินตัว เค้ าพยายามบอกผมว่าเลิกทําตัวเป็ นเด็ก ๆ แล้ วเดี๋ยวก็มี สาว ๆ เข้ ามาเอง” “อ๋อ..พี่ชายเธอคิดว่าถ้ าทําตัวเป็ นผู้ใหญ่แล้ วสาว ๆ จะหลงรักงันสิ ้ ” โยนินยักไหล่ “คงงันมั ้ ง..เธอเองก็ ้ ชอบไม่ใช่หรื อไง” วาดฝั นยักไหล่เลียนแบบ “ก็คงงัน..” ้ พระอาทิตย์ลบั ขอบฟ้ าไปแล้ ว รอบข้ างจึงมีแต่ความมืด มองเห็นเพียงแสงที่สอ่ งออกมา จากหน้ าจอของกล้ องถ่ายรูปดิจิตอล “หมดวันไปซะที..” วาดฝั นยันตัวนัง่ ตรง “ไปหาพวกนันกั ้ นเถอะ” 163

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นัง่ ก่อนไม่ได้ เหรอ..ยังไม่อยากไป” “ไม่อยากเห็นเขาหรื อไง..พี่ไอคิวน่ะ” “เปล่า..แค่อยากอยูก่ บั เธอนาน ๆ” โยนินพูด แต่ตายังจ้ องไปที่ท้องฟ้ ามืดดําเบื ้องหน้ า วาดฝั นยิ ้มแย้ ม “นอกจากจะเป็ นผู้ใหญ่ขึ ้นแล้ วยังรู้จกั ปากหวานด้ วย” “หมอนัน่ อยูแ่ ต่กบั อามินดา คงจะซักถามอะไรเขามากมายช่วงเวลาก่อนที่จะมาเจอพวก เรา” “พยายามหาข้ อแก่ตา่ งให้ ตวั เองซะมากกว่าล่ะมัง”้ “แต่วา่ นึกถึงแรงจูงใจไม่ออกจริ ง ๆ ว่าเค้ าฆ่าสามคนนันทํ ้ าไม” “ไม่ร้ ูส.ิ .คงแค้ นอะไรสามคนนันล่ ้ ะมัง..บางที ้ อาจจะเป็ นเรื่ องการเมืองก็ได้ นะ จําไม่ได้ เหรอธาริ นน่ะเป็ นลูกนักการเมือง” “กลับกันเถอะ..” อามันดาวางแขนลงบนไหล่วาดฝั น วาดฝั นสะดุ้งเล็กน้ อยหันไปทางเธอ “อ้ าว..จะกลับแล้ วเหรอ” “อืม..เราต้ องเดินกลับไปเต้ นท์อีกไกลนะ” อามันดายืนเคียงราเมษ “อีกอย่างฉันเหนื่อย มากแล้ ว อย่างพักผ่อนเหลือเกิน” โยนินยันตัวลุกขึ ้นยืน “ถ้ าอย่างนันก็ ้ กลับกันเถอะ ไปบอกสองคนนัน่ ด้ วย” วาดฝั นเดินไปทางอามินดาและไอคิวเพื่อเรี ยกทังคู ้ ่ ไอคิวจึงบิดตัวลุกขึ ้น มือหนึง่ จับกิ่งไม้ พุม่ เตี ้ยเหนือศีรษะเพื่อพยุงตัวขึ ้น ใบไม้ ที่แก่เต็มที่พร้ อมจึงหลุดร่วงลงมาหลายใบ อามินดาสูดหายใจเข้ าเต็มปอดก่อนลุกขึ ้นยืน ทําท่าจะหันไปพูดเรื่ องที่พดู ค้ างเอาไว้ แต่ กลับเห็นไอคิวยืนนิ่งก้ มมองใบไม้ บนพื ้นดิน ส่วนวาดฝั นเดินกลับไปหาโยนินที่กําลังจะเดินตาม อามันดาและราเมษไป “พี่ไอคิวครับ..กลับกันเถอะ” “เมื่อกี ้พอพี่จะลุกขึ ้น ใบไม้ จากต้ นนี ้ก็ร่วงลงมา” อามินดามองใบไม้ ที่ร่วงลงพื ้นอย่างไม่เข้ าใจ “ทําไมหรื อครับ..” “คิดไว้ ไม่ผิด..เป็ นอย่างนี ้น่ะเอง..ทริ กการฆ่านิกรเป็ นอย่างนี่นะ่ เอง” ไอคิวหันมายิ ้มดีใจ อามินดายิ ้มตอบ “ดีใจด้ วยครับที่คิดออก เรารี บไปกลับกันดีกว่านะครับ ทุกคนเดินไปนูน่ แล้ ว” 164

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“รวมทังความหมายของการระเบิ ้ ดสองครัง้ ก็ด้วย..พี่หลงคิดตังนานว่ ้ าระเบิดครัง้ แรกนัน่ ฆาตกรจงใจทดลอง แต่จริ ง ๆ แล้ วไม่ใช่..มันคือหนึง่ ในทริ กการฆ่านิกร” บัดนี ้หัวสมองของไอคิวโลดแล่นยากที่อามินดาจะระงับได้ เขาจึงเลือกที่จะยืนรอไอคิวอยู่ อย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้ ทงสี ั ้ ค่ นเดินนําหน้ าไป พอเขาก้ าวเท้ าไอคิวก็ก้าวตามแต่ในสมองของไอคิว กลับจดจ่ออยูก่ บั แค่ตวั เอง อามินดาจึงเดินนําไปเรื่ อย ๆ ปล่อยให้ ไอคิวก้ าวตามต่อไป “เรามาลองเรี ยงลําดับดูกนั ดีกว่า” ไอคิวก้ าวยาวมาเดินเคียงอามินดา “เริ่ มตังแต่ ้ ตอนที่ นายเล่า..ตังแต่ ้ บนรถจนขึ ้นมาถึงภูกระดึง” “แต่ผมเองก็เพิ่งมาเจอเพื่อน ๆ ของพี่อามันตอนที่จะขึ ้นรถมาที่นี่เหมือนกันนะครับ” “แค่นนก็ ั ้ พอแล้ ว..เริ่ มต้ นตังแต่ ้ ตรงนันล่ ้ ะ” ...ธาริ น พสกและนิกร เป็ นเพื่อนกลุม่ เดียวกัน อามันดา ราเมษ วาดฝั นและโยนินก็เป็ น เพื่อนอีกกลุม่ หนึง่ ทังสองกลุ ้ ม่ อยูม่ หาวิทยาลัยเดียวกัน อาจจะเคยเจอหน้ ากันหรื อไม่ก็ได้..นัน่ คง จะไม่ใช่เรื่ องสําคัญ แต่วา่ ตามที่อามินดาได้ ยินจากพี่สาวก็คือ ธาริ นได้ ยินการสนทนาของกลุม่ อามันดาแล้ วขอร่วมไปทริ ปนี ้ด้ วย ซึง่ อันที่จริ งก็ออกจะดูแปลกที่คนเพิ่งรู้จกั กันจะชวนกันไปเที่ยว แต่พอมาคิดดูอีกทีก็ไม่ใช่เรื่ องแปลกอะไรนัก..เพราะแม้ จะไม่ร้ ูจกั แต่ก็ถือว่าเป็ นเพื่อนใน มหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมการมาเที่ยวครัง้ นี ้ก็ถือว่าแค่ร่วมเดินทางมาเฉย ๆ เท่านัน้ ไม่ได้ มาคลุก คลีอะไรกันมากมาย ถ้ าให้ เปรี ยบกับการเชิญชวนมาเข้ าค่ายอาสาที่ตา่ งคนก็ตา่ งไม่ร้ ูจกั กันก็คงพอ ยอมรับได้ ต่างคนก็มีจดุ มุง่ หมายที่จะมาที่ภกู ระดึงนี่อยูก่ ่อนแล้ ว มันก็แค่นงั่ รถคันเดียวกันมาเท่านัน้ และก็มารู้ทีหลังว่าราเมษเป็ นคนเอ่ยชวนธาริ นอย่างลับ ๆ ครอบครัวของอามันดาและอามินดามีปมู หลังที่ยากจะเข้ าใจ เรื่ องนี ้เพื่อนของราเมษที่ชื่อ กิตติเล่าให้ ฟัง อันที่จริ งกิตติก็ฟังมาจากราเมษอีกที บอกว่าเพื่อนที่ชื่อราเมษคนนันเข้ ้ ามาตีสนิทกับ อามันดาเพราะหวังเงินเพื่อเอาไปรักษาพ่อที่ป่วยเป็ นโรคเอดส์ เพราะเหตุนี ้เองจึงทําให้ ธาริ นถูก อามินดาซึง่ อาจจะตังใจหรื ้ อไม่ตงใจทํ ั ้ าให้ เธอหงายหลังล้ มลง และเครื่ องช็อตไฟฟ้ าทิ่มที่หลังจนเกิด บาดแผล..เพราะอามินดาไม่ไว้ ใจราเมษตังแต่ ้ แรกพบ อามินดาซึง่ มีความฝั งใจเกี่ยวกับคนใน

165

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

หมูบ่ ้ านที่มาตีสนิทกับพ่อของตนเองเพื่อหวังเงินทองหลังสงคราม อามินดาซึง่ คิดว่าตัวเองเจนจัด เรื่ องการมองคนได้ ทะลุปรุโปร่งว่าคนไหนจริ งใจและคนไหนไม่จริ งใจ ถูกต้ อง..อามินดาเดาถูกว่าราเมษไม่จริ งใจ คบกับพี่สาวเพื่อหวังเงิน แต่เขาไม่ร้ ูเบื ้องลึก ของราเมษเลยว่าต้ องการเงินนันไปทํ ้ าอะไร และก็ไม่ร้ ูด้วยว่าราเมษเกิดรักอามันดาพี่สาวตัวเอง ขึ ้นมาจริ ง ๆ ส่วนราเมษมีเรื่ องที่ต้องปิ ดบังหลายเรื่ อง ต้ นเหตุทงหมดก็ ั้ คือเงิน..เขาจําต้ องหาเงินเพื่อไป รักษาพ่อ แต่กลับใช้ ทางลัดด้ วยการหลอกผู้หญิงอย่างอามันดา รวมทังธาริ ้ นด้ วยเช่นกัน ราเมษ ปิ ดบังว่ารู้จกั ธาริ นทางอินเตอร์ เน็ต นัน่ คงเพราะว่าไม่อยากให้ อามันดารู้ ราเมษยังไม่ได้ เงินสักบาท จากอามันดา จุดประสงค์ที่ยอมมาเที่ยวก็เพื่อเรื่ องนี ้ แต่อาจจะเคยได้ จากธาริ นซึง่ เป็ นลูก นักการเมืองก็เป็ นได้ แต่ทําไมราเมษถึงต้ องใช้ วิธีการหลอกผู้หญิง หรื อว่าเขามีความฝั งใจอะไรเกี่ยวกับเรื่ อง ผู้หญิงอย่างนันรึ ้ ...จริ งสิ เมื่อนึกถึงราเมษก็ทําให้ จําเรื่ องหนึง่ ได้ นัน่ คือโรคละเมอตื่นขึ ้นมากลางดึก ของเขา แต่ก็มีเพียงกิตติที่เป็ นเพื่อนเก่าเท่านันที ้ ่ร้ ู อามันดาเองก็คงจะยังไม่ร้ ู แต่วา่ เรื่ องโรคละเมอนี ้จะเกี่ยวข้ องกับการฆาตกรรมครัง้ นี ้หรื อเปล่า คูโ่ ยนินและวาดฝั นนันดู ้ เหมือนจะเรี ยบง่ายที่สดุ แทบไม่มีอะไรต้ องเล่า แต่อามินดากลับ สังเกตุวา่ โยนินดูเหมือนจะอยูใ่ ต้ บงั คับบัญชาของวาดฝั น จนบางครัง้ พอโยนินทนไม่ไหวก็ตวาด ออกมา โยนินมีพี่ชายอยูค่ นหนึง่ ซึง่ เขาพยายามเจริ ญรอยตาม แต่ยิ่งตามกลับยิ่งห่าง เขาคงแอบ น้ อยใจอยูล่ กึ ๆ ที่ไม่สามารถเก่งเหมือนพี่ชายได้ วาดฝั นเป็ นผู้หญิงแกร่ง เป็ นผู้หญิงที่สามารถชี ้นิ ้วออกคําสัง่ ผู้ชายอย่างโยนินได้ เธอชอบ เอาแต่ใจตัวเองและมองว่าโยนินไม่ได้ เรื่ องอะไรสักอย่าง แต่พอถูกโยนินตวาดก็สลด เหมือนกับ แกล้ งทําตัวเหนือผู้ชายไปอย่างนัน้ แต่พอมาถึงวันนี ้ วาดฝั นเองก็คงจะมองโยนินเปลีย่ นไป เพราะ โยนินกล้ าที่จะพูดกล้ าที่จะตอกหน้ าไอคิว และสงสัยอย่างเปิ ดเผยว่าไอคิวเป็ นฆาตกร ส่วนชนาภาและแฟนหนุม่ ของเธอแทบจะไม่มีบทบาทอะไรเกี่ยวกับการตายของคนทังสาม ้ แต่จะว่าไปชนาภาและแฟนหนุม่ ก็โผล่ออกมาให้ กลุม่ ของอามันดาเห็นในเวลาไล่เลีย่ กับไอคิว

166

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ถ้ าจะให้ คิดว่าชนาภากับแฟนหนุม่ เข้ ามาหลังจากฆ่าธาริ นแล้ ว เพื่อดําเนินแผนการฆ่า พสกและนิกรต่อไป มันก็ออกจะดูขดั ๆ ถ้ าสองคนนันเป็ ้ นฆาตกร ก็ไม่มีความจําเป็ นที่จะต้ องเสนอ หน้ ามาให้ เห็นด้ วยซํ ้า ทําตัวเป็ นคนเงามืดคอยเฝ้ าดูธาริ น พสกและนิกรแล้ วลงมือฆ่าก็ได้ หรื อว่าเพราะไม่แน่ใจว่าธาริ นจะเผยอะไรเกี่ยวกับตัวเองมากน้ อยแค่ไหน อันทีจ่ ริ งธาริ นเอ ก็บอกกับกลุม่ ของอามันดาว่าจะมีเพื่อนมาอีกสองคนซึง่ จะเจอกันที่ภนู ี ้ แต่นนั่ ก็คงจะเป็ นแค่การนัด เจอกันแบบธรรมดา น่าจะบังเอิญว่าทังธาริ ้ นและชนาภาอยากจะมาเที่ยวที่นี่อยูแ่ ล้ ว พอใครคนหนึง่ ชวนก็เลยออกปากไปว่า..งันเจอกั ้ นที่ภกู ระดึงก็แล้ วกัน แต่มาจนถึงตอนนี ้ก็ยงั ไม่มีใครรู้วา่ แฟนหนุม่ ของชนาภาเป็ นใคร เขาแค่มาเที่ยวกับชนาภา แฟนสาวซึง่ เป็ นเพื่อนทางอินเตอร์ เน็ตกับธาริ น แทบไม่มีสว่ นเกี่ยวข้ องกันเรื่ องทังหมดเลย ้ แถม ตอนนันยั ้ งทําท่าทางปกป้องชนาภาอย่างเปิ ดเผย ไม่ให้ ไอคิวหรื อใครสงสัยว่าเธอเป็ นฆาตกร แล้ วถ้ าสมมติให้ ฆาตกรไม่ใช่คนที่เอ่ยมาแล้ วสักคนล่ะ..ฆาตกรเป็ นใครมาจากไหนก็ไม่ร้ ู แฝงตัวเป็ นนักท่องเที่ยวขึ ้นมาที่ภกู ระดึงนี่ แต่พอเห็นว่าธาริ น พสกและนิกรมาที่นี่ก็สบโอกาสเหมาะ ที่จะฆ่า..ไม่ได้ สิ..ถ้ าคิดแบบนันก็ ้ ไม่มีทางเป็ นไปได้ เหตุผลคือตอนที่ธาริ นนอนพักในเต้ นท์ อามิน ดาเป็ นคนเฝ้ าอยู่ แม้ จะห่างจากตัวธาริ นไปบ้ างแต่ก็ยงั ถือว่าเฝ้ าอย่างใกล้ ชิด แบบนี ้ฆาตกรที่เป็ น คนอื่นไม่มีทางกล้ าเสีย่ งเข้ ามาได้ ง่าย ๆ แน่ อีกทังตอนที ้ ่พสกถูกฆ่า ร่างของพสกนอนอยูบ่ นลานทางเข้ าลานพระแก้ ว โดยที่มี อามินดานอนสลบอยูข่ ้ าง ๆ จะบอกว่าฆาตกรเลือกแพะรับบาปเป็ นอามินดาเหตุผลเพราะ อามินดาอยูก่ บั ธาริ นตอนที่ฆา่ ครัง้ แรกอย่างนันรึ ้ โดยที่ฆาตกรไม่ร้ ูเลยว่าอันที่จริ งอามินดามี เบื ้องหลังมากมายกว่านัน..มั ้ นประจวบเหมาะจนเกินไป และสุดท้ ายที่มองยังไงฆาตกรก็คงเป็ นคนนอกไม่ได้ เลยก็คือล่าสุดที่นิกรถูกฆ่า เพราะคน นอกไม่มีทางจะรู้ได้ เลยว่า โยนินจะบาดเจ็บในเวลานันที ้ ่สระอโนดาต ไม่มีทางรู้วา่ ไอคิว ราเมษและ อามินดาจะขี่จกั รยานเพราะไปเอานํ ้าแข็ง ไม่มีทางวางระเบิดได้ เวลาเหมาะเจาะขนาดนัน้ พอคิดมาถึงตรงนี ้ไอคิวก็ถอนหายเฮือกใหญ่มองผู้ร่วมเดินทางฝ่ าความมืด เส้ นทางกลับ จะผ่านหล่มสักก็คือเส้ นทางเดียวกับที่เขาเคยขี่จกั รยานเพื่อมาเอานํ ้าแข็ง นัน่ คือเส้ นทางเลียบหน้ า ผา ถ้ าตอนนี ้มีใครอุตริ ผลักคนตกลงไปก็คงจะทําอะไรไม่ได้ 167

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เดี๋ยวสิ..ถ้ านี่เป็ นเวทีสดุ ท้ ายล่ะ หลังจากที่ฆา่ นิกรที่ผาหล่มสักและทําให้ ทกุ คนได้ เห็นศพ ห้ อยใต้ ต้นสนสําเร็ จแล้ ว เวทีตอ่ ไปสําหรับการฆาตกรรมก็คือตลอดเส้ นทางกลับเลียบหน้ าผาอันมืด มิดนี ้ พอคิดได้ แบบนันไอคิ ้ วก็กระตือรื อร้ นเดินไปหาทุกคนเพื่อดูวา่ ใครอยูต่ รงไหนบ้ าง เริ่ ม ตังแต่ ้ อามินดา อามันดา วาดฝั น ราเมษ โยนิน ชนาภาและแฟนหนุม่ ของเธอ..ทุกคนอยูค่ รบ ไอคิวเหนื่อยหอบอยูต่ รงหน้ าโยนินที่มองมาอย่างไม่แยแส “นายคิดจะทําอะไร” ไอคิวที่เอามือกุมหัวเข่าเงยหน้ าขึ ้น “เปล่า..แค่ต้องการดูวา่ อยูก่ นั ครบหรื อเปล่า” “เฮอะ..ผมน่าจะถามคําถามนี ้มากกว่านะ ว่านายแอบหนีหายไปไหนหรื อเปล่า ” “พอเถอะน่า” วาดฝั นดึงแขนโยนินก้ าวเท้ ายาวเดินห่างไป แต่ละคูจ่ ะมีไฟฉายคนละหนึง่ อัน คูข่ องราเมษกับอามันดา โยนินกับวาดฝั น ชนาภากับ แฟนหนุม่ และไอคิวกับอามินดา ถ้ าแต่ละคนเปิ ดไฟฉายตลอดแบบนี ้ก็คงไม่มีปัญหา หลังจากนันก็ ้ ถึงผานาน้ อย มีร้านค้ าที่เปิ ดขายยามคํ่าคืน นักท่องเที่ยวจะซื ้อของกินแก้ หิว ก่อนเดินทางต่อ บ้ างก็เป็ นมันเผา ข้ าวเหนียวปิ ง้ นํ ้าเปล่า และอื่น ๆ อามันดาตัดสินใจพักเหนื่อย ทุกคนจึงนัง่ รวมกันที่พื ้นดินหน้ าร้ านขายของ พยายามคุยกัน เรื่ องอื่นที่ไม่ใช่เรื่ องในสองวันนี ้ บ้ างขอตัวไปเข้ าห้ องนํ ้า บ้ างแยกไปหาซื ้อของกิน ไอคิวเองทนไม่ไหวจนต้ องขอเข้ าห้ องนํ ้าบ้ าง พอเขาเดินกลับออกมาเห็นกลุม่ ยังนัง่ คุยกัน อยู่ แต่มีราเมษลุกขึ ้นเดินป้วนเปี ย้ นไปมา พอเขามองไปรอบ ๆ จึงรู้วา่ มีใครหายไป อามันดาหายไป..ราเมษถึงได้ มองหา ให้ ตายสิ..ไอคิวเปิ ดกระบอกไฟฉายแล้ ววิ่งตรงไปที่หน้ าผา เขาพยายามก้ าวเท้ ายาว เหยียบก้ อนหินก้ อนใหญ่เพื่อส่องไฟฉายลงไปเบื ้องล่าง ราเมษกับอามินดาวิ่งตามมา “นัน่ ..” ราเมษชี ้ไปตรงก้ อนหินที่อยูห่ มิ่นเหม่กบั เหว ร่างของอามันดาอยูต่ รงนัน.. ้

168

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 35 : BROTHER ต้ องการฆ่าทีเดียว 4 คนอย่างนันรึ ้ ..ไอคิวคิดอยูใ่ นใจ แต่เท้ ากลับตรงรี่ เข้ าไปช่วยราเมษ หอบร่างของอามันดาขึ ้นมาห่างจากหน้ าผา วางเธอนอนลงกับพื ้น จากนันราเมษเขย่ ้ าตัวเธอเบา ๆ เอามืออังที่ปลายจมูกเพื่อสัมผัสลมหายใจ “ยังหายใจ” ราเมษเงยหน้ าบอกไอคิวพร้ อมด้ วยนํ ้าตาที่เอ่อท้ น วาดฝั นและโยนินเดินเข้ ามา พอเห็นอามันดาก็ตกใจแทบคลัง่ .. ชนาภากับแฟนหนุม่ ของ เธอที่ยงั อยูด่ ้ วยกันตรงรี่ เข้ ามา “ทําไมต้ องเป็ นอามันดาล่ะ เธอไปเกี่ยวอะไรด้ วย” โยนินมองไปทางไอคิว “นายเข้ าใจผิดไปกันใหญ่แล้ วนะ” ไอคิวทนไม่ไหวจึงโต้ กลับบ้ าง “ทําไมรึ..เพราะว่าอามันดาไปรู้เห็นอะไรเข้ าอย่างนันรึ ้ นายถึงได้ ต้องการจะฆ่าเธอเพื่อปิ ด ปาก” เสียงในลําคอของอามันดาดังอู้อี ้ เธอลืมตาขึ ้น รู้สกึ เจ็บที่หลังเพราะกระแทกกับพื ้นก้ อน หิน โยนินพูดค้ างไว้ แค่นนั ้ เขาย่อตัวลงใกล้ อามันดา บีบแขนเธอเบา ๆ “โชคดีจริ ง ๆ ที่ไม่เป็ นอะไร” วาดฝั นยืนอยูข่ ้ างหลังโยนิน “เธอเห็นคนร้ ายหรื อเปล่า” อามันดาพอมีสติร้ ูตวั เธอส่ายหน้ าช้ า ๆ “ไม่เห็นใครเลย..ยืนอยูด่ ี ๆ ก็ถกู ผลักตกลงไป” “แบบนี ้มันเลือดเย็นเกินไปแล้ ว” โยนินฉุนเฉียวลุกขึ ้นมากระชากคอเสื ้อไอคิว “เพื่อปกป้อง ตัวเองถึงกับฆ่าผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้แบบนี ้รึไง” “พอเถอะ โยนิน” ราเมษปราม “พี่ไอคิวคงไม่ได้ ทําหรอก ตอนที่อามันดาหายมาตรงนี ้ พี่ไอ คิวเข้ าห้ องนํ ้าอยูน่ ะ่ ” โยนินปล่อยคอเสื ้อไอคิว “นายจะรู้ได้ ไง ตรงนี ้มันมืดจะตาย จะอ้ อมจากห้ องนํ ้ามาก็ยงั ได้ ” 169

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ตอนนี ้จิตใจของไอคิวห่อเหี่ยว เขาไม่อาจจะทําอะไรได้ เลยสักอย่าง เขามองอามันดาที่สง่ สายตาโกรธเคืองมา หันไปมองก้ อนหินที่เธอตกลงไปซึง่ ห่างจากขอบผาพอสมควร คงไม่มีทางตกลง ไปเบื ้องล่าง “แปลกอยูน่ ะ..” เขาพูดกับตัวเอง “ทําไม..” อามันดาพยายามลุกขึ ้นโดยมีราเมษและอามินดาประคอง อามินดาปั ดเศษดินออกจาก เสื ้อผ้ าของเธอ “พี่อามันเดินไหวหรื อเปล่า..” อามันดาพยักหน้ า “ไหวสิ..ไม่เป็ นอะไรมากหรอก” เธอเหลือบมองไอคิว ไอคิวสบตาตอบ ไม่นกึ หวัน่ .. “ใจร้ ายมากเลยนะคะ” เธอพูด “คนที่ผลักอามันดาตกลงไปคงจะต้ องมีหวั ใจที่เป็ นสีดํา สนิท” แต่ไอคิวไม่สะทกสะท้ าน ยังคงจ้ องตอบเธอ “ไปต่อกันเถอะนะ” ราเมษตัดบทแล้ วประคองอามันดาเดินนําไป เป็ นไปตามแผน..ไอคิวคิด..เป็ นไปตามแผนทุกประการ อามินดาเดินซ้ อนเข้ ามาเบื ้อง หน้ าไอคิวที่เดินหลังสุด “รู้มยครั ั ้ บว่าใครทํา” เขามองอามินดา สีหน้ าไม่แสดงอาการใด ๆ “ไม่ร้ ูส.ิ .พี่ไปเข้ าห้ องนํ ้าพอดี” “ไม่ร้ ูวา่ พี่จะข้ องใจอะไรเหมือนกับผมหรื อเปล่า” อามินดาพูดต่อ “ก้ อนหินตรงนันมั ้ นก็ ไม่ได้ นา่ กลัวอะไรเลยว่ามัยครั ้ บ” ฉลาดนี่..ไอคิวคิด พยักหน้ าให้ อามินดา “แค่โดนผลักลงไปยังไงก็คงไม่ถึงกับตาย อย่างมาก็มีแผลถลอก” “อืม..ไม่ตายหรอก...อามันดาน่ะโชคดีมาก” โยนินหันมามองทังสอง ้ แต่แล้ ววาดฝั นก็จบั หน้ าเขาหันกลับ “เป็ นผู้ใหญ่มนั ก็ดีอยูห่ รอกนะ แต่แบบนี ้มันมากไปหน่อย ไปว่าเค้ าแบบนัน้ ถ้ าเค้ าเป็ น จริ ง ๆ เธอจะถูกฆ่าเอาง่าย ๆ นะ” วาดฝั นดุ “ก็ลองดูส.ิ .คิดว่าจะฆ่าฉันได้ ง่าย ๆ เหมือนอย่างสามคนนันหรื ้ อไง” 170

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เป็ นไปตามแผนทุกประการ..เขายํ ้าความคิดเดิม..ฆาตกรตอนนี ้คงจะกระหยิ่มยิ ้มย่องอยู่ ในใจว่าสามารถหลอกทุกคนได้ แต่วา่ ฉันไม่หลงกลแกหรอก.. ไอคิวจ้ องมองไปยังทัง้ 5 คนที่เดินนําหน้ า ไฟฉาย 3 ดวงส่องกราดไปมา อีกสองคนคือ ชนาภากับแฟนหนุม่ เดินตามอยูด่ ้ านหลัง ตอนนี ้..อามันดา ราเมษ วาดฝั น โยนิน อามินดา ชนาภาและแฟนหนุม่ ของเธอ...มีอยู่ 8 คนรวมไอคิว ยิ่งแกทําแบบนี ้ก็ยิ่งทําให้ ฉนั มัน่ ใจว่าต้ องเป็ นแก..ตายไปสาม เจ็บอีกหนึง่ ไม่ใช่แกแล้ วจะ ใครได้ อีกล่ะ ทังตอนนั ้ นที ้ ่อยูก่ บั ธาริ น ช่วงเดินไปดูพระอาทิตย์ขึ ้นตอนเช้ ามืดที่ตา่ งคนก็ตา่ งพลัด หลงกัน ตอนที่โยนินบาดเจ็บ การระเบิดสองครัง้ ซ้ อน ศพของนิกรที่ห้อยบนต้ นสน เหลือเพียงแค่..แกใช้ ทริ กอะไรฆ่าพสก และใช้ ทริ กอะไรเดินทางแข่งกับเวลาได้ มากขนาด นัน้ ไอคิวตัดสินใจเดินดุม่ ๆ ไปหาอามันดา เขาหยุดยืนขวางหน้ า “เธอมีแผนที่อยูใ่ ช่มย” ั้ อามันดาล้ วงเอาแผนที่ที่ยบั ยูย่ ี่ออกมายืนให้ อย่างไร้ ความรู้สกึ ใด ๆ แล้ วไอคิวก็เดินกลับ ย้ อนมาที่อามินดาขอไฟฉายจากเขาเพื่อส่องดูแผนที่ ตรงลานพระแก้ ว สระอโนดาตแล้ วก็ที่ผาหล่มสัก ไอคิวควักเอามือถือมาเพื่อบวกเลขง่าย ๆ ในแผนที่ไปมา ต่อจากนันวิ ้ ่งกลับไปหาชนาภา และแฟนหนุม่ เพื่อถามอะไรบางอย่าง พอแน่ใจว่าได้ คําตอบที่อยากได้ แล้ ว ครู่ตอ่ มาไอคิวตรงไปหา โยนิน แล้ วถามหน้ าซื่อ ๆ ว่า “นายมีพี่ชายใช่มย..” ั้ “ทําไม” “แล้ วพี่ชายนายก็เก่งกว่านายใช่มย” ั้ โยนินฉุนขึ ้นมาทันที “อยากจะพูดอะไร” อามันดาและราเมษที่เดินนําหน้ าหันมามอง “เมื่อราวปี ก่อนมีขา่ วเกี่ยวกับนักเรี ยนที่ทจุ ริ ตในการสอบเอนทรานซ์ นายพอจะรู้เรื่ องนี ้ บ้ างมัย” ้

171

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

โยนินเดือดดาลถึงขีดสุด เขาเงื ้อหมัดชกหน้ าไอคิวอย่างแรง ไอคิวหลบแต่ก็ยงั คงโดนที่ แก้ มอย่างจังและทรุดลงทันที “โยนิน” อามันดาร้ องห้ าม นักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ที่เดินทางกลับเต้ นท์เหมือนกันหยุดมอง ไอคิวกราดสายตามองทุกคน เริ่ มที่ราเมษ “ราเมษ..นายน่ะ เพื่อให้ เข้ ามหาวิทยาลัยได้ ก็ ต้ องทุม่ เทอย่างหนัก...ส่วนอามันดาก็คงจะติวหนักไม่แพ้ กนั ส่วนวาดฝั นน่าจะเก่งอยูแ่ ล้ ว..อามินดา ยอมเรี ยนที่บ้านเกิดเพื่อให้ พี่สาวฝาแฝดตัวเองมาเรี ยนที่น.ี่ .แล้ วนายล่ะ โยนิน” เขาไล่สายตามาจบที่ โยนิน “นายทํายังไงถึงสอบเอนทรานซ์ได้ หรื อ” โยนินนิ่ง “ทําไมฉันต้ องตอบคําถามไร้ สาระคิดไปเองของนาย” “นายสอบได้ ใช่มย..นั ั ้ น่ เพราะว่าพี่ชายของนายติวให้ ยงั ไงล่ะ พี่ชายที่เก่งกว่านาย ที่ทํา ยังไงนายก็ไม่มีทางเทียบติดได้ ” โยนินทําท่าจะเงื ้อมือชกไอคิวที่ยงั นัง่ อยูก่ บั พื ้นดิน แต่วาดฝั นห้ ามไว้ ทนั ชนาภากับแฟน หนุม่ ก้ าวเข้ ามาประคองไอคิว ส่วนบรรดานักท่องเที่ยวไม่สนใจเริ่ มเดินต่อไป “แต่พี่ชายนายไม่ได้ ใจดีกบั นายแค่คนเดียวเท่านัน...ยั ้ งเผื่อแผ่ความใจดีไปให้ คนอีกสอง คน..” โยนินทนไม่ไหวเข้ าไปกระชากคอไอคิวให้ ยืนขึ ้น.. แต่ก็ทําได้ แค่นนั ้ ตัดสินใจผลักไอคิว ออกไป “ทําไมพี่ไอคิวถึงรู้เรื่ องพี่ชายของโยนิน..มีใครเล่าให้ ฟังหรื อไง” อามันดาตัดสินใจเอ่ยถาม ไอคิวพยักหน้ า.. “เมื่อสองปี ก่อน มีขา่ วนักศึกษาสองคนตกหน้ าผาตาย..เรื่ องนี ้พี่จําได้ ดี เพราะว่าหนึง่ ใน คนที่ตกหน้ าผาตายเป็ นรุ่นน้ องสาขาเดียวกันของพี่เอง” เขามองโยนิน “ซึง่ ก็คือพี่ชายของนาย” โยนินเงียบกริ บ แต่ตวั แข็งเกร็ ง.. “นายคงไม่ร้ ูวา่ พี่ชายของนายสนิทกับพี่พอสมควร มักจะมาถามเรื่ องการเรี ยนอยูบ่ อ่ ย ๆ ตอนแรกที่เห็นนายที่นี่ ยังอดคิดในใจไม่ได้ วา่ ทําไมหน้ าตาถึงคล้ ายกัน” “แล้ ว..แล้ วยังไง” โยนินตะคอก “รู้จกั พี่ผมแล้ วยังไง” “พี่นายไม่ได้ ตกหน้ าผาตายไปเองหรอกนะ แล้ วก็ไม่ใช่ทะเลาะกับนักศึกษาอีกคนที่ เสียชีวิตไปด้ วย พี่นายถูกผลักให้ ตกลงไปมากกว่า” 172

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

โยนินชะงัก..จ้ องมองไอคิว ปากอ้ าค้ างพยามยามจะพูดอะไรบางอย่าง “พี่นายถูกฆาตกรรม” ตอนนันเองที ้ ่แฟนของชนาภาเผลอทําไฟฉายหล่นจากมือ โดนเข้ าที่เท้ าของชนาภาจนเธอ สะดุ้ง แต่ไอคิวอยูข่ ้ างหน้ าพวกเขาจึงไม่เห็น.. “พี่คิดว่า..พอเราไปถึงที่เต้ นท์ ก็นา่ จะเฉลยเรื่ องนี ้กันเสียที..” ไอคิวขยับปกเสื ้อไปมา

173

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 36 : POLLANAT

เขาคนนี ้ชื่อพลนาท.. พลนาทเหม่อมองท้ องฟ้ าที่ดํามืดเคียงข้ างกับหญิงสาวที่ตนรัก ต้ นสนสามใบ..เป็ นสิง่ ที่..ไม่นา่ จดจําสําหรับเขา เมื่อสองปี ก่อน เขาดีใจเหลือเกินที่พี่ชายของตัวเองพ้ นโทษออกจากคุกมาได้ แต่ความดีใจ นันก็ ้ เจือปนไปด้ วยความเสียใจ ความเศร้ าใจและความรู้สกึ ผิดอย่างมหันต์ เนื่องจากพี่ชายที่รักเขามากยอมรับโทษแทนเขา..โทษของการมีสงิ่ เสพย์ติดไว้ ใน ครอบครอง เพราะอย่างนัน้ พี่ชายชองเขาจึงได้ พดู ออกมาในตอนนันว่ ้ า.. “..คุกน่ะเป็ นเหมือนบ้ านหลัง ที่สองของฉันเลยล่ะ” หลังจากที่พี่ชายของเขาพ้ นโทษมาได้ ไม่ถึงสองเดือน พี่ชายของเขากลับต้ องเสียชีวิตลง ด้ วยนํ ้ามือของผู้ชายคนหนึง่ ที่เป็ นเพื่อนกัน ไม่ส.ิ .อาจเป็ นเพราะเขาเองก็ได้ ย้ อนไปตอนนัน..ที ้ ่ยอดเขาสูง ที่ผาหนึง่ ที่มีชื่อว่า..ผายินดี “ผม..” พลนาทอึกอักที่จะพูดออกมา “ผม..ตลอดหนึง่ ปี เต็ม ๆ ที่พี่อยูใ่ นคุก ผมรู้สกึ แย่มาก เหลือเกิน” “พอเถอะน่า เรื่ องมันผ่านมาแล้ ว” พลนาทเอามือข้ างที่ถนัดล้ วงเข้ าไปในกระเป๋ าสะพายอย่างประหม่า “ถึงอย่างนันก็ ้ เถอะ.. แต่พี่ร้ ูอะไรมัย้ สายตาของคนในละแวกบ้ านที่มองผมกับพ่อและแม่ มันเหมือน..” เขาเงยหน้ าขึ ้น มองต้ นสนสามใบที่สงู เสียดฟ้ า และท้ องฟ้ าสีฟ้าสดของยามเที่ยง 174

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ตัวประหลาด..” พี่ชายของเขาพูดแทน “พี่ร้ ูดี” “มันแย่ยิ่งกว่าการที่ต้องถูกขังคุกเสียอีก สู้เอาผมไปอยูใ่ นคุกซะยังจะ..” “แกพูดอะไรรู้ตวั บ้ างหรื อเปล่า แกอยากติดคุกมากนักรึไง คิดว่าในคุกมันน่าอยูม่ ากงันรึ ้ ไง” พลนาทล้ วงเข้ าไปในกระเป๋ าลึกขึ ้นอีก ต้ นแขนเกร็ งแน่น “แล้ วเรี ยกขึ ้นมาที่ผานี่มีเรื่ องอะไร อย่าบอกนะว่าแค่ต้องการจะพูดแค่นน” ั ้ พี่ชายของเขา เกาศีรษะที่ตดั ผมสันเกรี ้ ยน ยืนมองออกไปทางหน้ าผา “หรื อว่าอยากจะมาสารภาพผิดอะไรเหมือน เมื่อก่อน..” “..เปล่า..แต่เป็ นเรื่ องของพี่มากกว่า..พี่แอบไปสอบให้ คนพวกนันอี ้ กแล้ วใช่มย” ั้ พี่ชายของเขาหันควับ จ้ องหน้ าน้ องชาย “ใครบอกแก” “พวกนัน..” ้ พี่ชายของเขาเดินเข้ ามาใกล้ แล้ วตะคอกใส่หน้ า “อย่าไปยุง่ กับพวกนันอี ้ กเข้ าใจมัย” ้ “แล้ วพี่จะรู้อะไรล่ะ” พลนาทตะคอกใส่บ้าง “ตลอดหนึง่ ปี เต็มที่พี่ไม่อยู่ ครอบครัวเราก็ต้อง พึง่ คนพวกนัน้ ตังแต่ ้ ได้ ชื่อว่ามีพี่ขี ้คุก ไม่วา่ พ่อหรื อแม่จะทําอะไรก็ไม่มีใครอุดหนุนสักอย่าง” พี่ชายตบหน้ าพลนาทฉาดใหญ่ ดวงตาเบิกกว้ าง คิ ้วขมวดเข้ าหากัน “ขี ้คุกอย่างนันรึ ้ ..นี่แก กล้ าว่าพี่ชายตัวเองที่ยอมติดคุกแทนแกว่าขี ้คุกอย่างนันรึ ้ ” “แต่ผมก็ไม่ได้ ทําผิด” พลนาทเอามืออีกข้ างกุมแก้ มตัวเอง “ ผมเองก็ถกู ไอ้ พวกนันมั ้ นกลัน่ แกล้ งเอายาเสพย์ติดมายัดใส่เหมือนกัน พี่เองก็ร้ ูวา่ พวกนันมั ้ นข่มขูเ่ ราทุกทาง แล้ วทําไมพี่ถึงยังจะ ไปช่วยพวกมันอีก” พี่ชายของเขาสะบัดหน้ าและทําเสียงฟึ ดฟั ดเหมือนไม่สบอารมณ์ในคําถามของน้ องชาย “ก็เพราะออกจากคุกมามันทําอะไรไม่ได้ ยงั ไงล่ะ ฉันก็เลยใช้ สมองที่เหลืออยูท่ ําให้ แกมี ข้ าวกินยังไง” “แน่ส.ิ .ก็พี่เป็ นคนเก่งนี่นา ใช้ หวั สมองของตัวเองทําให้ มีผมมีข้าวกิน ทําให้ ครอบครัวมีเงิน ใช้ ส่วนผมมันก็แค่ตวั อะไรสักตัวที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย แถมยังทําให้ พี่ต้องเข้ าคุกไปซะอีก กําลัง จะบอกแบบนันใช่ ้ รึเปล่าล่ะ”

175

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

พี่ชายของเขาถมึงตาใส่ด้วยความโกรธ “เพ้ อเจ้ อใหญ่แล้ ว แกเอาความคิดแบบนี ้มาใส่ สมองได้ ยงั ไง” “ต่อจากนี ้ไปพี่ไม่ต้องแล้ วล่ะ..ผมจะดูแลครอบครัวเอง ผมจะหาเงินด้ วยตัวของผมเอง” พลนาทดึงมือออกจากกระเป๋ าสะพาย เผยให้ เห็นกระบอกปื นในมือ พี่ชายของเขาจ้ องมองปื นที่น้องชายครอบครองอย่างงุนงงมากกว่าที่จะตกใจ “แกเอาปื น มาทําไม” พลนาทยกปื นขึ ้นจ่อที่ศีรษะตัวเอง.. “เฮ้ ย..อย่าทําบ้ า ๆ นะ ไหนแกบอกว่าจะหาเงินเองไม่ใช่รึ” “ใช่..” พลนาทหดมือที่ถือปื นลง แล้ วยืดแขนไปข้ างหน้ าชี ้ไปทางพี่ชาย “ผมบอกว่าผมจะ หาเงินเอง” คราวนี ้พี่ชายของเขาตกใจจริ ง ๆ ด้ วยความที่ไม่คิดว่าน้ องชายที่เขารักจะทําแบบนี ้ เขาพูด อะไรไม่ออกได้ แต่อํ ้าอึ ้งในลําคอ “อีกเดี๋ยวพวกนันคงมาที ้ ่นี่” พลนาทบอก “..มาดูให้ เห็นกับตาว่าพี่ตายจริ ง ๆ” พี่ชายของเขายกมือสองข้ างไปข้ างหน้ าห้ ามปรามน้ องชาย พลางถอยหลังเข้ าใกล้ หน้ าผา “ทําไมล่ะ แกไม่เห็นพี่เป็ นพี่เลยหรื อไง” พลนาทยิ ้ม ความรู้สกึ เหมือนได้ ชนะพี่ชายครัง้ ใหญ่ในชีวิต “..เพิ่งรู้หรื อไง..” “พล..อย่านะพล” เขาเปลีย่ นมาเรี ยกชื่อน้ องชาย คิดว่าคงจะทําให้ น้องชายได้ สติกลับคืน มา “ตังแต่ ้ พี่ติดคุก พลก็เหมือนตกไปอยูใ่ นนรก ไม่ส.ิ .จริ ง ๆ แล้ วก่อนที่พี่จะติดคุก มันก็ เหมือนพลกําลังค่อย ๆ ไต่ลงนรกลึกลงไปเรื่ อย ๆ พ่อแม่ไม่เคยแยแสพลเลยนี่ รักแต่พี่ที่ได้ เรื่ องได้ ราวทุกอย่างที่พอ่ แม่ต้องการ ยิ่งพอพลเป็ นต้ นเหตุให้ พี่ต้องติดคุก พลก็เหมือนอยูโ่ ดดเดี่ยวไม่มีใคร สนใจ..ทังคนภายนอก ้ และคนภายใน” “พล..พี่ไม่ได้ คิดแบบนันเลยนะ” ้ พลนาทพยายามข่มนํ ้าตาเอาไว้ เพราะการมีนํ ้าตาเอ่อล้ นจะทําให้ ตาพร่ามัว มองเห็นไม่ ชัด และเล็งไม่ถนัด.. “พอมีข้อเสนอดี ๆ เข้ ามา มันก็จี ้จุดที่ตรงใจพอดี..ว่าถ้ าไม่มีพี่อยู่ พลก็คงจะ รู้สกึ ดีขึ ้น” 176

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“พวกนัน..” ้ “พวกนันไม่ ้ ได้ สงั่ ให้ ผมฆ่าพี่หรอก แค่สนับสนุนการฆ่า ด้ วยปื นกระบอกนี”้ “พล..อย่านะ แกกําลังถูกพวกนันหลอกใช้ ้ อยูร่ ้ ูตวั หรื อเปล่า” “เลิกเห็นพลเป็ นเด็กโง่ซะที..” พลนาทตะโกน “พลไม่ได้ ถกู ใครหลอกใช้ พลกําลังทําในสิง่ ที่พลอยากทํา” พี่ชายของเขาก้ มตัวลงโกยเอาใบสนแห้ งปาใส่น้องชายแล้ วเบี่ยงตัววิ่งอ้ อมไปทางด้ านหลัง น้ องชาย แต่ยงั ไม่ทนั ที่จะถึงตัว เสียงปื นก็ดงั ลัน่ ขึ ้น กระสุนพุง่ ตรงไปยังหน้ าผาที่ไร้ สงิ่ กีดขวางใด ๆ และคงจะตกลงไปอย่างไร้ ผลใด ๆ พลนาทถูกล็อคตัวจากด้ านหลัง แขนทังสองถู ้ กทําให้ อยูใ่ นท่ากอดอกแน่น พยายามสอด ปื นเข้ าไปใต้ รักแร้ ตวั เองเพื่อยิงพี่ชายที่อยูด่ ้ านหลัง “หยุด..หยุด” พี่ชายของเขาตะโกนกรอกหู แต่มนั ยิ่งกระตุ้นให้ เขาลงมือเหนี่ยวไก ปั ง !! ทังสองหยุ ้ ดชะงัก..ความกลัวบังเกิดขึ ้น เลือดไหลซึมเปรอะเปื อ้ นคนทังสอง.. ้ พลนาทพยายามประคองตัวเองแต่ก็ต้านทานความเจ็บปวดไม่ไหวล้ มฟุบหน้ าลงกับพื ้นดิน พี่ชายของเขาตะโกนลัน่ เมื่อเห็นน้ องชายเผลอยิงตัวเองที่สขี ้ างจนมีเลือดไหลออกมามากมาย เขา แย่งปื นจากมือน้ องชายแล้ วเหวี่ยงไปไกลตัว แล้ วพลิกร่างของน้ องชายให้ นอนหงาย สองมือจับที่ แก้ มพลางเรี ยกซํ ้าไปซํ ้ามา “พล..พล..อดทนไว้ นะ” “พวกนันกํ ้ าลังจะขึ ้นมา..” พลนาทเอามือป้องที่สขี ้ าง เลือดไหลไม่หยุดหย่อน “ช่างพวกนันเถอะ..พลลุ ้ กไหวรึเปล่า..ลุกขึ ้นนะ” “ไม่ ๆ พี่ไม่เข้ าใจ เราอาจจะตายกันทังคู ้ ่ เราต้ องแกล้ งพวกนัน..แกล้ ้ งตาย” พี่ชายของเขามองอย่างไม่เข้ าใจ “แกล้ งตาย..ยังไง” “พาผมไปซ่อน..เสื ้อพี่มีเลือดผมติดอยู่ พี่ไต่ลงเหวไปแกล้ งเหมือนถูกยิงตกลงไปตาย ส่วน ผมก็แอบหนีไปแล้ ว..” 177

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

พี่ชายของเขาลังเล “ไปซ่อนด้ วยกันดีกว่า” “ไม่ ๆ แบบนันพวกมั ้ นก็จะคิดว่าผมไม่ได้ ทําตามแผน ทําตามที่ผมบอกเถอะ ผมยังไม่ เป็ นอะไรตอนนี ้หรอก” พลนาทรู้สกึ เจ็บจนต้ องหลับตาพูด “อะ..เอาอย่างนันก็ ้ ได้ ..” พอพี่ชายของพลนาทเอ่ยคํานัน้ พลนาทก็ถกู พาไปหลบซ่อนใต้ พมุ่ ไม้ ใกล้ ๆ จากนันเขา ้ จัดการขยี ้พื ้นดินตรงที่มีเลือดหยดแล้ วเอาใบสนมาคลุมทับเกลีย่ ให้ เสมอกัน สุดท้ ายเขาไต่ลงเหวไป นอนหงายตรงก้ อนหินใหญ่เบื ้องล่าง ผ่านไป 10 นาที.. ปื นล่ะ..ปื นอยูไ่ หน เขาลืมปื นเอาไว้ ข้างบนหน้ าผา ปื นที่เขาเหวี่ยงมันออกไปให้ พ้นจากน้ องชาย เขาตัดสินใจปี นขึ ้นไปเพื่อหยิบปื น..ปื นถูกเหวี่ยงมาตกอยูไ่ ม่ไกลจากหน้ าผา ถูกสอดเข้ า ไปซ่อนอยูใ่ นใบสนที่เผยอขึ ้น ไม่นานเขาหาพบและหยิบมันขึ ้นมาแกะลูกโม่เอากระสุนออกมาใส่ใน กระเป๋ าแล้ วเอาลูกโม่กลับเข้ าเหมือนเดิม “กําลังทําอะไรอยูห่ รื อจ้ ะ” เสียงผู้หญิงดังจากเบื ้องหลังเขา พี่ชายของพลนาทสะดุ้งเฮือก พยายามซ่อนปื นตอนหันหน้ ามาประจันกับผู้หญิงผู้เป็ นต้ น เสียง “สวัสดีจ้ะ..ขอบใจมากนะเรื่ องสอบน่ะ เอ๊ ะ..เธอไม่ควรจะยืนอยูต่ รงนี ้นี่นา ไหนน้ องชาย ของเธอล่ะ” เขากัดฟั นกรอดมองหน้ านางมารร้ ายเปื อ้ นยิ ้มตรงหน้ า “น้ องชายที่คิดฆ่าพี่ชายตัวเอง..” เขาบอกหญิงสาวกับผู้ชายอีกสามคนที่มาด้ วยกัน “ฉัน ฆ่ามันไปแล้ วล่ะ” “นี่นาย..จริ ง ๆ น่ะรึ ” หนึง่ ในชายสามคนที่มากับหญิงสาวเอ่ยขึ ้น เขามองชายผู้เป็ นเพื่อนร่วมเรี ยนอย่างไม่สะทกสะท้ าน ยกขอบเสื ้อเปื อ้ นเลือดให้ ดู “นี่นะ่ ไม่ใช่เลือดฉัน แต่เป็ นเลือดของน้ องฉันเอง อยูใ่ นคุกมันสอนอะไรฉันมากมาย สอนว่าไม่ควรไว้ ใจ ใครแม้ แต่น้องของตัวเอง พอฉันยิงมัน ก็เหวี่ยงมันตกเหว จนไปตกอยูใ่ นป่ าข้ างล่างนัน้ ไม่เชื่อก็ดู รอยเลือดตรงก้ อนหินตรงนันก็ ้ ได้ มันกระแทกก้ อนหินนัน่ ก่อนกระเด็นเข้ าไปป่ าข้ างล่าง” 178

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“กล้ าหาญจริ ง ๆ” หญิงสาวปรบมือ “ฉันธาริ นขอยอมรับเธอจริ ง ๆ ที่กล้ าฆ่าน้ องชายตัวเอง ได้ ลงคอ” “แต่ก็คงเลือดเย็นสู้เธอไม่ได้ หรอก คอยบงการน้ องฉันให้ ฆา่ ฉัน” ธาริ นเอามือป้องปากแสร้ งทําเป็ นรับไม่ได้ กบั คําพูดของเขา “ใครกันบ่งการ ฉันไม่เคยบง การน้ องเธอหรอกนะ ที่น้องเธอทําก็เพราะน้ องเธออยากทําเอง ไม่ได้ เกี่ยวกับฉันหรอก..อ้ อ..ปื นที่ ถือน่ะ มันเป็ นของอันตรายนะ เพราะฉันเอามันมาจากคลังของผิดกฏหมายอีกที เพื่อเอามาให้ น้ องชายนายใช้ ” “เราลงมือกันได้ หรื อยังล่ะ” หนึง่ ในสามคนเดิมเอ่ยอีกครัง้ พี่ชายของพลนาทมองเพื่อนคนนันอย่ ้ างสงสัย “ลงมืออะไร..” “นายหักหลังฉัน หักหลังทุกคน อย่านึกว่าฉันไม่ร้ ูเรื่ องนะ” พี่ชายของพลนาทรู้ดีวา่ เพื่อนของเขาหมายถึงอะไร แต่กระนันเขาก็ ้ ทําเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็น “อะไร..” “นายตังใจจะบอกเรื ้ ่ องที่พวกเราทุจริ ตการสอบ เพื่อฉีกหน้ าพวกเราอย่างนันใช่ ้ มยั ้ ฉันไม่ ยอมให้ เป็ นอย่างนันหรอกนะ” ้ “เพ้ อเจ้ ออะไรของนาย” “ฉันจะไม่มีวนั ยอมให้ ไอ้ ขี ้คุกอย่างนายมาทําชีวิตฉันป่ นปี ห้ รอก อนาคตของฉันยังอีกยาว ไกล” เพราะคําพูดว่า ขี ้คุก นี ้เองที่ทําให้ เขาเลือดขึ ้นหน้ า เขาเงื ้อปื นขึ ้นยิงทันที แต่ทว่าคนทังสี ้ ไ่ ม่มีทีทา่ ว่าจะกลัว “ตายจริ ง..พวกเราเห็นหรอกนะว่านายเอากระสุนออก” ธาริ นยิ ้มเยาะ “แล้ วก็ลมื ไปซะเอง หรื อไง” เขากัดฟั นกรอด ล้ วงเอากระสุนในกระเป๋ ากางเกงออกมา ตอนนันเองที ้ ่เพื่อนของเขากระโจนเข้ าไปตะครุบตัวเขาแล้ วปั ดกระบอกปื นให้ กระเด็นไป ทางอื่น พร้ อมกับกระสุนสองเม็ดที่เขาเพิ่งเอาออกมา ทังสองตะลุ ้ มบอนผลัดกันขึ ้นคร่อมซัดอีกฝ่ ายไปมา จนพี่ชายของพลนาทออกแรงถีบท้ อง ของเพื่อนจนกระเด็นหงายหลังออกไป เขาจึงสบโอกาสมองหาปื นแล้ วคว้ ามันมาพร้ อมกับสะบัด 179

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ลูกโม่ยดั กระสุนที่เหลือในกระเป๋ าใส่อีกครัง้ วิ่งมาที่เพื่อนของเขาที่พยายามยันตัวลุกขึ ้นยืนพร้ อม กับถอยร่นไปจนเกือบจะชนต้ นสนริ มหน้ าผา พี่ชายของพลนาท เหนี่ยวไกปื นค้ างไว้ เพื่อให้ ฝ่ายตรงข้ ามรู้วา่ เขาพร้ อมจะยิงได้ ทกุ เมื่อ เพื่อนของเขาเหยียบลูกสนที่เพิ่งหล่นจากต้ นแม่เสียงดังกรอบแกรบจนเสียหลัก งอเข่าข้ าง หนึง่ และเซไปพิงต้ นสนริ มหน้ าผา “อย่า..อย่าทําอะไรฉันเลยนะ ขอร้ องล่ะ” ...เสียงอ้ อนวอนนันเป็ ้ นเสียงสุดท้ ายที่ดงั ก้ องในโสตประสาทของพลนาท ก่อนที่เขาจะถูก ปลุกให้ ตื่นจากภวังค์โดยชนาภาแฟนสาวของตัวเอง เขาเองชื่อพลนาท.. “เป็ นอะไรไป เดินไปใจลอยไปตังแต่ ้ เมื่อกี ้แล้ ว..” พลนาทหันมาสบตาแฟนสาว “มะ..ไม่มีอะไร..ฉันแค่ร้ ูสกึ เหนื่อยเท่านันเอง..” ้ พลนาทยิ ้มให้ ชนาภาด้ วยอาการอิดโรย..รู้สกึ เหนื่อยเหมือนอย่างกับตอนนัน... ้ ตอนที่ปืนลัน่ โดนที่สขี ้ างของตัวเอง..

180

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 37 : MYSTERY REVEAL ไอคิวมีใบหน้ าอิดโรยเป็ นอย่างมากเมื่อมาถึงศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวาง เขา พยายามเงยหน้ าขึ ้นมองหน้ าปั ดนาฬิกาในศูนย์ ฯ มันบอกเวลา 3 ทุม่ 20 นาที อันที่จริ งการเดินทางจากผาหล่มสักมาถึงบริ เวณสนามกางเต้ นท์นี ้ จะมาทางด้ านหลังซึง่ ผ่านจุดกางเต้ นท์ของพวกเขาก่อนมาถึงที่ศนู ย์ ฯ แต่ทว่าพอทุกคนมาถึงก็หมอบตัวเองลงกับที่นอน ภายในเต้ นท์ทนั ทีด้วยความเหนื่อยอ่อน มีแต่ไอคิวเท่านันที ้ ่ฝืนเดินต่อมาที่นี่ ..แล้ วนี่ทกุ คนยังจะมีสภาพพร้ อมที่จะรับฟั งเราหรื อเปล่า..ไอคิวคิดพลางมองไปรอบ ๆ .. ตัวเราเองก็ยงั เหนื่อยล้ าขนาดนี ้ ธาริ นถูกฆาตกรรมด้ วยยาพิษจากบาดแผลที่เกิดจากเครื่ องช็อตไฟฟ้ า พสกถูกฆาตกรรมด้ วยยาพิษเช่นกันที่ลานพระแก้ ว โดยมีอามินดานอนสลบอยูข่ ้ าง ๆ และ กลายเป็ นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึง่ นิกรถูกฆาตกรรมด้ วยการผลักตกหน้ าผาที่ผาหล่มสัก จากนันถู ้ กจัดฉากให้ เป็ นเหมือนผูก คอใต้ ต้นสนริ มหน้ าผา และสุดท้ าย..อามันดาถูกผลักที่ผานาน้ อย แต่โชคดีที่ด้านล่างเป็ นก้ อนหินก้ อนใหญ่รองรับ ไว้ จึงไม่ถึงแก่ชีวิต การฆาตกรรมครัง้ นี ้ต้ องมีแรงจูงใจที่ยากจะหยัง่ ถึงเป็ นแน่..แรงจูงใจที่ไอคิวคิดเท่าไหร่ก็คิด ไม่ตกสักที “พี่ไอคิวจะเรี ยกทุกคนคืนนี ้จริ ง ๆ น่ะหรื อครับ” อามินดาเดินเข้ ามาในศูนย์ฯ ตรงเข้ ามาหา ไอคิวที่นงั่ อยูบ่ นพื ้น 181

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวค่อย ๆ เบนศีรษะหันมองอามินดาที่ยืนอยูต่ รงขอบประตู มีนกั ท่องเที่ยวที่มาขอใช้ บริ การปลัก๊ ไฟเพื่อชาร์ ตแบตเตอรี่ ยืนเรี ยงราย “อามินดายังจําได้ หรื อเปล่าว่าตอนขากลับจากดูพระอาทิตย์ขึ ้น นายถูกทําร้ ายที่ไหน” “ก็ที่ลานพระแก้ วนัน่ แหละครับ” “นายแน่ใจเหรอ” “ครับ..จริ ง ๆ แล้ วผมเดินตามพสกไปเอง เพราะสงสัยว่าทําไมเขาถึงเดินแยกไปอีกทาง” “อย่างนันเหรอ..” ้ “แต่วา่ ไม่ใช่ขากลับนะครับ..เป็ นขาไปต่างหาก” ไอคิวหรี่ ตามองอามินดา แล้ วก็ลกุ พรวดพราดขึ ้นจากพื ้น “ขาไปงันหรื ้ อ” “ใช่ครับ..ผมไม่ได้ ดพู ระอาทิตย์ขึ ้นเลยด้ วยซํ ้านะครับ เพราะว่าสลบอยูท่ ี่นนั่ ตังแต่ ้ ตามพสก ไปแล้ ว” “นายไม่ได้ ไปดูพระอาทิตย์ขึ ้น..หมายความว่านายไม่ได้ เดินไปที่ผานกแอ่นเลยอย่างนัน้ เหรอ” อามินดาพยักหน้ าแทนคําตอบ “ถึงว่า..ตอนนันพี ้ ่พยายามมองหานายเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ถ้ าอย่างนันก็ ้ หมายความว่าพสกก็ ต้ องไม่ได้ ไปที่ผานัน่ ด้ วยสิ” “ใช่ครับ..” “เป็ นไปไม่ได้ หรอกนะ” ไอคิวโพล่งออกมา “ก็พี่ยงั เห็นพสกนัง่ ดูพระอาทิตย์ขึ ้นอยูเ่ ลยนี่” อามินดาท่าทางสับสน “แต่อามินไม่ได้ โกหกนะครับ” “มันยังไงกันแน่..” ไอคิวที่คิดมาโดยตลอดว่าเหตุการณ์ในช่วงเช้ าของการฆาตกรรมพสก เกิดขึ ้นตอนขากลับจากดูพระอาทิตย์ขึ ้น สายตาพาลไปมองแผนที่ภกู ระดึงขนาดใหญ่ที่ติดไว้ ใน ศูนย์ฯ เขาเอานิ ้วชี ้ที่จดุ ลานพระแก้ ว แล้ วลากมาที่ผานกแอ่น “หรื อว่าจะเป็ นเพราะพสกกับนิกรเกิดเล่นพิเรนแบบอามินกับพี่อามัน” “เล่นพิเรน..” ไอคิวยํ ้าคําอามินดา “ก็แบบว่า..” อามินดาชูมือขึ ้นพลิกไปมา

182

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวพอมองมือของอามินดาก็เข้ าใจความหมายทันที ไม่เพียงเท่านันพอหั ้ นกลับไปมอง แผนที่อีกครัง้ ก็ร้ ูวิธีการของฆาตกรอย่างทะลุปรุโปร่ง “เข้ าใจแล้ ว ๆ” ไอคิวชิงพูดก่อนอามินดา “เข้ าใจทุกอย่างหมดแล้ ว..ถ้ าเป็ นแบบนี ้จริ ง ๆ ฆาตกรก็ต้องเป็ น..” “มาหลบอยูท่ ี่นี่เอง” เสียงหนึง่ ดังขึ ้นขัดจังหวะ “นาย..” โยนินยิ ้มเยอะมองหน้ าไอคิว ในมือมีโทรศัพท์มือถือกับสายชาร์ ต “ไหนพี่ไอคิวบอกว่าจะ เรี ยกรวมทุกคนเพื่อเฉลยเรื่ องราวทังหมดไม่ ้ ใช่หรื อไง หรื อว่ายังคิดไม่ออกก็เลยไม่เอาแล้ ว ” ไอคิวหน้ าเจื่อนลง เขาพลังปากพู ้ ดออกไปว่าจะเฉลยเรื่ องทังหมด ้ ทัง้ ๆ ที่ยงั มีปริ ศนาคาใจ ที่ยงั คิดไม่ตกอยู่ นัน่ คือแรงจูงใจที่แท้ จริ งของฆาตกรที่ฆา่ คนสามคน “พี่ชายนาย..เคยทุจริ ตการสอบอะไรหรื อเปล่า” โยนินนิ่วหน้ าอย่างไม่พอใจ “พี่ชายของผมเก่งและฉลาด คงไม่ต้องทุจริ ตอะไรหรอก” “แล้ วนายเคยได้ ยินคําเหล่านี ้บ้ างหรื อเปล่า..นกพิราบสีขาว ผู้ปกป้องสีขาว ผู้พิทกั ษ์ วิหค” มือของโยนินกระตุกครัง้ หนึง่ “..นัน่ มันชื่อบ้ าบออะไรกัน” “ชื่อที่ใช้ ทางอินเตอร์ เน็ตของสามคนที่ตายไปไงล่ะ” “ไม่จริ ง..” โยนินชะงัก “พอรู้อะไรแล้ วหรื อไง..” “ไม่..ไม่ร้ ู” เขาหันกลับแล้ วเดินไปทันที สวนกับราเมษที่เดินเข้ ามาแทน ราเมษเองก็ต้องการจะเดินมาเพื่อชาร์ ตแบตเตอรี่ โทรศัพท์มือถือเช่นกัน พอเห็นไอคิวและ อามินดาก็ทําท่าเหมือนไม่อยากจะเข้ ามา เขาเดินผ่านคนทังสองไปที ้ ่ปลัก๊ ไฟ แต่ปรากฏว่าทุกปลัก๊ ไม่วา่ ง “พ่อนายอาการเป็ นยังไงบ้ าง” ราเมษชะงักทันที “..ทําไมถึงรู้” “กิตติเล่าให้ ฟัง..ว่าพ่อนายกําลังป่ วย” อามินดามองราเมษอย่างงุนงง.. “อาการก็คงที่” เขาตอบ “ไม่ดีขึ ้นแล้ วก็ไม่ทรุดหนักลงกว่าเดิม” 183

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แต่ก็ได้ ธาริ นช่วยเรื่ องค่าใช้ จ่ายส่วนหนึง่ ใช่มย” ั้ ราเมษเกือบทําสายชาร์ ตหลุดจากมือ “ทําไมถึงรู้เรื่ องนี ้” “ก็กิตติอีกนัน่ แหละ..กิตติบอกว่าธาริ นเคยไปหาพ่อนายที่โรงพยาบาลนิรนาม ซึง่ ก็อาจจะ ไปหานายกับพ่อ ธาริ นเองก็รํ่ารวย เรื่ องค่าใช้ จ่ายคงก็คงจะไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก” ราเมษไม่ตอบ แต่พอหันไปทางอามินดาก็พบว่ากําลังจ้ องเขาเขม็ง “แล้ วก็โดนธาริ นขูอ่ ย่างนันรึ ้ ” อามินดากล่าวออกมา “ระหว่างที่โดนขูก่ ็ต้องหาช่องทางใหม่ เพื่อให้ ได้ เงินมา ก็เลยเลือกพี่อามันสินะ” ราเมษก้ มหน้ านิ่ง.. “ผู้หญิงคนนันน่ ้ ะเป็ นปี ศาจดี ๆ นี่เอง” เสียงหนึง่ แทรกเข้ ามา ทังสามจึ ้ งมองไปทางต้ นเสียง พลนาทก้ าวเข้ ามา แต่คราวนี ้มาเพียงคนเดียว ไม่ได้ มีชนาภาติดตามมาด้ วย “นี่นายเองก็ร้ ูจกั ..” “ไม่ถึงขนาดสนิทสนมหรอกครับ แต่ก็พอรู้จกั แม่นนั่ ” ไอคิวยิ่งสับสนมากขึ ้น “แปลว่าการมาพบกันที่ภกู ระดึงนี่ก็ไม่ใช่เรื่ องบังเอิญอย่างนันหรื ้ อ” พลนาทพยักหน้ า “ครับ..ผมมาเพื่อต้ องการเจอเธอ” ไอคิวมองราเมษ พลนาทและอามินดาสลับไปมา พยายามปะติปะต่อเรื่ องราวจากที่ค้าง อยูใ่ นหัวอีกครัง้ “สรุปว่าราเมษและนายรู้จกั ธาริ นมาก่อนหน้ านี ้แล้ ว” “ผู้หญิงคนนันใช้ ้ เงินเพื่อให้ ได้ มาซึง่ ทุกอย่างที่อยากได้ และก็ใช้ ทกุ วิธีที่ผ้ หู ญิงจะทําได้ ทัง้ ออดอ้ อน ทังทํ ้ าตัวน่าสงสาร ทังข่ ้ มขู่ โดยมีบอดี ้การ์ ดคือสองคนที่ตายตามกันไป” “แต่วา่ ตอนที่ธาริ นตาย นายกับชนาภาเข้ ามา พสกกับนิกรก็ไม่มีทีทา่ ว่าจะตกใจหรื อคุ้น หน้ านายเลยสักนิดนะ” “สองคนนัน่ คงจําผมไม่ได้ เพราะตอนที่พวกมันเจอผม ผมผอมกว่านี ้มาก แต่งตัวมอซอ แถมยังใส่แว่นหนาเตอะ เรี ยกว่าผิดจากตอนนี ้ลิบลับ..แต่ผมก็เปลีย่ นบุคลิกตัวเองมาเรื่ อย ๆ เพื่อ ไม่ให้ พวกมันจําได้ ” “เปลีย่ นตัวเองเพื่อไม่ให้ จําได้ อย่างนันหรื ้ อ..นัน่ คือเหตุผลหลักหรื อเปล่า” ไอคิวยํ ้าถาม พลนาทยิ ้มให้ กบั ความรู้ทนั ของไอคิว “เปล่า..มีอีกอย่างหนึง่ คือผมรอโอกาสที่จะแก้ แค้ น พวกนันน่ ้ ะ” 184

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิว ราเมษและอามินดาจ้ องพลนาทไม่วางตา “แต่วา่ นาย..” ไอคิวทําท่าจะพูดแต่เขาก็ชิงพูดก่อน “ใช่..ผมไม่ได้ ฆา่ ทัง้ ๆ ที่อยากจะฆ่าก็ไม่ได้ ฆา่ แต่กลับมีมือหนึง่ ที่อยูใ่ นเงามืดฆ่าแทนให้ แบบนี ้..ผมคงต้ องขอบคุณเจ้ าของมือนันที ้ ่ใจกล้ ามากกว่าผมหลายร้ อยเท่านัก ” โยนินกลับเข้ ามาอีกครัง้ คราวนี ้เขาเดินตรงมายังไอคิวโดยไม่ได้ สงั เกตว่าพลนาทก็อยูท่ ี่นี่ ด้ วย “ตอนนี ้เลยนะครับ..” เขาเอ่ยด้ วยสายตาเหนื่อยล้ าชอบกล “หมายถึง..” ไอคิวขมวดคิ ้ว “ช่วยเฉลยคดีนี ้ตอนนี ้เลยจะได้ มยครั ั ้ บ พี่ไอคิว” พลนาทจ้ องมองโยนินไม่วางตา ราเมษเผลอปล่อยสายชาร์ ตโทรศัพท์มือถือลงบนพื ้นจริ ง ๆ...ในขณะที่ไอคิวอึกอักพูดไม่ออกเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้ ยินคําขอนี ้จากปากของคนที่สงสัยว่าเขา เป็ นฆาตกร..

185

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

186

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

REVEAL PART

187

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 38 : 7 SUSPECT ไอคิวเดินวนเป็ นวงกลมอยูห่ น้ าศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวาง.. เมื่อ 10 กว่านาทีก่อนอยูด่ ี ๆ โยนินก็เดินเข้ ามาแล้ วพูดในสิง่ ที่ไม่คาดคิดให้ เขาช่วยเฉลย คดีนี ้ในคืนนี ้เลย..คืนของวันที่แสนเหนื่อยล้ าเกินบรรยาย เขาพยายามเรี ยบเรี ยงทังความคิ ้ ดและ คําพูดทังหมดเพื ้ ่อเฉลยคดีฆาตกรรมในครัง้ นี ้ รวมทังยั ้ งต้ องอธิบายเรื่ องราวต่าง ๆ ให้ แก่เจ้ าหน้ าที่ พนักงานให้ เข้ าใจไปพร้ อม ๆ กันด้ วย ขณะที่เดินวนรอบเขาก็เกาศีรษะ เอานิ ้วชี ้และนิ ้วโป้งกดหางตาทังสองข้ ้ างด้ วยความเคย ชิน จนไม่ร้ ูตวั ว่าผมเผ้ ายุง่ เหยิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนไม่ผิด เวลามองออกไปไกล ๆ ก็พร่ามัวเพราะ สายตาสัน้ เขาหยิบแว่นตาที่เก็บพับเอาไว้ ในกระเป๋ ากางเกงขึ ้นมาใส่ มองเห็นศูนย์บริ การ นักท่องเที่ยววังกวางชัดเจน มองเห็นคน 7 คนที่ยืนอยูต่ รงขันบั ้ นได.. “ฆาตกรอยูใ่ นคนทังเจ็ ้ ดนี่แหละ” ... อีกอึดใจต่อมาไอคิวก็เข้ ามายืนเบื ้องหน้ าทุกคน มีเจ้ าหน้ าที่อีกสองคนยืนอยูด่ ้ านหลัง เขา มองคนทัง้ 7 จากนันส่ ้ งสายตาไปที่เจ้ าหน้ าที่พนักงานประจําศูนย์ ฯ “ว่าไปสิ..” เจ้ าหน้ าที่ทงสองคนยื ั้ นกอด อกตัวตรง คนหนึง่ บอกไอคิวด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย คงจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเรื่ องที่ทกุ คนบอกว่าเขาจะไขปริ ศนาทังหมดของคดี ้ ไอคิวสูดหายใจเข้ าลึก ๆ หนึง่ ครัง้ พาเอาอากาศเย็นแสบจมูกเข้ าไปในปอด ตัวเขาสัน่ เทิ ้ม เพราะความหนาวเหน็บ แล้ วถอนหายใจยาวกว่า 3 วินาที ก่อนที่จะเอ่ยขึ ้น พร้ อมกับมองตรงไปยัง ทุกคน 188

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ต่อไปนี ้ผมจะไขปริ ศนาทังหมดของการฆาตกรรมบนภู ้ กระดึงครัง้ นี ้ ทังตั ้ วฆาตกรและ วิธีการในการก่อการฆาตกรรมของคนสามคน” ทุกคนยังคงยืนนิ่ง สีหน้ าที่ดอู ิดโรยเหมือนจะเปลีย่ นมาสดชื่นอีกครัง้ “แต่ก่อนอื่นผมคงจะต้ องขออธิบายเรื่ องราวทังหมดคร่ ้ าว ๆ ก่อน เพื่อให้ เจ้ าหน้ าที่ของที่นี่ ได้ เข้ าใจด้ วย..เริ่ มจากจุดเริ่ มต้ น คือ อามันดา..” อามันดาสะดุ้งเล็กน้ อย เธอกําลังคล้ องแขนราเมษอยู่ ทําให้ ราเมษรับรู้อาการของเธอได้ ชัดเจน “อามันดาเป็ นคนต้ นคิดเรื่ องการมาเที่ยวภูกระดึงครัง้ นี ้ เธอพยายามชักชวนเพื่อนทังสาม ้ ราเมษ วาดฝั นและโยนินให้ มาเที่ยวด้ วยกัน แต่การสนทนานันบั ้ งเอิญว่ามีอีกกลุม่ หนึง่ มาได้ ยินเข้ า และขอร่วมทริ ปครัง้ นี ้ด้ วย นัน่ ก็คือ ธาริ น พสกและนิกร.. ในตอนนัน้ ทังสี ้ ค่ นคงจะแปลกใจ แต่การที่มีเพื่อนร่วมทริ ปที่เป็ นเพื่อนในมหาวิทยาลัย เดียวกันเพิ่มขึ ้นมาอีกสามคนก็คงไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร ถึงแม้ จะไม่ร้ ูจกั กันเป็ นการส่วนตัวมาก่อน..ก็ คงเหมือนกับเวลาเราไปเข้ าค่ายอะไรสักอย่างที่แต่ละคนแทบไม่ร้ ูจกั กันมาก่อน แล้ วถ้ าหากเหตุการณ์ตรงจุดนี ้ไม่ใช่เรื่ องบังเอิญล่ะ..” คราวนี ้ราเมษเป็ นฝ่ ายสะดุ้งบ้ าง “ถ้ าหากว่ามีใครบางคนรู้วา่ อามันดาจะพยายามพูดเรื่ องการมาเที่ยวครัง้ นี ้ แล้ วได้ บอกให้ อีกฝ่ ายรับรู้เอาไว้ ก่อน แล้ วทําให้ มนั เหมือนเรื่ องบังเอิญซะ..พี่พดู ถูกมัย..ราเมษ” ้ ราเมษชะงัก ไหล่กระตุกรุนแรงจนอามันดาต้ องปล่อยแขน “นายน่ะรู้จกั ผู้หญิงที่ชื่อธาริ นมาก่อน แต่ก็ทําเป็ นเพิ่งพบกัน” อามันดาจ้ องราเมษเขม็ง เพราะเธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี ้เอง ความโกรธเคืองเริ่ มต้ นอีกครัง้ ฝ่ าย ราเมษแค่เพียงหางตาก็ร้ ูวา่ อามันดากําลังไม่พอใจ แต่เขาก็พยายามยืนนิ่ง ไม่พดู โต้ ตอบอะไร และ ไม่แก้ ตวั อะไร “นายชวนเธอมาที่นี่ แสร้ งทําเป็ นเรื่ องบังเอิญ เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง..ซึง่ ก็คือเรื่ อง” “หยุดก่อน..” ราเมษห้ าม ไอคิวหยุด เอามือกอดอก..อากาศหนาวเริ่ มพัดเข้ ามา

189

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ให้ ผมอธิบายเรื่ องนี ้เองจะดีกว่า..เพราะไหน ๆ ทุกคนก็ต้องรู้ ” ราเมษมองไอคิว ไอคิวพยัก หน้ าอย่างเต็มใจ “ผมกับธาริ นรู้จกั กันมาก่อน...ผมคบกับธาริ นเพื่อหวังเงินของเธอ” มีเสียงสูดหายใจหนักหน่วงจากอามันดา.. “เพื่อรักษาพ่อของผมที่ป่วยเอดโรคเอดส์” เสียงหายใจนันขาดห้ ้ วงลงทันที แต่มีนํ ้าตาเอ่อล้ นมาแทน “โรคเอดส์..” โยนินร้ องขึ ้น “นายไม่เห็นเคยบอก” เขาและคนอื่น ๆ ตกใจที่ได้ ยิน “อืม..จะให้ ฉนั บอกพวกนายหรื อไงว่าพ่อตัวเองป่ วยเป็ นโรคเอดส์ และฉันที่เป็ นลูกก็มี โอกาสติดเอดส์จากการสัมผัสตัวพ่อมากกว่าใคร ๆ” โยนินอ้ างปากค้ าง..จริ งอย่างที่เพื่อนของเขาพูด “แต่ผมไมได้ ชอบธาริ นเลยแม้ แต่น้อย ผู้หญิงแบบนันใครจะไปชอบลง ้ ผม..ชอบอามันดา เพียงคนเดียว” ตอนที่เขาเอ่ยประโยคสุดท้ ายออกมา เขาแทบไม่ได้ ขยับร่างกายส่วนใดเลย แต่อามันดา กลับชะงัก หน้ าแดงกํ่าด้ วยความอาย “จริ งอยูท่ ี่การมาเที่ยวภูกระดึงครัง้ นี ้ของผมคือการได้ เงินจากผู้หญิงสองคน คือธาริ นและ อามันดา..ผมยอมรับว่าผมคบเธอทังสองเพื ้ ่อเงินจริ ง ๆ ..แต่วา่ ตอนนี ้..ผมชอบอามันดาจริ ง ๆ” อามินดาส่งยิ ้มเย้ ยหยันไปทางพี่สาว เป็ นนัยว่าเขาคิดไม่ผิดเรื่ องที่ราเมษจะมาปอกลอก แต่อามันดาไม่สนใจ เธอสนใจแต่ราเมษเท่านันในตอนนี ้ ้ “ที่จะพูด..มีเท่านี ้แหละครับ” ราเมษบอกไอคิว ไอคิวคลายมือที่กอดอกลง “อย่างที่ราเมษได้ บอก การมาของธาริ น พสกและนิกรไม่ใช่ เรื่ องบังเอิญ แต่ราเมษเป็ นคนชวนเธอมา จากนันตั ้ วละครอีกตัวก็โผล่มา นัน่ คือ อามินดาน้ องชาย ของอามันดา” อามินดาละสายตาจากพี่สาวหันมามองไอคิว “มีเพียงอามินดาน้ องชายของอามันดาคนเดียวเท่านันที ้ ่มาจากที่อื่น ซึง่ ก็คือบ้ านเกิดทาง ภาคใต้ อามินดาที่เป็ นทังน้ ้ องชายและฝาแฝดของอามันดา อามันดาชวนเขามาเพื่อมาเที่ยวที่นี่ ด้ วยกัน แต่ทว่า การมาของอามินดานันก็ ้ อยูใ่ นแผนฆาตกรรมครัง้ นี ้ด้ วยเหมือนกัน” “ว่าไงนะ” วาดฝั นกล่าว “แผนของอามินดาอย่างนันหรื ้ อ” 190

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เปล่า..ไม่ได้ บอกว่าแผนของอามินดา แต่แค่บอกว่าอามินดาอยูใ่ นแผนกครัง้ นี ้เท่านัน” ้ “เอ่อ..นัน่ สิ” วาดฝั นเอ่ยออกมาได้ เพียงแค่นนก็ ั ้ เงียบลง “เชื่อหรื อไม่วา่ แม้ อามันดาจะไม่เคยเปิ ดเผยว่าตนมีน้องชายฝาแฝดที่ชื่ออามินดากับเพื่อน คนไหนมาก่อน แต่ฆาตกรก็สามารถรู้เรื่ องราวของตระกูลสิมิลาของเธอได้ ” อามันดาและอามินดาจ้ องหน้ าเขาพร้ อมกันด้ วยความประหลาดใจ “และก็ร้ ูทกุ อย่างที่คนในหมูบ่ ้ านรู้..หมูบ่ ้ านที่ตระกูลสิมิลาตังอยู ้ ่ เพราฉะนันเรื ้ ่ องการมี ตัวตนของอามินดาจึงเป็ นเรื่ องน้ อยนิดมากเมื่อเทียบกับเรื่ องราวเบื ้องลึกของตระกูลสิมิลา” คราวนี ้อามันดาหันมามองน้ องชาย “เธอบอกอะไรเขาไปบ้ าง” อามินดาค่อย ๆ หันมามองพี่สาวเหมือนจะแกล้ งหน่วงเวลา แล้ วก็ตอบสัน้ ๆ “..ทุกอย่างที่ พี่ไอคิวถาม” “ครับ..ดังนันฆาตกรจึ ้ งรู้วา่ อามินดามีพฤติกรรมและอุปนิสยั อย่างไร” ไอคิวจงใจไม่ใส่ใจ อามันดาที่สง่ สายตาดุดนั ไปที่น้องชาย “..ตระกูลสิมิลามีความรํ่ ารวยจากการที่มีทองสะสมเอาไว้ ตังแต่ ้ รุ่นปู่ รุ่นทวด ดังนันบรรดาเพื ้ ่อนบ้ านจึงมักจะมาของความช่วยเหลือจากตระกูลสิมิลาอยูเ่ สมอ หลังจากที่ปของอามิ ู่ นดาเสียเพราะไฟไหม้ บ้าน พ่อของเขาพบหีบทองจํานวนมาก จากนันก็ ้ เริ่ ม ช่วยเหลือคนในหมูบ่ ้ าน แต่กลับกลายเป็ นว่าความช่วยเหลือนันส่ ้ งผลร้ ายกลับมา เพราะบรรดาคน ในหมูบ่ ้ านต่างจ้ องจะหาทางของเงินทองจากพ่อของเขา อามินดาจึงกลายเป็ นคนไม่ไว้ ใจใคร และ มักจะมองออกว่าใครไม่จริ งใจ มีนิสยั โผงผางและดูเลือดเย็นในสายตาคนอื่น ..ฆาตกรจึงใช้ ตรงใช้ จุดนี ้เอง เริ่ มต้ นแผนการทังหมดและโบ้ ้ ยความผิดไปให้ อามินดาแต่เพียงผู้เดียว” “ตายจริ ง..” คราวนี ้ชนาภาอุทานออกมา “แต่วา่ เรื่ องเกินความคาดหมายก็เกิดขึ ้น เมื่อธาริ นเหยียบก้ อนหินตรงบันไดพลาดและ หงายหลังล้ มลงตกจากบันไดเหล็กกระแทกพื ้นเป็ นเหตุให้ เครื่ องช็อตไฟฟ้ าทิ่มหลังเธอจนเลือดออก” “บังเอิญอย่างนันหรื ้ อ..” วาดฝั นเอ่ยลอย ๆ “ก็ไหนอามินดาบอกว่า..” ใช่ครับ อามินดาบอกเองว่าเขาแกล้ งทําให้ ธาริ นเสียหลักล้ มลง” “ผมแกล้ งผลักเธอนิดเดียวเท่านันแหละครั ้ บ..” อามินดาเอ่ยเสริ ม “แต่ก้อนหินก้ อนนันมั ้ น ไม่มนั่ คงอยูแ่ ล้ ว เธอเลยล้ มลงไปจริ ง ๆ..ความจริ งตอนนันผมหงุ ้ ดหงิดมาก เพราะเพิ่งทะเลาะกับพี่

191

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

อามันดาแล้ วเดินนําทุกคนขึ ้นบันไดเหล็กตรงนัน้ อยู่ ๆ ธาริ นก็ตามมา ผมเห็นว่าผู้หญิงคนนี ้กําลัง สนใจในตัวราเมษ ซึง่ ผมไม่ชอบขี ้หน้ าหมอนัน่ อยู่ ก็เลยพาลแกล้ งผลักเธอ” “โหดร้ ายจริ ง ๆ” พลนาทลืมตัวกล่าวออกมา โชคดีที่อามินดาไม่ได้ ยิน “แต่วา่ หากไม่เกิดเรื่ องนี ้ขึ ้น ยังไงฆาตกรก็คงต้ องหาทางทําให้ มนั เกิดขึ ้นในระหว่างการ เดินทางขึ ้นภู เพื่อให้ อามินดาอาสาอยูเ่ ฝ้ าหรื อทําให้ อามินดาอยูใ่ กล้ ชิดตัวธาริ นมากที่สดุ เพราะ ฆาตกรคาดว่าการทะเลาะเบาะแว้ งระหว่างอามันดาและอามินดาเกี่ยวกับเรื่ องการคบหาราเมษคง ไม่จบลงง่าย ๆ” อามินดานิ่วหน้ าไม่อยากเชื่อ “นี่หมายความว่าหากผมทะเลาะกับพี่อามันดาก็จะเข้ าแผน ของฆาตกรด้ วยงันหรื ้ อ” ไอคิวพยักหน้ า อามินดาหันควับปรายตามองทุกคนที่เข้ าข่ายว่าน่าจะเป็ นฆาตกรด้ วย สายตาอาฆาต “ฆาตกรรู้วา่ นายน่ะ ใจอ่อนกับผู้หญิง รู้ทงนิ ั ้ สยั ของนาย รู้ทงนิ ั ้ สยั ของธาริ น รู้แทบทุกอย่าง เกี่ยวกับตัวละครที่มาที่นี่” “เดี๋ยวสิ..” โยนินแทรกขึ ้น “พี่ไอคิวบอกว่าฆาตกรรู้อย่างนันหรื ้ อ แต่เมื่อกี ้พี่บอกไม่ใช่หรื อ ไงว่าราเมษน่ะรู้จกั ธาริ นมาก่อน แต่ไม่ได้ รวมถึงฆาตกรนี่” ไอคิวยิ ้ม “ถ้ าขนาดที่ร้ ูวา่ อามินดามีตวั ตน เรื่ องแค่ราเมษรู้จกั ธาริ นทําไมจะเป็ นไปไม่ได้.. ฆาตกรน่ะทําการบ้ านได้ ดีมาก รู้ประวัติของทุกคนที่นี่หมดนัน่ แหละ” “ไม่อยากจะเชื่อ..” อามันดาเอ่ยลอย ๆ “ยกเว้ นก็แต่ผมและกิตติเท่านัน” ้ “นัน่ สิ..” ราเมษเห็นด้ วย “ฆาตกรไม่นา่ จะรู้วา่ กิตติจะมา ถึงรู้ก็คงไม่คิดจะสืบคนที่ติดตาม กิตติมาอย่างพี่ไอคิว” “ครับ..ต้ องบอกว่าการที่ผมและกิตติมาที่นี่เป็ นเรื่ องที่เหนือความคาดหมายเอามาก ๆ เพราะว่ากิตติร้ ูเรื่ องทุกอย่างของราเมษ เฉลยเรื่ องการมาเที่ยวเพื่อเงินของราเมษ เรื่ องการที่ราเมษ รู้จกั ธาริ นมาก่อน ถ้ าไม่มีกิตติอธิบายเรื่ องเหล่านี ้แล้ ว ผมเองก็คงจะไม่ร้ ูเรื่ องอะไรใด ๆ เลย เหมือนกัน” “ถ้ าอย่างนันแล้ ้ วฉันล่ะ” ชนาภาชี ้ตัวเอง “ฉันเป็ นตัวละครของฆาตกรด้ วยหรื อเปล่า” 192

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อ้ อ..คุณชนาภา..ผมลืมบอกไป แย่จริ ง ๆ..คุณน่ะเป็ นครับ เรี ยกได้ วา่ จําเป็ นต้ องมาเลย ล่ะ เพราะว่าแฟนของคุณน่ะมีสว่ นกับเรื่ องนี ้ด้ วย” ทุกคนหันไปมองพลนาทที่ยืนเคียงชนาภาอย่างงุนงง แต่แทนที่พลนาทจะตกใจกลัว สายตาของคนทังหมด ้ เขากลับยืนนิ่งจ้ องตอบทีละคน “จนถึงตอนนี ้คุณเองก็ยงั ไม่ได้ บอกชนาภาหรื อครับ ว่าคุณน่ะรู้จกั ธาริ นเช่นกัน ”

193

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 39 : GHOST TESTER “จนถึงตอนนี ้คุณเองก็ยงั ไม่ได้ บอกชนาภาหรื อครับ ว่าคุณน่ะรู้จกั ธาริ นเช่นกัน ” ไอคิว กล่าวด้ วยรอยยิ ้มแบบมีเลศนัยส่งไปทางพลนาท พลนาทหลับตาลงหลังจากที่จ้องตอบทุกคนจนนํ ้าหล่อเลี ้ยงดวงตาเหือดแห้ ง พอเขาลืม ตาขึ ้นก็กล่าวออกมาในทันที “ผมรู้จกั ธาริ นมากว่าสองปี แล้ วครับ” ชนาภาเอามือป้องปาก ไม่คิดว่าเขาจะปิ ดบังเรื่ องนี ้มาได้ ตลอด ทัง้ ๆ ที่เธอเองก็เป็ นเพื่อน ทางอินเตอร์ เน็ตกับธาริ นมาโดยตลอด แต่กลับไม่ระแคะระคายว่าแฟนของตัวเองจะรู้จกั ด้ วย เหมือนกัน “ความจริ งมันออกจะบังเอิญมากกว่า ที่ดนั ไปเห็นชนาภาเล่นคอมพิวเตอร์ คยุ กับธาริ นอยู่ ถึงแม้ ธาริ นจะใช้ ชื่อว่านกพิราบสีขาว แต่วา่ ผมก็ร้ ูได้ จากรูปภาพแสดงของเธอ..แต่แค่เพียงรูปภาพก็ ไม่อาจบอกได้ วา่ เป็ นธาริ นจริ ง ๆ เพราะอาจจะเป็ นคนอื่นที่เอารูปเธอมาแสดงก็ได้ ผมก็เลยถามที เล่นทีจริ งเกี่ยวกับตัวธาริ น แฟนผมเองก็ไม่ได้ สงสัยอะไรมากมาย แต่วา่ หลังจากนันผมก็ ้ เริ่ มสืบหา ตัวของธาริ นจากอินเตอร์ เน็ต ด้ วยตัวเอง จนรู้แน่ชดั ว่าเธอใช้ ชื่อนกพิราบสีขาวบนโลกอินเตอร์ เน็ต มาตลอด รวมทังการที ้ ่มีชื่อผู้พิทกั ษ์ วิหค กับ ผู้ปกป้องสีขาวติดตามไปเกือบทุกที่ ผมจึงยิ่งมันใจมาก ขึ ้นว่าสามคนนันต้ ้ องใช่ ธาริ น พสกและนิรกอย่างแน่นอน” “แล้ วทําไมเธอไปรู้จกั ธาริ นได้ ละ่ แล้ วที่คบกับฉันตลอดมานี ้ก็เพื่อ..” ชนาภามีนํ ้าตารื น้ ออกมา “เปล่า..เรื่ องคบกับเธอมันคนละเรื่ องกับเรื่ องของธาริ น ฉันคบกับเธอก็เพราะอยากคบ ไม่ใช่เพราะต้ องการเข้ าถึงตัวธาริ น ถ้ าจะหาธาริ นฉันเองก็หาเองได้ ไม่จําเป็ นต้ องหลอกคบเธอ หรอก..” 194

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ระหว่างนันไอคิ ้ วมองคูข่ องราเมษ อามันดากลับมาจับมือราเมษเหมือนเดิม แต่แล้ วไอคิว ก็หนั กลับมามองชนาภาเพราะเสียงของเธอ “แล้ วทําไมถึงอยากจะเจอยัยนัน่ นัก” เธอกึ่งตะโกน พลนาทเงียบลงไปอึดใจหนึง่ ก่อนตอบเธอ “แก้ แค้ นน่ะ..ฉันอยากจะทําให้ ยยั นัน่ เจ็บปาง ตาย ฉันก็เลยมาที่นี่ไง” พลนาทจ้ องหน้ าแฟนสาว “พอรู้วา่ เธอจะมาเพราะนังปี ศาจนัน่ ชวน ฉันก็ดี ใจแทบบ้ าที่จะได้ มาที่นี่ จะได้ มาแก้ แค้ น ตอนที่เห็นนังปี ศาจนัน่ นอนเป็ นศพอยูใ่ นเต้ นท์ ใจก็เต้ นรัว เพราะตื่นเต้ นและดีใจ” “นายต้ องบ้ าไปแล้ วแน่ ๆ” โยนินเอ่ยขึ ้น วาดฝั นบีบแขนเขาอย่างเคย “นายฆ่าคนสามคน ได้ ลงคอ” “ผมไม่ได้ ฆา่ ไอ้ พวกนัน” ้ พลนาทสะบัดหน้ าหันมาตะคอกใส่โยนิน “จะเชื่อหรื อไม่ก็ตามใจ แต่ผมไม่ได้ ฆา่ ถึงแม้ วา่ จะอยากฆ่าเท่าไหร่ แต่ผมก็แค่ต้องการให้ ยยั นัน่ เจ็บปางตายมากกว่าให้ ตายไปจริ ง ๆ” “งันเพราะอะไร” ้ วาดฝั นทนไม่ได้ ที่อยูด่ ี ๆ เขาตะคอกใส่โยนิน จึงเอ่ยถามด้ วยความโมโห “เพราะอะไรนายถึงอยากจะทําให้ ธาริ นเจ็บนักหนา” “ถามได้ ดีน.ี่ .” พลนาทแสยะยิ ้ม “เพราะว่านังปี ศาจนัน่ มันเป็ นต้ นเหตุให้ พี่ชายของผม ตายน่ะสิ” วาดฝั นจ้ องเขาเขม็ง ระงับความหวาดกลัวต่อพลนาทเอาไว้ ด้วยสีหน้ าถมึงตึง แต่ทว่า สายตาของพลนาทกลับไม่ได้ ใส่ใจวาดฝั น แต่สง่ มาทางโยนินแทน “ไม่ส.ิ .ต้ องบอกว่าอันที่จริ งแล้ ว พี่ชายของคนที่เธอเกาะแขนอยูน่ นั่ น่ะฆ่าพี่ชายของผม..” ในวินาทีนนทุ ั ้ กคนรวมทังเจ้ ้ าหน้ าที่สองคนที่ยืนฟั งอยูแ่ ทบหยุดหายใจ ต่างหันไปมอง โยนินอย่างเคลือบแคลงสงสัย วาดฝั นเงยหน้ ามองแฟนหนุม่ ของตัวเอง ปล่อยแขนที่คล้ องอยู่ ไอคิว จ้ องมองคูข่ องโยนินไม่วางตา ทุกอย่างกําลังดําเนินไปอย่างอัตโนมัติโดยที่เขาไม่ต้องพูดเอง โยนินก้ าวถอยหนึง่ ก้ าว สีหน้ างุนงงไม่ร้ ูจะทําอย่างไร หางตาเห็นเจ้ าหน้ าที่คลายมือจาก การกอดอกลง ..มองวาดฝั นที่สง่ สายตาเศร้ าหมองมายังเขา “อะไร..ฉันงงไปหมดแล้ ว..ทุกคน” “โยนิน..” อามันดาเรี ยกชื่อเขา พลางส่ายหน้ า 195

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ทําไมนายถึงบอกว่าพี่ของฉันฆ่าพี่ของนาย” โยนินได้ สติจึงโต้ กลับไปบ้ าง “พี่ชายของฉัน รู้จกั พี่ชายของนายงันหรื ้ อ” “ก็ใช่นะ่ สิ..” พลนาทบอก “รู้รึปล่าวว่าเราสองคนน่ะแทบจะเหมือนกันเลยด้ วยซํ ้า” คราวนี ้ไอคิวเริ่ มเอะใจคําพูดของพลนาท “รุ่นเดียวกัน อายุใกล้ กนั มีพี่ชายเหมือนกัน และพี่ชายก็ตายแบบเดียวกัน..ตกหน้ าผา ตาย” โยนินถลนตาจ้ องมองพลนาท รู้สกึ ผะอืดผะอมจนหน้ าอกขึ ้นลงไปมา “มะ..หมายความว่า ไง” “พูดง่าย ๆ ก็คือ พี่ชายของนายฆ่าพี่ชายของฉันด้ วยการเหวี่ยงจนตกเหว ส่วนพี่ชายของ นายก็ถกู นังปี ศาจนัน่ ผลักตกเหวอีกเหมือนกัน” ภาพในความทรงจําพรั่งพรูไหลเวียนอยูใ่ นหัวของโยนิน..บนหน้ าผา..ตอนที่เขาเห็นศพของ พี่ชายเบื ้องล่างเหวพร้ อม ๆ กับตํารวจ “ที่ผายินดีนะ่ หรื อ” “..ตอนนันฉั ้ นที่อยากจะฆ่าพี่ของตัวเองให้ ตายไปซะเอาปื นขึ ้นมาขู่ แต่ปืนดันลัน่ จนฉันถูก ยิงที่สขี ้ างของตัวเอง ฉันจึงบอกให้ พี่ของฉันพาไปหลบใต้ พมุ่ ไม้ ใกล้ ๆ เพราะว่าอีกเดี๋ยวสามคนนัน้ จะขึ ้นมาที่ผา เพื่อมาดูวา่ ฉันยิงพี่ไปจริ งๆ หรื อเปล่า ฉันจึงเห็นเหตุการณ์ทกุ อย่าง ตังแต่ ้ พี่ชายของ นายต่อสู้แย่งปื นของฉันที่อยูใ่ นมือพี่ฉนั แต่พี่ของฉันต่อสู้จนได้ ปืนมาครอง กําลังจะเหนี่ยวไกเล็งพี่ ของนาย แต่ลมื ระวังตัวจนพี่ของนายเหวี่ยงพี่ของฉันตกเหวไปแทน จากนันนั ้ งปี ศาจนัน่ ก็เข้ ามา ผลักพี่ของนายตกเหวไปอีกคน” “เดี๋ยวสิ..นี่มนั กลายเป็ นเรื่ องฆาตกรรมซํ ้าซ้ อนอะไรไปใหญ่แล้ ว” เจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ พูดขึ ้น “ผมตามพวกคุณไม่ทนั ” พลนาทจึงหันไปมองไอคิว.. “สรุปง่าย ๆ ก็คือ..” ไอคิวเริ่ มต้ นอธิบายอีกครัง้ “การฆาตกรรมที่เกิดขึ ้นทังหมดในครั ้ ง้ นี ้มี แรงจูงใจมาจากเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ ้นที่ผายินดีในจังหวัดที่พวกเขาอาศัยอยู่ โดยเหตุฆาตกรรมใน ครัง้ นันมี ้ ผ้ อู ยูใ่ นเหตุการณ์คือ พี่ชายของพลนาท ตัวพลนาทเอง พี่ชายของโยนิน ธาริ น พสกและ นิกร” 196

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เจ้ าหน้ าที่ทงสองพยั ั้ กหน้ า “อย่างนันเอง” ้ “ในครัง้ นัน้ พี่ชายของพลนาทและพี่ชายของโยนินตกเหวเสียชีวิต โดยมีธาริ นเป็ นคนลง มือหรื อคอยบงการ ส่วนพลนาทรู้เห็นทุกอย่าง เพราะแอบซ่อนตัวอยูใ่ นพุม่ ไม้ ใกล้ ๆ” “ถ้ าเป็ นแบบนันก็ ้ สรุปได้ วา่ นายเป็ นฆาตกรน่ะสิ” เจ้ าหน้ าที่อีกคนมองไปยังโยนิน “ผมไม่ได้ ฆา่ สามคนนันนะ” ้ โยนินร้ องตะโกนจนวาดฝั นสะดุ้งถอยหนี เขาปรายตามอง วาดฝั น แต่แล้ วก็ไม่สนใจหันไปทางเจ้ าหน้ าที่ อามันดาปล่อยมือจากราเมษดึงตัววาดฝั นมาใกล้ ๆ แทน “ผมไม่ได้ อยูท่ ี่นนั่ ซะหน่อย ผมมารู้ที่หลังว่าพี่ของผมตกเหวตายก็เท่านันเอง ้ อย่างผมน่ะรึจะ ฆ่าใครได้ ” ทุกคนเงียบกริ บ ปล่อยให้ โยนินกระวนกระวายใจอยูน่ านนับนาที “พี่ไอคิว..” โยนินส่งสายตาอ้ อนวอนมาทางไอคิว “ช่วยผมด้ วยสิ..ผมขอโทษที่ผมว่าพี่เป็ น ฆาตกร แต่วา่ ผมไม่ได้ ทํานะ..พี่ไอคิว ผมไม่ร้ ูเรื่ อง ผมรู้ทีหลังว่าพี่ตาย ผมไม่ได้ อยูใ่ นเหตุการณ์ตรง นัน..” ้ เจ้ าหน้ าที่สา่ ยหน้ าไปมามองโยนินที่พยายามแก้ ตวั “พอซะที..” เสียงหนึง่ ตะโกนผ่านหลังของราเมษเข้ ามา โยนินหยุดชะงัก หันไปทางแฟนสาวของตน ฝ่ ายเจ้ าหน้ าที่เองก็ตกใจเพราะมัวแต่จดจ่อ อยูท่ ี่โยนินกับไอคิว อามันดาสะดุ้งเฮือกเพราะต้ นเสียงอยูใ่ กล้ ตวั เองที่สดุ “หยุดซะที” วาดฝั นที่ยืนกับอามันดาก้ าวเท้ าออกมา ด้ านหลังของทังสองเป็ ้ นแผนที่ภู กระดึงขนาดใหญ่ติดผนัง เธอจ้ องหน้ าไอคิวเขม็ง “หลักฐานล่ะ หลักฐานที่บอกว่าโยนินเป็ นฆาตกร น่ะ” ไอคิวหลับตาพริ ม้ เหมือนต้ องการกวนประสาทวาดฝั น “ไม่มีครับ” วาดฝั นแปลกใจ ไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี ้ “ไม่มีอย่างนันหรื ้ อ ถ้ าไม่มีแล้ วจะมาบอกว่า โยนินเป็ นฆาตกรได้ ยงั ไงกัน” ไอคิวเอามือขยับเสื ้อแล้ วกอดอกหวังจะให้ ลดความหนาวเย็นลงได้ “พี่ยงั ไม่ได้ บอกสัก หน่อยว่าโยนินเป็ นฆาตกร” “อะไรนะ” ทุกคนแทบจะพูดออกมาพร้ อมกัน วาดฝั นตกใจกว่าใคร แต่แล้ วก็เปลีย่ นมายิ ้ม “จริ งเหรอคะ” 197

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“แม้ วา่ เหตุการณ์ครัง้ นันจะเกี ้ ่ยวข้ องกับพลนาทและโยนินโดยตรง แต่ก็ไม่ได้ หมายความ ว่าโยนินจะเป็ นฆาตกรหรอกครับ..ฆาตกรน่ะไม่ได้ เป็ นอะไรกับครอบครัวของทังสองเลยด้ ้ วยซํ ้า” “หมายความว่าไง..ฉันไม่เข้ าใจ ถ้ าไม่ได้ เป็ นอะไรกันแล้ วทําไมถึงต้ อง..” วาดฝั นพูดรัวเร็ ว จนไอคิวต้ องเบรค “แต่เป็ นคนที่พี่ชายของโยนินรู้จกั ดีครับ” วาดฝั นหยุด.. “ถ้ าอย่างนันแล้ ้ ว..การฆาตกรรมครัง้ นี ้ก็เกี่ยวข้ องกับพี่ชายของโยนินเต็ม ๆ เลยน่ะสิ” อา มินดาเอ่ยขึ ้นหลังจากที่นิ่งฟั งมานาน ไอคิวพยักหน้ าให้ อามินดา.. “ในสังคมของคนเก่ง ก็ยอ่ มจะรู้จกั คนเก่งด้ วยกัน..พี่ชายของพลนาทเป็ นคนเก่ง พี่ชายของ โยนินก็เป็ นคนเก่ง..ทังสองคนนี ้ ้ได้ ทําเรื่ องผิดกฏหมายเกี่ยวการสอบอย่างหนึง่ ด้ วยกัน” “ทุจริ ตการสอบอย่างนันรึ ้ ” เจ้ าหน้ าที่กล่าวยํ ้า “ครับ..พอดีวา่ ผมเองก็ร้ ูจกั พี่ชายของโยนินเช่นกัน เลยรู้วา่ เมื่อสองปี ก่อนเขาและเพื่อน ซึง่ ก็คือพี่ชายของพลนาทได้ ทจุ ริ ตในการสอบเข้ ามหาวิทยาลัย โดยการไปสอบแทนคนสองคน” “อะ..”ราเมษปล่อยเสียงในลําคอออกมา “พสกกับนิกรอย่างนันหรื ้ อ” “ถูกต้ อง..แต่วา่ ไม่ได้ มีแค่เพียงสองคนนี่เท่านันที ้ ่ทจุ ริ ต ยังมีธาริ นอีกคนด้ วยเหมือนกัน ” “เข้ าใจแล้ ว..” เจ้ าหน้ าที่โพล่งออกมา “นายกําลังบอกว่าฆาตกรก็คืออีกคนหนึง่ ที่ทจุ ริ ตการ สอบให้ ธาริ นอย่างนันใช่ ้ มย” ั้ ไอคิวกอดอกแน่นเพราะอากาศที่หนาวขึ ้นเรื่ อย ๆ นักท่องเที่ยวที่เข้ ามาในศูนย์ ฯ มี ประปราย เพราะมีป้ายห้ ามเข้ าเขียนอยูด่ ้ านหนึง่ แต่ก็ยงั มีคนที่ต้องการมาใช้ ปลัก๊ ไฟเข้ ามาจากอีก ด้ านหนึง่ เป็ นระยะ ต่างมองกลุม่ คนที่ยืนอยูอ่ ย่างแปลกใจ “ครับ..ฆาตกรคือคนที่ไปสอบแทนธาริ น ฆาตกรคนนี ้ต้ องเก่งและหัวดีพอที่จะการันตีวา่ สอบผ่านได้ ” ราเมษเปล่งเสียงแปลก ๆ ออกมาจากลําคออีกครัง้ ..พร้ อมกับทุกคนที่หนั ไปมอง

198

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 40 : WHY ?!

เวลา 22.00 น. ราเมษเบนสายตามองทุกคนที่มองเขาอยู่ มือล้ วงกระเป๋ ากางเกงกําโทรศัพท์มือถือไว้ แน่น “หมายถึงนายหรื อเปล่า..” อามินดาเอ่ยกับเขาเป็ นคนแรก ราเมษเหลือบตากลับมามองอามินดาที่อยูต่ รงข้ ามเขาพอดี อามันดาที่ยืนเคียงข้ างเขาก็ จ้ องเขาไม่วางตา “เท่าที่ร้ ูมานายน่ะ ต้ องลําบากมากมายกว่าจะสอบเข้ ามหาวิทยาลัยได้ แถมยังต้ องดูแล พ่อที่ป่วยอีก คนที่มมุ านะอย่างนายคงพยายามทําให้ ตวั เองกลายเป็ นคนเก่งขึ ้นมา แล้ วก็หารายได้ พิเศษโดยการ..” “หยุดพูดจาอะไรซี ้ซัวซะที ้ อามินดา” ราเมษพูดลิ ้นรัวจนนํ ้าลายกระเซ็น อามันดาถึงกับ สะดุ้งที่เขากล้ าดุน้องชายของเธอ “ธาริ นน่ะข่มขูผ่ ม ผมต่างหากที่เป็ นฝ่ ายเสียเปรี ยบเธอทุกทาง” “เพราะอย่างนันก็ ้ เลยยอมทําตามทุกทาง ยอมเป็ นตัวแทนไปสอบแทนธาริ นอย่างนันสิ ้ ” “ไม่ใช่ผม..ผมไม่ได้ ไปสอบแทนธาริ นหรื อทําอะไรทุจริ ตเพราะธาริ น ผมแค่รับเงินจากเธอ เป็ นค่ารักษาพยาบาลพ่อผมแค่ครัง้ เดียวเท่านัน” ้ “แล้ วธาริ นไม่หวังอะไรจากนายเลยหรื อไง อย่าบอกนะว่าให้ เงินเพราะแค่สงสาร” ราเมษชะงัก นิ่งเงียบไปอึดใจหนึง่ ก่อนกล่าวออกมา “ธาริ นให้ ผมยอมช่วยเธอในเรื่ องการเรี ยนตลอดสีป่ ี ที่เรี ยนมหาวิทยาลัย” ..ไม่เอาไหนจริ ง ๆ ...อามันดาส่ายหน้ าให้ กบั ความเห็นแก่ตวั ของราเมษ “เพราะอย่างนัน.. ้ ก็เลยต้ องหาที่เพิ่งใหม่..ซึง่ ก็คือฉัน”

199

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ราเมษหันหลังกลับไปมองอามันดาอย่างรู้สกึ ผิด พอเห็นสีหน้ าผิดหวังของอามันดาก็พดู อะไรไม่ออกได้ แต่สา่ ยหน้ าไปมา “เพื่อที่จะได้ ไม่ต้องยอมทําทุกอย่างที่ธาริ นขอตลอดสีป่ ี และเพื่อหาเงินไปรักษาพ่อตัวเอง ที่ป่วยเป็ นโรคเอดส์” อามันดานํ ้าตาไหลซึมออกมา เงื ้อมือขึ ้นตบหน้ าเขา “..ก็เลยมาหาฉัน” “..ผมขอโทษ..แต่วา่ ตอนนี ้ ผมไม่ได้ คิด..” “เอาล่ะ ๆ..พอเถอะเรื่ องของคุณสองคน” เจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ ขัดจังหวะ “คุณไอคิวกรุณา อธิบายต่อเถอะครับ ต่อจากที่คณ ุ บอกว่าฆาตกรเป็ นคนที่ไปสอบแทนคุณธาริ นที่ตายไป ตกลงว่า ฆาตกรเป็ นใครกันแน่” ไอคิวพนักหน้ าให้ เจ้ าหน้ าที่ เหลียวมองราเมษและอามันดาที่ยงั ยืนมองหน้ ากันอย่างค้ าง คาใจ “จริ งอยูท่ ี่อามินดาบอกว่าราเมษเป็ นคนเก่ง แต่นนั่ ไม่ได้ เกี่ยวข้ องกับตอนที่ทงสามคนนั ั้ น่ จะสอบเข้ ามหาวิทยาลัย ธาริ นรู้จกั ราเมษเมื่อเข้ ามามหาวิทยาลัยได้ แล้ ว และติดตามแอบสืบเขา จนรู้วา่ พ่อของเขานอนป่ วยที่โรงพยาบาลนิรนาม กิตติเพื่อนของราเมษและตัวราเมษเองบอกว่า ธาริ นเคยไปที่โรงพยาบาลนิรนาม ซึง่ ก็นา่ จะไปหาพ่อของราเมษ จากนันก็ ้ ยื่นข้ อเสนออย่างที่ ราเมษว่า..แต่วา่ เรื่ องการไปสอบแทน ถ้ าจะทําให้ แนบเนียนที่สดุ ก็ต้องทําให้ ไม่สามารถจับพิรุธอะไร ได้ เลย ราเมษคงจะทําเรื่ องแบบนันไม่ ้ ได้ เพราะราเมษเป็ นผู้ชาย ไม่ใช่ผ้ หู ญิง ” พอไอคิวพูดประโยคสุดท้ าย อามันดา วาดฝั นและชนาภาก็ถกู จับจ้ องทันที ความหนาว เย็นทําให้ ริมฝี ปากซีดและสัน่ ไปมา “อะ..อะไรกัน” วาดฝั นอึกอัก “พี่ไอคิวพูดอะไรออกมา” “นัน่ สิ..ทําไมถึงโบ้ ยความผิดมาให้ ฉนั ล่ะ” อามันดามองไอคิวอย่างสบประมาท “ฉันก็เหมือนกัน..ฉันแค่ร้ ูจกั ธาริ นทางอินเตอร์ เน็ตแล้ วก็เพิ่งจะเจอหน้ ากัน..ไม่สิ เจอกับ ธาริ นก็กลายเป็ นศพไปแล้ วน่ะ” ชนาภาพูดเสียงสัน่ “ใช่ครับคุณไอคิว” พลนาทยํ ้าคําพูดแฟนสาว “แฟนผมไม่ร้ ูเรื่ องจริ ง ๆ ผมเองต่างหากที่นา่ สงสัยมากกว่าเธอซะอีก” “พี่อามันดาก็ไม่มีวนั ทําแบบนันแน่ ้ ๆ พี่อามันดาไม่ได้..ไม่ได้ มีนิสยั ก้ าวร้ าวเลือดเย็นอย่าง ผมซะเมื่อไหร่” อามินดากึ่งตะโกนใส่หน้ าไอคิว แต่ในใจก็หวัน่ ไหวกับสิง่ ที่ตวั เองพูด 200

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“..ส่วนวาดฝั นก็ยิ่งไม่มีทางทําเรื่ องเลวร้ ายแบบนันได้ ้ แน่ ถึงแม้ วา่ เธอจะเป็ นคนเจ้ ากี ้เจ้ า การ เป็ นผู้ใหญ่เกินตัว แล้ วก็มองผมไม่เอาไหนอยูเ่ สมอ..ที่สาํ คัญวาดฝั นก็ไม่เคยรู้จกั พี่ชายของผม เลยด้ วยซํ ้า” ไอคิวพยักหน้ าให้ กบั ผู้ชาย 3 คนที่พยายามปกป้องคนที่รัก เขาจงใจทิ ้งช่วงให้ ความเงียบ เกิดขึ ้น แล้ วอธิบายต่อ.. “พอจะจําเหตุการณ์ที่ธาริ นถูกฆาตกรรมเป็ นคนแรกได้ หรื อเปล่าครับ” ไอคิวถาม ซึง่ ทําให้ ทัง้ 3 คนปรับสีหน้ าไม่ทนั “ธาริ นเสียชีวิตในช่วงเวลาระหว่างที่ทกุ คนยกเว้ นอามินดาไปดูพระอาทิตย์ ตกกันที่ผาหมากดูก ในตอนนันธาริ ้ นนอนอยูใ่ นเต้ นท์ อามินดานัง่ เฝ้ าอยูด่ ้ านนอก อามินดาซึง่ นัง่ เฝ้ าโดยที่ไม่ร้ ูวา่ ธาริ นนันได้ ้ กลายเป็ นศพไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ู ” ทุกคนนิ่งเงียบฟั งไอคิว อามินดาส่ายหน้ าด้ วยความรู้สกึ ผิดที่ไม่ได้ เอะใจเลยว่าในตอน นันธาริ ้ นจะเสียชีวิตไปแล้ ว “อามินดาถึงจะบอกว่านัง่ เฝ้ า แต่จริ ง ๆ แล้ วก็เดินวนเวียนอยูไ่ ม่ไกลจากเต้ นท์ ถ้ ามีใคร เข้ ามาก็คงจะไม่เห็น อย่างเช่นชนาภา” ชนาภาขมวดคิ ้วมองไอคิวเขม็ง.. “ตอนนันคุ ้ ณได้ เดินมาหาธาริ นหรื อเปล่า” “..ฉันเดินตามหาจริ ง..และก็พยายามโทรศัพท์หาธาริ นหลายครัง้ แต่ก็ไม่รับสาย บางที ธาริ นอาจจะตายไปแล้ วก็ได้ แล้ วฉันก็ยอมรับว่าฉันก็เดินผ่านแถวเต้ นท์ที่ธาริ นนอนอยู่ แต่ตอนนัน้ ไม่ร้ ูจริ ง ๆ ว่าธาริ นอยูต่ รงนัน” ้ “เรื่ องนี ้ยอมรับได้ ” ไอคิวเสริ ม “เพราะโทรศัพท์มือถือของธาริ นเปิ ดระบบสัน่ ทําให้ ไม่ได้ ยิน เสียง อีกอย่างตัวธาริ นเองคงไม่มีกะจิตกะใจจะโทรศัพท์ไปบอกหรื อส่งข้ อความไปบอกชนาภาก่อน หน้ านันว่ ้ าตัวเธออยูต่ รงไหนในบริ เวณสนามกางเต้ นท์ เพราะตอนนันเธอก็ ้ เจ็บแผลที่หลังมากจนไม่ คิดอย่างอื่น..เพราะฉะนัน” ้ อามันดาและวาดฝั นมองไอคิว ทังสองอยู ้ ห่ า่ งกันแค่ราเมษขันกลางเท่ ้ านัน้ “คุณชนาภาคงไม่ใช่ฆาตกร..” “พูดดี ๆ นะพี่ไอคิว” ราเมษโพล่งออกมาในขณะที่ชนาภาใจชื ้นขึ ้นเมื่อตัวเองพ้ นข้ อสงสัย “อย่ามากล่าวหาเพื่อนของผมสองคนลอย ๆ” 201

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวยิ ้มให้ ราเมษ แต่ไม่กล่าวตอบโต้ เขา “ถ้ าย้ อนไปก่อนหน้ านันเล็ ้ กน้ อย ผมได้ สอบถามทุกคนแล้ วและพอจะรู้วา่ หลังจากที่ธาริ น เกิดอุบตั ิเหตุเครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าทิ่มที่หลังจนเดินทางมาถึงเต้ นท์และนอนพัก ช่วงนันมี ้ คนสองคนที่ ใกล้ ชิดธาริ นและคอยเปลีย่ นเสื ้อผ้ าเช็ดตัวให้ ” อามันดากับวาดฝั นมองหน้ ากันอย่างหวาดระแวง.. “เธอน่ะ..” ไอคิ ้วชี ้ตรงไปที่ราเมษ จากนันเลื ้ อ่ นแขนเพียงน้ อยนิดเพื่อเล็งไปที่ผ้ หู ญิงคนหนึง่ ในสองคนที่อยูข่ ้ างตัวราเมษ จู่ ๆ หลอดไฟในศูนย์ก็กระพริ บถี่เหมือนไฟฟ้ าไหลตํ่าขาดห้ วง พอกลับมาสว่างเป็ นปกติก็ เหมือนมีแสงสว่างจ้ าส่องตรงไปทางบุคคลที่ไอคิวชี ้ในทันที เธอคนนันสะดุ ้ ้ งสุดตัว รับรู้วา่ ทุกคนกําลังค่อย ๆ เบนความสนใจมาที่ตน “ในตอนนันเธอก็ ้ ลงมือเอายาพิษฆ่าธาริ นเรี ยบร้ อยอย่างที่ไม่มีใครนึกสงสัยเลยสักนิด เดียว” คราวนี ้เจ้ าหน้ าที่จดจ้ องไปตามปลายนิ ้วของไอคิวอย่างมัน่ ใจ รวมทังทุ ้ ก ๆ คนที่ตา่ งจับต้ น ชนปลายเหตุการณ์ได้ ก็แทบจะไม่อยากเชื่อ แต่ทว่า..ทุกอย่างมันดูลงล็อคอย่างที่ไอคิวอธิบาย “คนที่เก่งและฉลาดน่ะ ไม่ได้ มีแค่เพียงพี่ชายของพลนาท พี่ชายของโยนินและราเมษ หรอกนะ เธอเองก็เก่งไม่ใช่เล่นเหมือนกัน” “ทําไมกัน..”เสียงหนึง่ เอ่ยขึ ้นข้ างตัวราเมษ “เก่งพอที่จะไปสอบแทนธาริ นได้ และโดยที่ไม่ต้องเจอหน้ าธาริ นเลยแม้ แต่น้อย เธอได้ รับคําเชิญชวนแกมขอร้ องจากพี่ชายของโยนินให้ ทําเรื่ องทุจริ ตนี ้ด้ วยกัน” “ไม่จริ ง..ทําไม” เสียงนันเป็ ้ นเสียงของอามันดา อามันดาล้ มทังยื ้ นลงไปกองกับพื ้น ราเมษซึง่ อยูข่ ้ าง ๆ แทบไม่ร้ ูตวั เลยด้ วยซํ ้า นี่คงเป็ น เพราะเธอเหนื่อยล้ ากับเรื่ องที่เกิดขึ ้นมากเกินทน.. “พี่อามัน..” อามินดาโผเข้ าไปประคองตัวพี่สาวแต่ก็ไม่ทนั อามันดากระแทกลงที่พื ้น เปลือกตาขึ ้นลงไปมารวดเร็ ว.. วาดฝั นตัวแข็งทื่อมองอามันดา

202

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ทําไม..” อามันดาพยายามพยุงตัวโดยมีอามินดาและราเมษช่วย เธอหรี่ ตามองไอคิว “ทําไมเป็ นแบบนี ้ไปได้ ละ่ พี่ไอคิวแน่ใจแล้ วเหรอ” ไอคิวพยักหน้ าอย่างมัน่ ใจ.. พอเห็นว่าไอคิวเชื่อมัน่ ในสิง่ ที่พดู อามันดาจึงเบนสายตาเงยหน้ ามองเพื่อนของเธอที่ยืน อยู่ “ทําไมเธอถึงทําเรื่ องเลวร้ ายแบบนันได้ ้ ลงคอ” อามันดาร้ องไห้ โฮออกมา “..ทําไม..วาดฝั น” วาดฝั นไหล่กระตุกครัง้ หนึง่ ..จากนันก็ ้ มีนํ ้าตาไหลซึมออกมาจากดวงตา

203

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 41 : ABOUT 2 GUYS “ทําไม..” อามันยันตัวลุกขึ ้นยืน “ทําไมเธอถึงทําเรื่ องเลวร้ ายแบบนันได้ ้ ลงคอ...วาดฝั น” วาดฝั นชะงักจนไหล่กระตุก มองหน้ าอามันดาผู้เป็ นเพื่อนที่เชื่อใจเธอมาตลอด คิดได้ แบบนันเธอก็ ้ ร้ ูสกึ ผิดที่ได้ ทําลายความไว้ วางใจไปจนหมดสิ ้น นํ ้าตาไหลซึมออกมา ปากเผยอ เหมือนจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ก็เอ่ยไม่ได้.. “เธอน่ะ..แสร้ งทําเป็ นเข้ าไปช่วยเช็ดตัวทําแผลให้ ธาริ น แต่แล้ วก็ป้ายยาพิษลงไปที่ผ้านวม สําหรับปูรองนอนตรงบริ เวณที่พอธาริ นเอนหลังนอนจะกดทับกับแผลพอดี ยาพิษจึงค่อย ๆ ซึมเข้ าสู่ ผิวหนังของธาริ นจนออกฤทธิ์และเสียชีวิตในที่สดุ ” “ฉัน..เปล่านะ” วาดฝั นมองไอคิวเพียงแวบเดียวแล้ วก็เบนสายตาก้ มลงมองพื ้น “ยาพิษ อะไรกัน ฉันก็แค่เช็ดตัวให้ เธอเท่านันเอง ้ จริ งมัยอามั ้ นดา” เธอมองอามันดา แม้ จะรู้วา่ อาจจะไม่ได้ รับความร่วมมือในการแก้ ตวั อามันดาที่ใบหน้ าซีดเผือดมองเพื่อนสาวอย่างอ่อนใจ “..ไม่ร้ ูสิ..แต่เท่าที่ฉนั เห็นวาดฝั นก็ แค่เช็ดตัวให้ เท่านัน” ้ วาดฝั นยิ ้ม..จากนันหั ้ นกลับไปมองไอคิวอย่างเต็มตา “พี่ไอคิวคงผิดแล้ วล่ะ หรื อถ้ ายังไม่ เชื่อละก็ลองไปดูในเต้ นท์ก็ได้ ไม่มียาพิษอะไรที่พี่ไอคิวว่าหรอก แล้ วก็ไม่มีคราบยาพิษที่ผ้าน่วม ด้ วย” ไอคิวยิ ้มที่มมุ ปาก.. “ไม่มีหรอก ทังยาพิ ้ ษ ทังผ้ ้ านวมที่เปื อ้ นยาพิษ” “ถ้ าอย่างนันก็ ้ หยุดใส่ร้ายคนอื่นซะทีสิ” โยนินก้ าวออกมาจากข้ างหลังวาดฝั น สีหน้ า เคร่งเครี ยด “วาดฝั นก็บอกแล้ วไงว่าเธอไม่ได้ ทํา แล้ วพี่ก็บอกว่าไม่มียาพิษอะไรนัน่ ก็พิสจู น์ไม่ได้ วา่ เธอทํา” 204

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ไอคิวจ้ องมองโยนินที่เอามือข้ างหนึง่ จับต้ นแขนวาดฝั นและบีบเบา ๆ พลางมองวาดฝั น ด้ วยดวงตาหวัน่ วิตกไม่แพ้ กนั นายเองก็เชื่อที่พี่พดู ..ไอคิวคิด..แต่วา่ นายแค่ไม่อยากยอมรับ “ว่าไงครับ พิสจู น์ได้ หรื อเปล่า” เจ้ าหน้ าที่เร่ง ไอคิวเหลือบไปมองเจ้ าหน้ าที่ ยืดตัวตรงมองทุกคน “พิสจู น์ได้ ครับ แต่วา่ มันออกจะเป็ น นามธรรมซะมากกว่า..ตอนนันหลั ้ งจากที่ร้ ูวา่ ธาริ นเสียชีวิต วาดฝั นก็แสดงอาการอย่างชัดเจนว่าไม่ อยากนอนเต้ นท์นนอี ั ้ กต่อไป จึงสลับเต้ นท์นอนกับเต้ นท์ของพสกและนิกร ซึง่ ดูเผิน ๆ แล้ วก็เหมือน เหตุผลของคนกลัวคนตาย แต่จริ ง ๆ แล้ วแค่ต้องการอยูห่ า่ งจากยาพิษของตัวเองบนผ้ านวม ต่อมาหลังจากนัน้ เธอก็หาช่วงเวลาเอาผ้ านวมที่เปื อ้ นคราบยาพิษไปคืนที่โรงเก็บผ้ านวม ใกล้ ๆ กับที่ตงของเต้ ั้ นท์..ที่ซงึ่ มีผ้านวมและผ้ าห่มมากมายกองสุมรวมกัน เหมือนกับซ่อนใบไม้ เอาไว้ ในป่ าแบบนัน” ้ โยนินคล้ อยตามอย่างเห็นได้ ชดั สีหน้ าของเขาบอกอย่างชัดเจนว่าเข้ าใจสิง่ ที่ไอคิวพูด แต่ ทว่าปากก็ยงั พูดออกมาขัดกับความคิดภายในใจ “ก็ไม่ได้ พิสจู น์วา่ วาดฝั นเป็ นคนทํา ใคร ๆ ก็ สามารถเอาผ้ านวมไปเปลีย่ นได้ ทงนั ั ้ น้ เผลอๆ บางทีอาจจะเป็ นพสกกับนิกรเองด้ วยซํ ้าที่นกึ ขยาด ศพธาริ นเอง” “ถึงได้ บอกว่ามันเป็ นนามธรรมไงครับ..มันก็บอกไม่ได้ จริ ง ๆ อย่างที่นายว่านัน่ แหละ แต่ ยังมีอีกอย่างที่นายน่าจะเอะใจ” โยนินบีบแขนวาดฝั นจนแน่น ทําให้ วาดฝั นขมวดคิ ้วเพราะเจ็บ.. “อะไร” “จําได้ หรื อเปล่าครับว่าในตอนเช้ าหลังจากที่พบศพพสกนอนอยูท่ ี่ลานพระแก้ วแล้ ว พวก เราถูกสอบสวนและก็กลับมาที่เต้ นท์อีกครัง้ ตอนนันเกิ ้ นเหตุวนุ่ วายนิดหน่อยที่มีคนเอะใจว่าเครื่ อง ช๊ อตไฟฟ้ าที่ควรจะอยูใ่ นกระเป๋ าของราเมษ ซึง่ ราเมษเป็ นคนขอเก็บเอาไว้ เองตอนที่ธาริ นได้ รับ บาดเจ็บ ทําไมมันถึงไปช็อตพสกเป็ นเหตุให้ เขาสลบและโดนยาพิษที่ลานพระแก้ วได้ นัน่ เป็ นเพราะว่าวาดฝั นได้ ขโมยเครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าจากในกระเป๋ าของราเมษไปเก็บเอาไว้ ตังแต่ ้ ก่อนเดินทางไปชมพระอาทิตย์ขึ ้นเพื่อเอาไปจัดการตามแผนที่วางเอาไว้ กบั พสก พอเจอศพ พสกและกลับมาที่ศนู ย์ฯ นี่ก็ถกู สอบสวนทันที..จนแทบไม่มีเวลานํามันกลับคืนลงไปในกระเป๋ าขอ ราเมษในเต้ นท์” 205

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อย่างนี ้นี่เอง..” ราเมษร้ องออกมา “ถึงว่าตอนที่พวกเราไปค้ นที่เต้ นท์กลับไม่เจอมันอยูข่ ้ าง ใน แต่กลายเป็ นว่าเจอมันใต้ เต้ นท์แทน” “อืม..ก็เพราะว่าวาดฝั นเองก็ไม่ร้ ูจะทํายังไงกับเหตุการ์ เฉพาะหน้ าแบบนี ้ ก็เลยทิ ้งมันเข้ าไป ใต้ เต้ นท์ซะตอนที่ทกุ คนชุลมุนสนใจแต่การหาเครื่ องช๊ อตให้ เจอ ถ้ านึกให้ ดีทกุ คนจะเห็นว่ามีเพียง วาดฝนคนเดียวที่ไม่ได้ เข้ าไปค้ นหาภายในเต้ นท์แต่วา่ ยืนอยูน่ อกเต้ นท์ใกล้ เต้ นท์ของราเมษ ตลอดเวลา..ใช่มย” ั้ ไอคิวทิ ้งท้ ายด้ วยคําถามส่งไปทางวาดฝั น แต่วาดฝั นหนักแน่นพอที่จะสบตาเขาอย่างจริ งจัง เมื่อไม่กี่นาทีก่อนพอรู้วา่ ตัวเองถูกเปิ ด โปง เธอแสร้ งทําเป็ นอ่อนแอเพื่อให้ คนอื่นช่วยปกป้อง แต่ในระหว่างนันเธอกลั ้ บคิดได้ วา่ ในเมื่อ แผนการทุกอย่างมันลงตัวและสําเร็ จมาจนถึงขันนี ้ ้..แค่ถกู สงสัยนิดหน่อย..ทําไมจะต้ องกลัว คนที่ พูดอธิบายบอกว่าเธอเป็ นฆาตกร ก็แค่พยายามหาเหตุผลแวดล้ อม พยายามคว้ าเอานามธรรมอย่าง ที่วา่ มาก่อตัวให้ เป็ นรูปเป็ นร่างก็เท่านันเอง ้ แต่วา่ ไม่มีหลักฐานอะไรเป็ นชิ ้นเป็ นอันเลยสักอย่าง.. “..แค่ฉนั ไปยืนอยูต่ รงเต้ นท์ราเมษและไม่ได้ เข้ าไปช่วยค้ นหาก็เหมาเอาว่าฉันเป็ นคนซ่อน เครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าแล้ วงันหรื ้ อ” คราวนี ้อามันดาดูจะตกใจที่เพื่อนสาวของเธอแสดงความมัน่ ใจอย่างเต็มที่ “นัน่ ก็คงเป็ นแค่นามธรรมที่พยายามทําให้ เป็ นรูปธรรมอย่างที่พี่พดู อีกนัน่ ล่ะ” ไอคิวสูดลมหายใจเต็มปอด..ฆาตกรพร้ อมจะสู้กบั เขาแล้ ว “ถ้ าสมมติวา่ สองเรื่ องที่พี่ไอคิวบอกมานันเป็ ้ นไปอย่างที่พี่พดู ทังเรื ้ ่ องการป้ายยาพิษและ เรื่ องการซ่อนเครื่ องช๊ อตไฟฟ้ า ถ้ าอย่างนันแล้ ้ วเรื่ องที่พสกตายล่ะจะว่ายังไง ตอนนันทุ ้ กคนก็ร้ ูวา่ พสกนัง่ คุยกับฉันและโยนินที่ผานกแอ่นตอนที่ไปดูพระอาทิตย์ขึ ้น แต่พอขากลับเราก็แยกกันเดิน จนพอมาถึงลานพระแก้ วถึงได้ ร้ ูวา่ พสกตายอยูต่ รงนัน้ ทังๆที ้ ่ฉนั กับโยนินเพิ่งคุยกับเขา แล้ วตอน เดินกลับจากผานกแอ่นฉันก็อยูก่ บั โยนินตลอดไม่ได้ หนีหายไปไหน” โยนินพยักหน้ าทันที “ใช่ครับ..วาดฝั นเดินกับผมตลอดนะ เธอไม่มีทางหนีไปฆ่าใครได้ หรอก ยิ่งกว่านันคื ้ อพวกเราตามหลังพสกที่เดินกลับไปก่อน ไม่ใช่วา่ พวกเราเดินนําเขาซะเมื่อไหร่ ตอนนันน่ ้ ะคนที่ไม่อยูก่ ็เห็นจะมีแต่นิกรกับอามินดาเท่านัน” ้ ไอคิวยังคงยืนกอดอกแน่น เขาเขย่งเท้ าอยูส่ องสามครัง้ อย่างอารมณ์ดีผิดจากทุกคน 206

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เรื่ องนันไม่ ้ ยากเลยครับ” วาดฝั นเพ่งมองไอคิว..ใจเต้ นรัว เพราะไม่คิดว่าแผนในขันตอนนี ้ ้จะถูกเปิ ดเผยได้ อย่างง่าย ๆ “ทริ กในการฆ่าพสกนันดู ้ เหมือนจะไม่มีทางเป็ นไปได้ เลยถ้ าเรามองกันอย่างที่เป็ นอยู่ ตอนนี ้ ทังเรื ้ ่ องเวลา เรื่ องตําแหน่งที่อยูข่ องพสก..เป็ นทริ กที่สลับซับซ้ อนที่ต้องใช้ ทงั ้ สภาพแวดล้ อม เวลาและความเฉพาะของคน ๆ นัน” ้ “ความเฉพาะของคน ๆ นัน” ้ พลนาทเอ่ยขึ ้น “หมายความว่ายังไง” “เรื่ องนันเป็ ้ นเรื่ องที่สาํ คัญที่สดุ ในทริ กนี ้ แล้ วเป็ นเรื่ องพื ้นฐานที่สดุ ที่ทกุ คนมองข้ ามไป แต่ ว่าก่อนจะพูดถึงความเฉพาะของคน ต้ องพูดถึงเรื่ องเวลาและสภาพแวดล้ อมก่อน” ไอคิวตอบคําถามพลนาทรวมทังทุ ้ กคน แต่ทว่าสายตากลับจดจ้ องที่วาดฝั นและเบื ้องหลัง ของเธอที่เป็ นแผนที่ภกู ระดึงขนาดใหญ่ วาดฝั นยืนนิ่งไม่ตอบโต้ ใด ๆ เห็นดังนันไอคิ ้ วจึงอธิบายต่อทันที “ระยะทางจากศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวางแห่งนี ้ไปจนถึงผานกแอ่นมีระยะทาง ประมาณ 1600 เมตร ทังเส้ ้ นทางขาไปและเส้ นทางขากลับที่ผา่ นลานพระแก้ วก็มีระยะทางพอ ๆ กัน แต่เส้ นทางขาไปนันค่ ้ อนข้ างสะดวกและอันตรายน้ อยกว่าเส้ นทางขากลับเมื่อต้ องเดินในเวลา กลางคืน พวกเราเดินทางไปผานกแอ่นกันเวลาประมาณตี 4 ถึง ตี 5 ซึง่ ท้ องฟ้ ามืดมิด เวลาเดินทาง จึงจําเป็ นอย่างมากที่จะต้ องใช้ ไฟฉายส่องทาง แต่วา่ เดี๋ยวนี ้ไม่จําเป็ นต้ องมีไฟฉายก็พอจะเดินทาง ได้ เพราะมีนกั ท่องเที่ยวมากมายร่วมเดินทาง หากเราเดินตามนักท่องเที่ยวไปไม่ให้ คลาดสายตาก็ พอทําได้ และด้ วยความที่มีนกั ท่องเที่ยวเยอะ มีแสงไฟฉายส่องพื ้นมากมายแบบนี ้ การเดินไม่ให้ หลงจึงเป็ นเรื่ องไม่นา่ กังวลเท่ากับการมองพื ้นที่จะเดิน ทุกคนส่วนมากแล้ วจะมองพื ้นที่จะเดิน มากกว่าที่จะมองไกลออกไป เพราะห่วงว่าอาจจะสะดุดอะไรเข้ าหรื อมีสตั ว์เลื ้อยคลายอยูก่ ็ได้ สภาพแวดล้ อมแบบนี ้เองที่วาดฝั นนํามันมาเป็ นข้ อดีในการทําให้ ทริ กของเธอเป็ นจริ ง เริ่ ม จากการที่ทกุ คนในกลุม่ เดินกันไปตามทาง จนสะเปะสะปะเดินกันไปโดยไม่รอกัน ทิ ้งช่วงห่างกัน และก็หากันไม่คอ่ ยเจอ แต่ไม่วา่ ยังไงก็ไม่มีหลงทางเพราะมีนกั ท่องเที่ยวเดินตามกันอยูเ่ ต็มทางเดิน

207

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

พอมาถึงจุด 1100 เมตร หรื ออีก 500 เมตรก่อนถึงผานกแอ่น วาดฝั นก็จะพูดบางอย่างให้ พสกและอามินดาเดินตามเธอไป” อามินดาชะงัก.. “ผมกลายเป็ นหนึง่ ในทริ กของเธออีกแล้ วหรื อ ผมโดนพสกเรี ยกถึงได้ เดิน ตามไป” ไอคิวพยักหน้ าให้ อามินดา “อันที่จริ งถ้ านายไม่ตามไปทริ กก็ยงั ดําเนินต่อไปได้ แต่ถ้านาย ตามไปมันก็เรี ยกว่าสมบูรณ์แบบ..ไม่วา่ นายจะโดนพสกเรี ยกหรื อนายจะเอะใจเดินตามไปเองหรื อ อะไรก็ตาม ขอให้ นายเดินตามวาดฝั นและพสกไปเท่านันก็ ้ พอ พอถึงจุดทางสามแพร่งก่อนถึงผานก แอ่น 500 เมตรที่เชื่อมไปยังเส้ นทางไปลานพระแก้ วซึง่ ลับสายตาคน อามินดาก็ถกู ช๊ อตด้ วยเครื่ อง ช๊ อตไฟฟ้ าจนสลบและถูกพสกลากตัวพาไปที่ลานพระแก้ ว” “แบบนันมั ้ นก็หมายความว่าพสกสมรู้ร่วมคิดน่ะสิ” ราเมษกล่าวแย้ ง “ถูกต้ องครับพสกสมรู้ร่วมคิด” เจ้ าหน้ าที่ทงสองเริ ั้ ่ มงุนงงอีกครัง้ “เดี๋ยว ๆ ไม่เข้ าใจ..ทําไมอยูด่ ี ๆ นายพสกนัน่ ถึงสมรู้ร่วม คิดด้ วยล่ะ” “ผมเดาว่าวาดฝั นมีข้อต่อรองอะไรบางอย่างซึง่ เกี่ยวกับเรื่ องการเปิ ดโปงความชัว่ ของคน ทังสาม” ้ ไอคิวจงใจหยุดพูดและมองหน้ าวาดฝั น แต่เธอกลับเมินหน้ าหนีพร้ อมกับเม้ มริ มฝี ปากแน่น “พสกที่แอบหลงรักธาริ นเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ วจึงยอมทําตาม..และบางทีอาจจะบอกเป็ นนัยว่าอามิน ดาเป็ นฆาตกรที่ฆา่ ธาริ น” อามินดาฉุนกึก.. “คนที่เป็ นปี ศาจคงไม่ใช่ธาริ นหรอก..เธอต่างหาก” วาดฝั นเหลือบมองอามินดา ทําท่าจะโต้ เถียงแต่ก็ยงปากเอาไว้ ั้ เหล่มองไปทางไอคิวอย่าง ประหม่า “หลังจากนันก็ ้ เป็ นไปอย่างที่ทกุ คนเห็น คือ พสกถูกช็อตด้ วยเครื่ องช๊ อตไฟฟ้ าอีกคนและถูก ป้ายยาพิษจนถึงแก่ความตาย จากนันก็ ้ จดั ฉากทําเหมือนอามินดานอนสลบข้ าง ๆ ..ซึง่ อย่าลืมว่า ทังหมดนี ้ ้..เกิดขึ ้นในช่วงขาไปไม่ใช่ขากลับจากผานกแอ่น” “อืม..ก็จริ งนะ..เพราะว่าขาไปมันมืด” พลนาทกล่าวงึมงํา ชนาภาเองก็พยักหน้ าเข้ าใจ “ไม่จริ งสักหน่อย..” โยนินโต้ ด้วยเสียงดังลัน่ จนนักท่องเที่ยวที่จะก้ าวเข้ ามาในศูนย์ฯต้ อง ผงะ แล้ วหันหลังกลับไป ในมือพลิกเหรี ยญบาทไปมาด้ วยนิ ้วมือเพื่อข่มจิตใจของตัวเอง “ก็วาดฝั น 208

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

เพิ่งบอกอยูห่ ยก ๆ ว่าผมกับวาดฝั นและก็พสกนัง่ คุยกันอยูท่ ี่ผานกแอ่น แล้ วมันจะเป็ นไปได้ ยงั ไงที่ คนที่ถกู ทําให้ สลบและโดนยาพิษนอนกองอยูต่ รงลานพระแก้ วอย่างที่พี่พดู จะมานัง่ อยูก่ บั ผมที่ผานก แอ่นน่ะ” เขาพูดลิ ้นรัวอย่างคล่องแคล่วโต้ กลับไอคิวด้ วยความมัน่ ใจเต็มเปี่ ยม พลนาทและชนาภาที่เพิ่งเห็นด้ วยกับไอคิวกลับต้ องประหลาดใจพอได้ ฟังโยนิน รวมทังคน ้ อื่น ๆ ก็พลอยเห็นด้ วยกับโยนินเช่นกัน “นัน่ สิพี่ไอคิว” อามันดาพูดอย่างเชื่องช้ าเพราะความเหนื่อยล้ า “ที่โยนินพูดก็จริ งนะคะ” ไอคิวถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ไม่ใช่เพราะถูกตอกหน้ าโดยโยนิน “พี่ถึงได้ บอกว่า ทริ กใน การฆ่าพสกดูเหมือนจะไม่มีทางเป็ นไปได้ เลยถ้ ามองกันอย่างที่เป็ นอยูต่ อนนี ้ เรื่ องการมีตวั ตนของ พสกอยูท่ ี่ผานกแอ่นนันอธิ ้ บายได้ ด้วยข้ อสุดท้ ายคือความเฉพาะของคน ๆ นัน้ หรื อก็คือความเฉพาะ ของพสก...ซึง่ อามันดาก็นา่ จะรู้ดี” อามันดาโอบเอวอามินดาน้ องชายเพื่อประคองตัว โดยมีราเมษอยูใ่ กล้ ๆ “อามันน่ะหรื อ คะ” “อื ้ม..” ไอคิวมัน่ ใจ “อามันดากับอามินดารู้ดีที่สดุ ” อามันดาก็ยงั คงมองไอคิวอย่างไม่เข้ าใจ แต่ในขณะเดียวกันเหรี ยญบาทในมือโยนินก็ตก ลงพื ้นเสียงดัง ไอคิวจึงหันไปยิ ้มให้ โยนิน “โยนินรู้แล้ วใช่หรื อเปล่า” โยนินกลอกตาไปมามองวาดฝั นสลับกับไอคิว “ไม่..ไม่ร้ ู..ยังไม่ร้ ู ” “อย่าหลอกตัวเองเลยโยนิน..” ไอคิวบอก “..ยิ่งหลอกตัวเองมากเท่าไหร่ความจริ งก็ปรากฏ ชัดขึ ้นมากเท่านัน..นายมองออกแล้ ้ วว่าวาดฝั นใช้ ทริ กอะไรถึงทําให้ ผสกมานัง่ อยูก่ บั นายได้ ” “เข้ าใจล่ะ..” อามินดาดีดนิ ้วมองไปทางอามันดา “นัน่ เพราะว่าพสกกับนิกรเหมือนอย่าง เราไง” คราวนี ้อามันดาทําตาโตเพราะนึกออก ไอคิวจึงเฉลยให้ ทกุ ฟั ง “อามันดากับอามินดาเป็ นฝาแฝดกัน และพสกกับนิกรก็เป็ นฝาแฝดกัน..คนที่นงั่ อยูก่ บั โยนินในตอนนันไม่ ้ ใช่พสก แต่เป็ นนิกรต่างหากล่ะ” มือข้ างหนึง่ ของโยนินที่ทําเหรี ยญบาทตกกําแน่น ส่วนมืออีกข้ างผละออกจากแขนวาดฝั น .. 209

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 42 : BICYCLE ริ มฝี ปากของวาดฝั นมีเลือดฝาดคัง่ อยูเ่ พราะเธอใช้ ฟันกัดแน่นอย่างลืมตัว พอมือของ โยนินผละออกจากแขนเธอ เธอจึงสะดุ้งและคลายริ มฝี ปากที่เม้ มแน่นพร้ อมกับหันไปมองโยนิน เสียงเหรี ยญบาทที่ตกพื ้นดังก้ องในโสตประสาทของเธอ รู้สกึ เหมือนวิงเวียนศีรษะชัว่ ขณะ จนเซถอยไปด้ านหลังก้ าวหนึง่ “คนที่นงั่ อยูก่ บั โยนินและวาดฝั นในตอนนันเป็ ้ นนิกรต่างหาก...ใช่มยล่ ั ้ ะวาดฝั น” ไอคิวเอ่ย ทักด้ วยแววตาที่คาดคันฝ่ ้ ายตรงข้ าม วาดฝั นสะบัดหน้ าจ้ องมองไอคิว ความอ่อนโยนหายไปหมดสิ ้น “นายมัน่ ใจได้ ยงั ไงว่าเป็ นนิกร” “เพราะพสกกับนิกรเป็ นฝาแฝดกันไงครับ” “เป็ นฝาแฝดแต่สองคนหน้ าไม่เหมือนกันสักหน่อย” “ใครว่าละครับ สองคนนันแค่ ้ ปรับเปลีย่ นทรงผมและการแต่งตัวให้ ดแู ตกต่างกันเท่านันเอง ้ อีกอย่างทุกคนก็เห็นแล้ วว่าในตอนเช้ านันพสกนิ ้ กรหน้ าตาเหมือนกันขนาดไหน” “ถ้ าอย่างนันนิ ้ กรจะมาปลอมตัวเป็ นพสกไปทําไมล่ะ มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด” ไอคิวยิ ้ม.. “นัน่ เพราะพสกขอร้ องให้ นิกรทําไม่ใช่หรื อครับ” วาดฝั นไม่ตอบ แต่จ้องไอคิวอย่างแค้ นเคือง “เมื่อคืนนี ้..ก่อนเวลาตี 4 ที่จะเดินไปดูพระอาทิตย์ขึ ้นที่ผาหมากดูก คุณรู้วา่ พสกคงนอน ไม่หลับเพราะธาริ นเพิ่งตายไป คุณจึงแกล้ งแอบเดินออกจากเต้ นท์ จงใจสาดแสงไฟฉายไปทาง เต้ นท์ของพสกและนิกร ทําให้ พสกได้ รับรู้วา่ มีคนออกไปนอกเต้ นท์ พสกที่อยากรู้วา่ ใครเป็ นคน ฆ่าธาริ นจึงรู้สกึ ผิดสังเกตและเดินตามเธอออกไป” 210

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นายพูดเองเออเอง..” “ปล่าว..ผมนัง่ มองเต้ นท์พวกคุณอยูแ่ ถว ๆ ม้ านัง่ ตรงศูนย์นี่แหละครับ” วาดฝั นชะงัก.. “นาย..” ตังแต่ ้ ไอคิวชี ้ว่าเธอเป็ นฆาตกร วาดฝั นก็แทบไม่อยากเรี ยกเขาว่าพี่อีกต่อไป.. “ใช่..ฉันเดินออกไปจริ ง แล้ วก็ไปคุยกับพสกจริ ง แต่ก็แค่คยุ และปลอบใจเขาเท่านัน้ ไม่มี การขอร้ องอย่างที่นายว่า” ไอคิวยักไหล่.. “ผมคงเถียงคุณไม่ได้ เพราะผมอยูห่ า่ งจนไม่ได้ ยินที่คณ ุ กับพสกคุยกันหรอก แต่ถ้าจะให้ เดา..คุณคงบอกพสกว่ารู้เรื่ องเกี่ยวกับคนที่ฆา่ ธาริ นและจะต้ องไปพิสจู น์เรื่ องนี ้ที่ลานพระ แก้ ว และจะต้ องแอบหลบไปตอนที่เดินไปผานกแอ่น ดังนันจึ ้ งจําเป็ นต้ องทําให้ พสกมีตวั ตนอยูท่ ี่ ผานกแอ่น โดยการให้ พสกไปขอร้ องให้ นิกรช่วยเล่นด้ วยอีกที” “ใช้ คนที่กําลังเศร้ าใจเพื่อแผนการของตัวเอง..แล้ วก็ฆา่ ได้ อย่างเลือดเย็น” อามินดาเอ่ยขึ ้น “เธอนี่มนั ปี ศาจชัด ๆ” วาดฝั นส่งสายตาอาฆาตไปที่อามินดา “นอกจากนันแล้ ้ ว” ไอคิวกล่าวต่อ “ยังได้ ขอให้ นิกรพอเล่นเป็ นทังตั ้ วเองและพสกที่ผา หมากดูกจบแล้ ว ก็ให้ รีบรุดหน้ าเดินกลับไปก่อนทุกคนในกลุม่ ..ถ้ ายังจํากันได้ ทกุ คนจะเห็นว่าพสกที่ จริ ง ๆ แล้ วคือนิกร ได้ หายไปก่อนที่นกั ท่องเที่ยวจะทยอยเดินกลับกันเสียอีก..พสกคงขอร้ องให้ นิกร พอปรากฏตัวเป็ นเขาแล้ ว ให้ รีบกลับทันทีเพื่อไปต่อยังผาหล่มสักที่ฆาตกรอาจจะรุดหน้ าไป เหมือนกัน” “ไปผาหล่มสัก..” ราเมษยํ ้าคําพูดของไอคิว “อ๋อ..ถึงว่า..ตังแต่ ้ กลับจากผาหมากดูกก็ไม่ เห็นนิกรอีกเลย” “ไม่ใช่แค่พวกเราไม่เห็นเขาอีกเลยนะครับ..ที่โหดร้ ายกว่านันคื ้ อ นิกรที่ยอมทําตามพสกที่ ขอร้ องให้ ไปผาหล่มสักเพื่อเหตุผลลวงจากวาดฝั นว่าเป็ นการดักจับตัวคนที่ฆา่ ธาริ นนัน้ ไม่ได้ มี โอกาสรู้หรื อเห็นว่าพสกได้ ตายไปแล้ ว” “ไม่ร้ ู..” อามันดารู้สกึ ตกใจ “นิกรตายโดยที่ไม่ร้ ูวา่ พสกตายอย่างนันเหรอ” ้ ไอคิวพยักหน้ า.. “โหดเหี ้ยมได้ ถึงขนาดนี ้เลยเหรอ” โยนินพูดออกมา แต่ตาไม่มองวาดฝั น 211

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“นายเองก็ตกเป็ นเหยื่อในแผนการนะ” ไอคิวบอกโยนิน โยนินตาเบิกโพลง “ผมอย่างนันหรื ้ อ” “ก็ที่สระอโนดาตไง” ทุกคนจ้ องมองวาดฝั นอีกครัง้ แต่คราวนี ้วาดฝั นจ้ องตอบอย่างไม่หวัน่ เกรง “เอาล่ะ..ต่อจากนี ้ผมจะอธิบายแผนการทังหมดของการฆาตกรรมนิ ้ กรให้ ได้ ฟังกัน” “ไม่ต้อง..” วาดฝั นตวาดใส่ไอคิว “ตังแต่ ้ ที่ฟังมาฉันยังไม่เห็นนายจะมีหลักฐานอะไรที่ระบุ ได้ วา่ เป็ นฉันสักอย่าง..ธาริ นตายก็อาจเป็ นเพราะอามันดาหรื อไม่ก็คนอื่นก็ยงั ทําได้ ยิ่งพสกด้ วยแล้ ว แทบไม่มีใครรู้เห็นอะไรเลย..นายหยุดพูดได้ แล้ ว ฉันไม่ขอฟั งนายพล่ามต่อไปอีกแล้ ว” วาดฝั นหมุน ตัวหันหลังทําท่าจะเดินออกไปทางประตู แต่เจ้ าหน้ าสองคนที่ยืนกลับเข้ ามาขวาง “ฉันไม่ใช่ฆาตกร นะ” “แต่คณ ุ ก็เป็ นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึง่ ” เจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ บอก “หลักฐานน่ะมีครับ” เสียงไอคิวดังมันจากด้ านหลังเธอ วาดฝั นหันกลับไปจ้ องหน้ าไอคิวอีกครัง้ “อย่ามามัว่ หน่อยเลย” เธอตะคอกใส่ แต่พอไอคิว เดินไปหยิบห่อใส่ของบางอย่างหลังเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ที่อยูใ่ กล้ ๆ แล้ วชูมนั ขึ ้นให้ เธอและ ทุกคนดู วาดฝั นกลับเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากเชื่อ.. “ไม่จริ ง..” เธออุทานเบา ๆ “ทีนี ้จะอยูฟ่ ั งผมอธิบายต่อได้ หรื อยังครับ” “ในห่อนัน่ มีอะไร” “..ใจเย็น ๆ ครับ เธอได้ ร้ ูแน่นอน แต่ผมขออธิบายวิธีการฆาตกรรมนิกรซะก่อน” วาดฝั นค่อย ๆ กลับมายืนที่เดิม มีโยนินยืนอยูข่ ้ าง ๆ ทังสองยื ้ นใกล้ กนั แต่เบือนหน้ าหนีไป คนละทาง ..ทุกคนคงปั กใจเชื่อไอคิวกันหมด..เธอคิด..ไม่มีใครช่วยฉันสักคน..แม้ แต่โยนิน.. “ผมกลายเป็ นหนึง่ ในแผนการของวาดฝั นได้ ยงั ไงครับ” โยนินเอ่ยถามไอคิวทันที “เริ่ มตังแต่ ้ นายบาดเจ็บที่เท้ านัน่ ล่ะ” “แต่วา่ มันเป็ นอุบตั ิเหตุ” เขาแย้ ง “นายตกสระไปเพราะใครล่ะ ไม่ใช่เพราะวาดฝั นหรอกรึ ” 212

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

โยนินชะงัก.. “วาดฝั นจงใจแกล้ งทําให้ นายตกสระ จงใจให้ นายเกิดบาดแผล เพราะรู้ดีวา่ ใต้ นํ ้าในสระ อโนดาตมีก้อนหินแหลมคมมากมาย เพราะเธออาจจะเคยโดนมาแล้ ว และก็ร้ ูดีวา่ นายเป็ นโรคเลือด ไม่แข็งตัว” “อะไรนะ” โยนินแทบไม่อยากเชื่อ เขาหันไปมองวาดฝั นอย่างเจ็บปวด “เธอ..” “นี่แปลว่าทุกอย่างที่เราเจอ เธอเป็ นคนทําหมดเลยงันหรื ้ อ” ราเมษเองก็ร้ ูสกึ เดือดดาลกับ วาดฝั น “อย่าบอกนะครับว่าการที่ผมโดยก้ อนหินบาดที่เท้ าจะทําให้ ฆา่ นิกรได้ ” โยนินถามไอคิว “ถูกต้ อง..เหตุการณ์ตรงนันมี ้ สว่ นสําคัญที่ทําให้ ทริ กการฆ่านิกรสําเร็ จ นายจะต้ อง บาดเจ็บ ทุกคนจะต้ องนัง่ พักอยูต่ รงนัน้ และจะต้ องมีใครไปเอานํ ้าแข็งมาประคบบาดแผล” “ขนาดนันเลยเหรอเนี ้ ่ย..” อามินดาเอ่ยลอย ๆ ออกมา “วาดฝั นจงใจทําให้ โยนินบาดเจ็บ จนพวกเราจําเป็ นต้ องพักที่สระอโนดาต และมีคนอาสา ไปเอานํ ้าแข็งเพื่อมาช่วยทําให้ บาดแผลของโยนินที่เป็ นโรคเลือดไม่แข็งตัวนันแข็ ้ งตัวเร็ วขึ ้นสู้กบั อากาศที่ร้อนระอุ ตอนนันมี ้ ราเมษ อามินดาและผมที่ขี่จกั รยานซึง่ มีอยูส่ ามคันเพื่อเดินทางไปหา นํ ้าแข็งจากร้ านค้ า ซึง่ ตกลงกันว่าใครหานํ ้าแข็งได้ ก่อนก็ให้ รีบกลับมาทันที จึงเหลือแค่โยนินที่ บาดเจ็บ อามันดาและวาดฝั น” “แล้ ววาดฝั นก็แอบหนีไปฆ่านิกรตอนนันงั ้ นเหรอ” ้ พลนาทเอ่ยถาม “ใช่ครับ..” “เป็ นไปไม่ได้ หรอก” โยนินแย้ งทันที “ก็ตอนนันผม ้ อามันดาและก็วาดฝั นอยูท่ ี่สระอโนดาต ถึงแม้ วาดฝั นจะหาโอกาสแอบหนีไปได้ แต่ก็ต้องเดินไปผาหล่มสักตังหลายกิ ้ โลเมตรกว่าจะไปถึง ถ้ า เป็ นแบบนันตอนที ้ ่สามคนที่ขี่จกั รยานไปเอานํ ้าแข็งกลับมา วาดฝั นก็คงยังเดินไปไม่ถึงไหน” ไอคิวพยักหน้ ารับคําโต้ แย้ ง แต่แทนที่เขาจะตอบโยนิน กลับหันไปทางอามันดา “อามันดา ตอนนันเธอดื ้ ่มนํ ้าหรื อเปล่า” ไอคิวพูดแค่นนอามั ั ้ นดาก็เข้ าใจทันที “ฉันดื่มนํ ้าที่วาดฝั นยื่นให้..โยนินก็ด้วย ในนันมี ้ ยา นอนหลับงันหรื ้ อ”

213

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ใช่แล้ ว..วาดฝั นผสมยานอนหลับให้ เธอสองคนดื่มเข้ าไป เพื่อไม่ให้ ร้ ูวา่ วาดฝั นแอบหนีไป ฆ่านิกรที่ผาหล่มสัก” “ฉันหนีไปฆ่าโดยการเดินไปอย่างนันน่ ้ ะรึ ” วาดฝั นเอ่ยปากโต้ กลับบ้ าง “อย่างที่โยนินบอก ..ฉันคงจะเดินไปไม่ทนั หรอกนะ” “ก็เธอไม่ได้ เดินไปซะหน่อยนี่” ไอคิวย้ อนทันที “เธอขี่จกั รยานตามไปต่างหากล่ะ” “จักรยานน่ะ มันมีแค่สามคันเท่านันนะ ้ นายลืมไปแล้ วหรื อไง” “เปล่าจักรยานมีสคี่ นั ต่างหาก อีกคันหนึง่ น่ะซ่อนอยูใ่ กล้ ๆ แถวนัน้ โดยมีนิกรเป็ นคนขี่มนั มาไงล่ะ” วาดฝั นชะงัก...ทําไมถึงรู้ละเอียดขนาดนี ้ “ตอนที่นิกรกลับจากผาหมากดูก เขาก็ตรงไปที่โรงเช่าจักรยาน เช่าจักรยานขี่มาที่นี่ จอด ทิ ้งเอาไว้ ให้ เพื่อพสก ตามความคิดของเขาว่าพสกจะขี่มนั ไป แล้ วก็เดินต่อไปที่ผาหล่มสัก เพื่อหวัง จะรอพบฆาตกร เธอรี บขี่จกั รยานที่นิกรทิ ้งเอาไว้ เพื่อไปยังผาหล่มสัก โดยเลีย่ งไปเส้ นทางที่ไม่ได้ ผา่ นผานา น้ อย ผาเหยียบเมฆ และผาแดง เพื่อจะได้ ไม่ต้องเจอกับสามคนที่ไปเอานํ ้าแข็ง ซึง่ มีระยะทาง ประมาณห้ ากิโลเมตร ใกล้ กว่าระยะทางเลียบผาอยูไ่ ม่น้อย” วาดฝั นเบือนหน้ าหนี ขณะที่ไอคิวมองเธอไม่วางตา “เธอรุดหน้ าไปถึงผาหล่มสักก่อนคนทังสาม ้ แล้ วก็จดั การฆ่านิกร” วาดฝั นทําเสียงฟึ ดฟั ด “พูดง่ายดีน.ี่ .พอฉันไปถึงแล้ วก็ฆา่ นิกร นายทํายังกับว่าที่ผาหล่ม สักนัน่ น่ะ มันฆ่าคนได้ ง่าย ๆ หรื อไงกัน” ไอคิวหยุดนิ่งรอให้ วาดฝั นแก้ ตวั .. “ถึงแม้ เวลานันนั ้ กท่องเที่ยวจะไม่เยอะ แต่มนั ก็มีนกั ท่องเที่ยวอยูน่ ะ เพราะฉะนันคง ้ เป็ นไปไม่ได้ หรอกที่ฉนั จะฆ่านิกรโดยที่ไม่มีใครเห็นเลยน่ะ” “ไม่หรอก เธอทําได้ ” ไอคิวเดินเข้ าไปหยิบของสิง่ หนึง่ ในห่อที่เคยชูขึ ้นให้ วาดฝั นดู วาดฝั นใจเต้ นตึกตักอย่างไม่ร้ ูตวั เธอหน้ าซีดเผือดในขณะไอคิวล้ วงเอาสิง่ ที่บอกว่าเป็ น หลักฐานออกมา

214

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อันนี ้ไม่ใช่ของจริ งหรอกนะครับ” ไอคิวบอกทุกคนก่อนที่ทกุ คนจะตกใจกลัว “เธอใช้ ไอ้ นี่ เพื่อทําให้ นกั ท่องเที่ยวมองไม่เห็นขณะที่เธอฆ่าพสกไงล่ะ”

215

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 43 : YOUR BROTHER ไอคิวล้ วงเอาของสิง่ หนึง่ ออกมาจากห่อของหลังเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์.. “กระป๋ องนํ ้าอัดลมนี่ไงครับ” เขาเอ่ยพร้ อมชูมนั ขึ ้นให้ ทกุ คนเห็น “ระเบิดกระป๋ องน่ะหรื อ” พลนาทมองกระป๋ องในมือไอคิว “ที่วาดฝั นใช้ ระเบิดกระป๋ อง ระเบิดที่ตรงนันเพื ้ ่อฆ่านิกรหรื อ นายจะบอกว่านิกรโดนระเบิดตายอย่างนันน่ ้ ะรึ ” “ไม่ใช่ครับ..นิกรไม่ได้ โดนระเบิด ทุกคนก็คงเห็นว่าร่างกายของนิกรไม่ได้ ถกู ระเบิด แต่โดน ตีด้วยของแข็งจนร่วงหล่นจากเหวไปเท่านันครั ้ บ แต่ที่ผมกําลังจะบอกก็คือวาดฝั นใช้ ระเบิดเพื่อ เบี่ยงเบนความสนใจต่างหาก” “ฉันเข้ าใจ..” อามินดาพยายามนึก “ระเบิดครัง้ แรกตรงที่พวกเราปูเสือ่ นัน่ ก็เพื่อให้ เกิดเสียง ดังขึ ้น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากบรรดานักท่องเที่ยวอย่างนันใช่ ้ มยล่ ั ้ ะ” “อื ้ม..ถูกต้ องเลยล่ะ” ไอคิวยิ ้ม “ระเบิดครัง้ แรกทําเพื่อให้ นกั ท่องเที่ยวที่อยูต่ ามจุดต่าง ๆ รวมทังพ่ ้ อค้ าแม่ค้าในร้ านค้ ามารวมตัวหรื อหันเหความสนใจไปที่จดุ ที่เกิดระเบิดเท่านัน้ จึงทําให้ บริ เวณหน้ าผาเกือบตลอดแนวไม่มีผ้ คู น วาดฝั นจึงสามารถที่จะเรี ยกนิกรเพื่อไปฆ่าได้ อย่างง่ายดาย นิกรเองก็คงจะตกใจที่อยูด่ ี ๆ เกิดระเบิดขึ ้น ซึง่ คงเป็ นไปตามที่พสกบอก พอเห็นวาดฝั น เขาจึงน่าจะรู้ในทันทีวา่ เธอเป็ นฆาตกร แต่วา่ ก็สายเกินไป เขาโดนทุบที่ศีรษะและถูกผลักลงไป ทันที” โยนินกําหมัดแน่น และทุบลงไปที่เสากลางศูนย์ ฯ ด้ วยความโกรธ.. “จากนันเธอก็ ้ ลงไปดูให้ แน่ใจว่าเขาได้ ตายไปจริ ง ๆ และก็จดั การกับศพเขาโดยการนําแผ่น พลาสติกบางสีคล้ ายก้ อนหินที่เตรี ยมไว้ ในกระเป๋ าเป้ของเธอเชือกเส้ นเล็กหรื อเส้ นเอ็นหนาไปคล้ องที่ คอและลําตัวเพื่อการยกร่างของศพขึ ้นมาให้ พวกเราได้ เห็นตอนไปถึง” 216

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“โดยระเบิดอีกลูกอย่างนันหรื ้ อ” ราเมษพอจะวิเคราะห์ตามไอคิวได้ บ้าง “ครับ..วาดฝั นเอาระเบิดกระป๋ องลูกที่สองไปไว้ ใต้ ก้อนหินก้ อนหนึง่ ใกล้ หน้ าผาที่มีนํ ้าหนัก เท่ากันหรื อมากกว่านํ ้าหนักตัวของนิกร แล้ วโยงเส้ นเอ็นจากศพของนิกรที่อยูเ่ บื ้องล่างมาพันรอบ ก้ อนหิน จากนันใช้ ้ เศษใบไม้ และดินโปรยลงไปเพื่อบดบังเส้ นเอ็น พอพวกเรามาถึงก็รอจังหวะและ ใช้ กลไกอัตโนมัติเพื่อระเบิดก้ อนหินให้ ร่วงหล่นลงเหวพร้ อมกับยกร่างนิกรขึ ้นมาให้ เราได้ เห็นอยูช่ วั่ อึดใจ แต่พอเส้ นเอ็นรับนํ ้าหนักไม่ไหวจึงขาด ทําให้ ร่างของนิกรร่วงลงไปอีกครัง้ และทําให้ สภาพ ศพยิ่งบอบชํ ้ากว่าเดิม ยากต่อการสืบสวนยิ่งขึ ้น” “ทําแบบนันไม่ ้ มีคนเห็นหรื อไง” ราเมษว่า “ถ้ าแค่โยงเส้ นเอ็นมาที่ก้อนหิน ถึงคนจะมองแต่ก็คงไม่ใส่ใจอะไร” วาดฝั นมองไอคิวอย่างรู้สกึ ทึง่ อยูไ่ ม่น้อย ที่สามารถเล่ารายละเอียดได้ อย่างคล่องแคล่ว แต่เธอต้ องข่มความชื่นชมนันไว้ ้ เมื่อไอคิวจ้ องตอบกลับด้ วยสายตาเย็นชาหลังอธิบายจบ “ผมเล่าถูกต้ องหรื อเปล่าครับ” ไอคิวถามอย่างเป็ นต่อ “เฮอะ..นึกว่าหลักฐานอะไร” วาดฝั นมองด้ วยสายตาดูแคลน “ก็แค่กระป๋ องนํ ้าอัดลมเปล่า ๆ ที่ไม่ใช่ของฉัน ฉันยอมรับว่าที่เธออธิบายมามันก็ดสู มเหตุสมผลดีอยูห่ รอก แต่วา่ คนที่ทําไม่ใช่ ฉันน่ะสิ” “เธอจะปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่ ” โยนินตะคอกใส่เธอทันที “ทุกอย่างมันก็เห็นชัดอยูแ่ ล้ ว” “แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่าฉันเป็ นคนทํา แล้ วจะมาปรักปรํ าฉันได้ ยงั ไง” วาดฝั นโต้ กลับด้ วย สายตาน้ อยใจ นํ ้าตารื น้ ออกมาเพราะไม่คิดว่าโยนินจะพูดแบบนัน้ โยนินจึงหันไปทางไอคิว “พี่ไอคิวมีหลักฐานหรื อเปล่า” วาดฝั นหันไปตาม รู้สกึ ปวดใจไม่น้อยที่โยนินอยากให้ เธอจนมุมเสียเหลือเกิน.. “มีครับ..” ไอคิวตอบ นัน่ ทําให้ วาดฝั ยเซถอยจนไหล่กระทบกับไหล่ของโยนิน และโยนินเองก็เผลอประคองตัว เธอด้ วยความเป็ นห่วง..แต่พอเธอกลับมายืนได้ อีกครัง้ เขาก็รีบผละมือออก “ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ..” ไอคิวกล่าว “แต่มีเพียงอย่างเดียวที่เธอไม่นา่ ทํามันลงไป นัน่ คือ การทิ ้งเครื่ องช็อตไฟฟ้ า” แม้ แต่วาดฝั นเองก็ยงั งุนงงว่าไอคิวต้ องการจะบอกอะไร 217

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“เธอตอบคําถามผมสักหน่อยได้ มยล่ ั ้ ะ” “ว่ามาสิ..” “เธอฆ่าธาริ นหรื อเปล่า” วาดฝั นขมวดคิ ้วอย่างสงสัย “..ไม่” “เธอฆ่าพสกหรื อเปล่า” “ไม่..” เธอจ้ องตาไอคิว “เธอฆ่านิกรหรื อเปล่า” “ไม่..” “เธอระเบิดก้ อนหินหรื อเปล่า” วาดฝั นรู้สกึ รํ าคาญที่ไอคิวใช้ วิธีนี ้กับเธอ เธอสูดหายใจแรง ๆ แสดงอาการไม่พอใจ “ไม่” “เธอช็อตธาริ นกับพสกหรื อเปล่า” “ไม่..” วาดฝั นเสียงดัง “เธอได้ แตะต้ องเครื่ องช็อตไฟฟ้ าหรื อเปล่า” “ไม่..” เธอตะคอกใส่หน้ า ทว่าภายในเสี ้ยววินาทีที่หลุดปากตอบปฏิเสธออกไปเธอก็ระลึกได้ วา่ ไอคิวทําสําเร็ จกับเกม ตอบคําถามนี ้ “แสดงว่าที่เครื่ องช็อตต้ องไม่มีลายนิ ้วมือเธอใช่หรื อเปล่า” วาดฝั นไม่ตอบ หน้ าซีดและปากสัน่ .. เครื่ องบอกอุณหภูมิอิเล็กทรอนิกส์ที่ติดอยูท่ ี่เสากลางศูนย์บอกอุณหภูมิเป็ น 10 องศา เซลเซียส ซึง่ หมายความว่าภายนอกอาคารต้ องหนาวกว่านี 1-2 ้ องศาเซลเซียส วาดฝั นทรุดลงจนโยนินต้ องประคองอีกครัง้ ไอคิวหยิบเครื่ องช็อตไฟฟ้ าออกมาจากห่อของ “เกือบสําเร็ จแล้ วล่ะ..” ไอคิวกล่าวกับเธอ “ถ้ าตอนนันที ้ ่ทกุ คนพยายามหาเครื่ องช็อตไฟฟ้ า ในเต้ นท์ เธอไม่โยนมันเข้ าไปใต้ เต้ นท์ ถ้ าเธอทิ ้งมันไปไหนต่อไปหรื อโยนลงเหวให้ มนั หายสาบสูญไป ก็คงจะไม่ผิดพลาดแบบนี ้ บางทีคงคิดว่าจะยังอยากใช้ มนั กับนิกรเป็ นรายสุดท้ ายก่อนโยนทิ ้งไปจริ ง ๆ ก็ได้ ...เธอก็เลยลืมไปว่ารอยนิ ้วมือของเธอติดอยูบ่ นเครื่องช็อตไฟฟ้ าเต็มไปหมด..ถ้ าเธอยืนกราน 218

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ว่าไม่เคยได้ สมั ผัสหรื อแตะต้ องเครื่ องช็อตไฟฟ้ าของธาริ นเลย เหตุผลเดียวที่มีรอยนิ ้วมือของเธอติด อยูก่ ็คือ..” วาดฝั นก้ มหน้ านิ่งอยูใ่ นอ้ อมแขนของโยนิน “เธอเป็ นฆาตกร..” โยนินสัมผัสได้ วา่ ร่างกายของวาดฝั นกระตุกเบา ๆ เพราะเธอกําลังพยายามสะกดกลัน้ นํ ้าตา.. “เธอฆ่าธาริ น พสกและนิกร พยายามป้ายความผิดให้ อามินดา และใช้ ปมู หลังของ ครอบครัวสิมิลาเสริ มให้ อามินดาดูนา่ สงสัย ใช้ นิสยั ของอามินดาและอามันดาเป็ นเครื่ องมือให้ ทงั ้ สองทะเลาะกัน คาดหวังให้ ราเมษกลายเป็ นผู้ต้องสงสัยอีกคน เนื่องจากธาริ นเคยให้ เงินและข่มขู่ เรื่ องพ่อของเขาที่ป่วยเป็ นโรคเอดส์ นอกจากนันยั ้ งหวังให้ พลนาทถูกสงสัยเป็ นอันดับสาม เพราะ เป็ นน้ องชายของคนที่อยูร่ ่วมเหตุกาณ์ที่ผายินดีและเป็ นเพื่อนกับพี่ชายของโยนิน ต่อจากนันก็ ้ เกิดผลพลอยได้ ที่ทําให้ โยนินกลับมาสงสัยผมที่ดนั ทุรังเข้ ามาร่วมเดินทางด้ วย” “ไม่นา่ เชื่อ..” เจ้ าหน้ าที่คนหนึง่ เอ่ยลอย ๆ “เธอคิดถึงขันนั ้ นเลยหรื ้ อนี่” “โดยที่ไม่มีใครสักคนสงสัยตัวเธอเองที่เป็ นแค่ผ้ หู ญิงธรรมดาทีอ่ าจจะดูเป็ นผู้ใหญ่เกินตัว และชอบดุดา่ โยนินแฟนตัวเอง” “...” วาดฝั นไม่ร้ ูจะโต้ ตอบอะไร ความเงียบงันก่อตัวขึ ้น แต่เพียงไม่นาน โยนินก็เอ่ยขึ ้น “เพราะอะไร..” โยนินถามเธอ ใบหน้ าของเขาอยูใ่ กล้ ใบหน้ าของเธอ “ทําไมถึงทําเรื่ องแบบ นี ้ได้ ” ทว่าวาดฝั นกลับนิ่งเงียบ พยายามคลายมือของโยนินที่ประคองออกแล้ วคุกเข่าลงกับพื ้น ตรงหน้ าโยนิน อึดใจหนึง่ จึงเอ่ยออกมา.. “ขอโทษนะโยนิน..” โยนินขมวดคิ ้ว “ขอโทษเหรอ..ขอโทษอะไร ถ้ าเรื่ องที่เธอฆ่าคนตาย เธอไม่จําเป็ นต้ องมา ขอโทษฉัน คนที่เธอควรจะ..” “โยนิน !” วาดฝั นก้ มหน้ าและคุกเข่า “ขอโทษนะ..โยนิน..ฉัน..”

219

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

โยนินกลืนนํ ้าลายลงคอ วาดฝั นกําลังขอโทษเขาเรื่ องอะไรกัน “..ฉัน รักพี่ชายของเธอ..” วาดฝั นเสียงสัน่ เครื อ วินาทีนนโยนิ ั ้ นเกิดอาการชาไปทัว่ ร่าง อามันดาหลัง่ นํ ้าตาออกมาอย่างไม่ร้ ูตวั ขณะที่คน ที่เหลือต่างงุนงงกับสิง่ ที่เธอบอก “..เพราะฉันรักพี่ชายของเธอมากเหลือเกิน ฉันจึงอยากแก้ แค้ นสามคนนัน่ ..อยากให้ มนั ตายไปซะ ไม่อยากให้ มนั มีชีวิตไปทําร้ ายใครต่อใครได้ อีก” “นี.่ .เธอกับพี่ของโยนินเป็ นคนรักกันอย่างนันหรื ้ อ” ราเมษเอ่ยถาม วาดฝั นพยักหน้ าช้ า ๆ ยังคงก้ มหน้ าปล่อยให้ ผมปิ ดบังใบหน้ า “ฉันขอโทษ..ทุกคน..ฉัน ยอมเป็ นแฟนกับโยนิน ทัง้ ๆ ที่ร้ ูวา่ เป็ นน้ องชายของคนที่ตวั เองรักก็เพราะหาโอกาสแก้ แค้ น ” โยนินถอยหลังจนชนบอร์ ดแสดงแผนทีภ่ กู ระดึงด้ านหลัง “นี่เธอ..ไม่ได้ รักฉันหรื อ” วาดฝั นเงียบ..มือทังสองกํ ้ าแน่น “เธอรักพี.่ .แล้ วใช้ ฉนั เป็ นเครื่ องมือเพื่อพี.่ .เธอเห็นฉันเป็ นไอ้ โง่อย่างนันรึ ้ ไง” โยนินตะคอกใน ประโยคสุดท้ าย “..ทําไมต้ องพี่ด้วยล่ะ ทําไมพี่ทําอะไร ๆ ก็มีคนรักคนชอบไปหมด..แล้ วฉันล่ะ..ฉัน ล่ะ” โยนินหลัง่ นํ ้าตาออกมาด้ วยความคับแค้ นใจ วาดฝั นเงยหน้ าขึ ้นมามองโยนินอย่างสงสาร..ใบหน้ าเปื อ้ นคราบนํ ้าตา “ฉันล่ะ..เพราะฉันไม่เหมือนพี่อย่างนันสิ ้ ฉันไม่ได้ เก่งไม่ได้ เพอร์ เฟ็ คเหมือนพี่ของตัวเอง ฉันมันไม่เอาไหนในสายตาของเธอหรื อของใครต่อใคร..” วาดฝั นส่ายหน้ าซํ ้าไปซํ ้ามา.. “เล่าให้ ฟังหน่อยได้ มย” ั ้ พลนาทกล่าว “..เรื่ องของเธอกับพี่ชายของโยนิน” เป็ นครัง้ แรกที่วาดฝั นเงยหน้ ามองพลนาทด้ วยสายตาอ่อนโยน..พลนาทเองก็เหมือนโยนิน ที่น้อยเนื ้อตํ่าใจที่มีพี่ชายที่เก่งกว่าตัวเอง.. “..เมื่อสองปี ก่อน..ห้ าเดือนก่อนเหตุกาณ์ที่ผายินดีจะเกิด ฉันเจอเขาที่น.ี่ .ที่ภกู ระดึงแห่งนี ้” เธอกล่าวพร้ อมกับรอยยิ ้มแห่งความทรงจํา...

220

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 44 : LAST THING สองปี ห้ าเดือนก่อน.. วาดฝั นจับกล้ องถ่ายรูปในมือแน่นพลางก้ าวเท้ าทีละนิดเพื่อให้ ร่างของตัวเองอยูร่ ิ มขอบ สระที่สดุ มีเสียงเพื่อนผู้หญิงคนหนึง่ ตะโกนมาให้ เธอระวัง แต่ยงั ไม่ทนั สิ ้นเสียงนัน้ เท้ าของเธอก็ลนื่ พรวดลงไป ท่อนขาครูดกับก้ อนหินหยาบบริ เวณ นันจนไปถึ ้ งกางเกงยีนส์สสี่ ว่ น สุดท้ ายหลังเธอ กระแทกกับขอบหิน กล้ องถ่ายรูปหลุดมือกระเด็นไปด้ านหลังตกอยูห่ มิ่นเหม่ระหว่างก้ อนหินกับนํ ้า ในสระ เธอพลิกตัวในเสี ้ยววินาทีเพื่อจับก้ อนหินเท้ าตะเกียกตะกายอยูใ่ ต้ นํ ้า รับรู้ได้ ถึงหินแหลมคม เบื ้องล่าง พร้ อมกับแผดเสียงดังลัน่ สระอโนดาต สองมือคว้ าแง่งหินตรงนันได้ ้ ..ใจเบาหวิวและเหมือนจะหลุดลอยออกไปจากร่าง เธออยูใ่ น ท่านันโดยไม่ ้ พยายามถีบตัวเองขึ ้นมา เพราะยังคงอึ ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น จนมีมือหนึง่ ยื่นมา.. “จับมือไว้ ..” เธอรู้สกึ ตัวรี บปล่อยมือหนึง่ จากขอบเหวแล้ วคว้ ามือนันไว้ ้ เจ้ าของมือออกแรงดึงอย่างสุด ชีวิตพาเอาร่างของเธอค่อย ๆ ตะเกียกตะกายมานอนกองอยูร่ ิ มสระ เสื ้อผ้ าเปี ยกโชก.. เธอหอบหายใจเหมือนกําลังทดแทนอาการอึ ้งเหวอเมื่อครู.่ . “ขอบคุณค่ะ..” ระหว่างนันเพื ้ ่อนหญิงที่พดู เตือนเธอก็ร้องโวยวายอยูไ่ ม่หา่ ง “ไม่เป็ นไรครับ..” อานันท์กล่าว “คุณเจ็บหรื อเปล่า..” 221

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

วาดฝั นจึงรู้สกึ ตัวเดี๋ยวนันว่ ้ าที่ขารู้สกึ เจ็บแสบเป็ นอย่างมาก เธอพยายามพลิกขาตัวเองดูก็ พบว่ามีรอยครูดและเลือดกําลังไหลซึมออกมาจากน่องทังสองข้ ้ าง “ตายแล้ ว..เลือดออกเยอะเลย” เพื่อนหญิงกล่าว “เดี๋ยวฉันจะไปตามคนอื่นมาช่วยนะ” พูดจบเพื่อนของเธอก็วิ่งห่างออกไป ทิ ้งให้ เธออยูก่ บั เขาสองคน พร้ อมกับบรรดาสายตา ของนักท่องเที่ยวคนอื่นที่จ้องมอง.. “ลุกไหวมัยครั ้ บ” เธอพยักหน้ า จากนันเอามื ้ อดันพื ้นพร้ อมกับยันขาขึ ้น แต่ปรากฏว่ามันทําให้ เธอเจ็บมาก ขึ ้นจนเสียหลักก้ นกระแทกพื ้นหิน อานันท์เห็นแบบนันจึ ้ งเอามือช้ อนใต้ รักแร้ ของเธอข้ างหนึง่ แล้ วช่วยพยุงเธอให้ ยืนขึ ้น “ไปนัง่ พักตรงนันดี ้ กว่า ล้ างแผลด้ วยน่ะครับ” เขาชี ้ไปที่ก้อนหินก้ อนใหญ่ใต้ ต้นสนสูง ตระหง่านอยูไ่ ม่หา่ จากสระอโนดาตมากนัก อีกไม่กี่นาทีตอ่ มาหลังจากทุลกั ทุเลเดินเขย่งเท้ า..เธอกับเขาก็มานัง่ ลงตรงบนพื ้นที่ปกคลุม ด้ วยใบสนแห้ ง เขาเอาเป้สะพายออกมาจากหลังเอาคว้ าเอากระดาษทิชชูม้วนหนึง่ ออกมา เทนํ ้าใน ขวดนํ ้าลงไปบนกระดาษทิชชูที่ดงึ ออกมาส่วนหนึง่ แล้ วซับลงบนน่องของเธอ เธอรู้สกึ แสบแต่ก็กดั ฟั นทน เศษดินเล็กน้ อยและสีแดงของเลือดปรากฏอยูบ่ นกระดาษทิชชูมากมายกว่าที่เธอคิด เธอ มองมือของเขาที่ยงั คงเช็ดแผลให้ แล้ วค่อยเลือ่ นสายตาเพื่อมองหน้ าเขาให้ ชดั เจน “กินยาแก้ ปวดซะก่อนนะครับ พอดีผมมีติดตัวมา” เขาล้ วงเอาซองยาในกระเป๋ าเป้ ด้ านหน้ าออกมา แล้ วคัดเอายาแก้ ปวดออกมาสองเม็ดยื่นให้ “ขอบคุณค่ะ..เอ่อ..ฉันเช็ดแผลเองก็..” “ไม่เป็ นไรครับเรื่ องเล็กน้ อย” พอเขาตัดบทแบบนันเธอจึ ้ งต้ องเงียบลงมองเขาเช็ดแผลให้ จนสะอาด.. “มาที่นี่ครัง้ แรกหรื อครับ” “ค่ะ..” “ผมก็เพิ่งมาครัง้ แรกเหมือนกัน” “มา..กับเพื่อนหรื อคะ” 222

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“มาคนเดียวครับ..ตอนแรกว่าจะมากับน้ องชาย แต่พอดีน้องผมติดเข้ าค่ายก็เลยต้ องมา คนเดียว” “หรื อคะ” “เห็นแผลเธอแบบนี ้แล้ ว ถ้ าน้ องผมมาที่นี่จริ ง ๆ แล้ วเกิดมีแผลแบบนี ้ขึ ้นมาคงแย่” “ทําไมหรื อ น้ องนายกลัวเลือดเหรอ..” อานันท์ยิ ้ม “เปล่าหรอกครับ..แต่วา่ เค้ าเป็ นโรคเลือดไม่แข็งตัว ถ้ าเลือกออกแบบนี ้กว่าจะ หยุดไหลคงเป็ นอันตราย” “โห..น่ากลัวจังนะคะ” อานันท์ยิ ้มให้ อีกครัง้ รวบเอากระดาษทิชชูเปื อ้ นเลือดมาขยํารวมกันอย่างไม่ร้ ูสกึ รังเกียจ IQ DETECTIVE “นัน่ คือ..ครัง้ แรกที่ฉนั พบกับพี่ชายของเธอ” วาดฝั นยังคงคุกเข่าตรงหน้ าโยนิน ก้ มหน้ านิ่ง “หลังจากนันเราก็ ้ คยุ กันเรื่ อยมา จนเพิ่งมารู้วา่ เราสองคนเรี ยนอยูท่ ี่เดียวกัน และสอบเข้ าพร้ อมกัน ด้ วย” IQ DETECTIVE อานันท์วางแก้ วนํ ้าสองใบลงบนม้ านัง่ ยาวหน้ าศูนย์บริ การนักท่องเที่ยววังกวาง เวลาพ่น ลมหายใจ ไอร้ อนสีขาวจากปากปรากฏออกมาชัดเจน “หนาวแบบนี ้น่าจะมีนํ ้าอุน่ นะ” เธอมองแก้ วนํ ้า “ตรงนี ้มองเห็นดาวชัดมากเลยนะครับ ถ้ าเทียบกับที่กรุงเทพแล้ วต่างกันลิบลับเลย” อานันท์และวาดฝั นเงยหน้ ามองท้ องฟ้ ายามคํ่าคืน..ในขณะที่เธอกําลังเคลิบเคลิ ้มกับ ดวงดาวที่ระยิบระยับบนท้ องฟ้ า อานันท์ก็หนั มามองใบหน้ าของเธออย่างเต็มตา.. “มีเรื่ องนึงผมอยากจะบอก” วาดฝั นค่อย ๆ หันมามองเขา ใบหน้ าทังสองอยู ้ ห่ า่ งกันแค่คืบ “ คะ..” “ผมตามคุณมา..” “หือ..” 223

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ผมตาคุณมาที่น.ี่ .ที่ภกู ระดึง” “เอ๋..” วาดฝั นแปลกใจ “ตามมา..” “พอผมรู้วา่ คุณกับเพื่อน ๆ จะมา ผมก็รีบจองตัว๋ รถเพื่อตามคุณมาเที่ยวที่นี่” วาดฝั นอ้ าปากค้ าง.. “จริ ง ๆ แล้ ว..” อานันท์หลุบใบหน้ าลงตํ่า “ผมเห็นคุณตังแต่ ้ ที่มหาวิทยาลัยแล้ วล่ะครับ” “นาย..” “ผม..เฝ้ ามองคุณมาตังแต่ ้ ตอนเข้ าปี หนึง่ ใหม่ ๆ แล้ ว แต่ก็ไม่กล้ าที่จะเข้ ามาทักทายซะที ” “นายเองหรอกหรื อ..” คราวนี ้อานันท์เป็ นฝ่ ายแปลกใจบ้ าง “อะไรครับ” “นายนี่เองที่เป็ นคนส่งการ์ ดแปลก ๆ มาให้ เป็ นประจํา” อานันท์ยิ ้มเขิน.. “..ฉันชอบนะ การ์ ดพวกนัน้ ฉันเก็บมันเอาไว้ ทกุ ใบ มีแต่ใบแรกเท่านันที ้ ่ฉนั ทิ ้งมันไป เพราะยังรู้สกึ แปลก ๆ แต่ตงแต่ ั ้ การ์ ดใบที่สองฉันก็เก็บมันเรื่ อยมา ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เรี ยน วิศวะอย่างเธอจะเขียนอะไรได้ ดีขนาดนัน..ยั ้ งกับเรี ยนอักษรมาอย่างนันแหละ” ้ อานันท์ยิ่งยิ ้มเขินมากขึ ้น.. “ปล่าวหรอก..ผมพูดให้ น้องชายผมฟั ง แล้ วก็วานให้ น้องผมช่วยเขียนให้ มนั สวยขึ ้นน่ะ ครับ” IQ DETECTIVE โยนินนึกขึ ้นได้ ทนั ที.. “การ์ ดพวกนัน..พี ้ ่บอกแบบนันหรื ้ อ..ที่จริ งแล้ วคนที่ได้ รับการ์ ดพวกนันก็ ้ คือเธอหรื อ” วาดฝั นพยักหน้ า.. “ตลอดเวลาที่เราคบกัน อยูด่ ้ วยกัน..พี่ชายของเธอมักจะเล่าเรื่ องของเธอให้ ฟังอยูบ่ อ่ ย ๆ เล่าทุกอย่างตังแต่ ้ เธอเกิด เล่าทุกอย่างที่เขาทําร่วมกับเธอ..พี่ของเธอน่ะ..เค้ ารักเธอมากเลยนะ” โยนินนิ่งอึ ้ง..แต่แล้ วก็สา่ ยหน้ าไม่ยอมรับ..

224

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“ตังแต่ ้ พี่ไปคบกันคนพวกนัน้ พี่ก็เริ่ มเปลีย่ นไปไม่เหมือนก่อนอีกแล้ ว เปลีย่ นไปเป็ นอีกคน อย่างง่ายดาย..” “ไม่ใช่นะ..เรื่ องนันเป็ ้ นเพราะอานันท์ไม่อยากให้ เธอเข้ าไปยุง่ เกี่ยวกับพวกธาริ นต่างหาก ไม่อยากแม้ แต่จะให้ เธอเห็นหน้ าคนสามคนนัน่ ไม่อยากจะให้ เธอรู้จกั เลยด้ วยซํ ้า” โยนินนิ่งเงียบ.. “ตัวฉันเองก็ยงั ถูกปกปิ ดเรื่ องนี ้มาโดยตลอด..ถูกห้ ามไม่ให้ ไปบ้ านเขาที่ตา่ งจังหวัด..แต่วา่ จนแล้ วจนรอด อานันท์ก็ตกที่นงั่ ลําบากจนต้ องมาขอร้ องฉันให้ ช่วยทุจริ ตการสอบให้ กบั ธาริ น ” โยนินเหล่มองเธออย่างใคร่อยากจะรู้ในทันที.. “เพราะเขาไม่มีทางเลือก เขาบอกว่าถ้ าไม่ทําแบบนี ้ ที่บ้านก็อาจจะต้ องถูกทําร้ าย..เลย มาขอร้ องฉันที่ไม่มีสว่ นเกี่ยวข้ องและไม่เคยเห็นหน้ าหรื อรู้จกั ธาริ นให้ ช่วยเรื่ องนี ้..” “ธาริ นขูจ่ ะทําร้ ายครอบครัวของโยนินน่ะหรื อ” อามันดาเอ่ยถามขึ ้น พลางย่อตัวลงเตะที่ ไหล่วาดฝั นอย่างไม่ร้ ูสกึ รังเกียจ “..ฉันขอโทษนะ..” วาดฝั นเอี ้ยวตัวไปมองอามันดา “ขอโทษทุกคน..ฉันยอมเรี ยนซํ ้าเพื่อมา อยูร่ ุ่นเดียวกับโยนิน..หลังจากที่ร้ ูขา่ วว่าอานันท์ตายเพราะตกเหว ฉันก็สงสัยธาริ นเป็ นคนแรกว่าต้ อง มีสว่ นทําให้ เขาเสียชีวิต จากนันก็ ้ ตามสืบเรื่ องของธาริ นเรื่ อยมา จะทําแบบนันได้ ้ ก็ต้องเข้ ามาเรี ยน ซํ ้า อยูใ่ กล้ โยนิน..และคอยมองธาริ นอยูห่ า่ ง ๆ” “เพื่อแก้ แค้ น” โยนินประชด วาดฝั นเงียบไปครู่หนึง่ “..เพื่อนายด้ วย..” โยนินมองเธอ.. “ฉันอยากดูแลนายแทนอานันท์ ฉันจึงทําแบบนี ้..เป็ นสิง่ เดียวที่จะทําให้ อานันท์ที่เสียไป แล้ วได้ ” วาดฝั นหลัง่ นํ ้าตาออกมา โยนินเองก็มีนํ ้าตาซึมออกมาเช่นกัน “ไม่จําเป็ น...” “โยนิน..พูดอะไรน่ะ”อามันดาทําเสียงดุ “ฉันไม่ใช่เด็ก ที่จะต้ องมีใครมาดูแล แล้ วก็ไม่ได้ ไม่เอาไหนอย่างที่เธอมอง..แล้ วคิดหรื อไง ว่าการฆ่าคนเพื่อพี่ชายของฉัน..เพื่อฉัน แล้ วจะทําให้ ฉนั ซาบซึ ้งใจ..” วาดฝั นร้ องไห้ หนักขึ ้นเป็ นเท่าทวี.. 225

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“โยนินพูดอะไรออกมาน่ะ..” อามันดาลุกขึ ้นยืนตะคอกใส่หน้ าเขา “นายไม่รับรู้ถึงความรัก ของวาดฝั นเลยหรื อไง” “ด้ วยการฆ่าคนแบบนันน่ ้ ะหรื อ..ความรัก” อามันดาเงื ้อมือตบหน้ าเขา..แม้ แต่ราเมษเองก็ตกใจที่อามันดามีอารมณ์ร้อนขึ ้นมา.. “เลิกทําตัวไร้ ความหมายแบบนี ้ซะทีเถอะ..” อามันดาจ้ องหน้ าโยนิน โยนินจ้ องตอบ แต่กลับไม่ร้ ูสกึ โกรธที่โดนเพื่อนตบหน้ า “.. นายปล่อยปละละเลยความรู้สกึ ของคนอื่น นายแกล้ งยอมทําตามคนอื่น แกล้ งไม่ร้ ูสกึ รู้ สมเวลาโดนต่อว่าโดนดูหมิ่นจากคนอื่น..นายอยากให้ หวั ใจของนายชินชากับเรื่ องพวกนี ้ แต่วา่ พวก เราไม่ได้ อยากจะชินชาไปกับนายด้ วยนะ ทุกครัง้ ที่ไม่วา่ จะเป็ นฉัน วาดฝั น หรื อราเมษแกล้ งว่านาย สัง่ ให้ นายหยุดออกความเห็นหรื ออะไรก็ตามที่ดเู หมือนนายไม่มีตวั ตน ดูเหมือนแกล้ งแบบไม่คิด อะไรมาก..พวกเราหวังลึก ๆ ว่านายจะตะโกนด่ากลับออกมา หวังให้ นายระเบิดอารมณ์ออกมา จะ ได้ เลิกทําตัวไร้ ความหมายอย่างที่ทํามาตลอดเวลาที่เราคบเป็ นเพื่อนกัน” โยนินเบนหน้ าไปทางอื่น มีนํ ้าตาไหลลงมาที่แก้ ม “ไม่ร้ ูเหรอว่าฉันกับราเมษ คอยสังเกตนายอยูเ่ สมอ เวลาที่นายเหม่อ เวลาที่นายนัง่ อยุ่ คนเดียว หรื อความพยายามของนายที่อยากจะทัดเทียมคนอื่น อยากจะเก่งเหมือนคนอื่น ๆ อยากจะเก่งกว่าวาดฝั น อยากให้ วาดฝั นเอ่ยปากชม.. “มัวแต่คิดว่าตัวเองด้ อยค่า เทียบกันพี่ชายตัวเองไม่ได้ ตอนพี่ชายอยูก่ ็เทียบไม่ได้ พอ พี่ชายตายไปเงาของพี่ชายก็ยงั ตามหลอกหลอน..ว่าตัวเองไม่เอาไหน เพราะพี่ชายทําทุกอย่างเพื่อ นาย แต่นายไม่เคยได้ ทําอะไรเลย..” “พูดพอหรื อยัง” โยนินหันมาจ้ องอามันดา วาดฝั นค่อยลุกขึ ้นหวังจะห้ ามเพื่อนทังสอง..ไอคิ ้ วนิ่งกอดอกแน่นโดยไม่พดู อะไร “ฉันเข้ าใจที่เธอพูดดี..แต่ไม่วา่ ยังไงมันก็เปลีย่ นเรื่ องที่วาดฝั นฆ่าคนตายไม่ได้ หรอกนะ วาดฝั นแก้ แค้ นให้ พี่จนถึงกับต้ องฆ่าคนสามคน..ใช้ ฉนั เป็ นเครื่ องมือ ใช้ ทกุ คนเป็ นเครื่ องมือ” โยนินหลัง่ นํ ้าตาออกมา ปากบิดเบี ้ยว “ใครจะยอมรับไหวล่ะ” ไอคิวถอนหายใจเฮือกใหญ่ พ่นไอร้ อนออกจากปาก 226

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

LESSON 45 : YOUR LETTERS ไอคิวก้ าวเท้ ามายืนระหว่างโยนินและวาดฝั น “วาดฝั นลุกขึ ้นก่อนเถอะ” วาดฝั นมองไอคิว พยักหน้ าช้ า ๆ ก่อนลุกขึ ้นมองไปทางโยนินซึง่ เบนสายตาไปทางอื่น “โยนิน..พี่ขอถามข้ อเดียว..” โยนินมองไอคิวทังนํ ้ ้าตา.. “วาดฝั นก็ไม่ใช่วา่ จะไม่รักนาย..” โยนินมองวาดฝั นแว่บหนึง่ ก่อนกลับมามองไอคิว “ สิง่ ที่ทําให้ เธอประทับใจในตัวพี่ชายนายก็คือข้ อความที่นายเขียนแทนพี่ชาย นายยังไม่ เข้ าใจหรื อไงว่านอกจากพี่ชายของนาย ความประทับใจของวาดฝั นก็คือสิง่ ที่นายเขียน..เพราะแบบ นันวาดฝั ้ นจึงตัดสินใจยอมคบกับนาย เพราะรู้ดีจากตัวอักษรที่นายเขียนว่านายเป็ นคนอย่างไร มี จิตใจอ่อนโยนแค่ไหน..ทัง้ ๆ ที่ร้ ูวา่ มันผิดก็ตามที” วาดฝั นมองโยนิน เธอพยักหน้ าซํ ้า ๆ “ ..คําถามคือ นายจะยังเป็ นเหมือนเดิมหรื อเปล่า..” ไอคิวจ้ องตา โยนินหลุบตาลงตํ่า หยดนํ ้าตาร่วงหล่นสูพ่ ื ้น..วาดฝั นเองก็ร้องไห้ ออกมา ทุกคนนิ่งเงียบ มองโยนินเป็ นตาเดียว.. โยนินทรุดเข่าลงบนพื ้น ก้ มหน้ าเหมือนที่วาดฝั นเคยทํา “..ผมควรทํายังไงดี..” อามันดาส่ายหัวกับความไม่เอาไหนของเพื่อน.. “ผมสับสน..ผมรู้สกึ สับสนไปหมดทุกอย่าง ผมไม่ร้ ูวา่ จะตัดสินเรื่ องแบบนี ้ยังไงดี ” 227

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

ขณะที่โยนินก้ มหน้ านิ่ง ไอคิวหันไปห้ ามปรามเพื่อนของโยนินทุกคนให้ รอโดยไม่ต้องพูด อะไร.. ความเงียบกลับเข้ ามา วาดฝั นยืนนิ่งมองเขา ใจหนึง่ อยากจะคุกเข่าลงตรงหน้ าอีกครัง้ ... “..ผมอยากให้ มนั เหมือนเดิม..” โยนินกล่าวออกมา เสียงสัน่ อย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน “เหมือนเดิมไม่เปลีย่ นแปลง..” วาดฝั นยิ ้มทังนํ ้ ้าตา..อามันดาโผเข้ ากอดอย่างยินดี.. “แต่วา่ ผมก็มีสทิ ธิ์โกรธไม่ใช่หรื อ..” วาดฝั นผละจากอามันดา เธอคุกเข่าลงตรงหน้ าโยนิน “เธอโกรธฉันได้ ..เธอจะโกรธฉันนานเท่าไหร่ก็ได้ แต่ขอให้ สดุ ท้ ายเธอเราเป็ นเหมือนเดิมก็ พอ..” โยนินเงยหน้ ามองวาดฝั น “ถ้ างัน..ฉั ้ นขอโกรธเธอสักพัก ตอนนี ้ฉันไม่พร้ อมจะคิดทบทวนหาเหตุผลอะไรทังนั ้ น้ จนกว่าฉันจะคิดได้ ..เธอรอละกัน” วาดฝั นยิ ้มทังนํ ้ ้าตา เธอโผลเข้ ากอดโยนิน “ได้ ส.ิ .ได้ ฉันก็จะรอ” “จนกว่า..” ไอคิวหันไปทางเจ้ าหน้ าที่ “จนกว่าเธอจะรับโทษเสร็ จสิ ้น” “พี่ไอคิว” อามันดาทําเสียงสูง “ผิดก็คือผิดนะ” ไอคิวมองอามันดาและทุกคน “นี่คือทางออกเดียวของเรื่ องนี ้ และก็เป็ น ทางออกที่ดีที่สดุ ด้ วย” “ผมเข้ าใจ” ราเมษกล่าว อามินดาพยักหน้ าให้ ไอคิว “พี่อามัน พี่ไอคิวเค้ าพูดถูก เพื่อนพี่เค้ าทําผิดก็ต้องสมควร ได้ รับโทษ” “นานเท่าไหร่ ” โยนินผละจากวาดฝั นลุกขึ ้นทางไอคิว “ต้ องติดคุกนานเท่าไหร่ ” “ไม่ร้ ูสิ ตามกฎหมายอาจรับโทษสัก 20-50 ปี แต่ถ้าประพฤติตวั ดีก็อาจเร็ วกว่านัน้ คงสัก ไม่เกิน 10 ปี ” “เธอรอฉันได้ ไหม” วาดฝั นกระซิบถาม 228

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

“อืม..ได้ แต่อย่านานเกินไปนะ” โยนินตอบ ใบหน้ าทังสองหน้ ้ ากันแค่คืบ เจ้ าหน้ าที่คลายมืออกจากอกแล้ วทําท่าจะเดินไปที่วาดฝั น แต่กลับต้ องหยุดเพราะเห็นว่า ทังสองคนกํ ้ าลังพูดคุยกันเป็ นครัง้ สุดท้ าย โยนินบรรจงจูบวาดฝั นโดยไม่แค่สายตาคนอื่นที่มองดูอยู่ ไอคิวหันหลังเดินออกไปนอกศูนย์ เงยหน้ ามองท้ องฟ้ าที่มีดวงดาวอยูเ่ ต็ม .. IQ DETECTIVE อานันท์คอ่ ย ๆ เลือ่ นมือวางลงบนมือของวาดฝั นที่ยงั คงเหม่อมองดาวดวงบนท้ องฟ้ า เธอ สะดุ้งนิดหนึง่ มองอานันท์.. อานันท์จึงดึงมือกลับอย่างเคอะเขิน..ขยับตัวไปมาบนม้ านัง่ หน้ าศูนย์ ฯ วาดฝั นถอนใจเบา ๆ เงยหน้ ามองอีกครัง้ .. “เค้ าบอกว่าตอนลงภูนะ่ มันลําบากกว่าตอนขึ ้นภูซะอีก...ไว้ คอ่ ยจับมือฉันตอนลงภูก็แล้ ว กันนะ..” IQ DETECTIVE วาดฝั นจ้ องมองดวงตาเศร้ าหมองของโยนิน “ตอนนี ้ฉันรู้และแน่ใจแล้ ว ว่าฉันรักเธอ เธอไม่ได้ เป็ นตัวแทนของพี่ชายเธอ แต่วา่ เธอเป็ น เธอ เรื่ องที่พี่ชายของเธอทํากับฉันมันดีมาก แต่เรื่ องที่เธอเองทํากับฉันมีก็วิเศษมากเหมือนกัน พี่ชายของเธอเป็ นความทรงจําที่ดี ส่วนเธอก็เป็ นความจริ งที่วิเศษที่สดุ ..ฉันหลงรักตัวอักษรของเธอ ทุกถ้ อยคําที่เธอเขียน เพราะฉะนันฉั ้ นจึงรู้ได้ วา่ เธอช่างอ่อนโยน จิตใจงาม พี่ชายของเธอจึงรักเธอ มาก จนพลอยทําให้ ฉนั เองก็รักเธอมากเช่นกัน..” โยนินยิ ้ม “ฉันดีใจที่คนอ่านจดหมายนันคื ้ อเธอ..”

END OF CASE 229

คดีฆาตกรรมบนภูกระดึง

230