Droomstaattrilogie 03 - De magie van ons zijn 9789491411595

Citation preview

JED McKENNA Droomstaat De magie va� ons zijn

Droomstaat

JED MCKENNA Droomstaat De magie van ons zijn

samsara

Eerder verschenen van Jed McKenna bij uitgeverij Samsara:

Inhoud

DE SPIRITUELE TRILOGIE

Spirituele verlichting? Vergeet het maar! Spiritueel incorrecte verlichting Spirituele oorlogvoering DE DROOMSTAAT TRILOGIE

Jed McKenna's theorie van alles Spel zonder einde ( Droomstaat)

Het feest 's avonds in het huis

9

Waar ik leefde en waarvoor ik leefde

15

Waar we zijn, en hoe we hier terecht zijn gekomen De deuren van perceptie Dat arme waterdruppeltje Alice in dromenland Over intelligentie Kussens vol illusies De kaart van de droomstaat De toverlantaam Het probleem met perfectie

29 37 47 49 55 67 75 85

91

Een kleine stap

101

Wat eten we vanavond?

n5

Alice in de machine

12 5

Bevordering op het slagveld

133

© Nederlandse vertaling: Samsara Uitgeverij bv 2017

De parabel van de coyote

145

Vertaling: Maggy Wishaupt

De ballade van Ken & Barbie

155

© Wisefool Press 2016 Oorspronkelijke titel: Drearnstate. A Conspirac:y Theory Oorspronkelijke uitgave: Wisefool Press www.wisefoolpress.com

Vertaling gedichten biz. 52-54, 239-243: Louise Koopman Omslagfoto: Wolfilser/Shutterstock

Creatio ex nihilo

Lay-out en omslag: Erik The, erikthedesign.com

De mythe van de schepping

ISBN: 978-94·914I-I59-5 / NUR 728

I 69

181

Lof der Bullshit

191

Niets uit deze uitgave mag gereproduceerd worden

De griezelvallei

201

zonder schriftelijke toestemming van:

De grote puzzel

213

Herengracht 341, 1016 AZ Amsterdam

Het witte konijn

221

www.samsarabooks.com

De poppenkast

229

Samsara Uitgeverij bv

Inhoud

5

Bonusinhoud

237

Een spel zonder naam

239

Twaalf manieren om hetzelfde te zeggen

2 45

De werkelijkheid: wat een concept!

Nog achtendertig manieren om hetzelfde te zeggen De betekenis van de schepping Coed genoeg is goed genoeg

6 Inhoud

Robin Williams

Het feest 's avonds in het huis

Hoe kunje vaststellen ofwe op dit moment slapen en al onze gedachten een droom zijn, ofdat we wakker zijn en met elkaar praten in de waaktoestand? Plato, Theaetetus

isabelle moet me hebben uitgenodigd op het feestje

L dat ze organiseerde voor een paar vrienden en col­ lega's, want ik sta met een cadeautje voor haar deur die

ze, als een normaal mens, opendoet. Ze laat me binnen in haar fel verlichte, sprankelende waning. Ze neemt mijn jasje aan en ik overhandig haar mijn rode propeller. 'Dit zijn mijn vrienden Fredwin en Latrina,' zegt Lisabelle in onze geheimtaal. 'Aha,' knik ik. 'Dit is mijn Jedwin,' legt Lisabelle uit aan Fredwin en Latrina, 'hij zegt dingen.' 'Oh,' zegt Latrina, 'jeetje.' 'Latrina,' vraag ik, 'een relatie van het toilet?'

Het feest 's avonds in het huis

9

'Nee hoor,' zegt ze, 'alleen vrienden.' 'En jij, Fredwin?

'Helemaal,' zegt ze. Er zijn veel mensen op het feest, dus ik kijk naar ze.

'Varkensgraan,' zegt Fredwin. 'Ik handel in varkens­

Tedwin, die ik ken van het auto-ongeluk is er en

graan. Het beste van het beste, niks synthetisch, alleen

Mr. Rourke in een wit pak die bij een rokende grillplaat

topkwaliteit.' Hij buigt zich naar me toe en fluistert:

allerlei mensen aan het begroeten is. Sydney Green­

'We zitten aan de goede kant van de tafel.'

street, ook in een wit pak, staat noedels te husselen.

'Alsof ik dat niet weet,' zeg ik en geefhem een klopje op zijn arm. 'Ik moet ervandoor.' 'Korn mee,' zegt Lisabelle en leidt me langs een badkuip waarin Michael Jackson mij met een verkeer­ de naam aanspreekt naar een antler echtpaar in de patio achterin.

'O,' zeg ik blij, 'ik ken Sydney.' Of misschien is het wel Whoopi Goldberg in een wit pak die nu de noedels overneemt. 'Sorry,' zeg ik, maar nierriand geeft antwoord, ik sta helemaal alleen. Ik zoek iemand om bij te gaan staan en zie de jonge

'Jedwin,' zegt Lisabelle, 'dit zijn Bradwin en zijn

Elliot Gould die ik graag mag. Hij draagt een legerjasje,

vrouw Sugarbelle. Ik behandel Sugarbelle elke dinsdag

een spiegelende zonnebril en heeft een zwarte druipsnor.

in het bedrijf. Bradwin is net als jij.' 'Oh,' zeg ik.

bewegen.

'Jedwin doet dingen.'

'Nou en of,' beaam ik.

'O ja,' zegt Bradwin. 'Net als mijn oom.'

'Een verhaal in een droom,' merkt hij op.

Alles blinkt zo mooi,' merkt Sugarbelle op.

'Een droom in een verhaal in een verhaal in een

'Wat doe jij dan?' vraagt Bradwin.

droom,' antwoord ik. 'In een droom,' voeg ik eraan toe,

'Ik speel golf, Bradwin. Heel veel golf.'

niet zeker wetend of ik mij correct heb uitgedrukt.

We barsten in lachen uit.

Hij knikt zonder met zijn hoofd te bewegen.

'En jij, Bradwin? Wat doe jij zoal?'

'Grappig spul,' zegt iemand.

'Troostspullen,' zegt Bradwin met een knipoog. 'Je kent het wel, denk ik.' 'Nau en of,' zeg ik met een knipoog terug, en vraag me af of ik soms slaap heb. 'Ben je nu ook met iets bezig?' vraagt Sugarbelle. 'Weet ik niet zeker,' antwoord ik. 'Bedoel je nu nu of nu nu?'

10

'Geweldig feest,' zegt hij, zonder zijn lippen te

Het feest 's avonds in het huis

Als die scuba-duiker in het zwembad een stuk speel­ goed is, dan is hij wel heel goed. De verlichting treft me als zeer aangenaam. Ik herinner me iets wat nooit gebeurd is en opeens gebeurt het nu. Vanaf een balkon komt een stem en het mysterieuze gesis van noedels. 'Tjonge,' opper ik, om maar iets te zeggen, 'er gaat niets boven een goede hoestbonbon.'

Het feest 's avonds in het huis

11

Geen reactie.

dat doe ik liever niet, omdat ik ze toch wel een beetje

'Nu moet er iets gebeuren,' zeg ik zonder woorden,

aardig vind.

en een stem zonder lichaam laat me weten dat het in

'Amuseer jij je nu echt?' vraagt Llsabelle.

orde is.

Ik kijk haar aan. Ze lijkt op mijn zus, de barones,

'Oh, fijn,' zeg ik.

dus ik kijk weg. De menigte vertrekt en ik begrijp ook

'Kan ik iets voor je halen?' vraagt de stem.

waarom. In de verte klinkt dof gerommel. lets komt

'Een koptelefoon,' antwoord ik, 'en een ventilator­

dichterbij, maar verdwijnt dan weer. Ik heb neg steeds het kartonnetje vast, wat naar mijn idee een voldoende

riem.' De stem zonder lichaam gaat gelukkig weg. 'Hallo,' zegt een man die ik niet thuis kan brengen,

'Je ogen staan vol verworidering,' zegt een sprankelende vrouw naast mij.

'ik heet Jedwin.' 'Hallo Jedwin,' zeg ik, 'ik heet ook Jedwin.' 'Nee,' zegt hij,

verklaring is.

'jedwin.'

'Oh, Chadwin bedoel je.'

'Dat komt omdat ik niet hier ben,' antwoord ik. 'Nou, wacht maar af.' Daar ben ik het mee eens, maar dat zeg ik niet. lets

'Dat zei ik toch.'

staat op het punt te gebeuren. Ik kijk am me heen am

Er hangt iets in de lucht. Ik zie een schitterend licht

te zien wie er nog ontbreekt. Ik weet dat de niveaus niet

voor me en ik vraag me af of ik iets mis. De muziek

kloppen maar ik mag niet aan de knoppen draaien. Ik

klinkt dof als een stoomboot die uit de maat dreunt.

wacht de volgende ontwikkeling af, en daar is ze al: in

Het schiet me te binnen dat ik aan hydromyandria lijd

de tuin schiet een witte engel een lichtpijl de nachte­

en ik voel me triest maar ook trots. Het dansen stopt

lijke hemel in en noemt hem de wintermaan. Mayabelle

nog voordat het begonnen is. Julianne Moore geeft me

rent op me af en ik voel me heel erg gelukkig. Ik vang

een betekenisvolle blik die ik betekenisvol beantwoord.

haar op en bied haar de rode propeller aan, maar in

Ik vraag me af wat het is dat we beiden weten.

plaats daarvan kiest ze mijn oor. Dan bevinden we ons

'Je kunt niet van hier naar daar gaan,' fluistert ze.

plotseling op een nachtelijke zee. Het is pikkedonker.

Dat is het wat we weten. Ik heh dorst, dus ik zet mijn stukje karton neer. lets staat op het punt te gebeuren, maar dan gebeurt het toch niet. Ik verveel me, dus doe ik een dansj e waarvan ik weet dat het best goed is. Ik weet oak dat ik met mijn hand dwars door al deze mensen heen kan gaan, maar

12

Het feest 's avonds in het huis

Het feest 's avonds in het huis 13

Waar ik leefde en waarvoor ik leefde

De hut wasfris en onbepleisterd, uitstekend geschikt om een reizende god te vermaken· en waar een godin haar gewaden kon kan Laten slepen. De winden die over mijn onderkomen waaiden, waren dezelfde als de winden die ook over de bergkammen streken, ze voerden gebroken tonen ofalleen de hemelse delen van aardse muziek met zich mee. De ochtendwind waait altijd, het gedicht van de schepping gaat ononderbroken voort, maar er zijn maar weinig oren die het horen. De Olympus is overal op aarde slechts de buitenkant. H.D. Thoreau, Walden

M

aya en ik zijn hier eind november aangekomen. De herfst was al een eind onderweg. Alle

kleuren waren inmiddels weg, behalve het groen van

de rododendrons. Overdag was het grijs en regen­ achtig. Onze taxichauffeur was blij met de lange rit, maar niet met de laatste kilometers, toen hij omhoog moest op een grindweg met diepe sporen en waar

Waar ik leefde en waarvoor ik leefde

15

eigenlijk alleen een degelijke fourwheeldrive iets te

vermogen lag, maar er sprong niemand op om ons te

zoeken had. Na twintig minuten waren we halverwege

vermoorden.

en begon hij, zich verontschuldigend, de auto te keren.

Uit de sporen in de weg kon ik opmaken dat alleen

Mgaande op zijn TomTom schatte hij dat we nog geen

auto's met winterbanden zo ver konden komen. Op een

kilometer verwijderd waren van het adres waar we

gegeven moment liepen we meer dan twintig minuten

moesten zijn. Dat was niet zo.

heen en weer langs een serie haarspeldbochten. Toen

We hadden de taxi genomen op de plek waar ik de

we boven bij de laatste bocht waren gekomen, keek ik

huurauto waarin we de afgelopen tien uur hadden

door de kale bomen naar beneden en zag dat we

gereden, had achtergelaten. Nu bood de chauffeur aan

ondanks alle moeite en tijd slechts een paar honderd

ons weer mee terug te nemen, maar Maya en ik stapten

meter verder waren gekomen. Toen schoot me te

uit en besloten de rest van de weg te voet te gaan. We

binnen dat een kilometer op een TomTom waarschijn­

waren in het zuiden van Appalachia, in een van de

lijk een kilometer in vogelvlucht betekent, wanneer hij

mooie, hooggelegen gebieden daar. De lucht was dun,

helemaal geen weg registreert. Op deze kronkelige weg

vochtig en kil, maar niet onaangenaam. De mist waarin

moest dat heel wat meer zijn.

we liepen bestond uit de wolken die we beneden

Maar dat was geen probleem. lk wandel graag en

hadden gezien, vlak bij het bord dat vermeldde dat de

Maya heeft er geen moeite mee. Sommige hellingen

staat voorbij dit punt de weg niet meer onderhleld.

waren wel wat pittig voor ons. Ik had geen water bij me,

We waren niet echt heel erg hoog, maar met zdn ander­

maar Maya dronk uit de stroompjes die in elke binnen­

halve kilometer wel hoog voor het Oosten van de

bocht naar beneden liepen.

Verenigde Staten.

Beneden aan de weg, tijdens de eerste drie kilo­

We liepen en keken om ons heen. Ik zag kapot

meter of zo, hadden we wel huizen gezien, maar daarna

geklauwde bomen en wist dat dit het werk van beren

zagen we alleen af en toe een bord met Verboden Toegang

moest zijn. Ik vroeg me ook af of hoe het zat met

of Grond te Koop aan een boom gespijkerd. Door de

de in dit gebied beruchte rode lynxen, illegale

billboards en makelaarstijdschriften wist ik al dat

drankstokers, crystalmeth-brouwers, clandestiene

ornheinde villa's in de bergen met een ver uitzicht,

ginseng-kwekers, ratelslangen en koperkoppen, en

kunstmatige meren en glooiende golfbanen bier big

hoopte maar dat ze allemaal hun winterslaap

business zijn, maar wij bevonden ons ver boven iets

hielden. Maya snuffelde hier en daar en hield af en toe

wat daar ook maar op leek. Bij dat soort plekken lagen

halt om naar de witte waas van de bossen verderop te

geasfalteerde, goed onderhouden wegen. Ik betwijfel­

staren, ze voelde iets wat buiten mijn waarnemings-

de of een van die fraaie Lexus suv's en in chroom

r6 Waar ik leefde en waarvoor ik leefde

Waar

ik leefde

en waarvoor

ik leefde

17

uitgevoerde Hummers die ik beneden had gezien ooit

helemaal danker werd. Oat was zes maanden geleden.

wegen als deze zouden aandurven.

Maya en ik stonden voor het huis van Lisa voor een

Het was al behoorlijk laat, over een uur ongeveer

vijfdaags bezoek.

zou het donker worden, en ik had geen mobieltje bij me. Als we niet op de goede weg waren, zou het wel eens vervelend kunnen worden. Ik was niet echt bezorgd, maar wel op mijn hoede. Kon ik hier een vuurtje

De andere oprit leidde naar een blokhut die ook op

stoken? Nee. Hoelang zou het duren voordat we bij het

Lisa's terrein lag. Daar wonen Maya en ik nu. Het is

dichtstbijzijnde huis waren? Twee of drie uur, mis­

een optrekje in de beste zin van het woord. Toen ik er

schien langer als het echt pikkedonker werd. Ik was

pas was en me realiseerde ·dat ik hier een tijdje zou

niet warm genoeg gekleed en de vochtige kou kroop al

blijven, heb ik een paar verbeteringen aangebracht.

naar binnen. Maya, een bordercollie, is gefokt voor de

Intussen heh ik er een perfecte plek voor Maya en mij

Schotse Hooglanden, dus ze zou me zeker overleven.

van gemaakt.

Zou ze mijn lichaam opeten? Dat hoopte ik, maar dan

Een paar honderd meter naar beneden ligt Lisa's

alleen als ze echt honger had en niet slechts als lekker

huis, een echte blikvanger. Het is gebouwd in een

hapje, en oak dat ze wachtte tot ik dood was.

grote, prachtige A-vorm, met terrassen en een over­

De regen wisselde van nauwelijks merkbaar tot een

dekte leefruimte buiten, compleet met meubels, bar,

aangename nevel, zodat ik niet mijn capuchon op

keuken en open haard. En overal een adembenemend,

hoefde. Een groot gedeelte van de wandeling liepen we

duizelingwekkend uitzicht op de Blue Ridge Moun­

omhoog door de sombere bossen, maar af en toe

tains, die zich tot diep in de verte uitstrekken. Het huis

kwamen we uit bij een open plek en kon ik zien dat, als

is hartstikke leuk ingericht en heeft metershoge ramen

we tenminste niet midden in een walk stonden, het

die uitkijken op dat waanzinnige uitzicht. Er is een

uitzicht behoorlijk spectaculair was.

mastersuite in een loftachtige ruimte aan de achter­

Uiteindelijk kwamen we bij een plek waar de weg

kant, met hetzelfde uitzicht als aan de voorkant. Lisa

eindigde bij een rotonde met twee opritten. De ene was

vertelde me dat ze van dit gebied was gaan houden

een overwoekerde grindweg zonder aanduiding, op de

tijdens onze gezamenlijke trip naar Virginia tien jaar

andere stonden twee stenen pilaren en een stalen hek

geleden. Ze was niet bepaald dol op de lange tocht naar

dat openstond. De brievenbussen waren een heel stuk

boven, maar vond dat het uitzicht en de eenzame

verderop naar beneden. We kozen de oprit met het

ligging het meer dan waard waren.

stalen hek en bereikten het huis net voordat het

18 Waar ik leefde en waarvoor ik leefde

Waar ik leefde

en waarvoor

ik

leefde

19

niet bepaald een grote hulp. Ze trok zich niets aan van het lawaai en keek meestal vanaf een afstandje toe. Ik begin altijd langzaam aan de dag: ik por het vuur op, drink koffie en eet een licht ontbijt, waarna Maya en ik gaan wandelen. Er zijn niet veel gewone paden in de buurt, dus maakten we, toen we hier pas waren, gebruik van dierenpaden, riviertjes, en af en toe hakten we wat struiken weg. Uiteindelijk lukte het ons om aan de andere kant van de berg te komen, waar een aangrenzend staatsbos met meer dan genoeg paden en brandwegen lag. Meestal zijn we, allebei een beetje afgepeigerd, na een paar uur weer terug bij onze blokhut. Ik maak wat eten voor ons beiden en daarna gaan we een uurtje liggen. Dan ga ik, als er geen boodschappen gedaan moeten worden, wat meestal het geval is, 's middags een beetje schrijven. In de eerste drie of vier maanden dat we hier waren, liep ik een paar uur per